Parang tanga lang tong si Morissette. Ang kulit, panay sigaw “gusto ko ng bumitaw!” Sa isip ko, eh di bumitaw ka! Napailing ako, natatawa, pati si Mori na kumakanta lang naman dinadamay.
Naisip ko na naman tuloy yung huling kita namin. Dun talaga nagsimula ang ending. Andun pa rin naman yung init, yung sabik. Pero bakit pakiramdam ko kulang na, hindi na ako masyadong napapaso, ako ba ang kumapal lang ang balat o siya ang nabawasan ang init ng mga palad? Ramdam ko pa rin yung gigil niya habang nilalamas ang dalawang suso ko at kinakalabit ang mga nipples ko. Mainit pa rin ang hagod ng dila niya sa clit ko, masarap pa rin ang pagfinger niya sa kepz ko. Pero bakit nakulangan ako? Di ko alam kung yung isip ko ba ang nakahiwalay sa katawan ko kaya parang kapos ang ginawa niya nung huling beses kaming magkasama? O talaga lang na ramdam kong may nag-iba na sa kanya?
“Nakikipaglaban sa digmaan na talunan.
Akala ko ika’y sa akin pa pero hindi na pala.”
Ayun na naman si Mareng Mori, naghihimutok. Pero yung totoo, medyo uminit mata ko sa mga linyang kinanta niya.
It has been years since that last meet up. Pinag-awayan na namin ng ilang beses yun. Kasi when pandemic hit, siempre hindi kami nagkikita. And when things started getting back to normal, nawala naman yung drive ko to go out and meet up with him. Dami ko dahilan. Until finally, I admitted to him I don’t want to meet him. Not yet. I told him about the last time we were together. Yung feelings ko. And he was mad, really mad.
Ang babaw ko daw. Ang laki ng tama sa utak. He so easily invalidated what I felt at that time. Na pakiramdam ko, everything was just in my mind. Ako nga lang ba ang dudero? Tamang insecure lang? Still, he failed to convince me that we meet. Hanggang tumigil na lang din siya sa pangungulit. Pero andun pa rin naman ang everyday texts, ang updates kung anong ginagawa niya, kung nasa work na siya, kung kumain na ba siya, pauwi na at kung nakauwi na. So I thought, secured ako sa relasyon namin kahit ilang taon na kaming di nagkikita.
Minsan tatanungin niya ako, “hon hindi mo ba nami-miss ang kantot ko sayo? Sabik na sabik na ako sayo. Puro salsal na lang ginagawa ko.” Tatawa lang ako. Sasagutin na hindi. Na galingan pa niya pagsalsal. Pero minsan-minsan, bibiruin ko siya na alam ko namang may iba nang humihimas sa kanya. May iba ng dumidila sa titi niya, at may ibang kepz na rin siyang kinakain, kinakantot. And he would only reply “kike mo. Kantutin kita jan eh.”
Until that day. Walang texts. It was past 4, he was supposed to be done with his shift by that time. Ang isip ko, naubusan lang ng load. Or nadrain ang battery. So I waited until the usual time that he should have arrived home. Pero wala pa ring paramdam. So I called him up. The phone wasn’t even ringing. I tried his Messenger. Same thing. Nada. I started to get really worried. May nangyari ba? Natatakot ako baka nadisgrasya sa pagmo-motor and he has no way of contacting me. My mind and heart were racing.
“Gusto ko ng bumitaw, pero ayaw pa ng puso.
Gusto ko ng bumitaw, may pag-asa pa siguro.”
He reached out the following day. Apologizing. Saying his phone broke. Ano pang sasabihin ko? Nag-alala lang ako, sabi ko. And he said sorry again. At tandaan ko daw, kahit ang dami niyang pagkukulang, mahal na mahal niya ako. That was Sunday night. Monday morning, he sent me a message. Naiinis daw siya kasi pumasok pa siya na-approve naman daw pala ang leave niya. Hindi naman daw puede ipa-retract. So I asked him how come he failed to tell me that he’s supposed to be on leave? Bakit siya nag-leave? Then he replied hindi ko daw ba naintindihan, hindi nga daw niya alam na na-approve. And at that time, natatawa na ako. I replied back. Sabi ko oo nga hindi siya nainform that it was approved. But that wasn’t my question. I asked why did he file a leave in the first place and then convenient…