Hindi lang pala siya reypist, adik pa pala.
Napalunok ako nang makitang palapit na nang palapit ang patalim sa balat ni tita Sonia.
“Michaela, pabayaan mo na ako rito.”
Hindi ako makapagsalita. Hindi rin makagalaw. Kung maaari lang sanang sumigaw ako at humingi ng tulong ay gagawin ko na, kaso hawak niya si tita Sonia.
“Bitawan mo si tita Sonia,” utos ko.
“Inuutusan mo ako?” Mas nanlaki pa ang mga mata niya.
Diniinan pa niya lalo ang pagkapit kay tita Sonia dahilan upang mapadaing ito sa sakit.
“Simple lang naman ang gusto ko, Michaela.”
Ayaw kong marinig. Kung pwede lang ay tatapyasin ko na lamang ang aking mga tainga upang hindi ko na marinig ang nakakagimbal niyang boses.
“Wag kang aalis. Magpapakantot ka sa akin araw-araw.”
Nawala na sa katinuan si Mang Hulyo at biglang sumugod sa akin. Ibinagsak niya sa sahig si tita Sonia at dagliang naglakad patungo sa akin.
Napaatras ako ng isang hakbang hanggang sa masabunot niya ako.
“Aray!”
“PARAUSAN KITA! AKIN KA, NAIINTINDIHAN MO?!”
May araw ka rin, sambit ko. Kapag nakakita ako ng pagkakataon ay agad kong itatarak ang kutsilyo sa yo.
Mas bumilis pa ang paghinga ko. Wala na ring lumalabas na luha sa mga mata ko. Hindi ako pwede mawalan ng pag-asa, dahil ayokong magtapos ang lahat sa ganito.
Ibinuksa na niya ang kanyang patalim at kinalas ang kanyang belt. Natawa ako. Ang bangungot na pinagdaanan ko kagabi ay mangyayari ulit ngayon.
Nabaling ang atensyon ko kay tita Sonia. Hindi ito makatitig sa amin at patuloy pa rin sa pag-iyak.
Bumalik ang atensyon ko kay Mang Hulyo nang masampal ako ng kanyang alaga.
“Magtrabaho ka na.”
Alas-dos ng hapon nang umalis sa bahay si Mang Hulyo. Punong-puno ako ng kanyang katas sa mukha pati na rin sa lagusan.
Pagkatapos ng ginawa niya sa akin ay agad akong tumungo sa banyo upang sumuka. Nakakasuka siya. Sobra.
Nilinis kong muli ang aking katawan. Araw-araw. Araw-araw na lang ba akong ganto?
Halos isa’t kalahating oras akong nagtagal sa banyo. Pagkatapos noon ay nagbihis ako upang magpahangin sa labas.
Ito ang unang beses na lumabas ako ng bahay mag-isa. Dumaan ako sa kakahuyan upang wala nang makasalubong na tao.
Malapit nang lumubog ang araw. Nagtagal pa ang aking paglalakad hanggang sa makarating ako sa ilalim ng isang matayog na puno. Nasa tuktok na pala ako ng isang burol.
Maganda ang tanawin mula sa itaas. Ngayon ko lang nakita na may batis pala ‘di kalayuan sa bahay.
Umupo ako sa damuhan at sinalubong ang malamig na hangin. Kay sarap sa pakiramdam.
Doon ay nagsimula na namang bumuhos ang luha ko.
Ayoko nang bumalik sa bahay. Gusto ko nang tumakas. Pero paano ang mga maiiwan ko doon?
Ma-impluwensyang tao si Mang Hulyo. Isang pitik lamang ng kamay niya ay pwede nang mapatay sila tito.
Si dad, hindi ko maiwasang sisihin siya sa nangyayari sa akin.
Siya ang dahilan kung bakit ako nandito. Siya ang dahilan kung bakit dinadanas ko ang impyerno sa buhay ko.
Kahit na alam kong ako ang puno’t dulo ng lahat ng ito.
Ganoon naman talaga, ‘di ba? Minsan, ‘pag hindi na natin kaya ang mga nangyayari sa buhay natin, isisisi na lang natin iyon sa iba.
Ang hindi ko alam ay kung bakit tila walang tigi…