THIS STORY IS A WORK OF FICTIONand names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
THIS STORY CONTAINS SEX THEMES AND SHOULD ONLY BE READ BY LEGAL-AGED PEOPLE.
Humhingal pa rin kaming dalawa ni Sir matapos ang aming pagniniig. Nararamadaman ko pa rin sa pagitan ng aking hita ang piraso ng laman na sa ngayon ay unti-unti nang lumalambot. Nararamadaman ko rin na unti-unting umaagos mula sa aking kaibuturan ang pinaghalo naming katas ng aking guro. Walang anu-ano’y hinugot na ng aking guro ang kanyang ari mula sa aking puke. Hindi pa rin ako makagalaw sa aking posisyon, matapos kong maabot ang sukdulan ay unti-unti nang nanumbalik ang sakit sa aking kaloob-looban.
Walang ano-mang salita ang namutawi mula sa labi ng aking guro, bagkus ay bigla na lamang siyang umalis, lumabas mula sa banyo na kung saan ay pinagsaluhan namin ang langit. Napakasakit ng kanyang ginawa, hindi lamang sa pisikal na aspeto kundi lalo na sa aspetong emosyonal. Pakiramdam ko ay ginamit niya lamang ako at alam ko na ganoon na nga ang kanyang ginawa, subalit pinipilit ko pa ring lokohin at paniwalain ang aking sarili na kaya may nangyaring pagniniig sa aming pagitan ay dahil may nararamdaman din siya para sa akin.
Subalit ang ginawa niyang paglisan ng wala man lang anong salita ay nagdulot ng labis na sakit sa akin.
Matapos ang ilang minuto ay pinilit kong gumalaw, nabawasan na rin ang sakit at minabuti kong bigyang pansin ang kung ano-mang nangyari sa aking lagusan. Nakita ko ang unti-unting pag-agos palabas ng malagkit na pinagsama naming katas. Napansin ko rin na may halong dugo ang katas at napahagulgol ako sa aking nakita.
Isinuko ko ang aking pagkababae sa lalakeng minamahal ko ngunit hindi naman ako magawang mahalin. Napakasakit.
Minabuti ko na ring mag-ayos at linisin ang aking katawan upang makapag-pahinga na at makatulog.
Paglabas ko sa banyo ay dali-dali akong dumiretso sa aming sala kung saan ay inaasahan kong makita at makausap ang aking guro, ngunit wala akong naabutang sino-man sa pwestong dapat ay pinagpapahingahan niya. Umalis siya. Lumisan ng hindi man lamang nagpapaalam.
Muli ay bumulwak ang luha mula sa aking mga mata, dali-dali akong tumakbo sa aking higaan upang doon, sa piling ng aking unan ay maibuhos ko at mailabas ang sakit at pighating aking nadarama. At doon na nga ay nakatulog akong may luha sa aking mga mata.
—
KOK-KOKOKO-KOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOK!!!
Ang tilaok ng mga manok sa aming bakuran. Naramdaman ko ang mahinang tapik ng aking ama sa aking balikat at dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata.
“Anak, gising na. Alas-singko na ng umaga. Bantayan mo ang bahay at kailangan ko nang pumunta sa bukid.”, malambing na paggising sa akin ng aking ama.
Mahinang ungol at pag-unat lamang ang aking naisagot.
“Siya nga pala, nasaan na ang guro mo? Hindi ba siya dito nagpalipas ng gabi?”, ang tanong ng aking ama.
Ilang segundong katahimikan ang lumipas dahil hindi ko alam kung paano sasagutin ang aking ama. Marahil ay nagulat din ako at hindi ko napaghandaan ang ganoong tanong mula sa kanya.
“H-hindi po siya dito natulog, itay.”, ang pagsisinungaling ko.
“Oh siya, kailangan ko na talagang umalis at hindi itatanim ng mga palay ang sarili nila.”, ang pagpaalam ng aking ama.
“Sige po, itay. Mag-iingat po kayo.”, ang mahina kong sagot at paalam sa aking ama.
—
Lumipas ang mga araw at unti-unti kong naramadaman ang paghilom ng aking pagkababae, nilibang ko rin ang aking sarili sa pamamagitan ng paggawa ng mga gawaing bahay at kung minsan ay pagsama sa aking ama sa bukid upang tumulong. Alam kong napakarami sa mga kasamahan ng aking ama sa bukid ang palaging tumitingin sa akin sa tuwing ako ay bumibisita at tumutulong sa aking ama. Alam din iyon ng aking ama kaya naman kadalasan ay hindi siya pumapayag sa aking pagpunta doon subalit sinabi ko sa kanya na labis ang aking pagka-inip sa bahay kaya sinasamahan ko na lamang siya sa bukid.
Lumipas ang ilang linggo ng bakasyon at nalalapit na ang mga araw na dapat ay makapag-enrol na ang mga mag-aaral sa kolehiyo. Wala pa rin kaming makuhanan ng gagastusing pera para sa aking kolehiyo. Kaya naman humanap ako ng trabaho sa bayan bilang isa sa mga nagtitinda at naglalako sa palengke. Hindi naman ako maarte at mas lalong hindi ako mahiyain kung alam ko namang ang ginagawa ko ay marangal at makakatulong para sa amin ni itay.
Nang dahil sa mga gawain ay parang napakabilis ng pagdaan ng mga araw. Nakakalimutan ko na nga kung minsan kung anong petsa o araw na, may isang bagay o tao lamang ako na hindi ko magawang maiwaksi sa aking isipan. Ang aking guro.
Madalas ko siyang naiisip bago ko ipikit ang aking mga mata sa pagtulog. May mga pagkakataon ding nakikita ko siya sa aking panaginip. Hanggang ngayon, matapos ang lahat ay mahal ko pa rin siya.
Hindi kaiba ang gabing ito sa iba pang mga gabi kung saan ay nananatili ang aking guro sa aking isipan. Napaka-alinsangan ng gabing ito kaya naman hirap akong matulog. Pinipilit kong ipikit ang aking mga mata subalit bawat pagpikit ay mukha ng aking guro ang aking nakikita.
Naaalala ko pa rin siya, gaya ng iba pang mga gabi. Subalit iba ang gabing ito, sapagkat ang naiisip ko sa aking guro ay ang kaisa-isang pagkakataon ng aming pagniig. Naiisip ko ang sakit na natatabunan ng sarap at kiliti habang marahas niya akong inaangkin. Ito ang unang pagkakataon na nakaramdam ako ng ganito, maliban noong ako ay kanyang niroromansa. Ito na kaya ang tinatawag nilang l…