karugtong
Ang pagsabog sa kabayanan ay agad na naging usap -usapan sa buong Mecaleon. Hindi nga nagtagal ay agad itong nakarating sa Barangay Dalag.
Halos paliparin ni Robert ang motorsiklo upang puntahan ang tinyente sa Barangay Hall dala ng matinding pangamba.
“Ako na ang susunod, ako na ang susunod”, tila ba wala na sa sariling wisyo na sambit ng Kapitan. Ang bakas ng humaharurot na motorsiklo ay lumikha ng mistulang kaulapan ng alikabok dahil sa pagnanais ni Robert na maabot kaagad ang kinaroroonan ng tinyente.
Sa tapat ng Covered Court, ay di na nagawang isandig man lamang ng Kapitan ang motor. Bumagsak ito nang mabitawan ng humahangos at pumapalahaw na si Robert, isinisigaw ang pangalan ng pinuno.
“LT. SANTOS, LT. SANTOS, LT. SANTOS, ako na ang susunod ako na ang susunod”, ang palahaw ng nahihintakutang Punong Barangay ng Dalag, na agad na sinalubong ng noo’y nagpapahingang mga sundalo.
“Kap? Anong nangyari? Wala pa si Sir”, si Sergeant Patrimonio.
“Itago niyo ako, itago niyo ako, ako na ang susunod, ako na ang susunod.”
“Teka, teka, teka lang Kap, umupo ka nga muna. Akin na nga iyang monoblock”, ang utos ng Sarhento sa isa nitong tropa.
Inabutan ni Patrimonio ang namumutlang Kapitan ng isang baso ng malamig na tubig upang itoy mahimasmasan, hanggang sa ito’y unti unting kumalma at magsimulang magkwento.
Sa kabila ng nanginginig na mga tuhod at pautal utal na salaysay ay ibinahagi ni Robert ang nabalitaang malagim na sinapit ng mag asawang Robert at Nelia, at ang posibilidad na siya na ang susunod na pupuntiryahin ng Kilusan.
Makaraan ang ilang sandaling pag -uusap, “Dumito ka na muna kapitan, ligtas ka dito, hintayin natin si Sir”, ang Sarhento.
“Sige Sarge.”
“Sa pagmamadali’y nakalimutan ko ang sigarilyo ko Sarhento puwede bang makahingi ako ng isa?
Agad namang inilapag ni Patrimonio ang kaha ng sigarilyo at panindi, kasunod ay isang utos upang bigyan ng isang tasa ng kape ang lider ng Dalag.
Mag a alas Kuwatro y medya na ng hapon nang maulinigan ng mga sundalo ang andar ng papalapit na Honda XR 200.
“Kkkkkkkkkrssssssshhhhhhh”, ang squelch ng naka stand by na motorola handheld radio.
“Break, Hunter to Uno, incoming. “Kkkkkkkkkrssssssshhhhhhh”, timbre ng guwardiya ke Sgt Patrimonio upang ipaalam sa tropa ang paparating na pinuno.
“Good afternoon Sir, saludo ng squad leader, na agad namang ginantihan ni Edwin.
“Sir me bisita kayo.”, dagdag ng Sarhento.
Tumango ang tinyente, kapagdaka’y binunot ang pakete ng sigarilyo at panindi mula sa bulsa ng suot nitong itim na jacket.
Kinse minutos bago mag alas Sais, ay tuluyan nang inagaw ng takip silim ang kanina’y liwanag ng dapit hapon.
Sa bunkers ng pinuno ay madidinig na ang malutong na tawa ng kani kanina’y tuliro at balisang Kapitan.
“Putangina nila, sige subukan nga ulit nilang pumunta dito, takot lang nila siguro sa iyo ano Lieutenant?”
“Isa pa’y hindi naman siguro ako bibiguin nitong “Para Ordnance” ko ano tinyente, hehehehe”, kapa kapa nito ang tagiliran hanggang tuluyang ilabas at ipakita sa tinyente ang dala pala nitong 1911 na kwarenta’y singko.
Kumunot ang noo ni Edwin.
“Armado ka pala Robert?”
“Maganda ha, magkano kuha mo diyan?”
“Oo naman tinyente, naku issue ito ng munisipyo tinyente, alam mo naman itong Dalag hindi ba hehehe, muli ay ang mala kontrabida sa isang pelikula na ngisi ni Robert.
“Issue? 1911 Para Ordnance?” Kung hindi ako nagkakamali nasa Singkwenta Mil ang pinakamurang Para Ord?”, sa isip ni Edwin.
Hindi na narinig at naintindihan ni Edwin ang mga sumunod na pinagsasasabi ni Robert, sapagkat nagsimula na itong mapaisip sa dala dalang bakal ng Kapitan.
Hindi man pansin ng kausap, ay nagsimulang maningkit at manlisik ang kanina kanina’y nanunubok lamang na mga mata ng tinyente.
“Putangina ka talaga Robert, sabi ko na nga ba’t hindi ka lamang masa, militia ka”, pabulong at nagngangalit nitong usal.
“Eh tinyente”, putol ng Kapitan sa natahimik na pinuno.
“Kako baka gusto mong tumagay nang kunti hehehe. Dalawang linggo na kayo dito sa Barangay pero di pa tayo nagkainuman, doon na lang tayo sa bahay Tinyente, kako baka tipo mo ang Johnny Walker.”
“Ano tinyente?”, ang muling pukaw ni Robert sa kanyang diwa.
Sa kabila ng pagkunot ng noo ni Edwin dahil sa mga katanungang nagsimulang bumagabag sa kanyang ulo ay nagpatianod ang pinuno.
“Sige nga Kapitan. Puta puro na lang tayo trabaho sige shot tayo, tuluyang paunlak ng tinyente sa imbitasyon ni Robert.
“Sige tinyente at ako’y dadaan lang muna dun kina Carding at Nelia. Titingnan ko lang kung nakahanda na ba sila. Ito nga palang mga lamesa at upuan, ay ipapahakot ko maya maya para sa burol tinyente.”
“Alam mo naman na sa bahay hindi ba? Kung pupuwede ay mauna ka na doon, antayin mo na lang ako. Huwag ka na magsama siguro ng tropa tinyente at malapit lang naman tayo, ha tinyente?”
“O siya tutuloy na ako tinyente, magkita tayo sa bahay, tuluyan ng paalam ni Robert.
Habang tinatanaw ang papalayong Punong Barangay ng Dalag, ay isang pamilyar na pakiramdam ang muling sumibol sa dibdib ng pinuno.
Isa itong kutob, malakas na kutob, kaparehas ng pakiramdam na sumidhi, noong araw na lusubin sila ng mga rebeldeng armado.
Pasado alas Sais, nang marating ng Kapitan ang bahay ng nasawing Carding at Nelia.
Abala ang mga kamag -anakan sa pagbuo at pagtayo ng mga trapal at tolda habang hinihintay ang puneraryang maghahatid sa mga bangkay ng mag -asawa para sa burol ng mga ito.
Subalit, parang mayroong hindi akma.
Sa tinagal tagal niya sa Dalag, ay ngayon lang napansin ni Robert na bakante ang harapang bahagi ng tindahan kung saan kada hapon hanggang gabi ay may kumpol ng nag -iinuman.
Bagkus, tatlong tao lamang na pawang mga kabataan at hindi pa pamilyar sa mga mata ng Kapitan ang naroon, nakaupo, at tila ba may hinihintay.
Iginawi ni Robert ang paningin sa mga nagtratrabaho, wala ring umiimik, walang nag usap, at madidininig lamang ay ang mga pukpok ng martilyo sa pako at ang daan ng lagari sa pinuputol na kahoy.
Kinutuban ang Kapitan at naramdaman nito ang nakahaing kapahamakan.
Agad nitong kinapa mula sa tagiliran ang dala dala niyang armas, at sabay sa pagbunot ay ang pagkasa dito, kasunod ng pagtutok sa baril sa direksiyon ng tatlong dayong kabataan.
Nasa halos pitong metro ang layo ng mga ito sa kanya, at sa bahagyang garalgal at nginig na boses, ay nagsimula itong mag histerya at magsisisigaw.
“PUTANG INA, WALANG GAGALAW, TAAS ANG KAMAY, TAAS ANG KAMAY.”
“PUTANG INA SINABI NG TAAS ANG KAMAY, SA TAAS ANG MGA KAMAY PUTANG INA.”
SA Covered Court, sa kanyang pag gayak, ay sinigurado ni Edwin, na may natitira pang sapat na baterya ang dala niyang handheld radio, na mayroong dalawang extra magazine ang kanyang baril, at chamber loaded ang issue niyang 1911 Ithaca na Kwarenta’y Singko.
Sadyang hinintay muna niya na tuluyang balutin ng dilim ang Barangay.
Taliwas sa usapan nila ng Kapitan, kasama ng tinyente ang Platoon Sergeant.
“Eric huwag tayo mangalsada, humanap ka ng ibang madaraanan basta walang dapat makakita sa atin, ang habilin ni Edwin ke Alamid.
Palabas na sila ng Barangay Hall nang kanilang maulinigan ang isang pamilyar na tunog.
“bbbaaaaannnnggg“
At ang tinyente at ang Sarhento ay napatingin sa kani -kanilang dako.
“Baril iyon ah”. , ang halos panabay nilang turan.
“bbbaaaaannnnggg”…… “bbbaaaaannnnggg”
“bbbaaaaannnnggg, bbbaaaaannnnggg, bbbaaaaannnnggg.”……
Sunod sunod pang mga putok.
“Hunter Kuwadro Alas, Strike Tent, mag antay ng tawag ko, pakisama nang i empake mga gamit ko, sunod sunod na utos ng pinuno ke Patrimonio.
“Parang doon galing sa me malaking tindahan ang mga putok Sir”, si Eric.
“Paki check mo nga Hunter”, dagdag utos ni Edwin bago lumakad.
“Tara na Eric.”
Samantala, nadakma ni Robert ang isa sa mga dayo pagkatapos magpulasan ang dalawa sa mga kasama nito. Kanina sa matinding nerbiyos, ay aksidenteng nakalabit ng Kapitan ang kargada at aksidente ring tamaan sa balikat ang isa sa tatlo.
Sa pag -aakalang mas bihasa sa baril ang kanilang kaharap, ay agad na kumaripas ng takbo ang mga miyembro ng SPARU na pinadala ng Kilusan upang misyonan sana ang Kapitan, na hinabol naman ni Robert ng magkakasunod pang putok ng kwarenta’y singko.
Simbilis ng kidlat ay nagtakbuhan at nagkagulo ang mga nagtratrabaho at naghahanda sa burol, bagay na sinamantala ng sugatan at ng isang kasamahan nito at mistulang bula na naglaho makaraang humalo sa mga tao.
Subalit, naiwan ang isa.
Kita sa namumutlang mukha nito ang takot, habang nakaluhod at nakataas ang dalawa nitong kamay makaraang ihagis papalayo ang dala dala dala din nitong pistola.
Pinulot at isinukbit ni Robert ang armas.
Tinanggal ng Kapitan ang suot suot ng dayong ball cap, at dito’y nalamang isa itong amazona pagkatapos lumugay ang mahaba at alon alon nitong buhok.
“At kayo ang ipinadala para gapasin ako ha? May gatas ka pa sa labi Ineng”, galit na bigkas ni Robert sabay daklot sa mahabang buhok nito at kinaladkad patungo sa kanyang motorsiklo bago pa sila abutan ng pihadong rerespondeng mga sundalo.
“Iha, huwag ka ng magtangkang tumakas, kung ayaw mong maging pataba dito sa lupa ng Dalag.”, dagdag babala ng Kapitan.
Sa isang koprahan sa gitna ng malawak na niyugan, humigit kumulang dalawan daang metro mula sa bahay ng mag aswang Carding at Nelia dinala ng Kapitan ang kabataang amazona.
Sa isang interogasyon nga ay nakumpirma ni Robert ang plano ng Kilusan. Ang patayin siya sa lalong madaling panahon.
At ang amazona, maging ang sugatan na nakatakbo ay pawang mga baguhan, mga bagong kadre ng Kilusan na kaagad isinalang para sa isang pagsubok na misyon.
Makaraang madinig ang tila kumpisal ng nakaluhod pa ring amazona, ay inalis ni Robert ang pagkakakatutok ng 45 sa ulo ng batang rebelde at masusi itong pinag masdan.
“Anong pangalan mo?”
A- An— angela po, bantulot na sagot ng batang kadre.
May hitsura ang bata na nasa tantiya niya ay nasa bente hanggang bente kuwatro ang edad.
“Tayo, tanggalin mo nga yang jacket mo.”, sunod na mando ni Robert.
Pagkatapos mahubad ang kasuotan ay tumambad ang makurbang katawan ng amazona.
Ang maumbok na dibdib nito ay matayog at tayong tayo. Susong dalaga ika nga.
Maliit ang bewang nito at kapansin pansin ang makorteng balakang at maalindog na pang -upong bumakat sa suot nitong maong na pantalon.
Hindi mapigilang makaramdam ng init ang Kapitan, sa isiping da dalawa lamang sila ng magandang batang amazona sa dakong iyon ng Dalag.
At ang tensiyon at nerbiyos sa halos buong umaga ng araw na iyon, ay kanina pa nagdudulot sa kanyang ng hindi maipaliwanag na paghindig ng kanyang pagkakalalaki. Ito’y malamang sa lebel ng adrenalinang umiikot sa kanyang sirkulasyon sa araw na iyon.
Isa pa, na wala itong magagawa anuman ang naisin niya dito,
pagtangkaan ba naman nito ang kanyang buhay.
Isang malademonyong ngisi ang sumilay mula sa mga labi ni Robert, at sinimulan nitong kalasin ang suot na sinturon.
“Ineng makinig ka. Pwedeng pwede na kitang ilibing ng buhay dito, nasa akin ang lahat ng rason para gawin iyon.”
“Pero anong mangyayari pagkatapos? Ano ba ang mapapala ko? Maski paulit ulit kitang patayin, babalikan at babalikan pa rin ako ng Kilusan at hindi ako titigilan hangga’t hindi magpantay ang aking mga paa.”, pagpapatuloy ni Robert.
“At ikaw, sa tingin mo ba pagkakatiwaalan ka pa nila?”
Sa mga sandaling yon ay malalim na napa isip ang amazona, at batid ni Angela, tama ang Kapitan, didispatsahin rin siya ng kanyang mga kasamahan dahil sa nagawang kapalpakan.
“Huwag kang mag alala Ineng, hindi mo man maibigay ang ulo ko bilang tropeo, ay bibigyan kita ng mas malaking pagkakataon upang maisalba mo ang iyong sarili sa magiging galit ng hukbo.”
“Tiyak kilala mo si Lieutenant Santos Ineng?”
Tango lamang ang naging tugon ng batang kadre.
“Pwes, ibibigay natin sa kanila ang ulo ni Santos, kung magtagumpay tayo, hindi lang ikaw ang maisasalba, pati ang pangalan ko.”, ang tusong pahayag ni Robert.
“Pero bago natin trabahuin si tinyente, ito muna ang trabahuin mo.”, ang Kapitan, matapos ilabas nang tuluyan sa pantalon ang naghuhumindig nitong pagkalalaki, at marahang hinimas himas sa harapan ng nabiglang amazona.
Ang amazonang si Angela ay nagitla, may kalakihan ang tarugo ng Kapitan, labas ang mga litid nito at na…