Matapos kaming litanyahan ng Miranda Rights ng nagpakilalang pulis na humuli sa amin, kinuha niya ang cellphone at tumawag.
“10-48, 10-20 sa barangay outpost muna tayo.”
Sumagot ang tinawagan niya.
“10-4.”
Umalma si Kurt, “Sir, pwedeng makiusap?”
“Sa presinto na tayo mag-uusap.”, giit ng pulis.
“Hubarin ko lang ang jacket ko para ipatong sa girlfriend ko. Nahihiya kasi siya sa dami ng nakatingin sa amin.”, pakiusap ni Kurt.
“Tsk! Akala ko ba’y gustong gusto niyo na pinanonood kayo ng mga tao?”, iling ng pulis.
Ngunit dahil sa pakiusap ni Kurt ay pumayag ito at kinalas niya ang posas ni Kurt habang nakabigkis pa rin ang sa akin.
Hindi umimik si Kurt sa tinuran ng pulis. Ngayon ko lang nakita si Kurt na tameme at balisa. Lalong tumagaktak ang pawis niya sa noo at leeg.
Nakita ko rin na pawis na pawis din ang mga braso niya matapos niyang hubarin ang jacket nito saka niya ibinalabal sa likod ko.
Humupa na ang bango ng pabango niya at nag amoy kulob na ang ilalim ng jacket niya.
Subali’t hindi ko na alintana ang lahat. Maliban sa mga tanaw sa akin ng mga tao at ang iba ay kinukuhanan pa kami ng video mula sa kanilang cellphone.
Naliligid na ang mga luha sa aking mga mata. Parang gusto ko na lang lamunin ng lupa sa sobrang kahihiyan.
Salamat na lang talaga at naiisip ni Kurt na ibigay sa akin ang jacket na ito at pinangsaklob ko ito sa aking mukha.
Bumulong sa akin si Kurt, “Huwag mo na lang silang pansinin. Isipin mo na lang na hindi natin sila kilala at hindi nila tayo kilala.”
Gumaang ang loob ko sa sinabi niya kaya napakapit ang mga kamay ko sa kamay niya nang mahigpit. Hindi ko na rin alintana ang pagpapawis ng aking palad.
Abot-langit ang kaba at takot na nararamdaman ko. Lalo na ang mabalisa sa kung ano ang maaaring mangyari sa amin.
Nang makababa na kami ng istasyon ng tren, lumakad lang kami habang hawak pa rin ng pulis si Kurt sa balikat.
At tumuloy na kami sa presinto ng barangay.
May bumating bantay sa kaniya na nasa bungad ng pinto.
“Chairman, ano’ng kaso niyan? Parang hindi tagarito?
Kaya pala dito niya kami dinala dahil kapitan pala siya ng barangay na ito.
“Magronda na kayo. Ako muna ang tatao sa barangay.”, mando ng humuli sa amin.
“Sige po, chairman.”, tugon ng tanod. At inaya niya na ang mga kasama upang rumonda alinsunod sa sinabi ng kapitan.
Nang makapasok na kami sa loob, sinarado niya muna ang pinto at binaba ang blinds ng mga bintana kahit nakasarado naman ang jalousie nito.
Inalok niya ang monoblock chair sa harap ng desk.
Nabasa ko ang name plate sa ibabaw.
P/Captain Manolo T. Del Gado – Chairman
Nang makaupo na kami at ipinatong sa bingit ng desk niya ang mga braso namin kung saan nakaposas ang mga kamay namin ni Kurt, muli akong nagmakaawa.
“Sir, chairman. Baka naman pwede na kaming umuwi? Siguradong hinahanap na kami sa amin.”
Doon na tumulo ang mga luha ko. May hikbi na rin sa aking tinig habang nagmamakaawa sa kapitan.
Ngumisi ang kapitan.
“Hindi niyo siguro alam kung gaano kabigat ang kaso niyo? Sige tawagan natin ang mga magulang niyo para alam nila kung bakit kayo nandito?”
“Kaya po humihingi kami ng tawad. Sapagkat hindi namin alam ang ginagawa namin. Saka pakiusap po, huwag niyo na pong tawagan ang mga magulang namin.”, muli kong pagmamakaawa.
“Ignorance of the law excuses no one.”, sambit ni kapitan.
“Eh boss amo, ano pong pwede naming gawin?”, tanong ni Kurt.
“Mabuti pa’y ibigay niyo sa akin ang mga ID niyo. Mukhang ang babata niyo pa, napakapusok niyo na.”
Ibinigay naman namin ang aming mga ID.
“Bente at disinueve pa lang ang mga edad niyo. Ah, nasa wastong gulang naman na pala kayo, diretso kulong na kayo.”
“Ayoko po makulong, sir!”, hikbi ko.
Kumuha ng libro si kapitan. May hinanap na pahina, matapos ay pinabasa ito kay Kurt.
Binasa naman ito ni Kurt at ito ang nakasaad.
Republic Act No. 10158
An act decriminalizing vagrancy.
Inawat muna siya ng kapitan para i-emphasize na,
“Nakasaad na krimen ang bagansya. Tuloy mo na sa section 1!”
Section 1. Article 202 of the Revised Penal Code is hereby amended to read as follows,
Article 202. Prostitutes; Penalty. — For the purposes of this article, women who, for money or profit, habitually indulge in sexual intercourse or lascivious conduct, are deemed to be prostitutes.
Muling inawat ni kapitan ang pagbabasa ni Kurt at binawi na ang aklat sa kaniya.
Umalma ako, “Para sa prostitute ba ang bagansya? Eh hindi naman ako prostitute sir. Parang awa niyo na, pauwiin niyo na kami.”
“Hindi ko na lang pinabasa ang ilan dahil hahaba lang pero pasok pa rin ang ginawa niyo underlining lascivious conduct. Mas patatawarin ko pa ang pokpok kesa sa inyo eh. Bakit? Nagpapakantot sila kapalit ng pera maipalamon lang sa pamilya niya. Eh kayo? Nagkakantutan kayo sa pampublikong lugar dahil trip niyo lang.”
Naaalala ko tuloy si Ariel kapag pinagsasabihan ako subali’t mas matindi ang mga tinuran ni kapitan. Kahit may katuwiran lahat ng sinabi niya ay tila ba hindi ko maatim na lunukin sa sobrang sakit nito sa akin.
Daig ko pa ang pokpok sa ginawa namin ni Kurt. Dahil lang sa bugso ng libog at nagpadala sa aming damdamin, lumabag kami sa batas na hindi ako aware.
“Saka may ebidensya ako. Maglalakas-loob ba naman akong hulihin kayo kung wala akong hawak? Nagkataon pa na off-duty pa ako at hindi naka-uniporme. Subali’t dahil dala ng tungkulin, hindi ako pwedeng magkibit-balikat na lang at hayaan kayo sa mga kapritso niyo.”, bulalas ni kapitan.
Kinuha niya ang cellphone niya sa bulsa at may piniling video ito upang ipakita sa amin habang hawak niya ito at itinapat sa amin.
Kapwa kaming nagimbal ni Kurt nang makita ang video. Hindi ko inaasahan na ganito na pala kami kalantad sa lahat ng mga pasahero na nandoon.
“Kwento ko sa inyo kung paano ko nakunan iyan…”
Nakaabang lang ako sa istasyon sa Vito Cruz at nang huminto ang tren, tyempong natanaw ko kayo na tila may kakatwang ginagawa.
Nakasubsob ka babae sa tiyan ng iyong nobyo at ibinaba mo ang zipper niya gamit ang iyong ngipin. Doon ko na inabangan ang mga susunod pang mangyayari.
Hindi ko talaga naisip na nasa likuran pala namin ang bintana ng tren at totoong tanaw kami sa labas nito. Hindi talaga ako nag-iisip at ngayo’y sising sisi ako sa aking nagawa.
At hindi ko rin kayang panindigan ang sinabi ko na, “Pinaratangan na rin naman ako, ‘e di totohanin ko na para kahit makulong ako, at least, guilty ako dahil ginawa ko talaga.”
Gusto ko nang bawiin ang lahat nang sinabi ko pati na rin ang ginawa namin ni Kurt sa loob ng tren.
Kaso huli na! Huli na kami, makukulong pa!
Part Six – Mug Shot
Tok! Tok!
May kumatok sa pinto ng barangay outpost.
“Kapitan, si Capistrano at Serafico po.”
“Pasok na kayo at i-lock niyo ang pintuan.”, ani kapitan.
Dalawang pulis pa ang pumasok sa loob at mga malalaking tao rin. At naka-uniporme ang mga ito.
Sumaludo sila sa kapitan bago nila ibaling ang atensyon sa amin ni Kurt at nagsimula nang mag-usisa.
“Ano’ng kaso ng mga ito? Ang babata pa at parang hindi naman gagawa nang masama.”
“Natyempuhan ko sila na may ginagawang kababalaghan sa loob ng LRT. Kung naka-uniporme lang ako kanina, diretso na ng himpilan ang mga ito ‘eh.”
“Talaga? Ang ganda pa naman nito, kamukha ni Sanya Lopez, tapos malibog?”, turan ni Capistrano ayon sa name tag niya at hinipo ang aking baba.
Lalo akong nangatal at humikbi sa takot. Ni hindi ko na rin magawang makapagsalita dala ng kilabot at parang hihimatayin pa yata ako sa sobrang nerbiyos.
“So sir, kami na ang bahala sa mga ito? Dalhin na namin sa presinto?”, tanong naman ni Serafico.
“Bigyan muna natin ng pagkakataon. Baka may gusto pa silang sabihin sa atin.”, wika ni kapitan.
“Eh, boss chief! Ano po bang pwede naming gawin para maabswelto kami ng girlfriend ko?”, muling pakiusap ni Kurt.
“Kapag ganyan kasi, nagbabayad na lang ang mga nahuhuli naming pokpok ng multa. Mga dalawang libo kada ulo. Kung dalawa kayo, bale apat.”
“Eh sir, wala pang isanlibo ang pera ko.”, siwalat ni Kurt.
“Beck, baka may pera ka d’yan? Para makauwi na tayo.”, tanong naman sa akin ni Kurt.
“Wala rin ako. Mga sir, baka pwedeng community service na lang. Kahit anong ipagawa niyo, gagawin ko.”, mungkahi ko.
“Pwede rin naman. Ano sa tingin niyo, Capistrano, Serafico?”, konsulta ni kapitan sa dalawa.
“Pwede rin. Kapag nakahuli kami ng prosti at wala pang delihensya, serbisyo na rin nila ang binabayad sa amin.”, bulalas ni Capistrano.
“Ay, hindi po ganoon ang tinutukoy ko. Hindi nga po ako prostitute. Pwede po akong maglinis ng barangay niyo po. Basta huwag niyo lang po kami ikukulong.”
“Tuluyan na natin. Sayang oras natin sa mga ito. Kap, na mug shot na ba ang mga ito?”, tanong ni Serafico.
“Hindi pa hinihintay ko pa kayo bago ako magdesisyon sa mga ito.”, wika ni kapitan saka inilabas ang camera.
“Sige dito na natin i-mug shot ang mga ito. Mga ID nito, sir?”, tanong ni Capistrano habang hinahanda ang mga white board na kinuha niya sa filing cabinet.
Mukhang kabisado nila ang lugar kung saan kukunin ang dapat kunin. Nagdududa na ako na baka modus lang nila ito.
Sinulatan niya ito gamit ang pentel pen at doon na nakasulat ang mga pangalan namin at ang kaso naming, lascivious conduct in public place.
Tumayo kami at kinalas na ang posas.
Unang kinunan ng mug shot si Kurt at sumunod ako sa kaniya pagkatapos.
“Hindi kaya nakainom ang mga ito, kap?, tanong ni Serafico.
Agad namang lumapit sa akin si Capistrano at sinamyo niya ang bibig ko. Halos idikit na niya ang ilong niya sa aking bibig kung hindi lang ako bahagyang umatras at umiwas sa kaniya.
“Hindi ko maamoy yung alak, sir.”, ulat ni Capistrano.
“Madali ‘yan. Pagawa mo muna sa binata yung hand stand. Kapag kumiwal sila at tumumba, ibig sabihin nakainom sila.”, turan ni kapitan.
“Narinig mo? Alam mo ba yung hand stand? Basta bumaligtad ka lang, itukod mo ang mga kamay mo sa lapag saka mo ipatong ang mga paa mo sa pader. Ganun lang!”, utos ni Capistrano.
Nang gawin nga ni Kurt ang hand stand, lalong bumigat ang dibdib ko sa sobrang kabog nito.
Hindi dahil sa hindi ko kayang gawin ang pinagagawa nila. Nahihiya akong gawin dahil sa… wala akong suot na panty.
Biglang lumambing ang salita nila sa akin.
“Ikaw naman, hija. Para malaman din natin kung nakainom ka o hindi.”
“Hindi po ako nakainom, mga sir. Nakakahiya po kasing gawin dahil nakapalda lang ako.”, iwas ko.
“Sige, mukha si totoy lang ang lalaya. Kung okay lang sa’yo na hindi gawin, diretso ka na namin sa himpilan.”, banta ni Capistrano.
Muli akong naluluha sa sinabi niya. Subali’t nag-aalangan pa rin akong gawin ang hand stand.
Muli na namang pinaalala sa akin ni kapitan ang ginawa namin ni Kurt sa tren.
“Langya! Ngayon lang ako nakakita ng mahiyain na nagpapakantot sa boyfriend sa loob ng tren! Hindi ba ito ang gusto niyo? Mapansin kayo ng lahat na nagkakantutan kayong dalawa?”
Napalunok na lang ako ng laway at lumapit na sa pader upang gawin na ang pinagagawa nila.
Pinikit ko na lang ang mga mata ko upang isiping hindi ko na nakikita ang aking ginagawa saka ako bumaligtad at ipinatong ang mga paa sa pader.
Lahat sila ay nagulantang sa kanilang nasaksihan.
“All this time pala, wala kang panty?”, gulat ni Serafico.
Muling lumapit si Capistrano sa akin habang naka hand stand pa rin ako. Pinagmasdan ko lang si Kurt na nakatingin din sa akin at tumango sa akin na nagsasabing malalagpasan din namin ito. Sa puntong iyon, alam kong pinagagaang niya lang ang kalooban ko at sa maliit nitong paraan ay nakatulong din sa akin upang maibsan ang takot na aking nararamdaman.
Ngayong naka hand stand na ako. Ganito ang pagtingin ko sa aking mundo… baligtad!
Wala ring nagawa si Kurt nang sinimulang pisilin ni Capistrano ang mga pisngi sa aking puke.
“Tignan mo ‘to p’re, wal…