ANG SIMULA NG LAHAT
By: BladeMaster_Elven
CHAPTER 1
“MURANG-MURA na sa dalawang libo ang pagpaparenta ko sa iyo ng apartment na ito, Mister…?” Tumingin ito. Iba ang kanyang pakiramdam sa presensya ng binata.
Napalingon siya. “Sarmiento ho,” nakangiti niyang sagot sa payat at nasa katanghaliang-tapat na gulang na babae na siyang may-ari ng apartment na balak niyang rentahan. “Efraim Sarmiento po at taga-Oriental Mindoro,” aniyang inilahad ang kamay sa ginang.
Tumanggi naman ito na makipagkamay sa kanya. “Huwag na,” paiwas na sabi nito na ipinahid pa sa dulo ng suot nitong duster ang dalawang kamay. “Marumi ang kamay ko. Nakakahiya naman sa’yo,madudumihan lang ang makinis mong kamay. Katatapos ko lang mag-repack ng mga uling na isa pa sa pinagkakakitaan naming mag-asawa.” Kahit tingin ay iwas pa rin ito sa kanya. Tila ayaw nitong mabasa ang laman ng kanyang isipan.
“Ano nga ho palang pangalan ninyo?” tanong ni Efraim pagpasok nila sa loob ng bahay. Kasunod siya ng may-ari. Alikabok ang kaagad ay sumalubong sa kanila pagbukas ng main door. Sabay pa silang nagpagpag ng mga duming pumatak sa kanilang mukha galing sa marupok na kisame ng bahay.
“Eden na lang ang itawag mo sa akin,” tipid nitong sabi. “Aling Eden siguro.”
Tumango siya at nagkibit-balikat na lamang sa kakimian ng kausap. Malalim ang mata ng babae at parang laging may ibig sabihin ang mga panakaw nitong tingin. Tila hinuhubaran siya. Tila gustong kainin ng bou. Tila may gustong ipahiwatig ang mga titig ng matanda.
Kung para kay Efraim lamang ay talagang maluwag na maluwag at mura pa nga ang apartment na iyon. Studio-type, may isang kuwarto na katamtaman ang sukat, may maliit na kusina at konting espasyo para sa sala.
Okay na sa kanya ang lugar na iyon kahit medyo marumi at mabaho pa ang amoy. Kayang-kaya na niyang linisin at pagandahin sa loob lamang ng isang maghapon ang bago niyang titirhan. Kahit papaano naman ay may naipundar na siyang mga personal na gamit sa bahay na ilalagay sa loob niyon. Saka na lamang siya bibili uli kapag nagkapera na siya ng medyo malaki. May natitira pa siyang komisyon na kukunin niya sa kanilang opisina.
Isang Sales Agent ng mga consumable goods tulad ng pagkaing nasa lata, mga cup noodles, at kung anu-ano pang isinu-supply sa mga groceries ang trabaho ni Efraim. Nasa Calamba, Laguna ang Main Office at pabrika ng kanilang kumpanya. At sa loob ng mahigit tatlong taon sa kumpanyang iyon ay nagkaroon na siya ng direktang kostumer na regular niyang dinadalhan ng mga kailangan nitong mga paninda sa groserya. Mula probinsya ay dumidiretso na rin sila sa Maynila. Mga supermarkets at malalaking establisimyento sa Lungsod ang kliyente nila ngayon at dito nga siya nadestino pansamantala.
Matatag na rin ang posisyon ni Efraim sa kanyang pinagtatrabahuhan. Katunayan, sa susunod na buwan ay magiging superbisor na siya at may ilang mga tao na siyang hahawakan. Little boss na rin kumbaga. Dulot iyon ng mahusay niyang performance sa kanyang trabaho. Hindi pa siya bumababa man lang sa quota nila. Buwan-buwan ay nakakamit niya ang malaking komisyon at ibang insentibo bukod pa sa buwanan niyang sahod sa kanilang kumpanya. Mula sa mga perang naipon niya ay unti-unti siyang nagpundar ng mga gamit at ngayon nga’y may sarili na siyang telebisyon, personal refrigerator, DVD, at maging pangunahing gamit sa bahay ay mayroon siya.
“Sigurado ka bang ikaw lang ang titira dito, Mr. Sarmiento?” tanong ng landlady sa kanya habang isinasara nito ang pinto ng kuwartong kanugnog lamang ng kusina.
“Oho, aling eden solo lang ako dito,” sabi niyang iginala pa ang tingin sa kabuuan ng bahay. Nang mapadako ang tingin niya sa isang sulok ng bahay, malapit rin sa may kusina, ay napansin niya ang isang malaking kahon na selyado ng packaging tape. “Kanino ho kayang mga gamit ito?”
Napalingon si Aling Eden sa dakong itinuturo niya. “Iyang kahon d’yan sa ilalim ng mesa?” Lumapit ito roon. “Hindi ko nga alam kung naiwan o sadyang iniwan ito ng dating tumira dito. Isang set ng computer ang laman niyan. Noong isang buwan lamang namin siniyasat ng asawa ko dahil nagdududa na nga kami sa laman ng kahon na iyan. At iyon nga, computer lang pala ang nasa loob. Balak na nga naming ibenta kasi mukhang mamahalin at magandang klase talaga. Kaya lang ay nakakonsensya…”
Nagtaka rin si Efraim nang buksan ni Aling Eden ang kahon at ganap rin niyang makita ang sinasabi nitong laman ng kahon. Bagung-bagong model iyon ng computer! Sa makinis na LED monitor pa lamang na nakadungaw sa kahon ay mahihinuha nang mahal iyon.
“Baka naman ho babalikan pa,” sabi niya. Inusisa ang monitor.
“Ewan ko,” sabi nitong muling isinara ang kahon. “Kung babalikan iyan, e di sana noon pa! Maglilimang buwan na dito ang kahon na iyan. Kung masama lang kaming may-ari ng bahay, e baka naipagbili na nga namin iyan,” tapat sa loob na sabi nito.
Natuwa naman siya sa pagiging diretso nitong magsalita. Bibihira na kasi ang ganitong klase ng tao, diretso pero totoo ang sinasabi. Lalo na dito sa Maynila. Tama ang sabi ni Aling Eden, kung sa iba nangyari iyon ay malamang pinagkakuwartahan na ang computer na naiwan sa pinarerentahan nitong apartment.
Dumukot si Efraim ng labindalawang tig-iisang libong papel sa kanyang wallet at iniabot iyon sa landlady. “Bayad ko ho para sa tatlong buwan.” Apat na libo kasi ang upa niya sa nasabing bahay kada buwan.
Waring atubili naman ang babae na tanggapin ang inaabot niyang pera. “Hindi mo naman kailangang bayaran kaagad ang renta sa bahay. Okay na sa akin kahit iyong pang isang buwan lang.”
Pero si Efraim ang nagpumilit na iabot ang pera hanggang sa tanggapin na nito. “Wala hong problema sa akin. Mas gusto ko nga iyong wala na akong masyadong iisipin.”
“Bahala ka… pero teka muna, hijo, matanong kita. Ikaw ba ay may asawa na? O biyudo na walang anak? Pasensya ka na, gusto ko kasi’y may alam naman ako kahit papaano sa mga taong tumitira dito sa apartment ko.”
Malapad na malapad ang pagkakangiti ni Efraim.
“Aling Eden, mukha na ho ba akong may-asawa?”
“Kaya nga tinatanong kita, e!” napangiti na rin ito pero kaagad ding umiwas.
“Binatang-binata ho ako. Libreng-libre pa! Kaya ho Kung may irereto kayo sa akin…”
“Ilang taon ka na ba?” Pinutol nito ang sasabihin pa sana niya.
“Twenty-six ho.” Napansin ni Efraim ang muling pagiging seryoso nito. Tila may oras ang pagngiti at pagiging kaswal.
“Aba’y nasa tamang edad ka na para mag-asawa.”
“Ayaw ko ho munang isipin ang tungkol sa bagay na iyan,” sabi niya.
“Girlfriend?” Pangungulit pa rin ng babae.
Ganito na ba ang standard sa pagtanggap ng mangungupahan? Pati personal na buhay ay kailangan pang ungkatin ng may-ari ng bahay?
“Mag- iisang buwan na ho mula ng mag-break kaming dalawa,” sumagot din naman siya. “Myra ang pangalan niya.” Ipinakita pa niya ang larawan nito na nasa wallet niya. “Marami kasing bagay na hindi namin pinagkakasunduan kaya ho kami nagdesisyong maghiwalay na lamang para makapag-isip!”
Ilang saglit na namayani sa pagitan nila ang katahimikan.
“Sa mga narinig ko, halos pare-pareho ang dahilan ng mga nagkakahiwalay na magnobyong kagaya ninyo,” sabi ni Aling Eden. “Kesyo maraming bagay na hindi pinagkakasunduan. E, kaya nga panahon pa makapag-adjust, hindi ba? Iyon ba ang dahilan kaya ka nagdesisyong magsolo rito? Para makalimot?” may binuksan itong maliit na silid. “Narito ang banyo ng bahay. Magkasama na ang kubeta at shower. Minsan-minsan, nawawalan din ng tubig ang tulo sa gripo.”
Sinulyapan lang niya ang banyo. Umiling siya. Wala naman kasi siyang magagawa pa hinggil sa bagay na iyon. “Nasa kolehiyo pa lang ho ako, d’yan sa University of Sto. Tomas, ay hilig ko na ang mag-isa. Walang kinalaman ang ex-girlfriend ko dito. Management graduate ho ako. Mas gusto kong independent ako kahit na noong bata pa ako. Pareho na hong patay ang mga magulang ko at kung umuuwi ako sa probinsya ay sa tiyuhin ko na kapatid ng Itay ko ako tumutuloy.”
“Pasensya ka na, ha?” Ngayon ay tila maamong tupa naman ang hitsura nito. Para tuloy gusto na niyang matawa. “Masyado akong mausisa. Pero huwag kang mag-alala. Hindi naman ako tsismosa. Confidential sa akin ang lahat ng sinabi mo.”
“Wala ho iyon… Bale, saan nga ho pala kayo nakatira dito? Ibig ko hong sabihin ay ang sarili ninyong bahay.”
“D’yan lang sa may kanto, malapit dito. Madadaanan mo pag pasok mo dito sa looban. Iyong bahay na kulay asul ang gate. Bakit gusto mong pumunta sa bahay ko.”
Sinundan niya ng tingin ang itinuturo nito. Bahagya lang naman niyang nakita ang kulay asul na gate na sinasabi nito.
“Maitanong ko nga ho pala, Aling Eden…”
Tumaas ang dalawang kilay nito. “Ano ‘yun?” Nauna na itong lumabas ng pinto saka iyon ini-lock.
“Taga-saan ho iyong huling tumira doon sa apartment?” tanong niya habang binabagtas nila ang daan patungo sa bahay ng mga ito.
“Si Randolf?” Huminto ito at lumingon sa kanya. “Katulad mo’y nag-iisa rin. Binata at taga-Nueva Ecija. Pero mas matanda sa iyo ng ilang taon kasi beinte nuebe na siya. Nakatatlong buwan rin siya sa apartment ko. Pero bigla na nga lamang umalis pagkalipas niyon. Ang paalam sa akin, uuwi daw muna siya sa Nueva Ecija at may importanteng aasikasuhin.”
“Tapos Hindi na ho bumalik?”
Umiling si Aling Eden. “Hindi na,” sabi nito. “Pero nag- long distance call naman sa akin at nagsabing doon na raw muna siya sa probinsya nila. Nakalimutan ko namang banggitin na may naiwan siyang gamit at kung interesado pa siyang balikan iyon.”
Patlang.
“O, paano? Pumasok ka muna sa loob at nang makapagpalamig,” panyaya nito nang nasa may harap na sila ng gate na asul. “Ito ang bahay namin. Kami lang ng asawa ko ang nakatira d’yan. Wala kaming anak.”
Tumango si Efraim. “Next time na lang ho siguro,” sabi niya. “Uuwi pa ho kasi ako ng Novaliches para kunin at hakutin ang mga gamit ko.”
“Malayo din ang paglilipatan mo, ano?” Bahagyang kumunot ang noo ni Aling Eden. “Sampaloc ito, tapos galing ka pang Novaliches!”
“May nakausap na ho akong tao para tulungan akong maglipat ng mga gamit ko. Inarkila ko na ‘yung dyip nung kapit-bahay ko. Maingay kasi doon kaya ako lilipat. Hindi ako komportable sa kapitbahay ko na halos araw-araw na lang nagbabangayan! Dito naman ho sa Maynila ay walang kaso kahit saan ka pa nakatira. Ang importante ay may matutuluyan ka.”
“Oo nga naman,” sang-ayon nito. “Ano nga pala ang palayaw mo?”
“Kahit ano ho. Pero Ef lang ang tawag sa akin ng mga kaibigan ko. Iyon na rin lang ho siguro ang itawag n’yo sa akin, Ef.”
“Okay. Siya sige, Ef, ingat ka na lang. Kailan mo nga pala balak na maglipat ng mga gamit mo?” Isinara nito ang gate nang paalis na siya.
“Bukas na bukas rin ho”
MAG-IIKASIYAM ng gabi nang matapos maglinis ng bahay at mag-ayos ng kanyang mga gamit si Efraim kinabukasan. Ngunit kahit na pagod ay hindi rin kaagad dalawin ng antok ang binata. Pagkatapos maghapunan ay nahiga lamang siya sa sofa at nag-isip kung ano ang maari niyang gawin. Kaya ang ginawa niya ay naglakad-lakad siya sa paligid ng kanyang tinutuluyan.
Narinig ni Ef na may malakas na ungol at halinghing malapit sa kanyang tinutuluyan. Dala ng kuryosidad, ang ginawa niya ay hinanap ang ungol at halinghing. Napangiti si Ef dahil sa may likod bahay sa may puno ng mangga na may papag, doon niya nakita ang kahera niya nagmumula ang ungol at halinghing na tila nagkakantutan. Nakita niyang tila sarap na sarap ang ginang at ang kapareha nitong lalaki. Isang batang lalaki ang tila sarap na sarap sa pagpapak sa katawan ng ginang. Sa katawan ni aling Eden.
“Malibog din pala ang babaeng kahera niya, kaya pala iba ang mga titig nito at pagtatanong nito kanina sa kanya.” Bulong ni Ef habang walang sawang pinapanood ang dalawa.
Kumakabog ang aking puso at nag iinit ang aking katawan sa iniisip kong maaari akong makita ng dalawa.
“Bahala na!”
Nagulat ako sa aking nasaksihan, hubad ang pang-itaas ng lalaki na naka higang lalake sa papag, at si aleng eden na hubo’t hubad din ay nakapatong sa ibabaw ng lalakeng ito at walang tigil sa pagbayo sa matigas na burat nito. Medyo naka subsob ng bahagya ang mukha ng ginang at ang lalake naman ay sinususo ang ang utang nito, palipat lipat ito sa magkabilang utang ng ginang. Naka bilog ang bibig ng aking asawa tanda ng matinding sarap na dinadanas nito habang pinanonood ang ginagawang pag suso sa kanya ng lalake. Panay ang gapang ng mga kamay ng lalake sa likod ni aleng Eden pababa sa magkabilang p’wet nito papunta sa mga hita at pabalik muli pataas papuntang likod at babalik na naman pababa.
Hindi ako makagalaw sa pinagtataguan ko dahil sa gulat ko sa mga mabilis na pangyayari. Hindi ko din alam ang aking mararamdaman dahil sa sobrang sarap at intense na nagaganap sa kanilang ginagawa.
Patuloy ko silang pinanood sa kanilang ginagawa ng mga may 15 minutos. Pagtapos nun ay tumigil si aleng eden sa pag bayo, parang napagod at naghalikan muna silang dalawa, sabik na…