“Mag-iingat ka palagi dun ha?,” humahagulgol na sabi ni Martha sa asawang si Gardo. Pinipilit namang ngumiti ni Gardo kahit sa loob niya’y parang ilang kutsilyo ang sumasaksak sa kaniya sa sakit habang nakikitang umiiyak ang mahal na asawa. Konti na lang at hindi na siya tutuloy pero inaalala niya ang kinabukasan nila. Kailangan niyang gawin to para sa kanila kahit mahirap.
“Oo mahal, ikaw din, mag-iingat ka palagi ha?” sabi nito habang pilit inaalo ang asawa,” Mabilis lang ang apat na taon. Pagkatapos nun ay tutuparin na natin ang mga pangarap natin.”
Hinawakan ni Gardo ang mukha ng asawa saka ito siniil sa isang malalim na halik. Kung pwede lang sigurong ganito nalang sila habang buhay. Kung sana’y iba ang kanilang tadhana baka hindi nila kailangan maghiwalay ng ganito ngunit iba ang sinulat ng Diyos sa kanilang storya. Isa lamang itong pagsubok sa kanilang pagmamahalan na kapag napagtagumpayan nila’y isang masaya at puno ng pagmamahal ang kanilang kinabukasan.
Ngunit tila ba napakahirap ang mawalay sa taong minamahal. O di kaya’y hindi sapat ang pagmamahal na meron ang isa kaya nagagawa nitong sumuko sa matinding pagsubok na ito. May mga tao talaga na hindi mabubuhay nang walang kalinga mula sa iba. Na kahit nakatali na ang puso nito’y nagagawa niya pa ring magpasakop sa yakap ng iba habang ang kaniyang kasintahan ay nagpapakahirap sa ibang lugar at umaasang may uuwiang tao na yayakap sa kaniya sa hinaharap. Bawat butil ng kaniyang pawis, mga hangos nito sa hirap at mga luhang gabi-gabi kung umagos ay tinitiis niya para sa kanilang dalawa.
“Ahhhh….Rico…”
Bawat haplos sa kaniya ng kaulayaw ay nagdadala ng bolta-boltaheng kuryente sa kaniyang katawan. Bawat ungol nito sa sarap ay siyang hangos ng kaniyang kasintahan sa hirap. Habang siya’y nagpapakasasa sa kamunduhan ay ang kaniyang kasintahan naman ay pinaparusahan sa kasalanang hindi niya ginawa. Habang umiiyak sa sarap si Martha ay siya namang iyak ni Gardo habang tinitignan ang larawan ng babaeng minamahal.
“Bilisan mo pa mahal ko….” pagmamakaawa ni Martha habang inaararo siya ni Rico.
“Ang sarap mo Martha…Akin ka na lang..” ungol pabalik ni Rico habang nilalamas ang mga malulusog na suso ng malanding babae. Si Rico ay matalik na kaibigan ni Gardo. Simula hayskul ay naging magtropa ang dalawa. Siya pa ang tumulong kay Gardo na ligawan si Martha noon. Ngunit ngayon ay tila ba nag-iba ang ihip ng hangin. Masasabing dahil siguro ito sa kanilang sitwasyon.
May asawa si Rico ngunit lumipad ito sa Saudi upang magtrabaho. Isa itong nurse at sa kabutihang palad ay may oportunidad na lumapit sa kaniya kaya naman napilitan itong magtrabaho sa ibang bansa dahil sa laki ng sweldo. At habang wala ang asawa ni Marthang si Gardo ay si Rico ang laging napagsasabihan niya ng kaniyang mga nararamdaman. At lumipas ang tatlong buwan simula nang umalis si Gardo ay nagsimula na ang bawal na relasyon ng dalawa.
“Putang ina…. Sana ako nalang nanligaw sa yo nun..” sambit ni Rico habang mabilis na kinakasta si Martha. Pinakawalan nito ang kaniyang suso at pinagmasdan kung paano ito lumulunda lundag sa bawat ayuda niya. Napakaganda ni Martha at siguradong maraming nakaaligid sa kaniya gayung alam nilang wala ang asawa nito. Masasabi ni Rico na maswerte siya at nagagawa niya ang mga bagay na ito sa asawa ng kaibigan na pinaglalawayan ng marami.
‘Habang wala ka pare, ako na muna dito…’ sa isip ni Rico. Nung una ay nakokonsensya pa ito ngunit pagdaa ng ilang pagkikita nila ni Martha ay tila ba tite na lang niya ang nag-isip.
Tila ba napakalupit ng mundo para kay Gardo na ang tanging hangad lang ay masayang buhay kasama ang babaeng mahal. Ni kailanman ay hindi ito lumingon sa ibang direksiyon. Napakaraming tuksong lumapit sa binata dahil angking kakisigan nito ngunit ang kaniyang mga halik at ang kaniyang puso’y iisa lamang ang nagmamay-ari.
“Lalabasan na ako…”
“Sa loob mo iputok Rico…” pakiusap ni Martha. Dahil sa libog ay hindi na nila inisip ang maaaring mangyari pagkatapos. Hanggang sa ilang ulos pa ni Rico ay nilabasan na ito sa loob ni Martha. Kapwa sila hinihingal dahil sa mainit na tagpong iyon at natulog silang magkayakap sa ilalim ng kumot na dati ay Gardo ang kasama.
Habang si Gardo naman ay umaagos ang dugo sa tagiliran dahil sinaksak ito ng kaniyang senior na hindi siya gusto. Pinipilit nitong tumayo at humingi ng tulong. Halos mawalan na siya ng malay dahil sa dami ng dugong nawala sa kaniya. Ngunit ang imahe ng magandang ngiti ni Martha ang nagpapalakas ng kaniyang kalooban…
Kasalukuyan..
“Ayon sa mga otoridad ay nasa humigit-kumulang 100 daang pasahero pa ang hindi natatagpuan. Narito ang listahan ng mga pasaherong patuloy paring hinahanap..”
Umiiyak ang ina ni Ronan habang pinapanood ang balita. Nasa listahan ang kaniyang anak. Hindi niya alam kung buhay pa ba ito o kasama na sa mga namatay. Labis ang sakit ang nararamdaman nito dahil hindi niya man lang nakumusta ito bago nagbakasyon. Sa katunayan ay hindi naging mabuting ina ang ginang sa anak. Noong una ay masaya pa silang mag-anak ngunit nang nagladlad ito sa kaniyang tunay na kasarian, doon na nagbago ang lahat. Lalo na ang ama ni Ronan.
Hindi alam ng ama ni Ronan ang mararamdaman sa nangyari sa anak. Ngunit hindi naman niya ninanais na mamatay ito. Parang may kirot sa puso nito habang tinitignan ang pangalan ng anak sa mga nawawalang pasahero.
Nakakuyom ang mga kamao nito dahil sa kirot na nararamdaman.
Pagsisisi nga ba ito? Kung oo man ay bakit kailangan may ganitong mangyari bago maisip ng isang tao ang kaniyang pagkakamali. Ano nga bang mali sa pagiging iba sa nakagisnang tama. Kung tutuusin halos lahat ng mga nasa ikatlong kasarian ay pinilit ang sarili na ituwid ang pagkatao sa kung ano ang gusto ng lipunan. Halos lahat pinilit baguhin ang kanilang sarili para lamang hindi sila tapak-tapakan at ituring na salot sa lipunan. Kung pwede lang baguhin ang sariling kasarian ay pinili na nilang magbago, pero hindi. Mahirap. Hindi man imposible ngunit mahirap. Sobrang hirap..
“Anak ko….” umiiyak na sambit ng ginang at dinaluhan naman ito ng asawa at niyakap.
“Shhh…tahan na, mahahanap din nila si Ronan..” pag-aalo ni Rico sa kaniyang kinakasama.
Sa isip ni Martha ay baka kaparusahan ito sa kaniyang mga kasalanan lalo na sa asawang si Gardo. Nung huli niya itong nakita ay noong umuwi ito pero bago pa man magtama ang kanilang paningin ay umalis na si Gardo. Hinabol niya ito ngunit hindi niya na nahabol pa ang asawa at ang huling balita na lamang niya ay nadestino ito sa malayo. Limang taon na noon si Ronan.
Sising-sisi si Martha sa lahat ng kaniyang kasalanan. Grabeng parusa ang kaniyang natatanggap ngayon. Hindi niya akalain na ang pagkawala ng kaniyang anak ang magiging kabayaran sa kaniyang kasalanan. Ngunit katwiran ng kaniyang puso ay nagmahal lang siya. Napakasakit sa kaniya ang pagkawalay ni Gardo at si Rico ang pumuno sa pagkukulang sa kaniyang buhay. Minahal niya ng totoo si Gardo pero mas minahal niya si Rico. Sana ay pinagtapat na lamang niya kay Gardo noong una pa lang.
Mag-iisang buwan na nang mangyari ang insedente ngunit hanggang ngayon ay wala pa ring natatagpuang Ronan kaya naman nawalan na ng pag-asa ang ilan sa mga kaibigan at pamilya ni Ronan. Nang narinig ni Warren ang balita ay labis itong nagsisi. Hindi ito kumain ng ilang araw. Pinabayaan niya ang kaniyang sarili at lagi itong nagpupunta sa mga pulis para makibalita. Hindi ito nawalan ng pag-asa na matatagpuan pa si Ronan. Kahit ilang linggo na ang lumipas ay umaasa pa rin ito at tumutulong sa abot ng kaniyang makakaya. Ipinapangako niya sa kaniyang sarili na babawi siya sa dating kasintahan. Gagawin niya ang lahat mapatawad lamang siya nito at bumalik sa kaniya.
Punong puno ng pagsisisi si Warren.
“WALANG TITIGIL!!!!! Ilang libo ang binabayad ko sa inyo para hanapin siya kaya gawin niyo ang mga trabaho niyo!!” sigaw ni Warren sa mga inutusan niyang maghanap. Ilang libo na rin ang nagastos nito ngunit kahit ilang milyon pa ang kailangan niyang waldasin ay hindi siya titigil sa paghahanap sa taong mahal. Hanggat walang katawan, naniniwala siyang buhay pa ito.
“Kung kinakailangang umabot kayo sa dulo ng mundo, gawin niyo!”
Galit na galit ito dahil puro negative ang mga balita sa kaniya tungkol sa paghahanap kay Ronan. Halos hindi na ito makilala dahil sa pagpapabaya nito sa sarili.
Marahil ay parusa ito ng Diyos sa kaniya dahil hindi niya pinahalagahan ang taong inilaan sa kaniya. Mas pinili niyang mahulog sa tukso kaysa ituon ang panahon sa pag-aaruga sa taong minamahal.
“Warren, bakit di mo nalang kasi tanggapin na wala na si Ronan!!” sigaw ng bestfriend nito na isa sa naging dahilan ng hiwalayan nila ni Ronan. Tumingin ng masama si Warren dito. Nanlilisik ang mga mata nitong lumapit sa babae.
“Buhay si Ronan…” puno ng galit na sabi ni Warren,” at hahanapin ko siya kahit anong mangyari..”
Napaiyak ang babae. Akala niya ay nagtagumpay siyang mapaibig ang lalaking matagal na niyang minamahal. Ngunit tila ba isang ilusyon lamang ang lahat ng iyon. Hindi niya pa rin nagawang palitan si Ronan sa puso ni Warren. Marahil ay nagawa niyang akitin ang lalaki pero hanggang dun na lamang iyon. Lumabas ito ng silid at doon humagulgol. Napakasakit namang magmahal, sa isip ng babae. Nagmahal siya sa maling tao at lahat ng mali ay naitatama sa huli kahit anong mangyari. Kahit gaano pa katagal, lahat ng mali ay naitatama.
“Hindi ako susuko Warren….” huling sabi ng babae bago tuluyang lisanin ang opisina ng binata.
Habang ang lahat ng naiwan ni Ronan ay nagkakagulo sa kaniyang pagkawala, siya naman ay naging masaya. Puro ngiti at tawa ang maririnig mo sa buong isla. Walang araw na hindi siya pinapasaya ni Gardo. Hindi niya akalain na kahit malaki ang agwat nila’y magagawa nilang maintindihan ang isa’t isa. Nagawa nilang mahalin ang isa’t isa.
Ilang buwan na ang lumipas. Sanay na san…