“Ooooohhhhhh fuckkkkkk, ang saraapppppppp……”
Sa butas gawa ng pagitan ng mga tabla na nagsilbing dingding ng kubo, ay kitang kita ng tinyente ang isang nakabukakang babae, me kalakihan ang puson at tiyan nito. Nagdadalan- tao ang ginang, malamang asawa ng kadre.
Sa kanyang posisyon, ay nakatagilid ang mga ito sa kanya, kaya’t kitang kita niya kung paano kainin ng kadre ang puke ng kakantutan.
Putang-ina ayan na akooooohhhhh fuck ka fuck kaaahhh”, nilabasan ang babae sa ginawang paglapa ng sundalo sa puke nito.”
“RRRRRRRT, RRRRRRRT, RRRRRRRT, RRRRRRRT, RRRRRRRT”,….
Nagising siya at naalimpungatan sa tunog ng printer.
Pupungas-pungas ang matang sinipat ang oras. Hindi niya masigurado pero parang naulinigan niya ang paglagitik ng pintuan.
Napadako ang tingin niya sa gawi ni Joy, sa mga sandaling iyon ay kasalukuyang okupado sa mga nakalatag na papeles, isa-isang inaayos ang mga ito upang isalin sa mga naka-abang na mga brown folders.
Kaagad niyang hinanap ang jacket, kinapa sa bulsa nito ang pakete ng sigarilyo at nagsindi ng isa.
“Uy good morning, sarap ng tulog natin ah hihihihi.”, buska ni Joy nang mapansin nitong gising na ang tinyente.
“Sino ung Lumabas.”
“Tropa mo, kilala ko din sila, sa mukha lang, nakalimutan ko pangalan.”
Tuluyang nag-ayos ang tinyente. Isinuot ang jacket at sombrero.
Pagkatapos masiguradong nasa bulsa niya ang cellphone ay nagpaalam na ito sa dalaga.
“Paano Miss ganda, tutuloy na ako ha?” Bago tuluyang umalis, niyakap nito si Joy, at pabirong sinapo ang mga suso ng dalaga.
“Laki talaga ng dyoga mo Miss ganda, sarap lamasin.”, kasunod ng bahagya niyang pag-ihip sa batok ng dalaga.
“Edwiiiiiiin… Hmppppp. Tama na andami ko pang ipri-print, loko ka hihihi.” Nakikiliti si Joy, tumayo ang mga balahibo sa braso sa ginawa ng tinyente. Inapuhap ng tinyente ang kamay nito at dinala sa nagsisimula na namang bumukol na pagkalalaki sa suot na maong na shorts.
“Uwi na sabi, uwi na Edwin.”, pairap, kasabay ng mahinang palo ni Joy sa kamay ngtinyente.
Lumalatag na ang takip-silim paglabas niya ng kuwarto.
“Sinong tropa?”, takang-tanong ng pinuno at inilinga-linga ang ulo sa labasan, at kaagad namataan ang dalawang lalaki sampung metro ang layo sa kanya. Naninigarilyo ang isa, at kumaway sa kanyang dako nang mamataan siya nito.
Si Guzman, ang kanyang Intel NCO, kasama ang isang malamang ay “operative” din. Binuntutan pala ang pagnaog niya sa sentro mula sa kampo.
“At least ha hehehehe. Snappy.”, sambit at ngisi ng pinuno.
Sa kampo, kasama ang guwardiya sa Post 1.
Alas Siyete ng gabi.
Pagkatapos makapag-hapunan, nagkakape si Edwin habang binabasa ang mga texts galing sa batalyon; sa Operations, paalala sa Operational Security, sa Admin, paalala din sa mga nakapintong aktibidades kaugnay ng idinadaos na anibersaryo. Dito’y may naalala ang pinuno.
“Sarge paki-tawag mo si First.”, mando nito sa guwardiya.
“Upo ka First.” makaraang dumating ang ipinatawag.
“Sino sa tropa ang marunong mag gitara?”
“Pagkakaalam ko marami dito Sir.”, Si Diaz.
“Okey good, rhythm at bass, parehong prinsipyo lang naman iyan, hanap ka ng paraan saan tayo makahiram, o makarenta ng mga instrument.”
“Teka nakalimutan ko, me pumapalo ba sa tropa?”
“Sir?” Kunot ang noo ng First Sergeant.
“Paddle Sir?” Ako hahataw Sir. Bakit Sir? Sino yang relax na iyan Sir na nagka-offense agad sa inyo?”, sunod-sunod na tanong ni Diaz, halata ang namuong inis nito sa inaakalang kapalpakan ng tropa sa bago nilang pinuno.
Hagalpak ang tawa ni Edwin.
“Tang-ina mo First, tagapalo ba, drummer ba.”, hahahahahaha.
“Tang-ina mo namamadle ka pala Chris ha hahahaha, huli ka.”, patuloy nitong kantiyaw.
Bahagyang napahiya, kakamot-kamot sa batok ang First Sergeant, at napabulalas na lang ito ng tawa.
“Wala akong info Sir kung me drummer dito, pero kung sakali man na wala, puwede ba tayong maghanap ng import Sir?”
Napaisip ang tinyente. “Itanong ko sa batalyon kung puwede. Ensayo na agad bukas pag meron na instruments ha First”.
“Yes Sir.”, tango ng kausap.
“Eh Sir singer, maraming marunong kumanta dito.”, SI First muli.
“Ako na bahala sa bokalista First.”
“Sige Sir Copy Sir.”
Wala na ang First Sergeant, pero natatawa pa rin ang tinyente. Iiling-iling ito.
Nakilala man siyang berdugo, nangangatay ng kalaban, pero kailanman ay hindi naniwala si Edwin sa pisikal na pamamaraan ng pagdidisiplina sa tropa. Mali. Maraming pwedeng parusa sa sundalong nagkasala, na mas malayong produktibo.
May kaibahan ang sumusunod sa iyo ang tao dahil sa respeto, kesa sa sumusunod ito dahil sa takot. Idagdag pa ang ilan na ring kaso kung saan naghuramentado ang isang sundalo, at napatay nito ang senior. Matindi dito’y may mga kaso na rin kung saan ang nadidisgrasya ay hindi lamang mga Enlisted Personnel, kundi mga opisyales mismo ng unit.
Namumuti ang liwanag ng headlight ng sasakyang papaakyat ng burol.
“Sino yan?”, tanong ng tinyente sa guwardiya.
“Si Ireneo yan Sir.”, tugon ng guwardiya.
Si Ireneo. Oo nga pala, balikan nga lang pala ang paalam nito para maihatid ang pinsan sa kabisera. Si Claire. Naalala na naman niya ang sinisinta. At muli’y gumuhit na naman ang bahagyang kirot sa kanyang dibdib.
“Out of League”, paulit-ulit, nagsusumiksik sa kanyang isip.
“Reporting Sir.”, saludo ni Ireneo, hindi niya namamalayan ay nasa harapan na palan iya ito.
“Oh Bry.”
Pansin agad ng sundalo, wala sa mood ang CO. Nakatungo ang ulo nito at kumukuyakoy ang mga paa, tanda na mayroon itong iniisip.
“Dito na muna ako Sir”, paalam na lang ni Ireneo.
Sa kanyang kubo, nanumbalik sa kanya ang bahagyang pagtatalo nila ng pinsan sa biyahe kanina.
“Claire, mukhang type ka ni CO ah.”
So? Ano naman ngayon? Hindi ko siya type kuya, chaka hihihi.”, si Claire, pabiro ito pero mataray nitong sambit, bagay na hindi nagustuhan ng pinsan. Hindi nito naitago ang pagkairita sa narinig.
“Umayos ka ha, at sinong type mo ha, si Delavega? At iyong mga ex mo na walang mga disiplina? Alam mo hindi ka na teen-ager, huwag ka lang sanang mahulog ulit sa maling lalaki pinsan, dahil kapag nangyari ulit iyan tandaan mo hinding hindi na rin ako makikipag-usap sa iyo. Dahil ang tigas ng ulo mo.” litanya ni Brian, halata ang pagkadismaya.
“Maka EX ka naman, hoy, maka EX ka naman. FYI kuya ha, alam mo ba ang ibig sabihin ng “flings” ha? Naku hindi mo lang kasi alam, kung alam mo lang.” Pinutol nito ang nais pa sanang sabihin.
Hindi na lang pinahaba pa ni Brian ang diskusyon, subali’t isang matalim na tingin muna ang ipinukol niya sa nakahalukipkip na si Claire bago tuluyang itinuon ang buong atensiyon sa pagmamaneho.
Binabagtas ni Edwin ang sementong hagdan patungong Assembly Hall na nagsisilbi ding Recreational Area ng mga sundalo nang maulinigan niya ang kasiyahan ng mga ito sa taas. Dinig ang katuwaan sa kung anumang pinapanood ng mga ito sa telebisyon.
Pero imbes na umakyat, nagpasiya siyang umupo na lamang sa kalagitnaang bahagi ng sementong hagdan. Naisip na kung makikita siya ng tropa ay mag-aalangan, mahihiya ang mga ito, matatahimik, at mapuputol lamang ang kanilang kasiyahan.
Maaliwalas ang kalangitan. Mabituin. Maliwanang ang buwan. Mayroon ding kalamigan ang banayad na ihip ng hangin. Sa gawi niya’y tanaw ang helipad ng kampo, at naalalang hindi pa nga niya pala naiikot ang kasuluk-sulukan ng Command Post.
“PPPPPIIIIIIIINNNNNNNGGGGGG….”
Isang tunog na nagpabalik sa kanyang kamalayan, at tumuldok sa halakhakan ng mga tropang nagkakasayahan sa taas.
Hindi siya maaring magkamali, hindi kalayuan ang putok. Carbine. Hindi siya puwedeng magkamali, putok ito ng Carbine.
Bbbbbbaaaannnnnnnnnnggggggggg…………
Bbbbbbaaaannnnnnnnnnggggggggg…………
Magkasunod pang putok. Paisa-isa. Umalingawngaw at bumasag sa katahimikan ng gabi.
Ang mga sundalo, ay mistulang mga pulang-langgam na nagpulasan sa lungga pagkatapos mabuhusan ng mainit na tubig.
“KALABAN, KALABAN, KALABAN.”
Mga sigaw na pumalit sa kanina’y mga halakhak, kasunod ng sunod-sunod na bagting ng alarma mula sa mga posisyon ng mga guwardiya.
“Tiiiiinnnnngggggg,… Tiiiiinnnnngggggg,… Tiiiiinnnnngggggg,… Tiiiiinnnnngggggg, …Tiiiiinnnnngggggg Tiiiiinnnnngggggg…”
Kasunod ng huling dalawang putok, ay halos nilipad ng pinuno ang kubo nito. Simbilis ng kidlat ay patakbo nitong inakyat pabalik ang taas ng kampo, bitbit ang issue na M4 Carbine. Halos magkabanggaan sila ng mga tropang panaog pa lang para kunin ang kanya-kanyang armas, bagay na agad nagpainit sa kanyang ulo.
Walang maitutulong sa sitwasyon kung ngayon niya sisingilin ang tropa. Basahin ang sitwasyon. “ASSESSMENT” ito ang kailangan niyang unang gawin.
“Harassment ba ito o opensiba para i-over run ang kampo? Kung i-oover run ang kampo malakihan ito na taktikal na operasyon ng kalaban, pero walang intel report galing sa taas? Mga katanungan sa isip ng tinyente.
Pero, may isang paraan para makumpirma ang totoong sitwasyon.
Pinakiramdaman niya kung me command galing sa First Sergeant, o sa mga Platoon Sergeants. Pero mistulang pipi ang mga radio. Wala siyang marinig.
Tatlong putok at wala ng sumunod pa, putok ng Carbine ang nauna, Garand naman o kaya M14 ang nahuling dalawa.
“Echo 1 to all units Hold your Fire.”, ang paunang utos ng pinuno sa pamamagitan ng dala-dala ding handheld radio.
Ang guard post sa taas ng kampo ay isang tore, wala itong search light o flood light, pero may nakamount ditong isang M60 General Purpose Machine Gun.
“Guwardiya Reckon Fire”. Ang sunod niyang utos.
Utos na lalo lamang pala magpapataas sa presyon ng kanyang dugo sapagkat ang inaasahang guwardiya ay kasama pala sa kaninang kumpulan ng mga nanonood ng TV, at wala sa posisyon nito.
“ANAK NG TUPA ANONG KLASE KAYO???”, nanggagalaiting bulyaw ng C O sa gwardiyang hindi alam ang gagawin, salampak ang mukha sa sahig ng recreational hall dahil sa pagkakadapa, at sa nerbiyos.
Inakyat ni Edwin ang tower.
“All stations, no cause for alarm, Reckon Fire”, relay niya sa radio.
“Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg,Bhhhhaaaagggggg,Bhhhhaaaagggggg,Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg, Bhhhhaaaagggggg”………….
Salvo ng Machine Gun, siya na ang nagsilbing gunner.
Ang sumunod ay katahimikan. Nakabibinging katahimikan.
Sa lahat ng direksiyon na pwede niyang putukan, na ligtas sa friendly fire, ay nagpaputok ang pinuno. At walang return fire galing sa kalaban. Isa lamang ang ibig sabihin nito. Walang malapit na kalaban sa kanilang posisyon. At tama ang kanyang hinala. Harrassment lamang ito ng kalaban, at hindi malakihang taktikal na opensiba.
Punyeta, animal, putang-ina, lahat na yata ng mura ay narinig ng buong tropa sa pinuno. At hindi nakaligtas sa mga ito ang mga senior na NCO, kabilang Si Master Sergeant Diaz.
Galit. Galit na galit ang pinuno sa nakitang hindi kahandaan ng kanyang mga sundalo, malayong-malayo ang mga ito sa mga nakasama niya sa naunang unit.Maluha-luha sa galit at pagkadismaya ang pinuno, halos lumabas ang litid nito sa leeg sa sobrang panibugho.
Pero batid niya, magpupuyos man siya sa galit ay hindi nito mababago ang katotohanang kulang sa kasanayan ang kanyang mga sundalo.
“TEN COUNTS LANG KAPAG NASA HARAP KO PA KAYO O MAKITA KO ANG LIKURAN NINYO PUPUTUKAN KO KAYO.”, kasunod ang pagkasa sa bitbit na armas.
“MALIBAN SA INTEL SECTION LUMAYAS KAYO SA HARAPAN KO, OOOONNNNEEEE, TWOOOOOOO, …….
Hindi na hinintay ang pangatlo, sa uno pa lang ay takbuhan na ang grupo, mayroon pang nagkahulog-hulog at gumulong sa hagdan pababa sa takot na totohanin ng pinuno ang banta at barilin sila nito.
Ang mga operatiba kasama ang hepe ng Intel Section ay mistulang nasa gitna ng isang masusing pagsisiyasat sa harapan ng pinuno. Walang kagalaw galaw sa pagkakatindig ang mga ito, takot salubungin ang nanlilisik na mga mata ng kanilang CO.
Masamang-masama ang loob ni Edwin. Kay Diaz, at sa mga Platoon Sergeants. Lalo na at kanina lamang umaga, ay kasasabi lamang niya ng kanyang polisiya, lalo na sa disiplina pagdating sa operasyonal na aspeto.
“UMALIS KAYO SA HARAPAN KO, MAIWAN KA GUZMAN”, muling bulyaw ni Edwin sa pinaiwang grupo. Nagkukumahog, daglian naman nagsipanaog ang mga ito.
Tumayo ang pinuno, tinungo ang mapang nakapaskil sa dingding. Mapa ito ng kanyang AREA of Responsibility.
Nagpupuyos pa rin ang loob, nakatuon ang kanyang mga mata sa mapa, makaraa’y dinuro-duro ang bahagi ng mapang tinatakan ng isang
“push pin”. Patrol Base ito ng CAFGU, ang pinakamalapit sa kanila na Patrol Base ng Civillian Active Auxilliary.
Pagkatapos ng ilang saglit at malalalim na buntong hininga, tinawag ni Edwin ang atensiyon ni Sergeant Guzman.
“Bukas na bukas, alas Sais, pupuntahan natin ang mga animal na ito, at dahil patulog tulog ka, dalawa lang tayo, tag-isang motor tayo, naiintindihan mo?”
Napalunok ng laway ang sarhento, wala siyang magagawa, utos ito ng kanyang opisyal.
“Copy Sir”
Umayos ka Sergeant, huling kataga ng tinyente sa sundalo, bago ito tuluyang bumaba at tunguhin ang kubo.
Sa kanyang bunkers, napag isip-isip niya, ngayon niya higit na kailangan ang mga katulad ng dati niyang Platoon Sergeant. Si Eric. Si “ALAMID”. Bago pumikit para ipahinga ang pagal na katawan at diwa, ay ipinagako nito sa sariling gagawin ang lahat, para mahugot nito si Eric sa dati nilang Unit. Kailangan niya ito. Kailangan- kailangan niya si ALAMID.
Gaya ng napag-usapan, maaga pa’y nilisan nila ang kampo upang bisitahin ang pinakamalapit na detachment. Kulang-kulang tatlong kilometro lamang ang layo sa kanila ng nasabing kampo ng Cafgu.
AlasSsais, gaya ng mando, ay nasa paanan na sila ng kampo. Matarik ito, mas matarik sa burol ng kanyang Command Post.
Kailangan nilang iwanan ang mga motor sapagkat isang makitid lamang na hadganang may lupang mga baitang ang tanging madadaanan paakyat. Sa daanan pa lamang ay nagkaroon na ng ideya si Edwin sa kung anumang klase ng pamamalakad mayroon ang kampo.
“Walang disiplina”.
Ang talahib sa daraanan ay makapal na at mataas, bagay na delikado sapagkat puwede itong gamitin ng kalaban na concealment kung aatake ang mga ito.
Kapansin-pansin din ang mga bahagi ng hagdanan na nasira na dahil sa daloy ng tubig, gawa ng kanal na barado. Halatang walang nagpapanatili sa kaayusan ng daanan, batid niyang wala sa ayos ang mga tropa ng nasabing kampo.
Ilang saglit pa’y nasa harapan na sila ng tarangkahan. Hinatak ito ng tinyente, at nagkalansingan ang mga botelyang nagsisilbing Early Warning Device, palatandaan ito na may pumasok, o nakapasok sa kampo.
Sa pangalawang tarangkahan, ipinaalam nila sa kampo ang kanilang presensiya, sa isiping baka maputukan sila ng guwardiya kung papasok sila bigla.
“TROPPPAAAAAA, TROPPPAAAA, TROPPPPAAAA”…, makailang sigaw ni Guzman upang kunin sana ang atensiyon ng kung sino man na naatasang guwardiya, subalit walang tugon sa loob.
Nang wala pa ring sagot ang kampo ay nag pasya na ang pinuno na pasukin ito. At ang kanyang kutob kanina pa, ay hindi na naman nagkamali.
Sa huling tarangkahan ng Patrol Base, ay nakanguyngoy ang ulo ng isang tulog na unipormadong CAA, nakasalampak ang katawan at likuran sa kahoy na bangko, at kapansin-pansin ang botelya at basong nakatindig sa maliit na lamesa sa harapan nito.
“TANDUAY”…….
“Aba’y hayuuuuuppp nga naman talaga sa kahayup-hayupan ang mga putang-inang ito”. Anong klaseng mga tao ito, ang tinyente, sa simulang silakbo ulit ng dugo dahil sa pagkakadismaya.
Walang kamalay-malay ang guwardiya, dinaanan na lang nila ito at tuluyan nang pinasok ang looban ng detachment.
Pinaiwan ni Edwin ang sarhento, sa posisyon ng tulog na guwardiya sa harapan, upang magsilbing bantay na lamang.
Tahimik talaga ang loob, pero maririnig ang mga hilik ng kung sino mang natutulog sa mga nadaanan nilang kubo.
Wala pa talagang tao sa labas, nang mapagtanungan man lang sana niya kung saan ang “Kadre” ng kampo.
Nagawi ang mata ni Edwin sa isang kubo sa kalagitnaan ng burol, at napansin ang may kalakihang “TABAK” na iginuhit, ipininta. Malaki ito na halos matakpan na ang buong pintuan ng bunkers. TABAK. WE STRIKE. Malamang sa hindi ay sa kadre ang bunkers.
Sa paglapit niya sa kubo, naulinigan ng tinyente ang isang pamilyar na ingay, lalo na sa kanilang kalahi ni ADAN. Ingay ng nasasarapan, ungol ng nasasarapan.
Hindi naman kalakasan ang ungol pero hindi maitatagong may nagkakantutan sa loob.
“Ooooohhhhhh fuckkkkkk, ang saraapppppppp……”
Sa butas o siwang sa pagitan ng mga tabla na nagsilbing dingding ng kubo, ay kitang kita ng tinyente ang isang nakabukakang babae, me kalakihan ang puson at tiyan nito. Nagdadalan- tao ang ginang, buntis, kaya malamang ay asawa ng kadre.
Sa kanyang posisyon, ay nakatagilid ang mga ito sa kanya, kaya’t kitang kita niya kung paano kainin ng kadre ang puke ng kakantutan.
“Putang-ina ayan na akooooohhhhh fuck ka fuck kaaahhh”, nilabasan ang babae sa ginawang paglapa ng sundalo sa puke nito.
Nakadama ng pagkapahiya sa sarili ang tinyente, mag-asawa ang mga ito at hindi tamang sinisilipan niya ang mga ito sa ginagawang pagniniig.
Bagay na alam naman niyang pribado. Akmang tatalikod na ang tinyente nang,
“Hits ka muna Sarge,” isa pang tinig mula sa loob, babae din.
Dito nanlaki ang mga mata ni Edwin. May isa pa palang babae sa loob. Hindi niya ito agad nakita dahil nakasalampak ito sa bandang paanan ng katre. Hubot-hubad din ang babae, mapipintog ang mga suso, nito, mabibilog, at tayong-tayo.
Kita rin ang bahagya pang pikit na puke sa bahagyang nakabukaka na mga hita. Tantiya niya’y dalaga pa ito sapagkat wala itong kapuson-puson.
Subalit, hindi sa mga ito napamulagat ang pinuno, kundi sa hawak-hawak nito.
Sa kamay nito’y aluminum foil at lighter na walang ulo.
Sa sahig nama’y nagkalat ang ilang piraso ng maliit na paketeng may lamang mistulang dinurog na bubog o kristal…
By: elmergomopas