Pinanggigilan ko ng lamas ang umaalog nyang mga suso habang pinipiga ng puki nya ang burat ko at tuloy ako sa pagkadyot. Bukod sa mga ungol, dinig na dinig sa kwarto ang malakas na pagsalpok ko sa kanyang pwet. Iba libog ko nung araw na yun lalo’t matagal-tagal na din akong walang iyot.
“Ahhh… Sige pa kuya, sige pa! Ang sarap ng titi mo, ang laki-laki! Ahhhh… Sagad mo pa sa puke ko kuya! Syet kantot paaa!”
Medyo napangisi ako sa sinabi nya, alam ko naman kasing sakto lang ang laki ng kargada ko. Pero pag nadinig mo yun sa babae eh syempre nakakadagdag libog din. Minsan napapaisip ako kung nasasarapan pa ba sa kantutan ang mga kagaya nilang ginawa na iyong kabuhayan, o manhid na sila? Para na kasing scripted ang mga sinasabi pati ungol nya eh.
Pero wala naman akong pake kung nasasarapan sya o ano, importante ako ang masarapan. Dapat masulit ko ang ibabayad ko.
“Gusto mo niraratrat?! Puta ang galing mo iha, sanay na sanay ka umipit ng burat!… Tang ina eto na lalabasan na ko!!… Uhhmm! Ugmhh! Ugghhh… AHHHHH…”
Sige pa rin ako ng kadyot sa kepyas nya habang sumisirit ang tamod ko. Ang sarap, iba talaga pag bata at sariwa ang laman. Nakakaasar lang at may suot akong condom, kaso di naman pwedeng wala at mahirap nang makatyempo pa ko ng may sakit, mahawaan ko pa pati si misis. Ayos na din kahit may balot, masarap pa din naman.
Tumutulo ang pawis sa dibdib ko habang binubuhol ko ang gamit na condom, ang dami kong nilabas at puting-puti, ang lapot, halos maging kaong na. Kinuha ko sa pantalon ang pitaka ko at saka inabot sa kanya ang bayad para sa kanyang serbisyo.
“Oh kuya, bat tatatlong daan lang to? Usapan five hundred ah?!” apela nya sakin matapos dalawang beses na bilangin ang perang inabot ko.
“Ayos na yan, yan na lang pala pera ko eh.” sagot ko habang nagmamadaling nagbibihis. Mahirap nang sumobra sa oras at baka singilin nila ko sa extension, wala na akong ibabayad.
Nagkaayaan kami non ng kasamahan ko na uminom ng kaunti, sa pipitsuging beerhouse lang syempre sa tabi-tabi para mura. May apat na maliliit na mesa at videoke na hinuhulugan ng barya. Panay ang ikot ng maliliit at makukulay na ilaw, nakakakita ko dati ng ganon na binebenta sa bangketa ng Divisoria. Maaaninagan sa loob ng maliit at madilim na espasyo ang tagpi-tagping poster at kalendaryo ng burlesk na mga babae, tadtad ang mga dingding paikot at nakapalibot sa litrato ni Presidente Erap. Idol hehe.
Tigalawang bote lang kami ng beer, ayos na kwentuhan. May te-table sana sa amin pero tinanggihan namin. Kami nga limitado lang ang iniinom, oorderan pa namin sya?
Pagkalabas namin ay naghiwalay na kami ng kasama ko. Pauwi na sana ako nang may sumutsot sa aking alam mo na, nag-alok ng kalakal. Naka itim na spaghetti at maigsing maong na short na gulagulanit. Sakto lang itsura, medyo maigsi ang biyas pero malaki ang dede, naglalaro lang siguro sa bente anyos sa tantya ko. Nangangati rin titi ko non at matagal na kong walang kantot kaya pinatos ko na.
Sumakay kami ng tricycle papunta sa isang paandaring motel, sulit na sulit sa halagang sitenta pesos kada oras. Wag ka nga lang maselan, lumang electric fan lang kasi ang meron, plywood lang ang mga dingding, at lalabas ka pa kung gusto mo magbanyo. Ang kama ay parang ayaw mo nang higaan dahil tiyak na uuwi kang may mga kagat ng surot, hindi mo din alam kung kailan pa yon huling pinalitan ng kobre. Pero ayos na din, basta may lugar lang na maparausan sa murang halaga.
“Ang daya mo naman kuya, usapan yun eh! Kailangang-kailangan ko pa naman ng pera!” maktol ng babae habang nagbibihis.
“Ok na yan, ayaw mo naman ako isubo kanina. Saka wala na nga talaga kong pera, tignan mo pa oh!”
Binulatlat ko sa kanya ang lumang pitaka ko na putok-putok na ang leather, wala na talagang laman. Pwede na yun sa isip-isip ko. Bukod sa mapuson eh medyo makulimlim pa ang kili-kili, pambawi na lang na bata-bata pa, kumbaga eh di pa gaanong laspag.
“Gusto mo pa tsupain kita tapos 300 lang pala ibabayad mo?! Hmp, barat!!” at padabog na syang umalis.
Natatawa pa din ako pag naaalala ko yun kahit ilang dekada na ang nakalipas. Yun na kasi ata ang huling beses na umupa ko ng babae, kung tama ang tanda ko. Tapos nabarat ko pa hahaha! Kawawa rin dahil alam kong parehas lang kaming gipit at naghahanapbuhay, kaso yun na lang talaga ang meron ako eh.
Nang-123 na lang ako sa bus non makauwi lang sa inuupahan naming kwarto sa may squatters area sa Pasay. Lima kaming magkakababayan na nagsisiksikan don, kapag may luluwas pa galing probinsya na walang matutuluyan eh sa amin pa din makikipisan. Mas maluwag pa nga ang mga sardinas sa lata.
Nalintikan na. Wala na akong pera at kinabukasan pa ang sahod. Nanghiram na naman ako sa kasama ko sa bahay makapasok lang. Di bale nang hindi kumain, ang importante eh makapasok sa trabaho at makakubra ng sahod.
Kamusta kayo dyan ng bata? Baka sa isang araw na ako makapadala ha. Reply ka lang dito
Nakitext lang ako para mangamusta kay misis. Wala na kasi kong cellphone, natangay ng holdupper nung nakaraang linggo. Ang tindi nga ng panghihinayang ko dun dahil ni hindi ko pa nga yun tapos bayaran, may dalawang hulog pa ko pero nadali na ng mga hinayupak. Mga batugang hindi marunong magbanat ng buto. Ang masaklap, nawala na nga, pero ikakaltas pa rin yon ng kooperatiba sa sahod ko hanggang sa matapos ko bayaran.
Natakot nga akong kumuha ng unit non, sabi kasi ay masisira daw ang mga computer at electronics kapag nagpalit ang taon dahil sa Y2K bug ba yun? Basta, kung ano man yon. Nabuyo na lang ako ng mga kasamahang nagsikuha kaya nagloan na din ako. Pumasok ang 2000, pasalamat ako at di naman nasira at may nagagamit ako para kumontak sa amin. Kaso ayun, nadagit naman ng mga kawatan. Bwiset.
Madalang ako non kung umuwi ng probinsya, minsan o dalawang beses lang sa isang buwan. Sayang din kasi ang pamasahe, makakantyawan pa ko ng mga kumpare ko na magpainom. Akala ata nila eh pinapala ang pera sa Maynila. Di lang nila alam na ang hirap ng pamumuhay na pilit ko lang tinitiis para kumita ng kaunting halagang maipapadala sa pamilya.
May isa kaming anak na lalake ni misis at buntis sya non sa ikalawa. Buti kahit malapit na sya magmenopause eh nakahabol ng isa pa. Gaya ko ay highschool lang din ang tinapos ng asawa ko. Medyo may edad na kami nang kinasal, bukod sa may pagkamanang kasi yung si Inday ko eh tumulong din muna sya sa kanyang pamilya.
Dating office staff si misis nung dalaga. Kahit di nakapagkolehiyo at wala naman gaanong alam sa computer ay naipasok ito ng kakilala. Sinwerteng may backer kaya tinanggap kahit highschool grad lang, at sa experience na lang din sya natuto. Ganon naman ang marami sa atin, hindi makapasok ng trabaho kung walang maglalakad.
Nung mabuntis ko sya ay nagpakasal kami sa huwes, sikreto nga lang nung una kaya’t nakatakas kami sa gastos sa handaan, parehas pa naman malaki ang mga angkan namin. Dalawang buwan syang hindi nakapasok nang manganak at hindi sya pinasahod. Nagtataka nga sya’t mayroon na dapat syang maternity leave sa tinagal na din nya sa kumpanya, pero pag kagaya ka naming mangmang, mananahimik ka na lang at magkikibit-balikat.
Nung babalik na sya sa opisina, tinanggihan na sya ng amo nya at meron na daw nakuhang kapalit. Wala, ganon talaga eh. Sinubukan na lang nyang maghanap ng trabaho sa ibang kumpanya ngunit sa halip na kakayahan at experience ang tignan, mas matimbang pa din sa bio data ang pinag-aralan mo kaya’t di sya natatanggap. May ibang kumpanya naman na ok lang kahit highschool lang naabot, kaso mas pinipili naman nila ang mga lalakeng aplikante dahil di daw nabubuntis.
May kaalaman si misis sa pananahi kaya namasukan na lang sya sa factory ng RTW sa karatig probinsya naming. May barracks sila don kaya buwanan na lang din sya kung umuwi, tinataon na lang na sabay kami. Komo probinsya kaya may kaliitan ang sahod, nababawasan pa kapag hindi nya naaabot ang quota. Pinagtyagaan na din nya kasi hindi talaga sapat kung ang aasahan lang namin eh ang kakarampot na sahod na pinapadala ko.
Nang mamatay ang byenan kong babae ay napilitan na si misis na mag-resign, wala na kasing mapag-iwanan sa bata. Namasukan na lang syang kasambahay sa may amin. Maswerte naman at mabait ang amo nya at payag na bitbit nya ang anak namin.
Ako naman ay dating trabahador sa isang malaking planta ng bakal. Malakas ang negosyo dahil maraming factory ng de lata ang sa amin umoorder ng lalagyan ng produkto nila. Ok naman ang sahod at meron din kaming overtime kaya kahit papano ay may ekstra kong kita. Ilang taon din ang tinagal ko sa kumpanyang yon hanggang sa bigla na lang sila nagsara nang ni hindi man lang kami naabisuhan.
Bankrupt daw ang amo naming Intsik. Sa dami ng mga negosyo at ari-arian ng tsekwang yun, sino maniniwalang bangkarote sya? Tiyak namang irerehistro lang ulit ang kumpanya sa ibang pangalan at makakapag-operate na ulit. Sa Pilipinas pa, lahat nabibili. Basta may pera ka, lahat nagagawan ng paraan.
Ni ha, ni ho, wala. Talagang literal na nganga kaming lahat na mga empleyado. Sa pakikipag-usap ng union sa management ay nakuha namin ang huli naming sahod, pero walang separation pay. At masaklap pa, ang ilang taong kinakaltas na mga benepisyo sa sahod namin ay di pala nila nireremit sa mga ahensya ng gobyerno!
“Ipaglaban ang karapatan ng mga manggagawa!! Hustisya para sa mga obrero!” alingawngaw ng boses sa megaphone kasabay ang hiyawan at kalampagan ng mga produkto naming lata.
Humingi kami ng tulong sa mga militanteng grupo na nagsusulong ng karapatan ng manggagawa. Maging PAO ay nag-alok ng tulong upang ilaban ang aming kaso, minsan pa nga kaming na-feature sa balita sa TV.
Dun kami lumagi at nanirahan sa side walk sa labas ng planta habang gumugulong ang imbestigasyon, araw-araw naming inaabangan ang may-ari upang umapela. Tagpi-tagping lona at plakards ang nagsilbi naming bubong sa init at ulan habang inilalaban naming makuha ang nararapat para sa ilang taong serbisyo namin.
Ang mayaman, malugi man ang isang negosyo, mayamin pa din sila, hindi sila mapipilay. Samantalang ang mahirap na manggagawang gaya namin, kapag mahinto ang kabuhayan, mamamatay ng dilat ang mata sa gutom sampu ng aming mga pamilya.
Masakit isipin bilang mga manggagawa na ilang taon naming pinayaman ang kumpanya. Nakita namin itong umunlad at lumago, pero sa dulo pala ay ilalaglag lang nila kami. Hindi ibibigay ang nararapat para sa amin.
Araw-araw kaming nagrally non, humihiyaw bitbit ang mga karatula, nangangalampag at lumilikha ng ingay. Matyagang inilalaban ang kaunting halagang inaasahan, sapat na sana upang makapagsimula kami kahit kaunting kabuhayan.
Pero ilang buwan din ang lumipas, walang pag-usad ang kaso, wala din kaming kita pare-pareho. Umabot na sa puntong nanlilimos na lang kami ng tulong sa mga dumadaan upang may makain lang kami ng mga kasamahan ko. Masakit na ako tong padre de pamilya, ako ang nasa Maynila, ako pa ang pinadadalhan ng panustos ng asawa ko.
Hanggang sa napagtanto kong wala na nga siguro kaming inaasahan sa putang inang kumpanya na yon. Sumuko na ko at nagpasya nang humanap ng ibang mapagkakakitaan. Karma na lang siguro ang bahala sa kanila.
Marami akong pinasok na trabaho. Nasubukan kong mag-construction, pahinante, gasoline boy, janitor, at kung ano-ano pang raket. Di naman ako maselan, kahit anong trabaho basta legal at kikita, ayos lang sakin.
Yun nga lang ay di din ako napipirmis. Bukod dun sa planta nagsara, wala ata akong ibang napasukan na inabot ako ng isang taon. Kasi kundi man ako na-e-endo, minsan napipilitan ako mag-resign kapag nakakairingan ko ang amo o kasamahan ko. Marunong naman ako makisama, nga lang may ugali talaga ako na ayokong naaagrabyado, madaling umiinit ang ulo ko at napapaaway.
Hanggang sa nakapasok ako bilang gwardya. Tyinaga ko ang training, mas malaki-laki daw kasi ang sahod bilang sikyu, di pa ganong pagod ang katawan. Maswerte ako sa bangko kung saan ako inassign ng agency ko, isang sakay lang kasi mula sa inuuwian namin kaya tipid na ako sa pamasahe, maigsi pa ang byahe ko.
Maayos ang kita, malakas pa mag-tip ang mayayamang kliyente na pinagbubuksan ko ng pinto ng kotse at pinapayungan papasok ng bangko kaya nang lumaon ay nakabili na ko ng cellphone na 3310.
Bonus pa sa pagka-assign ko sa branch na yun na mababait ang empleyado at laging kaaya-aya ang nasisilayan ko dahil sa mga batam-bata at naggagandahang mga teller.
“Hi kuya, paki bukas pinto”
“May naghanap ba sakin kuya?”
“Kuya paki-abot to sa messenger”
Tong mga batang to sa branch, kuya ng kuya. Walang kuya-kuya sakin! Tuwad! Hehehe.
Lahat sila ilang beses kong napagjakulan. Mahilig kasi talaga ko sa bata, ganon ata…