Gulatan. Sindakan.
Pabilisan ng reaction. Pagalingan ng response.
Ang mabulaga, patay. Ang masindak, wasak.
Ganoon ang naging rule of thumb ko sa buhay. Anumang uri ng ambush masagupa, react
accordingly. Respond accordingly.
Kaya nagulat man ako na aalis na pala sila Alicia at ang kaniyang pamilya tungong Australia, hindi ako nagpabulaga. I reacted accordingly: binayo ko sya ng walang humpay. Pinutok sa loob.
Pinuta.
Winasak.
Umaga niya sinabi sa akin. matapos umalis ang mister, tungong opisina, at ng mga anak, tungong eskwela.
Bago magtanghalian, tatlong beses ko nang nilunod ng tamod ang puke nya. Pabaon ko na sa kaniya. Pero isang buwan pa pala bago sila tuluyang nakalipad tungong Brisbane. Kaya, isang buwan pa naging closure namin. Huling buwan ng aming kawalang-hiyaan.
Buntis syang lumipad ng Australia.
Lumipas ilang araw, dating gawi lang ako. Kung may proyekto, trabaho. Kung wala, pahinga. Istambay. Tawag sa mga anak. Kinukumusta pag-aaral. Miss na sila ng tatay. Karaniwan lang. Kung may tawag at may lalaruin, lalakad kasama ng tropa. Magpapadala sa pamilya ng kinita.
Trabaho lang.
Surveillance. Surveillance. Surveillance.
Iwas ambush. Iwas gulat. Saka bibirahin. Maninirador.
Dalawang tao target namin. Isang negosyante at yung alalay nyang lagi nyang kasama. Sa
hardware nila, habang nagsasara. Alas otso ng gabi.
Tatlo kaming tatrabaho. Ako kakalabit, isang backup, isang driver.
Isinara ng alalay ang isang roll up shutter. Ni-lock. Ibababa sana ang isa. Dinikitan ko. Tinutukan.
Wag ka na pumalag, punta tayo sa amo mo.
Nasindak si gago.
Di nakagalaw.
Lumingon sa likod, kita nya mga kasama ko. Tumingin sa akin. Tinulak ko papasok. Dumiretso sa bandang likod. Sa kahera. Nasa likod ang amo, nagbibilang ng pera. Nakita kami.
Nagreact.
May bubunutin sa ilalim ng kaher–BANG! BANG!
Inunahan ko na.
Sumalampak siya sa katabing istante, hawak ang leeg na may dalawang butas ng kalibre .45. Pumalag an…