~~~~~~
XII
Hindi na alam ni Irene kung ano na ang dapat nya gawin at kung papano sya makakatakas sa kinasasadlakang sitwasyon. Halos lahat ng oras ito ang kanyang nasa isip subalit wala syang maisip na paraan. Isa lamang ang alam nya na kailangan huwag kumalat ang kanyang mga larawan at video at kailangan ituloy nya ang kanyang pang araw araw na buhay para sa kanilang anak at pamilya.
Kinabukasan pagdating na pagdating ni Irene sa opisina ay nakatanggap sya ng mensahe galing kay Lolo Vicente (cel)
Lolo Vicente (cel): Magandang umaga Irene. Napakahusay mo kagabi at kitang kita sa inyong kapitbahay na libog na libog sya sa iyo.
Irene: Para nyo na pong awa tama na po. Meron po ako asawa at anak.
Lolo Vicente (cel): Wag ka magalala Irene hindi sila magagambala basta katulad kagabi maging masunurin ka lamang. Maliwanag ba?
Wala na nagawa si Irene kung hindi ang sumagot ng pabor sa kausap.
Irene: Opo
Lolo Vicente (cel): Sige magtrabaho ka na muna dyan. Ipapaalam ko na lamang sayo pag kailangan kita.
Nagpatuloy ang araw sa pagtatrabaho ni Irene at sa kung anong kadahilanan ay unti unti na din nya natatanggap ang kapalaran, alam nya na kailangan lang nya magingat para hindi sya mahuli o kumalat ang kanyang mga larawan.
Kinagabihan ay inaasahan ni Irene na makakatanggap na naman sya ng mensahe mula sa misteryosong kausap subalit sadyang hindi sya inisyorbo ng matanda .
Lumipas ang linggo at sumapit ang Lunes, araw ng pagalis ni Bernie. Maiiwan ang magina na walang kasama sa bahay hanggang makabalik ito sa darating na sabado. Alam na alam ni Lolo Vicente ang pagalis ni Bernie sapagkat lagi ito nagbibilin sa kanya sa tuwing sya ay mawawala ng ilan araw. Alam na alam din nito kung saan sya pupunta at kung kailan sya babalik.
Unang gabi pagkalisan ng Bernie ay nakatanggap agad ng mensahe si Irene.
Lolo Vicente (cel): Magandang gabi Puta ko!
Kinabahan agad si Irene dahil alam nya na sa mga oras na yon wala na sya iba kasama sa bahay maliban sa kanilang anak.
Irene: Magandang gabi po
Lolo Vicente (cel): Oras na Puta kong Irene para mas magamit ka pa. Hindi naman tayo magkakaproblema diba?
Ang may halong pananakot na tanong ng matanda.
Irene: Opo wala pong magiging problema.
Lolo Vicente (cel): Mahusay kung ganon. Eto ang iyong gagawin. Pag tulog na ang anak mo padalhan mo ng mensahe yung matanda nyong kapitbahay. Sabihin mo na wala ang asawa mo at kailangan mo ulit ng manonood sayo ngayon gabi.
Wala na naman magawa si Irene kundi ang tumalima sa pinaguutos ng kausap kaya agad na pinadalahan ng mensahe ang kapitbahay.
Irene: Magandang gabi po Mang Vicente
Mang Vicente: Magandang gabi din naman Irene. Meron bang problema?
Ang pagkukunwaring tanong ng matanda.
Irene: Wala naman po. Wala kse si Bernie
Mang Vicente: Ah oo nga nagsabi sa akin kanina, ibinilin kayo sa akin.
Irene: Naisip ko lang po na baka gusto nyo ulit manood.
Mang Vicente: Manood ng alin ba.
Ang nagtatanga tangahang tanong ng matanda.
Irene: Ako po tulad nung isang linggo
Mang Vicente: Ah yun ba. Alam mo Irene na mahihirapan ako tanggihan yang alok mo dba
Irene: Siguro nga po
Mang Vicente: Ano ba gagawin ko?
Irene: Mamaya po pag tulog na anak namin sasabihan ko kayo, nagising po kse.
Mang Vicente: Sige antayin ko ang pasabi mo
Bumalik agad sa pagpapatulog ng anak si Irene at ang kanyang iniisip na lang ay masimulan na at matapos na din agad kung ano man ang ipapagawa sa kanya ngayon gabi.
Makalipas ang halos isang oras ay nakatulog na din ang anak ni Irene. Napa buntong hininga na lamang sya at parehong sinabihan ang akala nya magkaibang tao.
Lolo Vicente (cel): Sige simulan na natin. Sabihan mo ang iyong kapitbahay Irene.
Irene: Sige po
Pagkasagot ay sinabihan na din nya ang kanyang kapitbahay.
Irene: Mang Vicente tulog na po ang anak ko
Mang Vicente: Ah ganon ba so ano ang aking gagawin?
Irene: Dun na lang po kayo ulit dumaan sa bakod.
Dahil kabisado ni Lolo Vicente ang pasikot sikot sa bahay nila Irene kaya eksaktong eksakto lahat ng kanyang mga utos. Napaisip din si Irene at kinabahan dahil sa kaalaman ng kausap tungkol sa kanilang bahay.
Irene: Nasabihan ko na po kapitbahay namin.
Lolo Vicente (cel): Magaling Irene. Ngayon sabihan mo sya na magpunta sa likod bahay nyo dun sa may pintuan sa kusina. Isara mo na lang yang kwarto ng inyong anak para hindi maistorbo at maka istorbo.
Ang utos ng matanda.
Irene: Mang Vicente dun na lang kayo sa likuran dumerecho para mas ligtas at walang makakita.
Mang Vicente: Ah sige Irene.
Nagmamadaling nanaog ng bahay si Lolo Vicente at tumawid ng bakod at dumerecho sa likuran ng bahay. Kahit may kadiliman ay alam na alam nya ang daan papunta sa may pintuan sa likuran ng bahay. Tama nga at walang makakakita sa kanila dito dahil sa nagtataasang pader at bahay ng kumukubli sa parte na ito ng bahay ng magasawa.
Lolo Vicente (cel): Bago mo sya papasukin Irene magpalit ka ng suot mo. Magsuot ka ng 2 piece na pang langoy mo.
Meron ganito si Irene subalit hindi nya halos nasusuot dahil nahihiya sya makita ng mga tao sa ganitong kasuotan. Hinanap ito ni Irene at kanyang sinuot. Litaw na litaw ang kanyang kaseksihan sa itim na 2 piece na suot. Halos gitna lang ng suso nya ang natatakpan kaya kota ang kaputian ng kanyang dibdib. Sa baba naman ay halos lumitaw ang laki ng pwet nya sa maliit na tela na tumatakip dito.
Irene: Suot ko na po
Lolo Vicente (cel): Buksan mo mga ilaw sa may kusina nyo para makita ka nya.
Ito nga ang ginawa ni Irene kaya ngayon ay kitang kita na sya ni Lolo Vicente sa ganitong kasuotan.
Mang Vicente: Wow Irene napaka seksi mo talaga. Lalo na sa ganyan kasuotan.
Irene: Salamat po Mang Vicente
Mang Vicente: Hindi nakakasawa tignan ka sa ganyang itsura.
Walang paalam ay kumuha ng kumuha ng litrato ang matanda pandagdag sa kanyang koleksyon.
Lolo Vicente (cel): Sayaw Irene. Akitin mo ang iyong matandang taga hanga.
Sya naman ginawa nito. Nagsimulang gumiling at kumembot ang maybahay ni Bernie. Dahil dito ay lalong nahila pataas ang suot ni Irene at halos labas na ang buong…