Ang mga storyang mababasa ninyo ay bahagi lamang ng aking malikot na imahinasyon.
=================================================
Ang nakaraan…
Nakasilip pa rin si Isabel sa bintana at inaabangan kung ano ang makikita ng asawa.
Isabel: “ano nakita mo? parang may narinig kasi ako na nabasag eh.”
Simon: “meron nga nabasag na paso dito. Ung nakapatong dito sa bakal sa ilalim ng bintana.” “baka nadali lang ng pusa.”
Isabel: “badtrip naman! nabitin ako.”
Simon: “Mommy, papasok na ako, and next time wag mo kalimutan mag lock ng pintuan sa sala bago tayo matulog ah. Hindi kasi naka lock bgo ako lumabas dito.”
Isabel: “huh? palagi ko yan nilolock noh! tara na nga bukas na lang ulit at nawala na ko sa mood. Buwisit na pusa yan! gagawin ko yang siopao pag nakita ko yan!” – inis na wika ni Isabel.
======================================================
Sa pagpapatuloy…
Isang linggo matapos ang birthday celebration ni JR ay masayang naghahapunan ang mag-anak.
Simon: “mommy, gusto ko sana umuwi ng probinsya para dalawin sila Nanay.”
Isabel: “kelan naman daddy?”
Simon: “kung pwede sana eh bukas na?” “hindi kasi ako mapakali eh, ilang araw ko na naiisip sila Nanay.” – wika nito.
Isabel: “ganun ba? sana naman ok lang sila.” “Kung may pera lang sana, buong pamilya tayo makapagbakasyon para makita din ni Nanay ang apo nyang si JR.” – sagot ni Isabel.
Kinabukasan…
(TV NEWS reporting…)
Reporter: “isang barko ang nasunog at lumubog kaninang madaling araw sa gitna ng karagatan sa pagitan ng Negros at Palawan.” “Ayon sa mga mangingisdang nakasaksi sa trahedya, ang barko ay nakitang nakahinto sa gitna ng karagatan habang nasusunog.”
(On going TV News…)
Isabel: “Si-Simon… yu-yun ung barkong sinakyan nya?!”
(TV NEWS reporting…)
Reporter: “Ayon sa mga mangingisda na nakasaksi sa trahedya, tumulong sila sa pagsaklolo ng mga pasaherong nagtalunan sa barko pero ayon sa mga mangingisda madami na ang nalunod at konti lang ang nailigtas nila.”
Nakadama ng kakaibang kutob si Isabel…
Lumipas ang ilang araw, linggo, buwan at taon ay wala ng balita tungkol sa ngyaring trahedya sa karagatan. Kakaunti lamang ang nakaligtas at napag-alaman na overloaded din ang barko dahil sa promotion nito na malaking discount sa pamasahe.
tok tok tok…
Simon JR: “mommy? t-teka lang po… b-buksan ko na po!”
Isabel: “bilisan mo anak! ang lakas ng ulan! basang-basa na ako dito!”
Simon JR: “mommy, pasok ka na po, teka lang ikukuha kita ng pamunas.”
Isabel: “sige anak, salamat.”
Simon JR: “saan ka ba galing mommy? bakit ang dami mong dalang pangluto?”
Isabel: “birthday mo bukas diba?”
Simon JR: “oo nga pala noh?! hahah… nawala na sa isip ko mommy ah!” – sabay yakap sa ina na kasalukuyang nagpupunas ng basang katawan.
Bahagyang natigil sa pagpupunas si Isabel at napapikit at tumulo ang luha nito…
Simon JR: “mommy? ok ka lang po? bakit ka umiiyak?”
Isabel: “wala ito anak, naalala ko lang daddy mo…8yrs…”
Simon: JR “mommy.. mommy… tama na yan! matagal nang patay si daddy!” – pagsingit ni JR habang nagsasalita ang kanyang ina.
Isabel: “alam ko anak, pero di ako matahimik dahil di naman natin nakita ang bangkay ng daddy mo..huhuh..”
Simon JR: “mommy, madaming katawan ang hindi narecover sabi sa new diba? malawak ung karagatan at madaming namatay” “mas makakabuti siguro kung patahimikin na natin ang kaluluwa ni daddy!” – inis na sagot ni Simon.
Simon: “mag move on na tayo mommy… please?”
Isabel: “si-siguro nga tama ka anak, kelangan mag move on na ako para sa ikatatahimik ng kaluluwa ng daddy mo…”
Matapos bumit…