Napapalibutan ang lupa namin ng malawak na sagingan at taniman ng mangga. Karamihan ng mga tao ay namumuhay sa pagsasaka at lahat halos kaming magkakapit-bahay ay malapit sa isa’t isa.
Lumipas ang mahabang panahon at nasaksihan namin ng asawa kong si Agatha ang napakaraming nagbago sa tahimik naming nayon…
Nagkaroon ng modernong highway ilang kilometro lang ang layo sa amin. Kasunod noon ay nagpatayo ang lokal na gobyerno ng magarang kolehiyo sa aming baryo…
Dahil sa katabing kolehiyo ay sunod-sunod ang pagsulpot ng iba’t ibang establisyimento at negosyo. Biglang nagkaroon ng buhay at sigla ang dating tahimik na lugar.
Kasabay ng pag-asenso ay binawian ng buhay ang asawa ko dahil sa atake sa puso. Pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko dahil sa nangyari…
Parang wala nang silbi ang lahat!
DUMAAN ang mahigit apat na taon at sa loob ng panahong iyo’y nagpatuloy pa rin ang mabilis na modernisasyon ng aming bayan.
Nawala na ang matataas na puno ng mangga, halos walang natira sa mga sagingan. Ang dating mga bahay na yari sa pawid ay napalitan ng mga bahay na bato. Ang mga bakod na yari sa kawayan ay naglaho at naging mataas na sementadong bakod.
Ang dating magkakaibigan sa baryo at magandang samahan ay wala na rin. Ngayon ay parang estranghero na lang kaming lahat sa isa’t isa.
Sa kabila ng maraming pagbabago ay nanatiling gawa sa pawid ang aming bahay. Patuloy akong nagluluto gamit ang kahoy bilang gatong. Tanging sa bakuran ko mayroong Indian mango kung saan malayang nakakapamitas ang lahat…
Masaya na ako sa ganitong buhay. Sa edad kong 54 ay wala na akong ibang hihilingin pa. Wala na…
Except sa mga chiks syempre. Palagi kong hinihiling na muling makatikim ng luto ng langit. Gustong gusto kong kumain ng sariwang tahong at ibaon ang kargada ko sa makipot na lagusan ng isang tinedyer na babae…
Kahit na ganitong tumatanda na ako ay mas tumataas ang libido ko. Sa kabila ng bagay na ‘yon ay hanggang sariling sikap na lang ang magagawa ko…
Sino ba namang bebot ang papayag na magpakama sa isang matandang kagaya ko ‘di ba?
But seriously, masaya na ako sa buhay ko sa ngayon. Pinapatawa ko lang kasi kayo upang hindi kayo ma-bored sa pagbabasa.
Hanggang sa isang araw ay dumalaw sa akin ang panganay kong anak na si Adela! Nakasuot siya ng itim na jacket at hapit na pantalon. Nakalugay ang mahaba niyang buhok at mamula-mula ang kanyang pisngi.
Hatak ni Adela ang isang travelling bag na halos pumutok na sa dami ng laman. Ngunit ang umagaw ng aking atensyon ay ang sabik niyang mga mata at taos pusong ngiti nang magtama ang aming mga mata…
“Adela! Hija! Kailan ka pa nakauwi? Bakit hindi mo naman sinabi sa’kin para masundo kita sa airport!” wika ko habang nagmamano siya sa’kin.
“I’m home Dad!” tugon ni Adela sabay yakap ng mahigpit sa akin. “Sorry na kung hindi ko kayo na-inform ha? I just want to surprise you.”
Nagtatrabaho bilang nurse sa Canada ang anak ko. Sa edad niyang 28 ay wala pa rin siyang planong mag-asawa…
Si Adela ang nagtutustos ng lahat ng kailangan ko, halos marami na nga rin ang naiipon ko dahil may mga pensyon pa akong dumarating kada buwan.
Matapos magkamustahan ay mabilis kong niyaya ang aking anak sa loob ng bahay upang magpahinga. Habang nasa sala kami at umiinom ng mainit na tsokolate ay nagtaka ako dahil sa hindi mapakali ang aking anak.
“Hija, may problema ba? Kanina ko pa napansin na panay ang buntong-hininga mo,” tanong ko.
Pumikit si Adela huminga ng malalim bago nagwik…