“Mag-iingat ka palagi dun ha?,” humahagulgol na sabi ni Martha sa asawang si Gardo. Pinipilit namang ngumiti ni Gardo kahit sa loob niya’y parang ilang kutsilyo ang sumasaksak sa kaniya sa sakit habang nakikitang umiiyak ang mahal na asawa. Konti na lang at hindi na siya tutuloy pero inaalala niya ang kinabukasan nila. Kailangan niyang gawin to para sa kanila kahit mahirap.
“Oo mahal, ikaw din, mag-iingat ka palagi ha?” sabi nito habang pilit inaalo ang asawa,” Mabilis lang ang apat na taon. Pagkatapos nun ay tutuparin na natin ang mga pangarap natin.”
Hinawakan ni Gardo ang mukha ng asawa saka ito siniil sa isang malalim na halik. Kung pwede lang sigurong ganito nalang sila habang buhay. Kung sana’y iba ang kanilang tadhana baka hindi nila kailangan maghiwalay ng ganito ngunit iba ang sinulat ng Diyos sa kanilang storya. Isa lamang itong pagsubok sa kanilang pagmamahalan na kapag napagtagumpayan nila’y isang masaya at puno ng pagmamahal ang kanilang kinabukasan.
Ngunit tila ba napakahirap ang mawalay sa taong minamahal. O di kaya’y hindi sapat ang pagmamahal na meron ang isa kaya nagagawa nitong sumuko sa matinding pagsubok na ito. May mga tao talaga na hindi mabubuhay nang walang kalinga mula sa iba. Na kahit nakatali na ang puso nito’y nagagawa niya pa ring magpasakop sa yakap ng iba habang ang kaniyang kasintahan ay nagpapakahirap sa ibang lugar at umaasang may uuwiang tao na yayakap sa kaniya sa hinaharap. Bawat butil ng kaniyang pawis, mga hangos nito sa hirap at mga luhang gabi-gabi kung umagos ay tinitiis niya para sa kanilang dalawa.
“Ahhhh….Rico…”
Bawat haplos sa kaniya ng kaulayaw ay nagdadala ng bolta-boltaheng kuryente sa kaniyang katawan. Bawat ungol nito sa sarap ay siyang hangos ng kaniyang kasintahan sa hirap. Habang siya’y nagpapakasasa sa kamunduhan ay ang kaniyang kasintahan naman ay pinaparusahan sa kasalanang hindi niya ginawa. Habang umiiyak sa sarap si Martha ay siya namang iyak ni Gardo habang tinitignan ang larawan ng babaeng minamahal.
“Bilisan mo pa mahal ko….” pagmamakaawa ni Martha habang inaararo siya ni Rico.
“Ang sarap mo Martha…Akin ka na lang..” ungol pabalik ni Rico habang nilalamas ang mga malulusog na suso ng malanding babae. Si Rico ay matalik na kaibigan ni Gardo. Simula hayskul ay naging magtropa ang dalawa. Siya pa ang tumulong kay Gardo na ligawan si Martha noon. Ngunit ngayon ay tila ba nag-iba ang ihip ng hangin. Masasabing dahil siguro ito sa kanilang sitwasyon.
May asawa si Rico ngunit lumipad ito sa Saudi upang magtrabaho. Isa itong nurse at sa kabutihang palad ay may oportunidad na lumapit sa kaniya kaya naman napilitan itong magtrabaho sa ibang bansa dahil sa laki ng sweldo. At habang wala ang asawa ni Marthang si Gardo ay si Rico ang laging napagsasabihan niya ng kaniyang mga nararamdaman. At lumipas ang tatlong buwan simula nang umalis si Gardo ay nagsimula na ang bawal na relasyon ng dalawa.
“Putang ina…. Sana ako nalang nanligaw sa yo nun..” sambit ni Rico habang mabilis na kinakasta si Martha. Pinakawalan nito ang kaniyang suso at pinagmasdan kung paano ito lumulunda lundag sa bawat ayuda niya. Napakaganda ni Martha at siguradong maraming nakaaligid sa kaniya gayung alam nilang wala ang asawa nito. Masasabi ni Rico na maswerte siya at nagagawa niya ang mga bagay na ito sa asawa ng kaibigan na pinaglalawayan ng marami.
‘Habang wala ka pare, ako na muna dito…’ sa isip ni Rico. Nung una ay nakokonsensya pa ito ngunit pagdaa ng ilang pagkikita nila ni Martha ay tila ba tite na lang niya ang nag-isip.
Tila ba napakalupit ng mundo para kay Gardo na ang tanging hangad lang ay masayang buhay kasama ang babaeng mahal. Ni kailanman ay hindi ito lumingon sa ibang direksiyon. Napakaraming tuksong lumapit sa binata dahil angking kakisigan nito ngunit ang kaniyang mga halik at ang kaniyang puso’y iisa lamang ang nagmamay-ari.
“Lalabasan na ako…”
“Sa loob mo iputok Rico…” pakiusap ni Martha. Dahil sa libog ay hindi na nila inisip ang maaaring mangyari pagkatapos. Hanggang sa ilang ulos pa ni Rico ay nilabasan na ito sa loob ni Martha. Kapwa sila hinihingal dahil sa mainit na tagpong iyon at natulog silang magkayakap sa ilalim ng kumot na dati ay Gardo ang kasama.
Habang si Gardo naman ay umaagos ang dugo sa tagiliran dahil sinaksak ito ng kaniyang senior na hindi siya gusto. Pinipilit nitong tumayo at humingi ng tulong. Halos mawalan na siya ng malay dahil sa dami ng dugong nawala sa kaniya. Ngunit ang imahe ng magandang ngiti ni Martha ang nagpapalakas ng kaniyang kalooban…
Kasalukuyan..
“Ayon sa mga otoridad ay nasa humigit-kumulang 100 daang pasahero pa ang hindi natatagpuan. Narito ang listahan ng mga pasaherong patuloy paring hinahanap..”
Umiiyak ang ina ni Ronan habang pinapanood ang balita. Nasa listahan ang kaniyang anak. Hindi niya alam kung buhay pa ba ito o kasama na sa mga namatay. Labis ang sakit ang nararamdaman nito dahil hindi niya man lang nakumusta ito bago nagbakasyon. Sa katunayan ay hindi naging mabuting ina ang ginang sa anak. Noong una ay masaya pa silang mag-anak ngunit nang nagladlad ito sa kaniyang tunay na kasarian, doon na nagbago ang lahat. Lalo na ang ama ni Ronan.
Hindi alam ng ama ni Ronan ang mararamdaman sa nangyari sa anak. Ngunit hindi naman niya ninanais na mamatay ito. Parang may kirot sa puso nito habang tinitignan ang pangalan ng anak sa mga nawawalang pasahero.
Nakakuyom ang mga kamao nito dahil sa kirot na nararamdaman.
Pagsisisi nga ba ito? Kung oo man ay bakit kailangan may ganitong mangyari bago maisip ng isang tao ang kaniyang pagkakamali. Ano nga bang mali sa pagiging iba sa nakagisnang tama. Kung tutuusin halos lahat ng mga nasa ikatlong kasarian ay pinilit ang sarili na ituwid ang pagkatao sa kung ano ang gusto ng lipunan. Halos lahat pinilit baguhin ang kanilang sarili para lamang hindi sila tapak-tapakan at ituring na salot sa lipunan. Kung pwede lang baguhin ang sariling kasarian ay pinili na nilang magbago, pero hindi. Mahirap. Hindi man imposible ngunit mahirap. Sobrang hirap..
“Anak ko….” umiiyak na sambit ng ginang at dinaluhan naman ito ng asawa at niyakap.
“Shhh…tahan na, mahahanap din nila si Ronan..” pag-aalo ni Rico sa kaniyang kinakasama.
Sa isip ni Martha ay baka kaparusahan ito sa kaniyang mga kasalanan lalo na sa asawang si Gardo. Nung huli niya itong nakita ay noong umuwi ito pero bago pa man magtama ang kanilang paningin ay umalis na si Gardo. Hinabol niya ito ngunit hindi niya na nahabol pa ang asawa at ang huling balita na lamang niya ay nadestino ito sa malayo. Limang taon na noon si Ronan.
Sising-sisi si Martha sa lahat ng kaniyang kasalanan. Grabeng parusa ang kaniyang natatanggap ngayon. Hindi niya akalain na ang pagkawala ng kaniyang anak ang magiging kabayaran sa kaniyang kasalanan. Ngunit katwiran ng kaniyang puso ay nagmahal lang siya. Napakasakit sa kaniya ang pagkawalay ni Gardo at si Rico ang pumuno sa pagkukulang sa kaniyang buhay. Minahal niya ng totoo si Gardo pero mas minahal niya si Rico. Sana ay pinagtapat na lamang niya kay Gardo noong una pa lang.
Mag-iisang buwan na nang mangyari ang insedente ngunit hanggang ngayon ay wala pa ring natatagpuang Ronan kaya naman nawalan na ng pag-asa ang ilan sa mga kaibigan at pamilya ni Ronan. Nang narinig ni Warren ang balita ay labis itong nagsisi. Hindi ito kumain ng ilang araw. Pinabayaan niya ang kaniyang sarili at lagi itong nagpupunta sa mga pulis para makibalita. Hindi ito nawalan ng pag-asa na matatagpuan pa si Ronan. Kahit ilang linggo na ang lumipas ay umaasa pa rin ito at tumutulong sa abot ng kaniyang makakaya. Ipinapangako niya sa kaniyang sarili na babawi siya sa dating kasintahan. Gagawin niya ang lahat mapatawad lamang siya nito at bumalik sa kaniya.
Punong puno ng pagsisisi si Warren.
“WALANG TITIGIL!!!!! Ilang libo ang binabayad ko sa inyo para hanapin siya kaya gawin niyo ang mga trabaho niyo!!” sigaw ni Warren sa mga inutusan niyang maghanap. Ilang libo na rin ang nagastos nito ngunit kahit ilang milyon pa ang kailangan niyang waldasin ay hindi siya titigil sa paghahanap sa taong mahal. Hanggat walang katawan, naniniwala siyang buhay pa ito.
“Kung kinakailangang umabot kayo sa dulo ng mundo, gawin niyo!”
Galit na galit ito dahil puro negative ang mga balita sa kaniya tungkol sa paghahanap kay Ronan. Halos hindi na ito makilala dahil sa pagpapabaya nito sa sarili.
Marahil ay parusa ito ng Diyos sa kaniya dahil hindi niya pinahalagahan ang taong inilaan sa kaniya. Mas pinili niyang mahulog sa tukso kaysa ituon ang panahon sa pag-aaruga sa taong minamahal.
“Warren, bakit di mo nalang kasi tanggapin na wala na si Ronan!!” sigaw ng bestfriend nito na isa sa naging dahilan ng hiwalayan nila ni Ronan. Tumingin ng masama si Warren dito. Nanlilisik ang mga mata nitong lumapit sa babae.
“Buhay si Ronan…” puno ng galit na sabi ni Warren,” at hahanapin ko siya kahit anong mangyari..”
Napaiyak ang babae. Akala niya ay nagtagumpay siyang mapaibig ang lalaking matagal na niyang minamahal. Ngunit tila ba isang ilusyon lamang ang lahat ng iyon. Hindi niya pa rin nagawang palitan si Ronan sa puso ni Warren. Marahil ay nagawa niyang akitin ang lalaki pero hanggang dun na lamang iyon. Lumabas ito ng silid at doon humagulgol. Napakasakit namang magmahal, sa isip ng babae. Nagmahal siya sa maling tao at lahat ng mali ay naitatama sa huli kahit anong mangyari. Kahit gaano pa katagal, lahat ng mali ay naitatama.
“Hindi ako susuko Warren….” huling sabi ng babae bago tuluyang lisanin ang opisina ng binata.
Habang ang lahat ng naiwan ni Ronan ay nagkakagulo sa kaniyang pagkawala, siya naman ay naging masaya. Puro ngiti at tawa ang maririnig mo sa buong isla. Walang araw na hindi siya pinapasaya ni Gardo. Hindi niya akalain na kahit malaki ang agwat nila’y magagawa nilang maintindihan ang isa’t isa. Nagawa nilang mahalin ang isa’t isa.
Ilang buwan na ang lumipas. Sanay na sanay na si Ronan sa buhay sa isla. Lahat ng kailangan nila ay nandoon na. Maging ang kanilang munting tahanan ay unti uting gumaganda. Naging isang ulirang maybahay si Ronan. Pinapanatili niyang malinis ang buong bahay. Sa katunayan ay takot na takot si Gardo sa asawa lalo na sa usaping kalinisan. Para bang nagkaroon ng boss ang lalaki na kailangan niyang sundin at pagsilbihan. Ngunit masaya siya sa ganun. Ang bawat ngiti at tawa ni Ronan ay parang pagkain sa kaniya na nagbibigay sa kaniya ng lakas para sa buong araw.
Namuhay ng tahimik at payapa bilang mag-asawa si Gardo at Ronan. Hindi na ninais ni Ronan na makabalik sa magulong mundong pinanggalingan. Mas gusto niya rito sa kanilang isla. Punong puno ng pagmamahal ang islang ito at hindi niya ipagpapalit ang mga ito sa kung anuman. Napakaswerte niya at natagpuan niya ang isang Gardo na mahal na mahal siya. Ngayon niya lang narananasan ang tunay na pagmamahal kaya naman gagawin niya ang lahat para hindi ito mawala.
Kasalukuyang magkayakap si Gardo at Ronan sa dalampasigan. Pinagmamasdan nila ang paglubog ng araw habang inaantay maluto ang kanilang pagkain. Lagi nila itong ginagawa. Ito ay para bang date sa kanila.
“Napakaganda ng kalangitan…” sambit ni Ronan habang nakayakap sa matipunong katawan ng asawa. Napangiti naman si Gardo habang nakatitig kay Ronan. Kay Ronan pala ito nakatingin buong magdamag.
“Mas maganda ka sa langit..” sabi naman ni Gardo. Natatawang hinampas ni Ronan ang dibdib ni Gardo dahil sa pambobola nito.
“Sira….” kunwaring naiinis ngunit kilig na kilig na sabi ni Ronan. Maya-maya pa ay nagkilitian ang dalawa hanggang sa tumayo si Ronan at tumakbo sa dalampasigan. Hinabol naman ito ni Gardo at niyakap.
Buong magdamag na naglaro ang dalawa sa tubig. Naghabulan sila sa dalampasigan. Napuno ng tawa at halakhak ang paligid. Nang mapagod sila’y bumalik sila sa kanilang kinauupuan at saktong naluto na ang kanilang pagkain.
“Slrrrrppp…”
“Ahhhh, sarap!” sigaw ni Ronan sa sarap nang humigop ito ng sabaw. Pinagsaluhan ng dalawa ang kanilang nilutong pagkain. Hindi nawala ang mga harutan, asaran at lambingan sa buong magdamag na kumain sila. Araw-araw silang ganito at walang ibang pinoproblema liban sa kung anong kakainin nila. Napaksimple lang ng kanilang buhay ngunit kuntento sila at masaya sa piling ng isa’t isa. Sa lahat ng paghihirap na kanilang pinagdaanan, ito ang kapalit. Ang matagpuan ang isa’t isa ay parang katuparan ng pangarap. Labis labis ang saya ng kanilang mga puso dahil sa wakas, natagpuan nila ang tunay na ligaya.
Marami silang pinagdaanang pagsubok. Marami silang natutunan sa buhay. Lahat ng sakit na kanilang naranasan ay nawal ng parang bula. Sila ang itinadhana. Sila ang panghabang-buhay.
“Ahhh….mahal ko…” nasasarapang sabi ni Ronan habang niroromansa siya ng asawa. Patuloy lamang sa paghimas at paghalik si Gardo sa katawan ni Ronan na kailanman ay hindi niya pagsasawaan. Kahit pa may biglang lumitaw na diyosa sa kaniyang harapan ay mas pipiliin niya ang kaniyang asawa. Wala nang mas gaganda pa kay Ronan sa kaniyang paningin.
Maya-maya pa ay inupuan na ni Ronan ang matikas na alaga ni Gardo.
“AHHHHHHHHH…..Ang sikip mo pa rin asawa ko,” tila nahihirapang sambit ni Gardo,”kailangan ata kitang araw-arawin..” bulong nito sa kaniya. Napatawa naman si Ronan dahil dito
“Che…” sabi nito habang nakangiting nakatingin sa mga mata ng asawa. Nangungusap ang kanilang mga mata. Kitang kita mo ang pagmamahal nila sa isa’t isa. Habang dahan-dahang ginigiling ni Ronan ang kaniyang pang-upo sa sandata ni Gardo ay hindi napuputol ang kanilang titigan.
Napakainit ng tagpong iyon. Lumalangitngit na ang kama nilang mag-asawa nang simulang bayuhin ni Gardo si Ronan ng sobrang bilis. Halos magiba ang kama sa tindi ng pag-ulos nito at tila mababaliw na si Ronan sa sarap.
“AH sige pa sige paa…..” paulit ulit na sambit ni Ronan sa kada ulos ng asawa na umaabot sa kaniyang tiyan.
“Ang sarap mo mahal…” paulit ulit ding papuri pabalik ni Gardo sa asawa. Hindi kailanman pagsasawaan ni Ronan ang marinig nang paulit ulit ang mga ungol ni Gardo sa kaniyang tainga. Sa tuwing umuungol kasi ang asawa ay para siyang dinadala sa ibang mundo, sa isang paraiso at tanging si Gardo lamang ang nagparamdam sa kaniya ng ganun..
“Lalabasan na ako mahal,” sabi ni Gardo
“Iputok mo sa loob mahal, buntisin mo ko asawa ko” tila nababaliw nang turan ni Ronan.Sinunod naman siya ng asawa sa loob ng puke ni Ronan nito dineposito ang kaniyang katas.
“Ahhhhhhh….siguradong buntis ka na niyan…” biro ni Gardo nang ito’y nagpalabas. Natawa naman si Ronan dahil dun kaya hinila niya ang asawa at siniil ito sa halik.
“Ang kyut kyut mo talaga..” sabi ni Ronan saka kinurot ang pisngi ni Gardo. Kilig na kilig naman si Gardo at hindi ito nahihiyang ipakita ang kilig na nararamdaman. Barakong barako ang itsura pero tiklop na tiklop sa asawa.
Masasabing swerte sila sa isa’t isa. Napakaperpekto ng kanilang pagsasama. May mga tampuhan man ay hindi natatapos ang araw na hindi ito naayos. Kahit mahirap ang buhay ay parang madali lang par sa kanilang malagpasan ang lahat ng dagok na dadaan sa hinaharap. Hawak kamay nilang haharapin ang mga pagsubok ng buhay at hanggat mahal nila ang isa’t isa, wala silang hindi kakayaning lagpasan.
“Mahal na mahal kita Ronan.. Salamat at dumating ka sa buhay ko. Pakiramdam ko’y kumpleto na ako. Pinunan mo ang mga kulang sa buhay ko. Pinapangako ko, mamahalin kita hanggang sa huling hininga ko. Pagsisilbiha kita araw-araw. Ipaparamdam ko lagi ang pagmamahal ko sayo. Sisiguraduhin kong nakangiti kang gigising at nakangiti kang matutulog. Alam kong mahirap ang buhay dito sa isla pero salamat at kinakaya mo,” sabi ni Gardo habang nakahiga silang magkayakap sa kanilang kama.
“Simula nang makilala kita, puro saya lamang ang naramdaman ko. Naging mahirap sa akin na mag-adjust sa buhay dito sa isla lalo’t wala tayong matatakbuhan o mahihingan ng tulong pero unti unti akong nasanay. Higit na mas mahalaga sa akin ang makita ka araw-araw at pagsilbihan ka bilang asawa mo. Alam kong marami ka ring pinagdaanan at sana maging masaya ka sa piling ko habang buhay..” sagot naman ni Ronan.
“Hindi mo alam kung gaano ako kasaya ngayon. Makita lang kita’y labis na ang saya ko..” sabi naman ni Gardo na ngayon ay nakatingin sa mga mata ni Ronan. Nakangiti lang silang dalawa habang naktingin sa isa’t isa. Ngunit ang mga ngiting iyon ang sumasalamin sa kanilang mga nararamdaman.
Tatlong taon na ang lmipas. Tanggap na ni Martha ang pagkawala ng anak. Naging mahirap ito sa kaniya ngunit pinilit niyang kayanin. Hindi lang si Ronan ang kaniyang anak kaya pinilit niyang bumangon dahil may mga anak pa itong kailangan ang kaniyang kalinga. Pinangako niya sa kaniyang sarili na mamahalin niya ang kaniyang mga anak kahit maging sino pa ang mga ito paglaki. Gayun din si Rico.
Malaki ang pagsisisi nilang dalawa dahil sa hindi nila naiparmadam ang kanilang pagmamahal sa anak. Kaya naman babawi sila sa mga kapatid nito.
“Magkape ka muna mahal…” sabi ni Martha sa asawa habang inaayos ni Rico ang kanilang sasakyan.
“Tamang tama ang dating mo mahal..” sagot naman nito at humigop sa kape.
“Kape mo pa rin talaga ang pinakamasarap na natikaman ko,” pambobola nito sa asawa.
“Bolero…” sabi naman ni Martha hanggang sa nauwi sa lambingan at harutan.
Natahimik silang dalawa pagkatapos. Naalala nila ang mga panahon na masaya nilang kalaro si Ronan noong bata pa ito. Naalala ni Martha kung paano maghabulan si Rico at Ronan sa kanilang bakuran. Rinig pa rin niya sa kaniyang isip kung gaano kalutong at kasarap sa pandinig ang mga tawa ni Ronan. Gusto niotng maiyak ngunit tila ubos na ang kaniyang mga luha.
Napansin ni Rico ang pagkalungkot ni Martha kaya inakbayan niya ito at niyakap.
“Sigurado akong kung nasaan man si Ronan ngayon ay malulungkot kapag nakita kang ganyan..” sabi ni Rico.
“Hindi ko lang maiwasang maisip muli ang anak ko…” sabi ni Martha.
“Natin..Anak natin…” sagot ni Rico,” hindi ko man dugo’t laman si Ronan ay tinuring ko na rin itong anak. OO, alam kong marami akong kasalanan at pagkukulang sa kaniya pero buong buhay ko iyong pagbabayaran at pagsisisihan,”
Tumingin si Martha sa asawa at kita sa mukha ni Rico ang pagsisisi. Malaki ang pagkukulang nilang dalawa kay Ronan at buong buhay nila itong pagbabayaran. Hindi nila deserve ang kapatawaran ng anak ngunit hangga’t humihinga sila ay hindi sila titigil paghingi ng kapatawaran sa anak.
‘Sana’y mapatawad mo ako Ronan at ng iyong ama. Siguro ay kabayaran ito ng aking kasalanan kaya naman buong buhay ko itong pagbabayaran. Kung nasaan ka man Gardo, hinahangad ko ang iyong kasiyahan at sana dumating ang araw na ako’y mapatawad mo. Ronan, anak ko, kung nasaan ka man, sana mapatawad mo ang nanay. Sana mapatawad mo kami ni Rico dahil sa hindi ka namin natanggap agad. Sobrang sising-sisi ako anak..Sobra,’ sabi ni Martha sa kaniyang mga dasal na hindi niya isinatinig. Nakatingin ito sa malayo kasama ni Rico at umaasang magiging maayos na ang lahat.
Ang hind nila alam ay masaya na si Ronan sa piling ni Gardo. Masaya silang namumuhay bilang mag-asawa sa isang paraiso. Sa kanilang isla. Hinatid ng alon si Ronan patungo sa kaniyang kasiyahan. Tinangay siya ng alon para lumayo sa mga pasakit. Tama na ang mga sakit na dinanas niya. Oras na para siya naman ang lumigaya sa piling ng taong nakalaan para sa kaniya.
——————————————————————-
sana nagustuhan niyo ang maikling kwento ni Ronan at Gardo. Salamat po sa matiyagang paghihintay at sa mga comments na natanggap ko .Thank you sa lahat at naappreciate ko kayo laahhhatt……Di ko akalain na may mga readers din ako talaga eh na matiyang naghihintay sa mga sinusulat ko na kahit hindi pulido ay napagtitiisan niyo pa din..hahahha..
Anyway, see yo sa next storiexxx XOXO