Ako si Su short for Susan. Aling Susan ang tawag ng mga tauhan ng aking asawa sa construction. 41 years old na ako at may isang anak na nasa grade 8. Medyo late na kasi akong nag-asawa. Mang Oca ang tawag nila sa aking asawa, isang contructor. 9 years ang agwat namin. Buti nga at nabiyayaan pa kami ng anak. Nakatira kami sa Antipolo dahil dito kami nagkabahay. Dito rin nag-aaral ang aming anak. Kung maliit at mabilis lang ang project ng aking asawa, di na ako sumasama sa kanya. Kung malaking projects naman, sumasama ako dahil ako ang nagsusuplay ng pagkain sa kanyang mga tauhan, nagpapaload, at nagpapautang. Kaltas sa sahod nila tuwing Sabado ng hapon. Ang nanay ko pala ay nakatira sa amin at sya ang naiiwan kung sumasama ako sa aking asawa. Masaya naman ako sa buhay namin dahil di kami nagigipit kahit umiinom at mahilig sa sabong ang aking asawa. Tuwing Lingo at minsan lang pumapalya.
Minsan nakakuha ng project ang asawa ko sa Pasig, two-storey na bahay. Matagal na gawaan kaya sumama ako. Sayang ang kita dahil di na pinapakialaman ng aking mister kung anuman ang kinikita ko. Dahil malaking project, nagdagdag sya ng 5 tauhan lahat kakilala lang ng mga regular nyang tauhan. Kung sumasama ako, nagtatayo sila ng 2 barracks. Isang malaki na kasya ang lima hanggang sampung tao at isang maliit para sa amin. Ngunit isa lang ang CR. Isa sa limang nadagdag na tauhan ay ngayon ko lang nakita sa higit 13 years naming pagsasama. Ang pangalan nya ay Jun, pinsan ng isa sa mga regular na tauhan. Si Jun ay galing probinsya at naghahanap ng asenso sa Maynila. Matangkad, halatang sanay sa mabibigat na gawain dahil maganda ang hubog ng katawan at matangos ang ilong. Mag-iisang buwan ang construction, unti-unti kong napapansin si Jun. May pagkamisteryoso at iba kung makatitig parang malibog na wild na ewan. Ngunit di ko ito binibigyan ng kahulugan dahil tapat ako sa aking asawa. Minsan makahulugan ang kanyang mga salita. Isang umaga nagtitinda ako ng pang-almusal. Minsan tuyo, itlog, hotdog, longganisa. Kape at kanin ay laging present.
“Aling Su, anong almusal?” tanong ni Cardo, ang pinsan ni Jun. Maingay at makulit si Cardo pero sanay na ako sa kanya.
“Hotsilog para sa mga walang itlog” pabiro kong sagot. Kasama nya si Jun na ngingiti-ngiti lang.
“Aling Su, may dalawa ako, alam mo yan, hahaha…” malakas nyang tawa.
“Wala namang silbi. Di ba iniwan ka ng asawa mo dahil… hay naku, Cardo, kumain kana at gutom lang yan.” Di ko na tinuloy ang sasabihin ko at baka ma-bad trip lang.
“Isang order, Aling Su——ngit na mahilig sa hotdog na maliit. Ilang taon na, di parin na-upgrade tong hotdog nyo, Aling Su, mag-jumbo kana, hahaha…” asar nyang tawa.
“Heh.. 45 nga lang minsan binabayad mo kahit alam mong 50 isang order, tapos gusto mo pa upgrade.” Pabiro kong sabi sabay abot ng order nya at tumalikod na din.
Ngumiti lang si Jun sabay titig sa akin. Binawi ko agad ang tingin sa kanya at nagtanong kung ilang order. “Pinsan mo talaga, makulit.” Ang aking puna pero di parin ako nakatingin. “Tama na naman si pinsan, Aling Su. Bat nga ba ayaw mong sumubok ng jumbo hotdog?” Sabay palihim nyang hawak sa kanyang harapan. Buti nalang walang ibang tao. Di ako nakakibo sa sinabi at parang nanlambot ang aking mga tuhod. Inabot ko ang kanyang order at tumalikod narin sya. Buong araw kong naisip ang sinabi ni Jun. Simula noon umiiwas na ako ng tingin sa kanya. Ayaw kong magkasala.
Sadyang mapagbiro ang pagkakataon. Isang umaga, sumakit ang aking tyan. Buti nalang at tapos na akong magluto. Nagmamadali akong pumunta ng CR. Nasa gitna ng 2 barracks ang CR. Tinabas na tarpaulin lang ang nagsisilbing pinto ng CR. Kung nakababa ito, ang ibig sabihin may tao sa loob ngunit ang mga tauhan ay di pwedeng maligo sa loob dahil meron naman silang paliguan sa likod nito. Mga 5:30 palang yon ng umaga at halos lahat ay tulog pa. Buti nalang at wala pang nagbabanyo noong oras na yon. Pagkatapos ng limang minuto, may narinig akong lagaslas ng tubig sa likod. Sa isip ko, may gising na. Patapos narin ako at medyo naibsan ang sakit ng aking tyan. Di ko alam kung anong pumasok sa utak ko at sumulip ako sa butas ng dingding na gawa sa yero at tingnan kung sino ang naliligo. Una kong nakita ang mukha. Si Jun. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko at nanlambot ang aking mga tuhod. Nagsasabon sya. Bumaba ang aking mga tingin. Diyos ko, ang aking nasambit. Naka-brief na puti lang si Jun. Nanuyo ang aking lalamunan. Ang macho nya. Di masyadong malaki ang mga muscles pero parang ang tigas. Para syang si Aljur Abrenica sa hotdog commercial nito. Natakpan man ng puting tela ang kanyang harapan, pero ang laki ng bukol. Para akong nakatirik na kandila na unti-unting natutunaw. Natauhan lang ako nang pagkatapos nyang magbanlaw ay tumingin sa direksyon ko sabay ngiti na para bang alam nyang may nakatingin sa kanya. Di muna ako nag-flush at inantay ko syang makapasok sa barracks nila. Nang masiguro kong wala na sya sa likod ng CR, nag-flush ako sabay labas at derecho sa barracks namin.
Tuwing Sabado ng gabi, umuuwi ako sa Antipolo. Dahil sa sabong, kadalasan ay di na nauwi ang aking mister. Bumabalik ako sa site tuwing Lingo ng gabi. Umuuwi ako para makita ang aking anak at mag-abot ng budget sa aking nanay para sa buong linggo. Noong weekend na yon, balak kong bumalik ng Lingo ng umaga dahil pupunta ako ng Taytay upang mamili ng mga damit, pautang sa mga tauhan. Mura kasi doon. Alas siete palang ng umaga, umalis na ako ng Antipolo. Dederecho ako ng site dahil nandun ang aking pera. Hindi kasi ako nagdadala ng malaking pera kung uuwi, pang-budget lang nila. Mahirap na sa panahon ngayon. Mga isang oras ang byahe. Tamang-tama maabutan ko pa ang aking asawa. Sana.
Nakarating ako sa site pasado alas otso. Sarado ang gate na gawa sa yero at tahimik ang paligid, ibig sabihin nakaalis na sila. Pero bakit di naka-lock? Nakalimutan? May naiwan sa kanila? Di ko na masyadong inintindi at ihing-ihi na ako. Pagpasok ko, dumerecho ako sa CR upang umihi. Akmang pasok ko, laking gulat ko sa aking nakita. “Ayyy…bastos!” ang aking nasabi ngunit nakatayo parin ako at di nakagalaw. Kitang-kita ko si Jun, hubot-hubad at hawak-hawak ang kanyang uten. Nabigla din sya at sinubukang takpan ang kanyang harap ngunit walang paraan. Tigas na tigas ito at di ako makapaniwala sa…oh god… Parang sumabog ang aking pantog sa kaba at pagkabigla sa aking nakita. Natauhan lang ako nang nagsalita si Jun, “Se…sensya Aling Su. Kala ko…” Di na natapos ang kanyang sinabi at nagmamadali akong tumalikod.
Pumasok ako sa barracks namin at hinang-hina. Ilang sandali din akong nakasandal lang sa pintuan at nakalimutan na ihing-ihi na pala ako. Di mabura sa isip ko ang aking nakita. Nag-init aking pakiramdam. Di ko namalayan na hinihimas ko na aking mga suso. Pikit ang mga mata. Walang ibang pumapasok sa aking isip kundi ang mukha, katawan at malaking ari ni Jun. bumaba ang aking kanang kamay patungo sa aking harapan at pinasok sa loob ng aking panti. Dahan-dahan kong sinalat sa aking namamasang hiwa. “aahhh…” tanging lumabas sa aking bibig. Bumalik ang aking katinuan nang marinig ko ang malakas na busina ng garbage truck na napadaan sa harap ng construction site. Inabot ko nalang ang arenola sa ilalim ng aming kama at umihi. Humiga ako pagkatapos. Pinikit ko ang aking mga mata at pilit winawaksi ang aking nakita. Ngunit habang nilalabanan ko ang aking isip, pasidhi nang pasidhi ang init ng aking katawan. Hinubad ko ang aking panti at nilaro ang aking biyak. Ini-imagine ko ang aking asawa na bumabayo sa akin. Ngunit mukha ni Jun ang aking nakikita. Pigil na pigil ang aking libog dahil sumasagi parin sa isip ang aking asawa. Di ko marating ang gustong marating ng aking katawan.
Tumayo ako at lumabas ng barracks. Dinala ako ng aking mga paa sa barracks ng aming mga tauhan. Alam kong nasa loob na si Jun. Nakasarado ang pinto. Kumatok ako. “Ju…jun? Andyan kaba?” “Bukas yan. Tulak mo lang” ang kanyang sagot. Pagpasok ko sa loob, nakatalikod sya sa akin at nanalamin sa maliit na nakasabit sa dingding. Nakatapis lang ng tuwalya.
“Hihingi lang ako ng paumanhin ka..kanina” ang sambit ko habang nakayuko lang. “Akala ko walang tao.”
Humarap sya….