“Yes, it’s me!”
“Puede ba! Layuan mo ako… tigilan mo na ako.”
“Tigilan? Layuan?”
“OO.”
“Exuseme, una hindi ako lumalapit sayo? Nataun lang na pareho tayo ng bayan. Second, panu kita titigilan eh hindi naman kita sinusundan. Pag nabili mo na ang bus line na ito. Hindi nako sasakay dito.”
“Puwede ba! At least sa ibang upuan ka maupo.”
Tumayo ito, inihawak ang kamay sa rail na hawakan ng mga naka tayo. Naging daan ito para tumaas ang shirt nito at lumitaw ang garter ng brief nito na may pinong balahibo sa pusod. Natuon ang pansin niya sa malaking bukol nito sa pantalon.
Nahuli siya nito na nakatingin doon. Ngumisi ito sa kanya.
“Me nakikita ka bang bakanteng upuan ALING MERYL? O mas okay na nakatayu nalang ako tulad nito?”
Alam niya na may gusto itong paratingin dahil nahuli siyang nakatingin sa harapan ng lalaki.
“Oh me bakante pa ba jan na upuan? Ayaw mag paupo ng isang Ale dito eh. Sigaw nito.”
Hinila niya ang shirt nito para maupo.
“Maupo ka na nga nakakahiya ka, pinatitinginan ka ng mga pasahero.”
“Okay na pumayag na si Aling masungit, basta daw I kiss ko lang siya.”
Tawanan ang mga pasahero.
“Papayag ka din pala, gusto mo pang makita.”
“Anung makita?”
“I said makakita, nabingi pa.”
Inirapan nalang niya ito.
Matagal tagal din ang biyahe nila baka abutin ng apat hanggang limang oras depende sa traffic. Inihanda nalang niyang matulog ng hindi niya mapansin ang katabi niya.
Pero ang isiping katabi niya ang lalaking muntik ng makaangkin sa kanya ay bigay ng kilabot sa katawan niya.
Kung paanong kahit hindi siya tuluyang naangkin nito ay labis ang ligayang nadama niya.
Malamig ang aircon at natapat pa kanya, naka sleeveless pa naman siya kaya medyo giniginaw siya. Ilang minuto pa ay lumakad na ang bus, pero mukhang mas matagal pa sa inaasahan niya ang biyahe dahil halos hindi umuusad ang bus.
Humalukip kip nalang siya para mabawasan ang lamig.
“Kumusta ka na Aling Meryl?”
Hindi siya kumibo, ipinakita niya na ayaw niya makipag usap dito.
“Sayang si Mateo, napakabait na tao.”
Tahimik pa din siya.
Nang maramdaman nito na talagang hindi siya makikipag usap ay hindi na ulit ito nag salita.
Mabagal ang biyahe, sinilip niya ang binata at nakita niya na nakapikit ito at panatag ang pag hinga. Malamang nakatulog ito.
Nagkaroon siya ng pagkakataon para muling matitigan ito. Hindi padin ito nagbago, kung mayroon man ay yung mas gumuwapo ito at mas gumanda ata ang katawan. Siguro dahil na din sa training. Hindi niya mapigilan ang sariling humanga, kahit sinong babae malamang ay mabibighani dito.
Kita sa white shirt nito ang hulma ng abs nito, natuon ang mata niya sa namumukol na harapan nito. Kinilabutan siya dahil alam niya kung anung alaga ang nakatago sa pantalon nito. Ilang beses na ba niya itong nakita?
Nagbalik tuloy sa isap niya ang mga pagkakataon kung saan lumabas ang ulo ng alaga nito sa garter ng briefs nito, maging ang pakiramadam ng unang ipasok ng binata ang sandata nito sa hiyas niya. Pati ang paglalabas masok nito sa kanyang bibig nung pinaligaya niya ito dahil hindi niya makayanan na ipasok ulit ito sa kanyang hiyas.
Dahil dito ay napangiti siya.
“Pasado ba?”
Nagulat nalang siya ng mag salita ito. Gising pala ang mokong. Hindi niya maikaila na nakatingin siya dito. Hindi din niya alam kung ano ang isasagot dito kaya tinalikuran nalang niya ito. Kung puwede lang tumalon sa bintana sa sobrang hiya niya. Bakit naman kasi ang mata niya hindi niya mapigilan.
Papasok palang sila ng south super highway ng mga oras na yun. Nakatingin siya sa bintana ng makita niya ang reflection ng binata sa salamin. Titig na titig ito sa kanya. Na banaag pa niya ang pagsilip nito sa kili kili niyang nakalitaw dahil sleeveless nga ang suot niya.
Pinag mulagatan niya ito. Para maka ganti siya.
“Ang bastos mo kung makatingin.”
Tumawa ito.
“Anung tawag mo kanina sa pag titig mo sa alaga ko?”
“Bastos, pati bibig mo bastos.”
“Talaga lang? sarap na sarap ka nga sa kabastusan ng bibig ko. Ilang beses ka kaya nakarating sa langit… hahaha”
“Tigilan moko!”
“Yang bibig mo kahit hindi bastos nadala din ako sa langit.”
“Pag hindi ka tumigil baba ako sa bus na ito.”
“Okay okay, titigil napo!”
Tumahimik naman ito.
Dahil siguro sa pagod hindi niya namalayang nakaulog, nagising na lang siya na nakasandal sa dibdib ng lalaki. Langhap niya ang gentle scent ng pabango nito at ang natural na amoy ng binata. Kung puwede lang na mag knwari siya na tulog pa upang manatili siya sa dibdib ni Rom.
Muli nakatutok na naman ang mata niya sa pantalon ng binata, kitang kita ang bakat nito.
Bago pa tuluyang bumigay at baka matuluyang maging bastos na naman ang bibig niya ay umayos siya ng ulo.
Gising pala ito.
“Buti naman nakatulog ka. Mukhang pagud na pagud ka eh.”
Hindi pa din siya sumagot.
“Malapit na din tayo, baka gusto mo munang kumain bago ka umuwi.”
“Hindi na, busog pa naman ako. Gusto ko ng mag pahinga sa bahay.”
Matapos ang ilang minuto ay bumaba na sila ni Rom. Sabay pa din dahil magkalapit lang naming ang bahay nila. Isang direksyon lang at pedeng lakarin lalo at gabi naman.
“Aling Meryl, ihahatid ko na po kayo. Makabawas naman sa pang aalaska ko sa inyo kanina.”
Hindi siya kumibo.
“Pasensya na po pala.”
Dahil mukhang maayos naman ang binata kaya pumayag na siya.
Sumakay sila ng tricycle patungo sa Baranggay nila.
Pagdating sa bahay nila ay bumaba din ang binata. Kinuha nito ang gamit na dala niya at inalalayan siya sa pag lalakad. Pag kinuha nito ang susi ng pinto at ito ang nag bukas.
“Aling Meryl? Hindi po naka locked?”
“Huh? Baka nakalimutan ni Sam ah..”
“Saglit Aling Meryl dito muna kayo.”
“Bakit?”
Itinulak ng binata ang pinto. May kinapa sa baywang.
“Saan po ang ilaw?”
“Sa gilid ng pinto sa kanan.” Kinakabahang sagot niya.
Pag bukas ng ilaw. Magulong bahay ang tumamblad sa mata nila.
Nakataob na lamesa, basag na TV, nga unang nakasabog.
“Aling Meryl pinasok ang bahay nyo.”
Takbo siya sa kwarto, ganoon din ang naabutan niya.
Nanghina siya sa nasaksihan.
“Sumunod sa kanya si Rom.”
“Me nawala po ba?”
“Hindi ko alam, pero andito naman ang mahahalagang bagay. Kung mag nanakaw bakita kailangnang manira pa.”
“Ilang buwan na buhat ng mamatay si Mateo?”
“Mahigit 6 months na.”
“Kailangan nating umalis dito, ngayun din. Me daan ba jan sa terrace? “
“Medyo mataas ang terrace.”
“Halika na.”
“Hindi ba natin irereport sa mga pulis?”
“Walang ng oras, halika na.”
Hinila na siya nito papunta sa may terrace. Nauna itong bumaba para maalalayan siya. Hindi din niya alam bakit kailangang duon sila dumaan e may pintuan naman.
Nahirapan siyang bumaba sa terrace. Naalangan pa siya ng alalayan siya at madantay ang palad nito malapit sa dibdib niya.
Nang makababa siya ay nagmamadali na si Rom na inakay siya paakyat sa bakod.
“Hindi ko kayang umakyat diyan.”
“Halika tutulungan kita. Bilisan natin sakay ka sa balikat ko.”
“Bat ba hindi sa gate tayo dumaan.” Habang kabang kaba siya na sumsampa sa balikat nito.
“Mamaya mo maiintindihan okay.”
Hinawakan siya sa puwet nito upang ng sa ganun ay maitulak siya pataas at maabot niya ang taas ng pader.
Medyo kinilabutan siya dahil nalilis ang skirt niya kaya direct sa panty niya nakahawak ang binata.
“Umupo ka lang diyan.”
Mabilis na sumampa ito sa bakod at tumalon.
“Halika na.”
“Huh?”
“Talon, wala na tayong oras.”
Tumalon siya. Sinapo siya ng binata, pero dahil siguro sa taas ay nawalan ito ng balance at tuluyang nabuwal. Nakapatong siya sa binata, pero dali dali itong tumayo at inalalayan siya.
Nakaka ilang metro palang sila buhat pader ng makarinig sila ng sunod sunod na putok.
Lalong binilisan ni Rom ang lakad niya, halos kaladkarin na siya nito.
Maya maya pa ay biglang may sumabog ang bahay nila.
Nangilabot siya ng todo.
Direcho sila sa bahay ng binata, hindi siya binibitawan nito.
Nagulat man ang mga magulang nito kung bakit magkasama sila ay hindi na nakapagtanung. Dala ang may kalakihang bag, directso sila sa pick up na nakaparada sa garahe nila.
Dali dali silang umalis, hindi na din siya nakapag tanung kung anu ba talaga ang nangyayari. Naguguluhan siya, wala siyang magawa kung hindi ang umiyak.
Hinayaan siya nitong umiyak, tahimik lamang ito na nag mamaneho. Malayo layo na din ang nabibiyahe nila ng mapansin nila na parang me sumusunod sa knila.
“Pumunta ka sa likuran. I angat mo ang upuan, humiga ka tapos ibaba mo din.”
“Bakit?”
“Basta wag ka ng maraming tanung.”
Pilit niyang lumipat sa likod at sinunod ang sinabi nito. Kasya ang tao sa ilalim ng upuan. Sinara ulit niya ang upuan. Naramdaman nalang niya na pagiwang giwang ang sasakyan. Hindi niya alam kung anu ang nangyayari.
Kasunod ay putok ng sunod sunod na baril na hindi din niya alam kung saan nanggagaling. Ilang sandali pa isang malakas na bangga at pagsabog ang narinig niya.
Hindi niya alam kung anu na ang nangyari.
Naging panatag na ang takbo nila. Diredirecho, hindi niya alam kung lalabas na siya sa upuan or mananatili lang siya doon. Pinili niyang manatili na lamang. Mahigit dalawang oras din siya sa loob ng huminto ang sasakyan.
Naramdaman niya ang pag bukas ng pinto. Iniangat ang upuan. Nakita niya si Rom. Inalalayan siya nito palabas. Nasa tapat sila ng isang abandonadong bahay, madilim at mukang malayo sa kabihasnan. Wala din siyang nakikitang anumang liwanag ng ilaw sa paligid.
“Halika, dito muna tayo mag papalipas ng dilim. Medyo nahihilo na din ako eh.”
Nakita niya na maraming tama ng bala ang pick up, basag ang salamin ng bintana sa gawi ng driver. Nang makababa na, kinuha ng binata ang bag na dala nito kanina, kumuha ng flash light at dumirecho sila sa loob ng abandonadong bahay.
Tahimik pa din siya.
Binitiwan ng binata ang bag at may pinasok na kwarto. Pinagpag ang sa paanan at may hinatak pataas.
Pintuan pala ito, at may hagdan pababa.
Safe house ito. Kami lang ni Mateo ang nakakaalam.
Pinauna siya nitong bumaba, kasunod ang binata at muli hinatak pababa ang pinto.
Me lampara sa gilid kaya lumiwanag na ang paligid sapat para makita ang dadaanan.
Sa ilalim ay may isang kama, isang unan at ilang gamit.
Maayos kahit alam mo na walang gumagamit, kahit maalikabok.
Binuksan pa nito ang isang gasera upang madagdagan ang liwanag.
Ibinaba nito ang gamit na dala at parang hapong hapong naupo sa isang silya.
Noon lang niya napansin na may dugo pala ito sa balikat.
“Rom me tama ka.”
“Daplis lang ito.”
“Pero napakaraming dugo na ang nawala sayo.”
Nilapitan niya ito, humanap ng pedeng gamitin para maapat ang dugo.
“Sa may malapit sa pinto me first aid kit.”
Dali dali siyang tumayo para kuhanin ang gamit.
Pag labas niya ay nahubad na nito ang shirt na puno ng dugo at ipinapahid sa katawan na may dugo rin.
Mapahinto siya ng makita niya ang hubad na katawan nito, pero nang nakita niya na medyo hirap ito at patuloy pa din ang dugo ay lumapit na siya dito.
Binuksan niya ang gamit.
Ito na ang kumuha sa alchohol at bunuhusan ang sugat.
“Meryl, me bala sa loob. Kailangang maalis para hindi ako maipeksyong ng pulbura.”
“Huh!? Panu?”
Nakapikit ito, tiningnan niya ang sugat. Kung siguro sa ordinaryong pagkakataon eh hindi niya kayang tingnan ang duguan sugat nito. Sa totoo la…