Ako si Criselda o Crisel, 19 taong gulang, 5’5″ ang taas ko, long dark copper colored hair, fair skin, may balat (birthmark) sa kanang tagiliran, may maliit na nunal sa kaliwang taas ng labi, alanganin na madilat na singkit ang mata ko, brown eyes, kahawig ko raw si Charlie Dizon o si Ayanna Misola ayon sa kanila. Medyo payat ako pero may kurba at cup size C ang boobs ko kaya sakto lang ang bilog kahit wala akong bra. At may katamtaman din ang laki ng aking p’wet.
Sa pagpapatuloy ng aking kwento…
Salamat naman at natapos na ang dirty threesome namin ng dalawang gurang. Gayunman, sinamahan pa nila ako na maglibot pa sa mall at kinuha ko na rin ang pinagawa kong school uniform.
Nagpaalam na ako sa kanila ngunit nagmagandang loob sila na ihatid na ako para naman daw hindi ko na magalaw ang ibinayad nilang pera sa akin. Kaya pumayag naman ako at sumakay ako sa likuran habang silang dalawa naman ang nasa harapan.
Kinabit pa ni Poldo ang video camera sa gitna ng dashboard at siyempre sa akin iyon nakatutok. Kaya binuyangyang ko ang aking puke upang malubos ang kanilang kasiyahan habang nagkukuwentuhan kami sa biyahe at traffic. Doon ko lang nalaman ang mga trabaho nila.
Pareho na silang retirado bilang mga opisyal ng gobyerno at kapwa biyudo na. Mas may edad pa raw ang mga anak nila kesa sa akin kaya sabik daw sila kapag nakakatikim nang katulad ko. Para daw silang bumabalik sa pagkabata. Hindi na nila masyadong sinalaysay ang mga buhay nila at puro tungkol sa akin ang gusto nilang malaman.
Ano bang ikukuwento ko eh wala naman akong pamilya?
Lumulubog na ang araw nang kami ay makarating sa Roxas Boulevard. Napakasarap pagmasdan ang pagdampi ng araw sa tubig-dagat na nagbibigay nang kulay sepia sa kalangitan. Subalit ito rin ang hudyat nang pagtatapos ng araw at simula ng pagkagat ng dilim.
Bumaba na ako ng sasakyan at nagpaalam sa kanila. Lumakad lang ako nang kaunti at ngayo’y nakarating na ako sa night club na pinagtatrabahuan ko at ito na rin ang tahanan ko.
Sinalubong ako ni Mommy Lorna. Mommy ang tawag ko sa kaniya bagama’t hindi kami magkaano-ano. Siya ang umampon at nagpalaki sa akin. Halata namang maganda siya noon dahil mestiza ang kaniyang mukha at mapekas ang kaniyang maputing balat. Mataba na nga lang siya ngayon na may hawig kay Rosanna Roces.
“Mommy, nandito na ako.”, bati ko kay Mommy.
“Anong nangyari sa iyo? Bakit ganyan ang ayos mo, Catherine?”, usisa niya sa akin.
Totoo ang narinig niyo, Catherine din ang tawag niya sa akin. Hindi sa tunay kong pangalan na nakita niya sa birth certificate ko sa maruming bag noong napulot niya ako. Paliwanag pa niya ay para na rin daw sa kabutihan ko kaya binigyan niya ako ng bagong pangalan. Ngunit hindi ko maiwasan ang magduda na baka rin tinatago niya ako sa mga totoo kong pamilya.
“Unang araw po kasi ng klase may sumira ng uniform ko.”, bulalas ko.
“Lumapit ka rito!”, utos niya sa akin.
Tumalima nama ako at lumapit. Nilihis niya ang palda ko. Lagi naman niyang ginagawa iyon para malaman kung namamaga ba ang puke ko o hindi. Nagkataon lang talaga na wala akong panty na suot ngayon.
“Aba! Malandi ka talaga huh? ‘Asan ang kinita mo? Patingin ng wallet?”, tanong sa akin ni Mommy.
Siyempre sumunod ako at kung hindi, sampal ang aabutin ko. Hindi naman kasi niya ako tinatrato bilang anak niya. Ang tingin niya sa akin, isang gatasang baka.
Kaya kinuha ko sa loob ng bag ko ang wallet. Bago ko pa iabot sa kaniya ay hinablot niya na agad ang naturang wallet.
Binuklat niya iyon at nakita niya ang lamang pera sa wallet ko, “May 9 thousand ka dito ‘ah! Madiskarte talaga ang anak ko.”, tuwang sabi niya sabay kuha sa lahat ng pera maliban sa barya at ilang daang piso.
Doon niya lang ako tinatawag na anak kapag may nakikita siyang libo sa wallet ko. Medyo sanay na ako sa kaniya. Kapag kase ganoon, nagiging maluwag siya sa akin at mabait. Makakatikim lang ako nang sampal kapag nagbulakbol ako na walang kinitang pera.
“Mom, kahit ilang libo lang bigyan niyo ko.”, hingi ko kay Mommy.
“Oh, hetong dalawang libo. Pambili mo ng sexying damit. Heto pambayad natin sa renta sa night club. O ano pang tinatayo mo d’yan? Mag-asikaso ka na.”, turan ni Mommy na nainis sa paghingi ko ng pera.
Kaya naman naisahan ko siya dahil mayroon ako ngayong 42,000 pesos at ilalagay ko sa bank savings account ko upang makaalis na ako sa lugar na ito. Isa lang naman ang dahilan kung bakit hindi ko maiwan ang night club na ito. Nagbabakasakaling bumalik at hanapin ako dito ng Kuya kong hindi ko na maalala ang pangalan.
Pero malapit na akong mawalan nang pag-asa na muli kaming magkikita. Mahabang panahon na rin ang lumipas magbuhat nang ako’y iwanan niya. Sabi na lang sa akin ni Mommy ay patay na siya. Malapit na rin akong maniwala.
Dinudungaw ko pa rin ang KTV Room No. 5 na nasa dulo ng corridor.
“Hinahanap mo pa rin ang masugid mong costumer?, tanong sa akin ni Mommy.
Hindi ko na pinansin ang tanong niya at dumiretso na ako sa dressing room.
Muli kong binuklat ang aking wallet at kinuha ko ang pinakamahalagang bagay sa akin, ang litrato ng pamilya ko.
Hinihimas ko ang mukha ng tunay kong ina sa larawang iyon. Ang ganda niya talaga parang si Anjanette Abayari habang karga niya ako na walang saplot at walang buhok. Ang panget ko noong baby pa ako. Nasa tabi ni ina si ama at hawak ni ama ang aking kuya. Gwapo si kuya, nakuha ang mukha ni ina. Siguro nasa pitong taong gulang lang siya sa litratong ito.
Sa tuwing pinagmamasdan ko ang larawang ito, hindi ko mapigilang umiyak. Pero masaya ako dahil alam ko na nagkaroon ako ng pamilya, pamilyang hindi ko man lang nakagisnan habang ako’y lumalaki at nagkaisip.
Kaya kapag humaharap ako at sumasayaw sa entablado na may estribong nakatirik sa gitna sa maraming taong nanonood sa akin, hindi ako nangingiming alisin ang aking suot upang ilantad sa kanila ang aking balat sa tagiliran na parang mapa ng Palawan o mas gustong kong isipin na itsura ito ng lumundag na itim na pusa.
Alam ko kapag nakita ito ni ina o ni kuya, malalaman nilang ako si Criselda Mae Adis, gamit pa rin ang pangalang ibinigay ni ina at ama sa akin.
*********
Natapos na ang gabing iyon at balik ulit ako sa eskuwela. Pinili kong kumain sa canteen nang mag-isa habang pupungas pungas pa rin ako dala nang antok. Ang hirap talaga kapag working student ka, char!
Nasumpungan ako ni Miya sa sulok ng canteen, solo habang kumakain ng lugaw. Nilapitan niya ako at kinumusta, “Good morning, Crisel. Kumusta ka na? Hindi ako pumasok kahapon dahil first day at wala namang gagawin. Kwento ka naman, ano bang nangyari kahapon?”
“Hiniya lang ako ni Andrea kahapon. Hindi masyadong big deal kaya okay lang ako.”, sabi ko lang upang hindi na palakihin pa ang problema.
“Humanda sa akin iyon. Isa siya sa dahilan bakit hindi ako pumasok. Kung bakit kasi kami pa ang magkaklase? Nakakapanginig nang dugo.”, galit na sabi ni Miya.
“Kaya nga iwasan mo na si Mario. Ako ang pinag iinitan niya sa pag aakalang gusto ko si Mario.”, turan ko.
Tumaas ang kilay nang marinig ni Miya ang aking tinuran at sinabi, “Bakit? Totoo bang may gusto ka kay Mario?”
“Magkagusto man ako kay Mario subalit hindi pwede dahil may Andrea na siyang baliw na baliw sa kaniya.”, sagot ko.
“So, inaamin mo na may gusto ka rin kay Mario?”, parang tumaas ang boses ni Miya matapos niyang sabihin sa akin iyon.
Napatingin ako sa kaniya at iniisip ko kung may nasabi ba akong masama, “Teka? Ano bang sinabi ko?”
“Kung magkakagusto ka kamo kay Mario pero hindi kayo pwede dahil kay Andrea.”, pag ulit ni Miya sa sinabi ko raw.
“Kaya nga? Wala akong gusto roon.”, sabi ko sabay titig sa kaniyang mga mata.
“Gusto ko lang makatiyak. Ayoko kasing nang dahil sa isang lalake, mag aaway tayo.”, sabi pa ni Miya.
Ganoon pala. Magiging kaaway ko si Miya kapag naging kami ni Mario. Kung alam niya lang kung paano ko pinipigilan ang sarili kong hindi mahalin si Mario. Dahil mahalaga sa akin ang pagkakaibigan naming lahat. Pamilya ang turing ko sa kanila kaya naman nilalabanan ko ang aking pagtangi sa lalakeng kinalolokohan din ni Miya at Andrea.
Inaya ko na si Miya na umalis sa canteen matapos kong kumain at niyakap niya ako nang mapanatag na hindi niya ako karibal sa kabaliwan niya kay Mario.
Sino ba si Mario Santos?
Nakapag apply siya ng scholarship program at nakuha naman niya bilang varsity sa Basketball. Payat lang siya pero mapungay ang mga mata parang santo, para siyang si Mario Maurer na tumangkad sa taas nitong 6’0″.
Kapag naglalaro siya ng basketball, napapatili ang mga babae lalo kapag nasa kaniya ang bola the way niya i-handle sa dribol tapos tira sabay pasok sa basket. Kaya hindi na ako nanonood ng game niya dahil ayoko nang tumili gaya nang ibang girls na nahuhumaling sa kaniya.
Minsan pa habang naglalakad ako sa corridor, pagtapat ko sa CR, biglang may humila sa aking bisig, pagtingin ko si Mario. Hinatak niya ako papuntang hagdan at umakyat kami sa rooftop. Nakakasilaw na ang araw kahit alas dyes pa lang kaya minabuti kong alisin ang aking suot na salamin sa mata. At sinandal niya ako sa dingding ng nilabasan namin sa pinto ng hagdan. Binigyan kami ng lilim ng pader na nagtatago sa amin sa sinag ng araw.
“Napansin mo ba ako noong isang gabi? Nanood ako ng show mo. Dapat nanonood ka rin sa akin kapag may laro ako.”, sabi sa akin ni Mario habang nakadikit na halos ang mga mukha namin at sinandal niya rin ang mga kamay ko pataas ng dingding. Dahil naka sando jersey siya at mahigpit ang hawak niya sa aking mga k…