Lumipas pa ang halos dalawang buwan na wala akong komunikasyon kay Monic.Nakailang balik na din ako sa pagsampa sa barko,ni anino nito ay hindi ko masilayan.Nang isang araw ay may nag-send sa akin ng message sa FB… guess who?Si Monic.
Pinaghalong tuwa at sabik ang aking naramdaman.
At sa aming pagkukumustahan ay nalaman ko ang dahilan ng matagal naming pagkawala ng komunikasyon.
“So kumusta ka na?Nasa Japan ka pa ba?”tanong ko.
“Wala na,nandito na ako sa Pinas.” sagot nito.
“Ahh oh bakit tagal mo atang walang paramdam diyan.Akala ko tuloy ay napaano ka na.” medyo nagaalala kong tanong.
“Nabuntis ako.”
“Huh?!Buntis ka na?!” di ko alam if tama ang naramdaman ko na panghihinayang.Buntis sya at magandang balita naman siguro yun para sa kanya at ka-live in niya.Pero ewan ko,parang nainis din ako.. tila nagseselos.
“Oo,kaya umuwi ako.”
“Pero nanganak na ako.”
“At wag kang maiinis if tinago ko sa iyo ito.. pangalawang anak ko na ang pinagbuntis ko.”
“Bakit naman hindi mo sinabi sa akin dati pa?E wala naman sa akin yun.” nagkukunwari ako sa aking sarili na okay lang pero ang totoo e inis ako at nagseselos.Isipin ko lang na kinantot ang babaeng pantasya ko at feelingero akong GF ko ba naman.
“E wala lang,syempre ayoko din magisip ka ng kung ano-ano.Pero atleast alam mo na may bf ako or kapartner di ba?So ito na nga.. dalawa na ang anak ko.” pagkwento nito.
Pero napansin ko na may bakas ng lungkot sa mga mensaheng pinadadala ni Monic.
“Kaso may problema..” dugtong nito.
“Problema?Ano yun?”
“Ito kasing tatay ng mga anak ko e napakainutil.Iresponsable.. talagang kailangang ako ang maghanap ng pera o paraan para sa panggagastos namin sa mga anak namin.” malungkot nitong saysay.
Naawa naman ako kay Monic,nabawasan ang nararamdaman kong selos pero nanatili ang inis dahil sa pagiisip kong napakatanga niya e alam naman niyang inutil yung lalaki na kinakasama niya e bakit nagpadalawa pa siya.
“Ganun ba?Eh ikaw e sana sinuri mo muna maigi yang kinakasama mo bago ka nagpabuntis.” halos pangsisisi kong sabi sa kanya.
“Okay lang kahit masabi mo sa akin yan alam ko naman na mali ko din.. pero mas problema ko ang pera na magagamit naming mag-iina.”
“Maiba tayo kumusta ka naman diyan sa work mo?” tanong ni Monic sa akin.
“Ahh okay naman.. nagalala din ako talaga sa iyo.Tagal mo kasing walang parandam akala ko ano na nangyari sa iyo.”
“Pero pauwi na din ako.. maybe nextweek.”
“Sweet mo naman.. sana all!” pangaasar na sagot sa akin ni Monic.
“Sana ganyan din itong mokong na tatay ng mga anak ko.Kaso hindi e.. swerte ng magiging kasintahan mo.”
Nahinto ang aming paguusap via chat dahil bumalik na ako sa aking duty sa trabaho.
Lumipas ang halos isang buwan ay umuwi ako sa Pilipinas para magbakasyon.
“Hello Monic,kumusta?” chat ko sa kanya via FB.
“Uiii kumusta ka naman?!Ilang araw ka din walang paramdam ha!Naganti?!” sagot nito.
“Naku hindi,busy sa trabaho pero ito okay naman na nandito na ako sa Pinas last week lng.”
“Wow,welcome back to Philippines!So anong mga lakad mo niyan?”
“Hmm ito baka mamaya inuman kami ng mga barkada ko.. ikaw ba?” tanong ko.
“Wala dito lang sa bahay.. wala naman akong pera para maggimik.Tsaka isa pa e kung ipanggigimik ko lang din ay ipangkakain na lang namin.”
“Sabagay.. tama naman.Priority first.” sagot ko.
“Nasaan ba yung partner mo?”
“Nasa labas,kanina pang wala.”
“Ah may trabaho naman pala.” sagot ko.
“Wala ui.. ewan ko dun baka nagiinom kamo.Wala nga kami panggastos.Ay basta inis ako!” sagot nito.
“Tara kita tayo.. para naman marelax ka parang tense ka na masyado.” paanyaya ko.
“Huh?Paano?Eh walang bantay sa mga anak ko?Tska wala akong pamasahe paluwas dyn sa Metro Manila.”
“Diskarte mo na yun Monic,hanap ka magbabantay sa mga anak mo.Bayaran na lang natin.Tara..”
“Huh sino naman kaya?Tska hapon na gagabihin na ako ng uwi.” sagot nito.
“Meron yan bahala ka kahit sino.. babayaran naman natin e.Wag ka na muna umuwi.. dito ka na matulog sa Manila.”
“Gago ka ba?Saan naman ako matutulog?Patawa to.. hanapin ako ng mokong na asawa ko.”
“Paalam ka lang na may raket ka sa Manila.. kunyari ay magaapply ka ng trabaho diba?Basta diskarte mo na.Padadalahan kita ng pera via pera padala pamasahe papunta dito.”
Ganun nga ang ginawa ko.Pinadalahan ko ito ng isang libong piso para may pamasahe siya papunta ng Manila.
Sa totoo lang hindi ko inaasahan na luluwas si Monic.Ang akin naman e kung hindi siya lumuwas e atleast may isang libong piso siyang panggastos man lang nila ng kanyang mga…