-Unknown
(Wanna feel the pleasure while reading? Relax your mind. Take your time, read it slowly. Do not skip lines, understand the plot. Use your imagination. Get your senses involved. Try to feel what those characters felt, to see what they saw.)
After all these years, finally nagkaroon din ako ng pagkakataong humingi ng tawad sa kanya. Sa twing magkakaharap kasi kami nawawalan talaga ako ng lakas ng loob na mag-apologize sa mga nagawa ko sa past.
Pero hindi ko alam kung bakit parang nahihirapan pa rin akong mag-let go… Siguro dahil ngayon ko pa lang narerealized ang lahat ng pagkakamali ko, at ngayon ko lang pinanghihinayangan ang lahat ng sinayang ko.
I’ve cheated her…
And I realized, fuck! only in the end, na masakit pala yung ginawa ko sa kanya, at alam kong hindi lang sya ang niloko ko at sinaktan, alam ko pati anak namin, at kung may higit na nagdusa at nahihirapan, alam ko yun yung kaisa-isa naming anak.
At the end, ako pa rin yung talo. Iniwan ako ng mag-ina ko, nung una ayoko pang ibigay yung anak ko, katunayan humarap pa kami sa korte, pero talo pa rin talaga ako dahil sya ang pinili ng anak ko.
Masakit para sa akin yon… Yung magising ka sa umaga na wala sa tabi mo ang asawa’t anak mo. Yung harapin mo mag-isa ang mga bagay na nakasanayan mo ng gawin kasama ang pamilya mo.
Wala naman akong nagawa kundi tanggapin na lang ang lahat. Sinabi ko na lang sa sarili ko na ito na lang ang magiging kabayaran sa lahat ng nagawa kong kasalanan.
Kung bakit kasi nagmatigas pa ako noon eh! Kung nagpakumbaba na lang sana ako noon at humingi na lang sana agad ng tawad. Tingin ko kasi sa asawa ko noon mukhang desidido na talaga sya na hiwalayan ako. Ang naging katuwiran ko tuloy ay kung ayaw na nya, ayaw ko na rin. Which I think is the worst mistake I ever made.
Inuna ko pride and ego ko bilang isang lalake.
Hindi lang yon, it seems that my wife made her final tough decision. Hindi ko alam kung paano sya nakakuha ng restraining order sa korte, but the point is kumuha sya at pinagbawalan akong lapitan o makita man lang sila ng anak ko.
So from that point, I decided na magpakalayu-layo na lang at magpalamig sa ibang bansa. Doon ko narealized na mali ang lahat ng ginawa kong desisyon.
Habang namumuhay ako na mag-isa itinuon ko na lang ang oras ko sa trabaho. Nagsikap ako at nagpakayaman. Hinarap ko lahat ng hirap at nangako ako sa sarili ko na one day babalikan ko ang mag-ina ko at aayusin ko na yung problema between me and my ex-wife.
Ganunman minomonitor ko pa rin sila thru social medias. Gumraduate ng elementary yung anak ko pero wala ako sa tabi nya. Pero hindi naman ako nagkulang financially, pinapadalhan ko ang anak ko lingid sa kaalaman ng asawa ko, ayaw kasi nyang tumanggap. Andaming messages ng anak ko for me na nagsasabing sana magpakita na ako sa kanya.
(This is a work of Fiction. Any resemblance of any material used in this story to an actual living or non-living is definitely coincidental. Please do not continue reading if you are below 18 years of age.)
There is this some difficult times that we have to face a certain situation wherein we have to make a choice that we don’t want to make, ’cause the choices are equally unsatisfactory.
I’ve been through in many different instances, but this one might be the worst predicament ever came into my life. It’s like i’m dying every single day of my life. Fighting for something I’ve already given up.
“Okay Johna, i’m on my way…”
Kausap ko sa phone ang anak ko while driving. Gustong-gusto ko syang tinatawag sa name nya, naalala ko kasi ang asawa ko. Johna, means JOhnny Half aNAlene. Sya ang trademark ng pag-iibigan namin ng asawa ko.
Sa wakas makikita ko na rin ang mag-ina ko, after so many years ng pamamalagi ko sa abroad. Siguradong dalaga na ngayon si Johna. Mabuti na lang at hindi pinagkait sa akin ni Analene kahit phone calls o skype sa anak ko.
Alam ko mahal pa rin ako ni Ana, hindi nya ako siniraan sa anak namin. Siguro talagang nasaktan ko lang sya noon. Actually sya mismo yung tumawag sa akin para makipag-meet ngayon. Napauwi tuloy ako sa bansa ng wala sa oras, sobrang excited.
Pagdating ko sa meeting place namin nagpagwapo muna ako sa rear mirror ng kotse ko. Gusto ko presentable akong haharap sa mag-ina ko. Tingin ko kase maayos na maayos ang buhay nila base sa FB Posts nila.
Nakapagtapos din kase si Ana at nasa magandang kumpanya sya ngayon. Hindi talaga nya pinabayaan anak namin pati sarili nya.
Pagpasok ko sa resto ginala ko paningin ko sa buong paligid. Nakita ko agad ang mag-ina ko na magkatabing nakaupo sa isang squared table, at nang makita ako ni Johna napatayo sya at sinalubong ako.
“Dad! I miss you!”
Nagulat pa ako nang bigla nya akong yakapin ng mahigpit. Dalaga na talaga sya, kamukhang-kamukha nya Mama nya, angelic face at may magandang pangangatawan. Parang sya yung babaeng niligawan ko noong high school.
“Anak, miss din kita…”
Gusto kong maluha pero pinipigilan ko… Lalo na nung magkatinginan kami ng asawa ko habang yakap ko si Johna. She’s still the most beautiful woman i’ve ever seen. Iniisip ko tuloy kung paano ko ba nagawang tumingin pa sa ibang babae noon.
“Let’s go Dad.” hinablot ni Johna kamay ko at lumapit na sa table ni Ana. Mangiyak-iyak at nakikita ko sa aura nya ang sobrang kasiyahan. Sa tagal ba naman naming hindi nagkita.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko nang matapat na ako sa asawa ko. She really took my breath away.
“Have a seat please.” sabi lang nya.
Hindi ako sanay sa pinapakita nyang formality. Usually kase halik sa cheek ang greetings ko sa kanya.
Umupo na lang ako sa tapat nya, si Johna naman sa gawing kaliwa ko. Sa pag-upo ko napansin ko na apat yung platong nakataob sa ibabaw ng mesa.
“Ahm… May hinihintay pa ba tayo?” mahinang tanong ko.
Nagkatinginan kami ni Ana, “Yes! In fact, he’s here!” sagot nya.
Napalingon ako kung saan nakatingin si Ana. Bigla akong nakadama ng kaba nang makita ko ang isang gwapong lalake na kapapasok lang at papalapit sa amin.
“Did I keep you waiting?”
Nakadama ako ng kirot sa puso ko nang halikan ng lalaking ito sa pisngi si Ana. Nanikip ata dibdib ko sa halik na yon na kinatuwa pa ng asawa ko.
“No Rick, sakto lang dating mo…”
Nafoforecast ko na ang nangyayari… Sa nakikita ko isa lang ang ibig sabihin nito, may bago ng Boyfriend ang asawa ko, at sa tagpong ito isa lang ang naiisip kong dahilan, anullment.
“Ah Rick, I’d like you to meet John, and John, this is Rick, boyfriend ko.”
Ah! Damn it kills me! Medyo sumama lang loob ko dahil sinorpresa ako ni Ana at hindi sinabi sa akin na ipapakilala pala nya sa akin ang boyfriend nya. Feeling ko tuloy nagmumukha akong tanga.
“Finally we meet.” he extends his hand to me.
I was totally in a flash of shock, sa loob-loob ko gusto kong sapakin sa mukha ang lalaking ito, pero kapag ginawa ko yon alam kong masasaktan ko si Ana. Nagpakalalaki na lang ako at nakipag-shake hands sa kanya.
Matapos nito si Johna naman ang nilapitan nya at tulad sa asawa ko, humalik din ito sa pisngi ng anak ko.
“Hi Tito Rick.” so alam din ni Johna…
Bakit ako hindi ko alam? At bakit wala silang FB posts tungkol kay Rick?
Ang sakit lang!
Ang sakit sakit!
May ibang lalake na ang gumagawa ng papel ko sa mag-ina ko…
“Ahm Ana, can I talk to you?” singit ko.
“What? Go on…”
“…Alone?”
Lumabas kami ni Ana sa resto at doon kami nag-usap. Dun sa lugar na hindi kami naririnig nung dalawa at nakikita.
“Bakit hindi mo agad sinabi sa akin na may boyfriend ka na?” tanong ko agad kay Ana.
“What for? Just to remind you John, wala ka ng pakialam sa personal life ko kaya hindi ko kailangang magreport sayo.” sinusupladahan nya ako.
“Ano ka ba naman Ana! Bilang respeto man lang! And why did’nt you tell me na ipapakilala mo lang pala ako sa boyfriend mo ngayon?”
“How dare you talk about respect! Bakit, noon bang nangaliwa ka nirespeto mo ako? Pwede ba John, huwag ka ng mag-inarte. Tapos na tayo! Pirmahan mo na lang yung anullment papers and please just perish and get out of my life!” sabi ko na nga ba tungkol ito sa anullment eh!
Pinipigilan ko ang luha ko at pinipilit na huwag umiyak, kahit pa sobrang sakit ng mga salitang binitawan nya sa akin.
Tatalikuran na sana nya ako pero hinablot ko ang braso nya, “Pero bakit kailangang sa harapan pa ni Johna?”
Muli nya akong hinarap, natakot pa ako sa panlilisik ng mga mata nya, “Mas mabuti ng alam ni Johna, don’t you worry matalinong bata ang anak ko, naintindihan nya yung ginawa mo noon, at alam kong maiintindihan nya ang gagawin ko ngayon.”
“Nandun na tayo, hindi mo ba naisip na masasaktan sya?”
“Ha Ha” napatawa sya, yung nakakainsultong tawa, “Sana naisip mo yan noon, kung nasasaktan man si Johna, yun ay dahil sayo!”
Lalong humigpit pagkakahawak ko sa braso nya, “Ano ba John, let me go! Nasasaktan ako!”
Bumitaw ako…
“John, please… Let me go.”
Binitawan ko na yung braso nya pero sinabi pa rin nya yon, siguro iba na tinutumbok nya, pero this time hindi na ako bibitaw sa kanya, ayoko na syang bitawan pero pano ko naman gagawin yon kung ayaw na nyang pahawak? Saang parte ng puso nya ako kakapit?
Pumasok na sya sa loob ng resto. Hindi ko alam kung susundan ko pa sya, nanginginig talaga mga tuhod ko, and to think na wala na akong mukhang maihaharap sa anak ko. O, I just failed to win back her mother’s heart…
This is the time of my life that I felt so downhearted, full of regrets while the blame was on me. Ngayon ko talaga nararamdaman ang tunay na panghihinayang at pagsisisi.
Hindi ko maitago ang lungkot na nararamdaman ko nang mabuo na ang desisyon kong harapin sila. Nanginginig, kinikilabutan, nasasaktan, thinking that tonight i’m going to lose my wife and daughter.
“And so… Umorder muna tayo.” sabi nitong katabi kong si Rick.
Tatawag na sana sya ng waiter pero pinigalan ko sya, “Please, let’s get down to the real thing… Alam kong prepared na kayo at yung mga kakailanganing documents, signatory ko lang naman kailangan nyo sa akin diba? So i’m giving it right away…”
“Dad, kumain muna tayo, mamaya na yan…” sabi sa akin ni Johna habang hawak kamay ko. Hindi nya kinabigla ang usapan namin, tanda na noon pa man alam na nya ito.
Kinakausap nya ako pero ang buong atensyon ko na kay Ana. Nakakatitig ako sa mga mata nya, inaabangan ko ang magiging reaksyon nya sa sinabi ko, pero blanko ang mukha nya.
Ang masaklap pa, inilabas na agad nya yung mga papeles at inilatag sa harapan ko, “Ni minsan hindi ako nagdemand sayo ng sustento para sa anak mo,” sambit ni Ana, “Kahit sinkong duling wala akong hiningi sayo, I did’nt question your responsibility to your daughter. Now all i’m asking is for you to sign these documets.”
“Mama naman eh! Mamaya na yan! Pakainin mo muna kami ni Daddy.” naiirita na si Johna.
“Okay lang Johna, next time na lang tayo mag-dinner. Medyo nagmamadali din ako eh.” sabi ko na lang sa kanya, tapos muli kong hinarap si Ana.
“Don’t worry Ana, wala kayong magiging problema sa akin.” sabi ko nalang, but deep inside i’m fucking dying…
Inabot sa akin ni Ana yung sign pen, kitang-kita ko sa mga mata nya ang sinseridad, napakasiryoso nya. I’ve killed her once, and this man beside me had brought her to life. How awfully sweet.
I tried to try to smile so the hurt won’t show, but the pain inside of me is something that I know I can’t hid to myself.
Hindi na ako nagbasa, basta ko na lang pinirmahan ang mga papeles sa harapan ko.
“Dad, are you okay?” biglang naitanong sa akin ni Johna, hindi ko pala agad napansin na napapatulala na pala ako at may luha na palang tumulo sa pisngi ko.
“Ah, sorry… May naalala lang ako.” pagdadahilan ko na lang.
After all of this miserable event nauna na ako sa kanila. Hindi na ako kumain kahit anong pilit pa sa akin ni Johna. Hindi ko na kasi makayanan ang bigat ng nararamdaman ko, gusto ko ng ilabas ang sama ng loob ko.
“Uhm, I better get going. Baka hinihintay na ako nung ka-meeting ko.” kuno.
“Pero Dad…”
“Johna, bawi na lang ako next time, I promise.”
Hindi ko na sya binigyan ng pagkakataong makasagot pa upang pigilan ako, tumayo na agad ako, naglakad palabas ng resto, diretso lang at hindi ko na sila nilingon pa. Masamang-masama ang loob ko, at hindi ko alam kung bakit ganun na lamang ang sakit na naramdaman ko.
Pagpasok ko sa loob ng kotse ko sobrang nanginginig ang mga kamay ko sa manibela, parang gusto kong manapak, parang gusto kong sapakin ang sarili ko.
Hinahampas-hampas ko ang manibela upang maibsan ang sama ng loob ko, sama ng loob para sa sarili ko…
“Aaaahhhhgggg!!!”
Noong hawak ko sya pinabayaan ko lang sya, ngayon hawak na sya ng iba, anong karapatan kong magreklamo? Anong karapatan kong masaktan?
“Tanga ka John! Tanga ka!” ang paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko.
It’s been said that when life taught you a lesson, you should learn from it, but what if it’s too late? Too late to put things back in place where they should be.
Halos hindi ko na maintindihan kung ano na nga ba ang nangyayari sa buhay ko. Paano ako napunta sa ganitong sitwasyon? At kung bakit ko hinayaang magkaganito ako. Sirang-sira na ang buhay ko, at wala na akong nakikitang paraan kung paano ko pa ito aayusin.
Ang ganda pa naman nung plano ko… Kung kailan handa na akong magbago at handa ko ng ipaglaban ang mag-ina ko doon ko pa narating ang hangganan…
Kinabukasan dinalaw ako ni Johna sa bahay. Kina Mama kasi ako nag-stay, sa lola nya, at nalaman ko na madalas pala syang bumisita rito, pero si Ana daw, mula noon hanggang ngayon ay hindi pa uli nakita ni Mama. Okay lang, hindi ko naman sya masisisi, at least hindi nya pinagbawalan si Johna sa Lola nito.
“Dad, maniningil na ako ng pautang, akin ka muna buong araw ha?” nakangiting sabi nya sa akin.
Ginawa ko, niyaya ko silang mag-outing. Nag-beach kami kasama ang Lolo’t lola nya pati yung kapatid ko at dalawang pamankin.
“Ayos Dad, sama din natin si Mama.” sabi nya atsaka tinawagan ang Mama nya.
Nasabik ako sa narinig ko pero tulad ng inaasahan ko, hindi pumayag si Ana. Sabi ni Johna hindi daw sya makakapunta dahil pinapasok sya sa trabaho kahit holiday. Alam ko naman nagdadahilan lang yon.
Kami na lang ang pumunta sa Subic. Kahit papaano masaya pa rin naman. Tunay na miss na miss ko na ang anak ko, kung hindi lang sya dalaga siguro hindi matatanggal ang yakap ko sa kanya ngayon.
Ang dami kong gustong itanong kay Johna tungkol sa personal nyang buhay, gusto kong itanong ang pananaw nya tungkol sa nangyayari sa amin ng Mama nya, gusto kong kumustahin ang feelings nya pero naiilang naman ako. Para bang pinanghihinaan ako ng loob na mag-open sa kanya.
“Masaya ka ba anak?” tanong ko sa kanya habang nag-iihaw kami sa cottage.
“Oo naman po. Pero mas masaya sana kung kasama natin si Mama.”
“Ah. Oo nga… Ano, okay naman ba yung Boyfriend nya?” bigla ko nalang natanong.
“Si Tito Rick po? Ahm… Okay naman po. Mabait naman sya Dad.”
TITO Rick daw… Mukhang okay naman sila, mukhang maayos naman pakikitungo nya sa mag-ina ko. Siguro hindi ko nalang itutuloy yung balak ko na kunin ang anak ko, hahayaan ko na lang sya sa piling nila, sa tingin ko mas makakabuti yon para kay Johna.
“Ikaw Dad? Kumusta ka naman po?” tanong nya habang binabaliktad yung liempo sa grill.
Ako naman natigilan. Gusto kong sabihin sa kanya na ayos lang ako pero hindi ko alam kung saang parte ng buhay ko huhugutin yon.
Hindi pa man ako nakakasagot muli na naman syang nagsalita, “Bakit ka kasi umalis Dad? Bakit mo kami iniwan at bakit hindi mo ipinaglaban si Mama?”
“Masyado ka pang bata noon anak… Umalis ako dahil alam kong yon ang mas makakabuti sa amin ng Mama mo.” hindi ko alam kung paano ko sya sasagutin.
Hindi ko masabi sa kanya na ako ang may kasalanan kung bakit kami nagkahiwalay ng Mama nya dahil baka sumama ang tingin nya sa akin.
Hindi ko rin masabi na nagsampa ng restriction order ang Mama nya dahil baka sa kanya naman ito sumama ang tingin.
“Alam mo Dad, walang gabi na hindi po umiyak si Mama… Kung nagkasala ka noon, bakit hindi ka na lang po humungi sa kanya ng tawad? Alam ko naman patatawarin ka nun eh, alam ko Dad mahal na mahal ka ni Mama.” tingin ko may alam na sya…
“Oo nga anak eh… Yun ang isang bagay na pinagsisihan ko ng husto. Hanggang ngayon hindi pa rin ako nakakahingi ng tawad sa Mama mo… Pero mukhang huli na para doon.”
“Bakit naman po? Dahil po ba may boyfriend na sya ngayon? Dad, malay mo magbago ang lahat kapag humingi ka ng tawad, habang hindi pa sila kinakasal. Hindi pa po huli ang lahat for the both of you.”
Napatingin ako sa kausap ko, “Bakit anak, umaasa ka parin ba na magkakabalikan kami ng Mama mo?”
“Hindi lang po umaasa, yun din po ang lagi kong pinapanalangin, na sana mabuo na ulit yung pamilya natin. But I understand na hindi ko ho kayo mapipilit sa kung anong gusto ko, wala sa akin ang desisyon dahil anak nyo lang po ako.”
Hindi ko alam kung bakit parang nasaktan ako sa narinig ko sa anak ko. Marahil nadama ko yung kalungkutan nya. Hinarap ko si Johna at niyakap ko sya ng mahigpit. My heart is suddenly crying out loud.
Bakit ganon? Bakit kaydali para sa mga magulang na maghiwalay na lang kapag nagkalabuan na? Nagkulang ba sa pagmamahal o nasobrahan sa galit at poot?
It is easy to give up than to fight for love. Being frighten with your fears, and getting weak because of pain. Feeling ko tuloy napaka-selfish ko… I’ve ruined the life of my child just to find my own happiness.
Naiisip ko kung gaano kahirap ang magiging buhay ni Johna. Ang mga magulang nya hiwalay, parehong mahal nya pero hindi nya alam kung kanino sya sasama. Walang tulak-kabigin. Bakit ba laging nasa huli ang pagsisisi? Bakit ba sa huli dumarating yung realisation, kung kailan totally damaged na?
Kinagabihan habang masaya silang nagjajaming sa cottage, naglakad-lakad ako sa may dalampasigan, gusto ko sanang mapag-isa muna to unwindly clear my mind.
Sa hindi inaasahang insidente nagkabunggo kami ng isang magandang babae, nawawala kasi ako sa sarili ko kaya hindi ko sya napansin.
“Ouch! The hell with you! Bakit hindi mo tinitingnan nilalakaran mo?!” sinigawan agad nya ako, nasagi ko lang naman balikat nya.
Kung ano-ano pinagsasabi nya pero nang magtagpo mga mata namin parang nakikilala ko sya.
“Leila Sison?!” patanong kong sambit nang maalala ko pangalan nya.
Natigilan sya at napatitig sa akin na parang minumukhaan ako, “Johnny Gonzales?”
“Ha Ha Oo, ako nga!” tugon ko.
Bigla nya akong sinampal sa balikat ko, “Langya ka! Ikaw lang pala yan! Ang sakit ah!”
“Sorry naman noh, hindi kasi kita napansin.”
Ex ko sya, ex-classmate nung high school. Kasa-kasama namin noon sa barkada at close friend to my wife. Pero nung gumraduate kami nagkawatak-watak na kami at ngayon lang ulit kami nagkita.
“Kumusta ka na? Balita ko si Analene daw nakatuluyan mo, tignan mo nga naman noh? Kulang na lang magsuntukan kayo noon eh! Tapos sa huli kayo pala nakatadhana.”
Ang ganda naman pala ng love story namin eh, opposite attraction, pero mukhang hindi alam ni Leila na sa hiwalayan nagtapos ang kwento namin.
“Oo, sya nga napangasawa ko, pero…” habang nagkukwentuhan kami naglalakad-lakad kami.
“Pero ano?”
“Wala na kami. Anulled na kami eh…” puno ng kalungkutan ang sagot ko.
“Huh?!” natural magugulat, “I’m sorry… Pero okay lang yan. Some things are meant to be broken, ika nga. May anak ba kayo?”
“Oo. Kasama ko sya ngayon. Ayun sya oh.” sabay turo sa kinaroroonan ni Johna.
“Aba malaki na pala, kamukhang-kamukha sya ni Ana.”
Sinusulyapan ko si Leila habang patuloy kaming naglalakad, pansin ko ang kagandahan nya. Alam ko magsing-edad lang kami na 36 pero tulad ni Ana parang nasa late 20’s lang sila.
Something came up in my mind with my glances turned to stares. Tulad ng sabi ni Ana, tapos na kami… Paano kaya kung buksan ko ang puso ko para sa ibang babae? Does that means i’m giving up on her?
“Ikaw Leila, ilan na anak mo?” isang tanong na gusto kong gawing sign kung dapat ko na ba talagang buksan ang puso ko sa iba. Kung sakaling may chance na single and free din si Leila, why not? Why not her?
“Ah, Isa lang din, halos kaedad lang sya ng anak mo…”
And it only means na pamilyado na rin sya, and it shows the sign na hindi ko bubuksan ang puso ko sa iba, that I have to fight for what I have for my wife. Medyo naguguluhan na ako…
Hindi rin nagtagal nagpaalam na si Leila na aalis na, baka daw kase hinahanap na sya. Pero bago kami naghiwalay sa baybay sinabi nya sa akin na may inorganized daw silang School Batch Reunion. Papadalhan daw nila kami ng invitation. Wala daw gagastusin kase sponsored daw nung mga mayayaman naming kaklase.
“Nga pala, balita ko sa States ka daw nagtatrabaho?” tanong nya.
“Ah. Oo. Ikaw, saan ka ba?”
“Doon din kaya ako. US Citizen na ako. Kung hindi nga lang sa reunion natin hindi naman ako magbabakasyon dito eh. Ikaw? American citizen ka na rin ba?”
“Ah. Hindi. Proud Pinoy ako eh. Isa pa ayoko naman tumanda doon, nandito kasi mahal ko eh.”
Pagbalik ko sa cottage namin nadatnan ko sila na nagliligpit na ng gamit. Hindi na rin kami nagtagal sa Subic at bumyahe na kami pauwi, matapos naming magligpit. Sa loob ng sasakyan katabi ko si Johna while driving.
“Dad, sino yung babaeng kasama mo kanina?”
“Ah yun ba? Classmate namin sya ni Mama mo nung High School.”
“Ahh… Infairness maganda po sya Dad ha! Pero mas maganda pa rin si Mama.”
“Ha Ha Tama ka anak, syempre wala ng gaganda pa sa Mama mo next to you. Ha Ha”
“Pero Dad, nililigawan mo ba sya?” tingin ko serious sya.
“Huh? Hindi. May pamilya na yon anak.”
“Ganun po ba… Pero kung sakali po ba gusto nyong manligaw ng iba? I mean, bata pa po kayo Dad…”
“Hindi na siguro. Kung sakaling hindi ko maagaw ang Mama mo sa Rick na yon, gusto ko sana ituon ko nalang buong oras ko sayo anak.”
Pansin ko na nagningning ang mga mata nya na para bang naaantig ang damdamin nya. Dama ko ang hirap ng sitwasyong idinulot ko. Alam ko gusto nyang magkabalikan kami ng Mama nya pero mukhang tama nga ata si Leila, some things are meant to be broken, and no matter how I tried and give my very best to fix it, it would’nt change the fact that it was already damaged and ruined.
“Ihahatid ka na namin anak.”
Liliko na sana ako sa kanto kung saan kami dati magkakasamang nakatira pero pinigilan ako ni Johna, “Diretso lang po Dad.”
“Ah hindi, ihahatid ka na namin.” I insisted.
“Opo. Kaya lang Dad, hindi na po kami dun nakatira ngayon, lumipat na po kami.” malungkot na sabi nya, at nang sulyapan ko sina Mama at Papa sa rear mirror, tahimik lang sila at malungkot din.
“Saan kayo lumipat? Kina Rick ba?” ayokong isipin, ayokong masaktan.
“Hindi po. Nagpatayo po kami ng bagong bahay…”
“Huh? Don’t tell me anak na binenta ng Mama mo yung pinatayo naming dream house?”
“Hindi po Dad…”
Whew! Buti naman… Kami kasi ni Ana ang nag-design sa bahay na yon. Share din kami sa gastos at tumulong pa kami sa pag-gawa. Naalala ko pa kung gaano kami kasaya noong matapos na yung bahay at pina-bless namin. That was one of my treasured precious moments…
“Eh bakit pa kayo lumipat? Ede walang nakatira ngayon doon?”
Ang naiisip ko kaya sila lumipat, siguro ayaw ng makakita pa ni Ana ng ano mang bagay na magpapaalala pa sa akin. Nagiging emosyonal na naman ako sa naging kasalanan ko.
“Ang totoo po nyan Dad…” natigilan sya na para bang hindi nya matuloy-tuloy ang sinasabi.
“Ano? Pinarentahan nyo yung bahay?” hula ko.
Umiling-iling sya, “Hindi po… Dad, pinagiba na po ni Mama yung bahay.”
Napaapak ako sa preno ng hindi sinasadya, sumadsad tuloy ang gulong at napahinto kami, “What?! Pinagiba nya yung bahay?!” tapos hinarap ko sina Mama sa likod, “Totoo po ba yon Ma?”
Sumama ang loob ko nang tumango si Mama. Parang masisiraan ako ng bait sa sobrang sakit na naramdaman ko.
“Bakit hindi nyo po sya pinigilan?” pasigaw kong tanong pero sa tingin ko hindi na yon mahalaga pa.
Dream house namin yun eh! Kahit pa nasaktan ko sya noon, bakit kailangan pa nyang ipagiba yon? Hindi ba sya nanghinayang sa nagastos namin sa pagpapatayo non?
Pagdating namin sa bagong bahay nila mas lalo akong nasaktan dahil hindi hamak na mas maganda pa yung dati naming bahay. Paano nya nagawang ipagpalit yung maganda naming dream house sa ganito kasimple at kapayak na bahay?
Obviously, talagang tinanggal na ako ni Ana sa kanyang buhay. Wala na akong puwang sa mundo nya, ibang-iba na ang ginagalawan nya, at nakakalungkot isiping wala na ako don…
“Pasok po muna kayo Dad…” anyaya sa amin ni Johna pagbaba nya ng sasakyan.
“Hindi na siguro anak… Pasensya ka na kanina, nagulat lang ako kaya medyo napasigaw.”
“Okay lang po… Dad, I love you, ingat po kayo.”
Ang sarap damhin ng mga huling kataga ni Johna. Sana dumating pa yung araw na muli kong marinig ang mga katagang yon sa kanyang Ina, sa aking dating asawa.
Parang napakahaba ng gabi para sa akin dahil sa kakaisip ng mga bagay-bagay, at mula noon naging mabagal na ang takbo ng buhay ko. Nakaka-stress, nakakawalang-gana. Damn it! I’m still in love with my ex-wife.
Minsan gusto ko ng maniwala sa sinasabi nilang WALANG FOREVER…
The next day, ako naman pumasyal kina Johna. Mas maaga pa ako sa sikat ng araw para mavalidate yung reason ko na ihahatid ko lang si Johna sa school. Well, may balak naman talaga akong ihatid sya, pero ang totoong dahilan ng ipinagparito ko ay upang tingnan ang loob ng bahay nila, at upang makita ko si Ana.
Tinawagan ko na si Johna beforehand at sya ang nagbukas ng gate for me, “Dad, ang aga nyo naman po, sabi ko 7:30 pa pasok ko eh.”
“Akala ko kase traffic eh, alam mo naman dito sa atin…”
“Ha Ha Ano ka ba Dad, hindi pa naman rush hour eh, anyway, pakihintay na lang po ako, maliligo lang po.”
Pinaupo nya ako sa sofa sa living room. Nakatapat ako sa isang wide screen tv set. Infairness kahit may kaliitan bahay nila kumpleto naman ito sa gamit. Fully furnished. Mas mabuti na rin siguro na dito sila, kesa dun sa bahay nung Rick na yon!
Nang iwan na akong mag-isa ni Johna hindi lang ako basta naupo lang, naglakad-lakad ako habang minamasdan ang buong paligid. Napahinto ako sa tapat ng mga photo frames na naka-display. Puro happy moments nilang mag-ina.
Medyo nasaktan lang ako kase ni isa sa mga larawang ito wala ako. Silang dalawa lang talaga. Pero okay na rin kase wala din naman yung Rick sa mga ito.
Sunod kong napansin yung dalawang magkatabing pinto. Yung sa kaliwa yun yung pinasukan ni Johna kanina, which only means na yung katabing pinto eh sa kwarto ng Mama nya.
Nakakainis kase feeling ko ibang tao ako, gusto kong tingnan yung mga kwarto nila pero hindi ko basta-basta mapapasok. Haish…
Pinagmamasdan ko yung pinto ng kwarto ni Ana nang bigla na lang itong bumukas. Natural nagulat ako at napatindig sa kinatatayuan ko.
At napalunok ako nang makita ko si Ana na syang nagbukas nito. Nakatapis lang sya ng puting towel. Nakabuhol dun sa dibdib nya at hanggang hita lang nya yung towel.
Nakadama ako ng kaba nang mapatitig ako sa mapuputi at malalaman nyang hita. Makinis talaga si Ana, at naamoy ko ang bango nya, katatapos lang ata maligo.
“O, bakit ka nandito?” pagtataka nya.
“Ah, yun ba?” natataranta pa ako, “Ahm, m-may usapan kasi kami ni Johna na ihahatid ko sya sa school today.”
“Ah. Okay.”
Lalo kong naamoy ang samyo nya nang daanan nya ako. Hindi matanggal paningin ko sa kanya. Pumasok sya sa kwarto ni Johna, at sa paglabas nya may bitbit syang hair dryer. Gusto ko pa sana syang makausap kaso dumiretso na sya papasok sa kwarto nya.
“Nag-breakfast ka na ba? May food d’yan sa dining if ever magutom ka.” sabi nya sa akin bago nya sinara yung pinto. Hindi ko alam kung concern sya sa akin o kung pakitang tao lang.
Muli akong napaupo sa sofa habang sariwa pa sa isip ko ang nakatapis lang na katawan ni Ana. Bigla kong namiss ang katawan nya. Nakita ko na ng hubad noon ang buong katawan ni Ana, natikman ko na rin at napagsawaan, pero mukhang nananabik ako ngayon sa kanya. Siguro dahil sa tagal naming hindi pagkikita.
Naalala ko yung mga gabing pinagsaluhan namin, lalo na yung honeymoon namin na unang beses naming magsiping. Tingin ko sa sex lang ako nagsawa pero hindi sa katawan ng asawa ko.
Napapikit ako at napasandal sa sofa. Iniimagine ko si Ana. Ang malalambot nyang mapupulang labi na dati pwede kong halikan ano mang oras. Ang sariwa at sexy nyang katawan na dati pwede kong hawakan ano mang oras ko gustuhain. Mahihigpit na yakap at masasarap naming sandali…
All of a sudden I find myself crying in sorrow, I just felt it inside of me. Those lips of her that I cannot kiss anymore, her rose scent sweet blonded hair that I cannot smell, her soft skin and wonderful body that I cannot touch any longer.
Ngayon ko lang natanto na nasa akin na pala yung pinakamagandang babae sa buong mundo noon, kaso pagmamay-ari na sya ng iba ngayon!
“Ang tanga ko talaga!!!”
I’M REALLY REALLY DAMN SO STUPID!!!
“O Dad, are you okay?” tanong ni Johna nang makita nyang nakamukmok ako sa mga palad ko. Nasa harapan ko na pala sya.
“Ah. Oo, medyo sumakit lang ulo ko. So, ready ka na? Let’s go.”
“Maaga pa po, kain muna tayo Dad.”
Ayoko na sanang magtagal pa sa bahay nila pero totoong makulit si Johna. Sinamahan ko na lang syang kumain.
Hotdog, egg, bacon, bread, tapa, fried rice. Hindi kaya nagsasayang lang sila ng pagkain nito? Dalawa lang sila pero andaming hapag. But on the other hand tanda lang ito na busog sa aruga ang anak ko kay Ana. I smiled.
Habang kumakain kami nakatitig ako sa pinto ng kwarto ni Ana. Inaabangan ang paglabas nya, umaasa na sasaluhan nya kami ng anak nya sa mesa, pero natapos na kami’t lahat-lahat, hanggang makaalis na kami, hindi talaga lumabas ng kwarto si Ana.
Hinatid ko si Johna hanggang sa classroom nya, na-meet ko rin yung teacher nya at yung mga friends nya. Kitang-kita ko sa kanya na masayang-masaya sya sa tuwing kasama nya ako. At sobrang proud nya sa akin sa kabila ng malaking kasalanang nagawa ko sa Mama nya. In fact, kung titingnan mo sya para bang walang nangyari sa amin ng Mama nya, I mean, chill lang sya at mukhang hindi kinunsidera ang hiwalayan namin ng Mama nya.
Sa ikalawang hindi inaasahang pagkakataon nagkita na naman uli kami ni Leila paglabas ko sa gate ng school. Kaka-park lang ng Vios nya sa tabi ng Civic ko. Akala ko kung sino, nabigla na lang ako pagbaba nya ng car.
“O, it’s you again John.” nakangiti sya sa akin.
“Leila. Musta? Ano’ng ginagawa mo dito?” usisa ko.
“Iko-confirm ko lang kay Ma’am Lucy yung tungkol sa reunion. Nag-oorganize kami remember?”
Dito nga rin pala sa school na ito kami nag-aral noon. Ibang-iba na rin kasi yung hitsura ng school kaya hindi ko agad naalala.
“Ah. Oo nga pala. Tuloy pala yon?”
“Syempre naman! Wait.” may kinuha sya sa shoulder bag nya, “Here.” isang card na binigay nya sa akin, “Invitation yan sa reunion, huwag kang mawawala ha?”
“Okay. I’ll be there no matter what. Thanks Leila ha?”
Sasakay na sana ako sa kotse ko pero pinigilan ako ni Leila, “Wait John, bakit hindi mo kaya ako samahan kay Ma’am Lucy?” sabi nya.
Panandalian akong nag-isip. Tutal wala naman din akong gagawin sa bahay kaya sinamahan ko na lang si Leila, para na rin kahit konting oras at effort man lang may mai-contribute ako sa inoorganize nyang reunion.
Tuwang-tuwa si Leila nang makita namin si Ma’am Lucy sa office nya, ako naman medyo naiilang dahil isa ako sa mga pasaway nyang estudyante noon. Lalo ngayong sya na ang Principal sa school na ito.
“Mr. Gonzales and Ms. Sison, huwag nyong sabihing kayo ang nagkatuluyan?” aba matanda na pero naalala pa nya kami ni Leila.
“Naku Ma’am hindi po. Nagkita lang po kami sa labas.” si Leila ang sumagot, “Ibibigay ko lang po yung hard copy nung e-mail ko sa inyong program procedure ng gaganaping reunion.” patuloy nya.
“Okay. So kumusta naman kayo? I’m sure successful ka na ngayon Ms. Sison, and I doubt to Mr. Gonzales…”
“Ma’am naman! Architect kaya ako sa USA.” pagmamayabang ko sa kanya.
“Really? Ang iskul bukol na tulad mo Architect? Sa abroad pa?” may nakakapagtaka ba don?
“Eh ikaw Ms. Sison?” si Leila naman hinarap nya.
“Heto Ma’am, naturingang successful sa buhay, pero salat naman sa pag-ibig. Ha Ha.”
Napatingin ako kay Leila sa narinig ko sa kanya. Sabi nya sa akin kagabi sa Subic may anak na sya… Teka… Ang tanga ko talaga! May anak din pala ako pero walang asawa. Bakit nga ba hindi ko natanong noon kung may asawa sya?
“What do you mean? Sa ganda mong yan single ka pa rin hanggang ngayon?” si Ma’am Lucy.
“Naku hindi po. May anak na po ako, pero 10 years na po akong biyuda…”
Nakatitig pa rin ako kay Leila. Naalala ko kasi yung sign na hiningi ko kagabi nung kausap ko sya. Siguro nga oras na para mag-move on na ako kay Ana, at buksan ang puso ko para sa pag-ibig ng iba…
Pagkatapos mag-usap ng dalawa nagpaalam na rin kami kaagad ni Leila. Nagtataka lang ako sa kanya kase para bang gusto talaga nya akong makasama pa. Paano ba naman niyaya pa nya akong mag-coffee.
Hindi naman ako makahindi kasi sino ba naman ako para tanggihan ang isang magandang babaeng tulad ni Leila. Kahit mag-assume walang bahid ng dahilan. Malamang gusto lang nya akong ilibre dahil sinamahan ko sya.
“Ang kulit ni Ma’am Lucy noh? Kakatuwa.” sabi sa akin ni Leila nang maupo na kami sa loob ng coffee shop.
“Oo nga. Kaso gurang na sya ngayon hindi tulad nung dati, sexy. Ha Ha”
“Ha Ha Grabe ka! Ang sama mo! Eh sa akin, what do you think of me now? Sexy pa rin ba?”
“Lalo kang gumanda at sumexy Leila. Naku, sayang lang ang ganda mo kung stock mo lang yan sa bahay nyo.”
Hindi ako makatingin ng diretso sa kanya dahil nakakapang-akit ang mga mata nya.
“Kaya nga eh! Wala na atang may gustong magkamali sa akin. Ha Ha” tapos tinaasan nya ako ng kilay, “Pero kung sakaling may gustong manligaw, open naman na ang puso ko for new love…”
Nagpapahiwatig ba sya? Humm…
Masarap kasama si Leila at nakakaaliw kausap. Sa twing kasama ko sya nakakalimutan ko lahat ng problema ko sa buhay. Sa tingin ko parang sya na ata ang kasagutan para sa wasak kong puso.
Maganda sya, mabait, halos lahat na ata ng magagandang katangian nasa kanya na. Pero kung liligawan ko sya ngayon, hindi naman kaya unfair sa kanya yon? Kasi si Ana mahal ko pa rin, at hindi ganoon kadaling burahin ang pag-ibig ko sa kanya. Siguro may tamang panahon talaga para sa mga bagay-bagay.
Medyo humaba ang oras na magkasama kami ni Leila. Ang dami naming napag-usapan, pero yung mga huling sinabi nya ang tumatak sa akin ng husto.
“John, let go. Move on ka na! Gumising ka na sa katotohanang wala na sya. Alam kong mahirap pero kailangan mong tanggapin at harapin ito. Huwag mo ng ipilit pa ang nararamdaman mo at ipagsiksikan pa ang sarili mo sa kanya. Hindi mo ba nakikita? Hindi ka na nya mahal, meron na syang iba. At kung patuloy mo pa rin syang mamahalin, sasaktan mo lang sarili mo. Move on John, just move on…” litanya nya.
Hindi ko alam kung paano napunta doon ang usapan pero may punto naman sya sa sinabi nya. Ngunit sabihin na nating tama sya, as a lover I know I’ve got to move on, but the hardest part of it is me being a father. Paano si Johna? I really hate this part of my life.
“Wow, hindi ko napansin ang oras, lunch time na pala. So John, may alam akong resto somewhere, ano tara? siguradong magugustuhan mo don.” anyaya sa akin ni Leila. Mukhang may balak ata sya na kapiling ako maghapon ah.
But this time tumanggi na ako, “Naku sorry Leila, may promise kasi ako kay Johna na magla-lunch kami ngayon.” kahit wala naman akong pangako.
Totoong gusto ko pang makasama si Leila pero mas gusto kong makasama ngayon ang anak ko. Marami na akong atraso sa kanya and I think this is the right time para bumawi, bago man lang ako bumalik ng States.
Buti na lang very understanding si Leila. Hindi man lang sya na-offend at mas kinatuwa pa nya na naglalaan daw ako ng oras para sa anak ko. Ambait talaga nya.
Gumaan kahit papano ang pakiramdam ko sa pinakitang kabaitan sa akin ni Leila. Magiliw akong pumunta sa school upang sunduin si Johna. Dadalhin ko sya dun sa Jollibee. Simple pero alam kong pangarap ng bawat bata ang kumain dun at ma-meet si Jollibee. Kasi naman nung bata pa si Johna hindi ko man lang sya nadala dun… Bigla akong naawa sa sarili ko…
Ang malaking ngiti sa aking mga labi biglang napalitan ng lungkot nang makita ko si Johna na palabas sa gate ng school, kasama si Ana at si Rick.
Buti na lang nakapagtago na ako sa pader bago pa nila ako mapansin. Tingin ko naunahan ako nung dalawa kay Johna. Sumakay silang tatlo sa isang kotseng natitiyak kong hindi pagmamay-ari ni Ana, ibig sabihin sumakay ang mag-ina ko sa kotse ni Rick.
Calling Johna…
“Hello Dad.”
“O Johna, pwede ba tayong kumain sa labas?”
“Sure Dad! Tamang-tama kasama ko sina Mama ngayon. Sabay ka na sa ami-.” hindi ko na sya pinatapos, binaba ko na agad.
Tumawag ako para kumpirmahin lang kung kakain ba sila o may ibang pupuntahan. Wala naman akong balak sumama sa kanila, ede parang hinukay ko na rin ang sarili kong libingan.
I sneakingly followed them. Gusto kong malaman kung saan sila kakain, para alam ko kung saan ko dapat hindi dalhin si Johna kapag kami na ang magkasama.
Pinagmamasdan ko sila hanggang sa pagpasok nila sa resto, at dahil glass wall ang resto natatanaw ko sila mula dito sa bintana ng kotse ko.
Magkatabi si Ana at Rick sa tapat ni Johna. Kitang-kita ko ang matatamis na ngiti sa labi ni Ana at ni Johna. Halatang enjoy sila sa company ni Rick.
Habang ako… Unti-unting namamatay…
Ako dapat ang nandoon eh! Hindi kung sinong lalaki lang! Ako dapat ang katawanan ng mag-ina ko… Ka-bonding. Ako lang!
AKO LANG!!!
Pagkatapos akong patayin ng sakit na nararamdaman ko umuwi na lang ako. Wala ng dahilan para manatili, wala na akong papel sa buhay ng mag-ina ko.
Feeling ko ako lang ang broken…
Johna’s calling…
“Hello anak.”
“O Dad, ba’t po kayo nag-hang kanina?”
“Sorry, naubusan lang ng load.”
“Ganun po ba. So ano Dad, papunta ka na ba? Nandito–“
“Ah anak, hindi ako makakapunta, bigla kasing sumama pakirandam ko. Next time na lang tayo mag-lunch.” pagdadahilan ko na lang.
Naghanap ako ng lugar na maaari kong ilabas ang lahat ng emosyon ko. Isang bar na maaari kong kalimutan ang lahat ng problema ko kahit panandalian lang.
Tinapos ko ang araw na nagpakalango ako sa alak! Nilunod ko ang sarili ko sa pait ng inumin ko na singpait ng buhay ko.
Ayoko ng mag-isip, ayoko ng mag-isip! Dahil sa twing ginagawa ko yon nasasaktan lang ko, at sa twing nasasaktan ako namamatay ako. Minsan iniisip ko na tuldukan na lang ang lahat ng heartaches ko, na pigilan ang pagpintig ng puso ko na walang ibang tinitibok kundi si Ana.
Hanggang sumapit na ang gabi na halos hindi ko na alam ang ginagawa ko. Dumami na yung tao sa bar. Hindi ko na nga lang sila makita ng maayos dahil sa impluwensya ng alak na namamalagi sa buong katawan ko.
Tulad nitong taong papalapit ngayon sa akin. Naaaninag ko na lang sya kase hilong-hilo na talaga ako. Mahaba ang buhok nya malamang babae.
“John, lasing ka na ata, umuwi ka na, tama na yan.” sabi nya sa akin.
“O, ikaw pala, nagkita na naman tayo, Lei– Ulk” nasisinok na rin ako, “Upo ka m-muna! Samah-han mo muna ako.”
“Hindi. Lasing ka na. Ayokong kausap ang lasing. Umuwi ka na. Ipapasundo kita sa anak mo.”
“Huwag kang ganyan Leila… Hindi ako lasing, tipsy lang, alam mo ba yon? Tipsy. Ha Ha Ha”
Hinawakan ko kamay nya at pilit ko syang pinapaupo sa tabi ko, pero nagpupumiglas sya, “Ano ba John?! Nasasaktan ako, let me go!”
Naalala ko bigla si Ana sa narinig ko, Ganun din ang sinabi nya sa akin noon. Let me go… THAT FUCKING LET ME GO!
Bigla na lang akong napaluha at napaiyak, “Ano ka ba Leila! Nandito ako para makalimot, bakit pinaalala mo?!”
“Ano bang nangyayari sayo John? Umayos ka nga! Tinawagan ko na anak mo, anytime darating na sya kaya umayos ka na d’yan!”
“Ang sakit Leila… Alam mo yung handa ka ng harapin ang lahat sa babaeng mahal mo pero bigla ka na lang nyang tinalikuran. Alam mo yung may sapat kang dahilan para ipaglaban sya pero hindi mo alam kung pano sisimulan ang laban, at kung may pinaglalaban ka pa ba…” nilabas ko na kay Leila ang pagiging talunan ko.
“Ano bang pinagsasasabi mo d’yan ha?”
Tuloy-tuloy lang ako sa pananalita, “Kasalanan ko ito eh! Ginago ko sya noon, sinaktan at winasak! Oo winasak ko sya! I wrecked her, I killed her, and now she’s my ghost that haunts me inside and out! Gumaganti na sya! Lahat ng sakit na dinulot ko sa kanya noon, lahat ng yon pinaparanas nya sa akin ngayon… Pero… Mahal na mahal ko pa rin sya…” lasing na lasing na talaga ako.
Nagsasalita pa ako ng dumating si Johna, “Hindi ko alam kung bakit mahal na mahal ko si Ana, at hindi ko alam kung bakit kahit anong gawin ko hindi matanggal-tanggal ang pag-ibig ko sa kanya…” mga huling salitang nasambit ko bago ako nakatulog at bumagsak ang ulo sa mesa.
Do you believe in Second Chance? Ikalawang Pagkakataon o Ikalawang Pag-asa? Parehas lang ba yon? Kapag may pagkakataon ka, may pag-asa ka diba? At kung may pag-asa ka, may pagkakataon din ba?
Punong-puno ako ng pag-asa sa sarili ko pero tangna wala naman akong pagkakataon sa kanya. Sa ikalawang pagkakataon muli akong umaasa. A chance to hope.
Sakit ng ulo ko shet! Nahihilo-hilo pa ako. Hangover ang unang pumasok sa utak ko, at nang mabuhay na ang diwa ko dun ko lang narealized na nagising ako sa kama na ngayon ko lang nahigaan, sa isang kwarto na ngayon ko lang nakita.
Pilit kong inaalala yung nangyari kagabi, at si Leila ang unang sumagi, “Hindi kaya kwarto ito ni Leila?” imposible, posible din pero naalala ko rin si Johna. Tama, pinasundo ako ni Leila sa kanya.
Bakit ba wala akong maalala sa nangyari kagabi? Parang panaginip na bigla nalang nabura sa utak ko.
Nagmasid-masid ako sa paligid. Nakita ko ang isang malaking photoframe ng pamilya ko na nakasabit sa dingding. Tingin ko kwarto ito ng anak ko. Nakaka-touch naman at may family photo kami sa kanya, kaso medyo bata pa sya dito. Naalala ko pa that this photo was taken long years ago sa Enchanted Kingdom. Those happy memories.
“Goodmorning Dad! Gising ka na pala.” magiliw na bati sa akin ni Johna.
“Anak bakit nandito ako?” bumangon ako. Masakit pa rin ang ulo.
“Nalimot mo na Dad? Sabagay sobrang lasing mo na kagabi.” umupo sya sa tabi ko.
“Ano bang nangyari kagabi?” usisa ko.
Tumingin sya sa akin ng diretso, “Hindi nyo po ba talaga naaalala?”
Umiling-iling lang ako.
“Uminom po kayo dun sa Restobar ni Tito Rick. Bakit naman po kayo naglasing ng ganon? Buti dun nyo naisipang uminom, kung sa iba yon baka hindi ko po kayo nasundo.”
So kay Rick pala yung bar. Hinding-hindi na ako pupunta don kahit kailan!
“Ganun ba Anak. Pasensya ka na nahirapan ka pa dahil sa akin.”
“Okay lang po. Dad, pinoproblema mo po ba yung sa inyo ni Mama kaya ka naglasing?”
“Naku! Hindi. Ikaw talaga! Ha Ha” sumagot agad ako kahit kinagulat ko ng husto ang tumpak nyang tanong.
“Sya nga pala anak, anong nangyari kay Leila kagabi? Tinulungan ka ba nyang iuwi ako?”
“Leila? Yung sinasabi nyo pong classmate nyo nun ni Mama? Wala naman po sya doon kagabi. Hindi ko po sya nakita. Siguro nag-date po kayo Dad noh?” napayuko sya.
“Ah. Hindi anak. Nakita ko lang sya don. Naaalala ko nandun pa sya nung dumating ka eh. Sya pa nga tumawag sayo diba?” taka ko.
“Wala sya Dad, tsaka si Mama po tumawag sa akin kagabi…”
“Huh? Mama mo?” si Ana ba talaga yon? Ang alam ko si Leila yung nakita ko’t nakausap eh. Nyeta naman oh!
“Eh yung mga sinabi mo kagabi Dad naalala mo pa ba?” nakangiti sya ng ubod tamis, “Pagdating ko kasi may malinaw akong narinig na sinabi mo eh.”
Shit! Ano kaya pinaggagagawa at pinagsasasabi ko kagabi? Pilit kong binubuhay ang alaala ko.
“Ano ba yung sinabi ko Anak?”
Hindi pa nagawang sumagot ni Johna bigla na lang pumasok si Ana sa kwarto, “O, kumain na kayo baka lumamig yung food, at baka ma-late ka sa school Johna ah!” sabi nya.
Nang makita ko si Ana, bigla na lang bumalik sa akin ang buong detalye ng lahat ng nangyari kagabi. Nakaramdam ako ng hiya sa sarili ko. Kung si Ana nga yung nakausap kong babae kagabi at hindi si Leila, shet! I’m fucking dead!
“O Mama, aalis ka na? Maaga pa ah.” kung hindi pa sinabi ni Johna hindi ko napansin na bihis na bihis na si Ana for work.
“Oo eh. Nagtext sa akin si Rick, may urgent daw sa office.” atsaka na nya kami tinalikuran.
“Okay Ma, ingat ka po.” sinundan sya ni Johna upang ihatid sa labas.
Grabe naman… Hindi man lang ako tiningnan ni Ana, kahit sulyap man lang. Kahit, ‘Hoy gago aalis na ako’ man lang.
Kumikirot pa rin ang ulo ko, sumasabay sa kirot ng puso ko. Nang balikan ako ni Johna sabay na kaming pumunta sa dining, kung saan nakahapag na naman ang maraming pagkain.
“Uy crab and corn soup. Tamang-tama.” sumigla ako nang makita ko ang paborito ko twing may hang-over.
“Gusto mo ba yan Dad?”
“Favorite ko kaya ito. Naalala ko noon lagi akong pinagluluto ng ganito ng Mama pag may hangover ako.”
“Naks! Kita mo Dad, hindi pa nalilimutan ni Mama yon. Pinagluto ka pa rin nya hanggang ngayon.” antamis ng ngiti ng anak ko.
Mas matamis ang ngiti ko.
“Ano Dad, naalala mo na ba yung sinabi mo kagabi bago ka nakatulog?”
Ngayon talagang tandang-tanda ko na!
“Mahal na mahal ko si Ana…” nakakatuwa, hindi ko lubos maisip na masasabi ko yon sa harap mismo ni Ana.
“Alam nyo po bang napangiti mo si Mama?”
Parang naaninag ko yung mukha ni Ana sa imagination ko na may matamis na ngiti. But I guess for now it was just a blank smile, has no meaning and feelings.
Ang araw na ito ang pinakamasayang breakfast namin ng anak ko. Dahil kasi sa ngiti ni Ana na yon napag-usapan tuloy namin ang lumipas namin ni Ana. Kung paano kami pinagtagpo ng tadhana, kung paano ko sya niligawan hanggang sa kung paano kami kinasal noon.
Lahat ng masasaya at matatamis na alaala kinwento ko kay Johna, pati buong puso syang nakinig sa love story namin ng kanyang Ina. Kinikilig at natutuwa kaparang ng kasiyahang nararamdaman ko.
Pagkatapos naming kumain hinatid ko na si Johna sa school. Nagcommute lang kami hanggang sa bar kung saan naiwan yung kotse ko kagabi, tapos dumiretso na kami sa school nya.
Niyakap ko muna sya bago kami naghiwalay. Masayang-masaya ako dahil may anak akong tulad nya. And I realized that i’m not lucky, i’m blessed.
Afterwards umuwi ako sa bahay para maligo. Pakanta-kanta pa ako sa banyo. Napakaaliwas ng pakiramdam. At lahat ng ito ay dahil sa nakuha kong ngiti kagabi sa asawa ko.
Iniisip ko kase na tama si Johna. Mukhang hindi pa nga huli ang lahat para sa amin ni Ana, hanggat hindi pa sya kasal kay Rick may chance pa akong maagaw sya.
Pagkatapos kong maligo at magbihis iniisip ko kung ano na ang gagawin ko sa araw na ito, saan naman kaya ako maglilibot?
Biglang nag-beep cellphone ko. Pagtingin ko, si Leila ang nagtext. Hum. Nakakahalata na ako kay Leila, hindi kaya may gusto sya sa akin? Niyayaya na naman kase nya akong mag-lunch at tulungan ko daw syang puntahan yung resto na magki-cater sa reunion.
At dahil wala naman akong gagawin nag-confirm ako sa kanya na sasamahan ko sya, bigyan nya lang ako ng 10 minutes to get there. Kaso after a while, pagsakay ko ng kotse ko may narecieved na naman akong text message.
Si Ana…
*”Are you free? Mag-lunch tayo. Same place, same time. I wanna talk to you.”* sabi lang nya.
Same place? Same time? Aba hindi pa talaga nya nalilimutan yung dati naming tagpuan. Tungkol saan naman kaya ang sasabihin nya? Yung nangyari ba kagabi?
Hindi na ako nag-isip pa at sumagot agad ako ng, *”Ok. I’ll be there.”*
Huli ko na narealized na naka-oo na pala ako kay Leila, pero wala na akong pakialam don, buhay ko na ang nakasalalay dito. Nagdahilan na lang ako kay Leila na sya namang naunawaan nya.
Sa sobrang excited ko ang aga kong nakarating sa nasabing tagpuan. Sa resto kung saan kami lagi nagde-date ni Ana. Sa makasaysayang resto ng aming pagmamahalan.
Suot ko ang pinakamagarbo at maganda kong set of clothes, gayak ko ang pinakamaayos at pinakagwapong hitsura, pinakamabangong perfume. Baka sakaling ma-inlove uli sa akin si Ana…
Habang nakaupo akong naghihintay sa loob ng resto bumabalik sa akin ang lahat ng alaala naming dalawa. Pinagmamasdan ko ang buong paligid. Marami ng nagbago pero para sa akin dito pa rin ang may pinakamasarap na nakain ko. Kase kasama ko mahal ko.
Pagdating ni Ana chineck ko agad kung kasama nya si Rick, natuwa naman ako kase hindi ko nakita ang mokong na yon. I think this one is only between me and my ex-wife.
Tumayo ako at pinanghugot ko sya ng silyang uupuan nya, like the old times, the way we used to be. Hindi man lang nagpasalamat.
Pag-upo ko nagsalita agad sya, “John, I wanna make it clear and fast…”
“O, teka lang! Kala ko ba magla-lunch tayo? Umorder muna tayo.”
Huminga sya ng malalim, “Okay.”
Pagdating nung waiter na tinawag ko tinuro ko agad ang gusto ko sa menu list,…