“Naliligaw kasi ako, naligo lang kami kanina sa batis ng mga kasama ko ng di ko namalayan umalis na pala sila. I’ve been roaming for 1 hour already” kwento nito. Napaka amo ng mukha niya.
Hindi ako magkakamali, siya ang babae sa batis kanina!
Biruin mo nga naman.
“Naliligaw din ako eh” sabi ko sabay kamot sa ulo.
“What?!” sabi niya. “Paano na yan?”
“Mabuti pa sumama ka na lang sakin hanapin natin ang mga kasama ko o kasama mo. I’m Gab by the way.”
“I’m Deniesse,” sabi neto sabay lahad ang kamay niya.
PUTA. Ang lambot ng kamay niya.
I’m lost but, hey, I am stuck with this fine lady for the mean time.
“Sigurado ka ba sa dinadaanan natin?” tanong niya medyo naiines.
“Sa totoo lang, hindi.” sagot ko. “But hey, I’m your best chances of surviving these mountain, so shall we?” sabay kindat. Nagpapaimpress syempre. Hahaha
“Whatever,” sagot nito sabay irap ng bairo at ngiti. Ang ganda ng ngiti niya.
Patuloy kaming naglakad ngunit unti unti ng napapalitan ng dilim ang langit.
“Dumidiilim na, sa tingin ko kelangan na nating maghanap ng masisilungan,” saad ko. “Mamulot ka ng mga tuyong sanga at dahon para gawing bonfire.”
“Sige, kahit ano naman dito ano?” tanong ni Deniesse.
“Oo”
Namumulot kami habang naglalakad ng biglang bumuhos ang malakas ng ulan.
“Shet Gab,” sigaw ni Deniesse.
“Ayun!” sa di kalayuan ay napansin ko ang parang kweba na pwedeng masilungan.
Basang basa kaming dalawa. Litaw na litaw ang ganda ng hubog ng dalaga kasama ko sa suot niyang hapit na hapit. Maging ang aking mga bisig litaw ngayon sa damit ko. Ngunit sa sandaling iyon ay nangingig na kami sa lamig.
Inikot ko ang aking mata sa lungga namin. Parang dati na itong pinagsilungan ng mga hikers. Sa lunga na yun ay may mga naiwang hiking materials gaya ng sleeping mat, lighter.
“Nasaan na yung mga dahon na pinulot mo?”
“Eto oh” abot niya. Hindi nabasa ang mga ito sapagkat nasa loob eto ng bag niya. Ngayon ko lang napansin na ang dahon na ito hugis puso, at parehong dahon na tinutukoy ng hiking leader namin. Bahala na. Sa mga oras na yun, kelangan namin ng apoy dahil mamatay kami sa lamig, tuloy parin kasi ang buhos ng ulan.
…