Kinaumagahan, hindi nagisnan ng lalaki ang asawa. Bumangon siya at hinanap ito. Nasumpungan niya sa kusina, bihis na si Takya para sa pagtungo sa trabaho. Gayon man, naghahanda pa ito ng almusal at masayang kumakanta-kanta.
Sa silong ni Aling Takya,
May asong nakadapa;
Kaya pala nakadapa,
Naninilip ng palaka…
Gustong bumunghalit ng tawa si Dupong sa awit ng asawa, nguni’t nagpigil siya. Takang-taka siya! Ibang-iba ang Takyang ito ngayon…masayang-masaya! Naligo siya at naghanda na rin sa pagtungo sa trabaho.
“Darling,” masuyong tawag ni Takya sa asawa. “Mag-aalmusal na tayo, ‘lika na.”
Lalo nang nagtaka ang lalaki. Sa loob-loob niya, Darling na ngayon ang tawag sa akin. Hindi na yaong dumaragasang ‘Dupong.’ Nabago na talaga ang ihip ng hangin.
“Oo, Mahal,” tugon ni Dupong, “ and’yan na ako.”
Habang naghahain ng almusal, umaawit pa rin si Takya.
Ako’y ibigin mo’t babaeng maganda,
Mahusay magluto’t marunong maglaba;
Ang gawaing-bahay aakuhin ko na,
Pagka’t sa puso ko’y mahal kang talaga…
Hindi napigilan ni Dupong ang sarili. Bigla niyang kinabig at pinupog ng halik ang asawa.
“Baka masilip tayo ng mga kapitbahay… ‘no ba ‘yan… ‘kakahiya!” nakangiti si Takya.
“Bayaan mo ngang manilip sila!” tuloy ang di mapuknat na mga halik ni Dupong.
Masayang nagsalo sa almusal ang magkabiyak.
Bago sila naghiwalay tungo sa kanya-kanyang hanapbuhay, ginawaran pa rin ni Dupong si Takya ng maraming-maraming halik.
MAKALIPAS ang isang linggo, bumalik si Dupong sa bahay ng kanyang kumpareng Kulas.
“O, ano Pareng Dupong, ginawa mo ba ang mga bilin ko sa iyo?”
“Oo, Pare, at maganda ang resulta… nagbago na ang kumareng Takya mo… bumait na siya.”
“Nakita mo na!”
“At hindi lamang ‘yan, Pare, me bonus pa ako sa mga ipinagagawa mo,” pagmamalaking wika ni Dupong.
“Ano’ng bonus ‘yon?”
“Bukod sa mahusay akong puyatin si Takya, lagi ko rin siyang hinahalikan. Basta… halik ako nang halik… binibigyan ko ang kumare mo… ng isanlibo’t isang halik!”
“Tunay, Pare?”
“Oo… mata lang n’ya ang walang tama!”
Nakisali si Anding sa usapan. “Baka naman maubos ang bango ni Mareng Takya, Pare!”
“Hindi mauubos… laging mabango ‘yon.”
“E, gumaganti ba naman ng halik sa ‘yo?”
“Oo, Mareng Anding, ibinabalik n’ya sa akin ang mga halik ko. Isanlibo’t isang halik din ang iginaganti niya.
Nagkatawanan sila.
Isang buwan pa ang matuling nagdaan. Parang ipinako sa pagkakatayo ang mag-asawang Kulas at Anding, nang humahangos na dumating sa bahay nila ang kanilang Kumpareng Dupong.
“Pare, Mare, dahil sa mga payo n’yo… at sa isanlibo’t isang halik…umagang-umaga… nasa bakuran namin ang kumareng Takya n’yo… at kahi’t puyat e… nanunungkit ng manggang hilaw!”—