(Ms. Rocky)
CHAPTER 2
Organisado ang bawat isa sa mga kilos ng mga ito. Habang nasa itaas kami ng Platform na pinapanood o mas tamang sabihin na nakikita ko ang mga technician na nasa ibaba na kanya-kanya at sigurado ang kanilang mga kilos at galaw habang crane na kasama ang crane operator at mga riger naman ay naghahanda na din ng gagamiting polyster web sling na ikakabit sa valve na itataas. Wala pang limang minuto tapos na agad ang preparasyon. Ang bilis ng kilos. Sanay na sanay gumalaw.
Habang kami sa itaas ay laging handa sa anumang oras. Lima kami sa aming squad. Sa squad ‘yun ay may dalawang bolt technician, isa naman sa hammer wrench, isa sa spanner at isa sa brass hammer.
Dahil sa bilis ng kilos at galaw ng team namin, hindi maipagkakailang ang mga pinoy ang tinagurian at ay may dubbed na “The best worker in the world” Sa pagkilos, diskarte at trabaho. Walang katulad ang pinoy sa larangang ito. Maging ang ibang mga lahi ay alam nila ito, kapag pinoy ang gumalaw. Pulido, malinis, flawlees at siguradong hindi mo na uulitin.
“Pare mukhang ilang araw na lang at uuwi na ako.” Sabi ng isa kong kasamahan. Ipinakita sa aming lahat ang celfon na nagpapakitang closed na ang kanyang pataka (National ID).
Hindi na din ako nagpatumpik-tumpik pa. Tiningnan ko na din kung closed na din ang aking pataka (National ID). Sa totoo lang Ayaw kong mapag-iwanan nila ako sa lugar na ito. Gusto ko munang umuwi at makapaghinga naman ang katawan kong laging babad sa pawis. Puyat dahil laging kulang sa tulog sa aga ng aming paggising. At makapaghanap ng makakantot ng aking burat na matagal ng nakahimlay lang sa aking salong itlog (brief)
Ang project na aming ginagawa ay kasalukuyang patapos na kaya naman karamihan sa mga manggagawang pinoy na narito ay mas ginusto pang mag final exit kaysa mahuli ng mga safety officer na pwede kang magkaroon ng kaukulang violation na pwedeng makaapekto sa muli nilang pag-aaplay.
Masaya ang buong team namin. Isang magandang balita. Lahat ay may ngiti sa kanilang mga labi. Alam na this ika nga, Isang senyales na ‘yun nang paguwi ng pinas pagkalipas ng ilang araw. Kaya naman abala ang lahat kinabukasan ang mga kasamahan ko kasaman din syempre ako as sa mga nilalakad lang na mga clearance ang aming ginagawa. Madali lang ang pagpapa clearance kung walang violation na nagawa. Pagsasauli ng mga ginamit na powertools pagkatapos, mga uniform na sira-sira ay kailangan ding ibalik sa warehouse. Kaya naman nagtataka ako kung ano ang kanilang gagawin sa amoy-pawis at nanlilimahid (madumi) naming mga coverall. Baka gagawin nilang basahan. Napangiti ako sa kalokohang naiisip ko.
Doha, Qatar international airport.
Masaya ang bawat-isa, nag-aapiran at nakapustura habang nakapila na sa ticketing na merong babaeng nakaasign dun at mababakas mo sa kanilang mga mata ang sobrang pananabik. Pananabik sa kanila na makauwi ng pinas at makasiping sa kanilang mga asawa. As I expected, kantot na kantot na sila (Yun ang term na naisip ko)
Tinamaan ako ng inggit sa mga kasamahan ko, dahil sila ay merong kakantutin pagkarating ng kanilang bahay habang ako naman ay maghahanap pa ng kakantutin (Kung may papatol sa isang katulad ko hehehe). Ganyan talaga ang buhay OFW. Minsan walang uuwiang babae minsan meron din. Kaya kadalasan tiis sa mariang palad na lang talaga ang walang-wala. At isa na ako doon.
Ninong aquino international airport.
Masaya akong sinalubong mga parents ko. Tuwang tuwa ang mga kapatid ko at ang mga pamangkin ko at syempre ang ama ko pagkakita sa akin habang ang aking ina naman ay sabik na yumakap sa akin na umiiyak. Namiss daw niya ang kanyang anak na nawalay ng isa’t kalahating taon. Hindi magkamayaw (Magkaintindihan) na kumustahan at pagbabalita ang mga ibinabahagi sa akin ng pamilya ko. ako bilang isang balikbayan, masaya akong nakikitang masaya ang pamilya ko. kahit walang minamahal (Ipinangalandakan na nga talaga)
Hindi nawawala ang isang tradisyon na kapag may dumarating na galing ibang bansa. Merong dadalaw sa’yo na kapitbahay mo. Mangungumusta, at syempre kung meron kang iaabot na kahit ano sa kanila na masasabi nating kaligayahan na para sa kanila. At hindi nawawala sa mga kalalakihan ang barikan (inuman session). Bilang ama ng tahanan (refer sa ama ko), natatawa ako sa inaasta niya dahil lagi itong bida sa bangkaan.
Tuloy ang buhay ligaya ko sa pinas. Meron naman akong naipon sa pagaabroad kaya ayos lang sa akin ang hindi muna mag-aplay ng trabaho abroad. Pinupuntahan ang mga kakilala at kaklase noong high school pa at hindi ko maalis sa aking isipan si miss juls (Ex-gf noong high school day ko, hindi ko muna siya isasali sa story na ito dahil hindi siya ang babaeng bida. May oras at sandali para sa kanya at yun ay maisusulat ko din).
Buwan ng disyembre, malungkot na pasko ang sumalubong sa aming lahat. Ang pagpanaw ng aming lolo (Sumalangit-nawa ang kanyang kaluluwa, ama ng aking ama). Kaya naman ang lahat ng mga kapatid ng tatay ay nagsidatingan upang makiramay.
After mairaos ang libing ng aking lolo (Sumalangit-nawa ang kaluluwa niya). Tinanong ako ng aking tiyahing taga lian, batangas na baka gusto ko daw magbakasyon sa kanilang lugar. Ibinida niya sa akin na malapit lamang sila sa matabungkay beach. Kaya naman napangiti ako sa suhestiyon niyan iyon. Sa totoo lang naboboryo (naiinip) na ako sa aming bahay dahil wala akong mapaglibangan. Kaya naman nag-empake ako ng aking mga damit na good for 1 (one) week. Nagpaalam naman ako sa aking magulang at maayos naman silang pumayag.
Kinabukasan, umpisa ng aking paglalakbay patungong lian, Batangas. My adventure is a live
Sumakay kami ng jeep hanggang rosario, sakay naman ulit ng jeep patungong Batangas city diversion dahil ng mga panahon ‘yun. Naroon pa ang ibang mga bus na nakaparking na nagtutungo sa bayan ng balayan, tuy, nasugbu at calatagan. Hindi naman kami nagtagal at nakasakay na ang lahat patungong lian, Batangas via jack liner bus. After a few hour of travel nakarating din sa destinasyon. Sa lian, Batangas kaya naman nagbabaan ang lahat at tinungo namin ang isang maliit na tila palengke (talip…