Ako si Coleen, isang simpleng may bahay. Isang taon na kaming kasal ng asawa kong si Xavier. Ang asawa ko ay isang masipag na nurse at proud ako sa kanya dahil isa siya sa magigiting na front liners. Sobrang busy niya sa work pero kahit ganoon pa man, hinding hindi ko ipag papalit ang asawa ko.
Dumadating man sa punto na nagkakaron ng di pag kakaintindihan ay talagang napakabait ng asawa ko dahil siya pa rin ang umiintindi sa akin. Wala na yata akong mahihiling pa.
At dahil sa pagiging mabuti ng asawa ko, ay nahawa na rin ako sa kabutihan nito. Habang siya ay nag tatrabaho sa ospital heto ako at nag umpisang mag bukas ng community pantry sa lugar namin. Simple lang naman ang mga nilalagay ko dito. Mga pagkain na makakatulong sa pag survive sa pandemiya. Suportado ako ni mister sa ginagawa ko.
Unang bukas ko pa lang ay talaga namang pinupuntahan na ng mga tao ang mga inilagay ko at madali itong maubos. Wala pang isang oras ay ubos na agad. Kaya naman noong sumunod na araw ay mas pinag igihan ko pa at bumili pa ako ng mas maraming pagkain. Araw araw ay madali talagang nauubos ang mga ito. Napansin ko din na may mga hindi na tagarito ang dumadayo sa community pantry na ginawa ko.
Isang araw habang nag liligpit ng mga gamit ay napansin ko na may matandang malungkot sa gilid noong nakita niya na naglilipgpit na ako. Sa itsura niya ay mukang palaboy lang ito at mukang wala na ding pamilya. Naaawa man ako ay wala naman akong magagawa dahil next week pa ako ulit makakapag restock.
Naikwento ko sa asawa ko ang nangyare at nakita niya sa mga mata ko ang lungkot. Hinawi ang buhok na nakaharang sa mga mata ko at pinunasan ang luhang dumaloy mula rito. Sinabi niya sa akin ang mga suggestions niya at talagang natuwa ako sa sinabi niya. Nabanggit ko kasi na parang mabagal na mag lakad si tatang siguro dahil sa katandaan na din. Kaya mungkahi ni mister na ipag tabi ng pagkain si tatang at ibigay ito. Kung gusto ko raw ay papasukin ko muna sa bakuran para makapag pahinga dahil sa pagod mula sa paglalakad.
Matapos ang gabing yun ay talagang na up lift ang loob ko. Napakamatulungin at napakabait talaga nang asawa ko.
Kinabukasan, binuksan ko na ang community pantry ko at syempre madali nanaman naubos ang mga ito. Nasiyahan naman ako dahil kita ko sa mga mata nang tao na masaya sila dahil may taong tumutulong sa kanila.
Nag liligpit na ako ng mga gamit nang makita ko si tatang malapit sa aming bahay at kita nanaman sa mga mata nito ang lungkot at pag kadismaya. Kaya naman tinawag ko siya. Pag kalapit niya ay inabot ko na ang mga pagkain sa isang supot. Kitang kita ko sa mga mata niya ang saya. Kita ko rin ang pagod sa katawan niya kaya naman nag lakas loob na akong tanungin siya na bakit lagi siya nalelate e parehas lang naman na oras ang pag bubukas ko nang pantry.
Ako: Tatang, bakit naman po kayo laging late. Mabilis po maubos ang mga pagkain dito.
Tatang: Nako iha, una salamat at pinag tabi mo pala ako nang pagkain dito sa community pantry mo. Alam mo kasi iha, nanggagaling pa ako sa kabilang siyudad. Sinusubukan ko kasi daanan lahat ng mga community pantry na mapupuntahan ko kaso lagi akong bigo at walang naiuuwi.
Ako: Nako, tatang. Sobrang nakakaawa naman kayo (tumulo ang kaunting luha sa mga mata ko habang pinakikinggan ang kwento niya).
Tatang: Alam mo iha, napakabait mo. Bihira lang ang taong katulad mo.
Ako: Tatang, gusto niyo po ba pumasok muna sa loob nang bahay ko para makainom ka po muna ng tubig at makapag pahinga?
Tatang: Iha, nakakahiya naman at papapasukin mo pa ako sa bahay mo.
Ako: Wag na ho kayo mahiya, tay. Sa panahon po ngayon dapat mag tulungan tayo. Di po ba?
Tatang: O siya sige iha. Kahit ako man ay nahihiya e mukang talagang nauuhaw na ako. Sobrang layo kasi nang nilakad ko.
Matapos siyang mapapayag ay pinapasok ko siya sa loob at pinag handa ng makakain at maiinom.
Tatang: Napaka komportable nitong bahay mo iha. Salamat at pinatuloy mo ako. Napakabusilak nang puso mo.
Ako: Salamat po, tang. Matanong ko lang po, ilan taon na po ba kayo? Wala po ba kayong mga anak?
Tatang: Matandang matanda na ako iha. Wala na akong buhok (sabay tawa nang mahina). Pero sagutin ko ang tanong mo. 65 years old na ako. Wala din akong anak kasi wala naman pumapatol sakin iha. Simula bata ako ay nag trabaho na ako. Siguro mga 14 pa lang.
Ako: Pero may asawa po ba kayo? Or nagkaron ba kayo?
Tatang: Nako, iha. Wala akong naging asawa kahit isa. Nobya lang pero hindi rin natuloy. Wala naman papatol sa pulubing katulad ko (sabay tawa nang malakas).
Ako: Nako, tay. Siguro kasi sobrang busy niyo dati sa trabaho niyo.
Tatang: Alam mo anak, Sa probinsiya namin noon, 14 years old pa lang ako ay natuto na ako mabuhay mag isa. Maaga kasi ako naulila. Namatay mga magulang ko noon dati dahil sa landslide. Kaya ako na tumayong magulang sa marami kong kaapatid.
Habang pinakikinggan ko ang mga kwento ni tatang ay nag simulang lumabas ang mga luha sa mga mata ko. Kaya pala sa edad na 65 years old at mukang hindi siya uugod ugod. May kapayatan man pero hindi sobra. Mahahalata mo lang talagang matanda dahil wala na siyang buhok.
Tatang: Hindi na ako nag asawa dahil para mapakain ko mga kapatid ko. Lumuwas ako nang maynila noong bente anyos na ako. Natanggap naman ako dito noon at napapadalhan ko mga kapatid ko. Kaso isang araw, kaparehas nang nangyare sa mga magulang ko nilandslide ulit sila. Lahat sila ay nalibing nang buhay.
Kitang kita ko ang mga luha sa mga mata niya. Pati ako ay naluluha nang kaunti sa mga kwento niya.
Tatang: Umuwi ako sa probinsiya. Nakaburol na sila. Ako noon ay tulala. Mahirap at di ko sila nakasama dahil nag tatrabaho ako sa maynila.
Hindi ko alam ang sasabihin ko sapagkat talaga namang nakakalungkot ang sinapit ni manong.
Tatang: Bumalik ako sa maynila para mag trabaho ulit pero natanggal ako sa pinag tatrabahuhan ko dahil nalugi. Nag palipat lipat ako nang trabaho hangang sa tumanda ako. Akala ko ay makakabili na ako nang lupa sa probinsiya kaso mukang malas talaga ako sa buhay. Uuwi na sana ako nang probinsiya pero hinoldap ako at nilimas lahat ng pera ko.
Kasabay nang pagluha ko ay siya ding pag iyak ni tatang. Hindi mo din pala maaapreciate ang buhay mo kung di mo maririnig ang storya nang iba. Bigla kong narealize dahil sa kwento ni tatang.
Tatang: At dahil matanda na ako nun ay di na ako nakahanap pa nang trabaho. Ni wala man lang akong pera pang uwi. At wala din naman akong uuwian. Kaya pinili ko na lang mag palaboy laboy sa kalsada. Sinusubukan mabuhay.
Pinunasan ko ang mga luha ko. Naisip ko kung gaano kasalimuot ang nanging buhay ni tatang. Habang si tatang naman ay nakayuko at naiiyak.
Biglang nag paalam si tatang kung pwede makigamit nang cr. Matapos ituro ang cr ay iniligpit ko na ang mga pinag kainan niya.
At dahil malapit lang ang kusina sa cr ay bigla akong napahinto sa nakita ko. Ang laki ng titi ni tatang. Bigla akong nakaramdam ng init.
Napansin niyang nandoon ako at biglang tinakpan ang kanyang ari. Humingi siya nang pasensiya. Aniya, sa kalsada daw kasi ay wala nang hiya hiya dahil nga pulubi na siya.
Tatang: Nako iha pasensiya kana. Pag pasensiyahan mo na at hindi ko naisara ang pinto.
Ako: Tatang, wala po yun saka hindi naman na po bago yan sa akin. May asawa na po akong tao. (Sabay ngiti ng kaunti para di naman siya matakot.)
Pag kabalik ko sa sala ay nandoon na si manong. Nagkukuwentuhan pa din kami na para bang walang nangyare. Panay pasasalamat siya sa akin at ako naman ay panay tanggap lang. Pero naiisip ko pa din yung nangyare kanina.
Tatang: Iha pasensiya kana talaga kanina sa nangyare.
Ako: Nako tang wag mo na banggitin at wala lang yun.
Tatang: Alam mo iha, naaalala ko sayo yung dati kong kasintahan. Si Maria. Napakaganda din niyang babae katulad mo. Pero sa kasamaang palad ay hindi kami nag katuluyan.
Ako: Bakit naman po?
Tatang: Nalaman kasi nang magulang niya na isa lang akong kargador e kaya pinag hiwalay kami.
Ako: Grabe naman po sila makaalipusta.
Tatang: Normal naman yun iha. Kahit siguro akong magulang ni Maria ay ganun din ang gagawin ko. Alam mo, siya lang ang tanging babaeng minahal ko. Siya lang din ang nakasiping ko.
Nagulat ako bigla sa sinabi ni manong. Ngunit nag pawalang bahala na lamang ako.
Tatang: Kapag nalulungkot ako iha, iniisip ko lang siya. Nasan na kaya siya. Kung anong itsura niya ganoon pa din kaya siya kaganda.
Ako: Mukang miss na miss mo na po siya manong.
Tatang: Kapag ganito ang pakiramdam ko at naiisip ko siya ay nag sasarili ako, iha.
Medyo na aawkward man sa sitwasyon ay pilit kong intindihin si manong.
Tatang: Iha, alam kong sobra sobra na ang naitulong mo sa akin. Pero pwede ba akong makahiling sayo?
Ako: Tatang kahit ano po. Kelangan niyo po ba ng damit?
Tatang: Hindi iha, gusto ko sana ay matulungan mo ako. Nalulungkot kasi ako at ito lang ang ginagawa ko.
Ako: Tatang, ano pong ibig niyong sabihin.
Sabay bukas naman ni tatang ng kanyang short at nilabas ang matigas na niyang ari. Nabigla ako sa g…