—————
“HONEY, buntis ako, 6 weeks na.”
Halos walang lumabas sa bibig ko ng mga sandaling iyon pero nagawa ko pa ding bigkasin iyon dahil sa tingin ko ay ito na ang pinakatamang panahon para malaman niya.
Napatitig ako sa pagkuyom ng kanyang dalawang kamao. Mas lalo akong pinanghinaan ng loob na baka hindi niya matanggap ang ipinagbubuntis ko. Matagal na kami ni Aldrin at sa tingin ko naman ay matutuwa siya sa magandang balitang dala ko.
Marahil ay nagulat lang siya sa di inaasahang balitang aking inihayag.
“Hindi pa ako handa, Honey.”
Tama ba ang narinig ko sa taong pinakamamahal ko? Hindi pa siya handa? Pero isa na siya sa mga sikat na arkitekto sa aming siyudad. Kabilaan ang mga proyektong kanyang natatanggap. Nagkamali ata ako ng dinig sa sinabi niya.
“Honey, sabi ko buntis ako.”
“Maliwanag ang pagkakasabi ko, Honey. Sabi ko hindi pa ako handa.”
“Pero di ba, maganda na ang trabaho mo. Isa na din akong accountant. Matagal na din naman na tayong magkasintahan. Ano pa ba ang hindi handa?”
“Nagsisimula pa lang akong makamtan ang tagumpay.”
“Pero honey, paano ‘tong bata?”
“Ipalaglag mo ang bata.” Mahinahon pero mariin niyang tugon.
Tumulo ang sunod sunod kong mga luha.
“Honey, hindi ko magagawa yan.”
Gigil na tinadyakan ni Aldrin ang mesa sa harapan namin.
“Habang maaga pa, ipaabort mo na ang bata.”
Matatalim na tingin ang ipinukol ko sa kanya. Si Aldrin ba talaga ang kaharap ko ngayon? Parang hindi ito ang taong minahal ko ng lubos.
“Hindi ako mamamatay tao, Aldrin!”, sigaw ko sa kanya. Isipin pa lang ang bagay na yun ay tumatayo na ang mga balahibo ko.
“Bubuhayin natin ang batang ito Aldrin.” ang nag-uumapaw kong galit ay sinabayan pa ng rumagarasang luha.
“Alam mo namang may mga pangarap pa ako diba!”
Naniningkit na ang paningin ko sa pagkakatitig kay Aldrin. Mukhang desidido na talaga siya sa sinasabi niya.
“Pero Aldrin…”
“Just abort the baby. Gusto mo bang masira ang kinabukasan natin??”
“Pero darating din ang panahon na bubuo tayo ng pamilya. Anong masisira ang kinabukasan ang pinagsasabi mo?” Pagdedepensa ko.
“Aalis na ako Joyce. Magkita ulit tayo bukas dito. Dapat buo na ang desisyon mo na ipalaglag ang bata.”
Hindi na ako inantay ni Aldrin na sumagot pa. Bigla niyang hinablot ang kanyang backpack. Halos di ako makatayo dahil hinang hina ang aking buong katawan. Mabibigat ang aking hakbang papunta sa sakayan. Mabuti na lamang at may taxi agad agad.
—————–
Kinagabihan, pilit kong inaalala ang gabing aming pinagsamahan ni Aldrin. Ang mga gabing, punong puno ng pagmamahalan. Ang pagmamahalan na animo’y solong solo namin ang mundo at malaya naming magawa ang mga bagay na tuluyang magpapaligaya sa aming dalawa.
Ang malalim naming halikan na halos mapugto ang aming mga hininga. Andoong igagalugad niya ang dila niya at hahanapin ang aking dila at tuluyang sisipsipin. Di rin naman ako magpapatalo at akin ding sisipsipin ang kanyang dila.
Walang inhibisyon sa aming katawan habang malayang naglalakbay ang aming mga kamay. Abala ang kanyang mga kamay sa paglamas sa aking mga dibdib, na sa mga oras na yun ay tayong tayo na ang mga utong. Laplapan pa lang pero darang na darang na ako sa aming ginagawa. Habang ang mga kamay ko naman ay buong layang nakahawak ang kanyang naghuhumindig na alaga.
Andoon din ang pagkakataong sarap na sarap na talaga ako sa paghimas pa lang niya sa kaselanan ko. Ipapasok niya ang gitnang daliri niya at pag basa na ang puke ko ay gagawin niyang dalawa o tatlo ang daliring ipapasok niya at bibilisan niya ang paglabas pasok. Kasabay neto ang palitan niyang pagsipsip sa aking mga utong.
…