Nurse Yvonnie is your NOD for the night:)
I hope inaalagaan niyo ang sarili niyo.
Ako naman medyo napapalaban sa dami ng bakbakan lately(I mean mostly sa duty) Ang hirap mag adjust for night duty lalo na pag floater sched . Nakakapagod. Paiba-iba sleep pattern. Ang kagandahan naman sa graveyard duty besides sa night diff. pay ay mas matagal ang family time pagka-uwi sa umaga. Nakakawala ng pagod being a mom na makita at makasama ang aking babies (at baby damulag)
I really want to spend some time with my family, specially with my babies. Pag-uwi ko sa umaga, breakfast tapos tulog agad. (Minsan nahihirapan akong makatulog kaya I fingger myself to sleep. Pag sabay kami ng asawa kong naka off ay for sure may sex kami before we sleep. Pampa-vent lang ng stress. Boys need sex more often ayon sa isang study)
Im always being thankful lying in my bed naked. After duty rest. Ang sarap ng feeling. Salamat. I can only reminisce yung mga nagyayari sa duty namin before I sleep. Thinking about all of it always put me to sleep. I survived another bloody night in the ER. Bloody kasi nga napakaraming naaaksidenteng menor de edad. Curfew violators. Matitigas ang ulo.
We nurses label this as V.A or vehicular accident cases. Mostly Driving Minors. May liquor ban pero Lasing.
Marunong mag drive ng motor.
Marunong uminom ng marami.
Pero hindi marunong sumunod sa ECQ.
Boys, You cant really play with luck often.
Madalas minamalas ka din.
Mga young boys around 14 years of age marunong nang maglasing at mag drive.( What?! the F.) So tragic to think that a life suddenly end ups when It starts to begin. Ang policy ng nurses ay obligado pa namin silang i-tag agad as CoVid suspects. It means ipapasok pa sila sa isolation ward hanggang meron yung swab results during observation period(first 24hrs ng pasyente sa ospital)
Napakaraming tusok pa ang gagawin namin sa inyo. (But dont worry, magaling akong tumusok) Kasama ng mga PUI at PUM. Exposure pa yun with consent.
Pero no choice talaga at walang bakante at saka tatanggi ang surgery to treat you without recent PCR results. (validity is 3days. so after 3 days papa Pcr ka uli)
To think na naka liquor ban pa man din ngayon ang buong pinas kasabay ng ECQ meaning strict compliance sa
No driving minor policy at
Curfew hours din.
Masyadong nagiging confident ang mga minors na mag aabsuelto sa lahat ng kasalanan pag nakabangga o pag naaksidente. Pero actually kinukulong nila kahit minors sa “youth town” Kulungan ito built for minors na may mga kaso o violations. Bahay ampunan style na selda. At least 8hrs silang kinukulong pag V.A. na lasing pag minor. May multa ang iba.
Imagine yourself having injuries tapos makukulong ka pa after mo maospital.
( O di ba nakakastress lalo)
Pero sa aming mga nurses, as much as possible ay gusto naming makauwi diretso sa bahay ang mga pasyente namin after treatment para makakatulong sa inyong tuluyang paggaling.
Deadlier than CoVid19 is lack of discipline. This is what I witnessed sa Emergency Room.
This current situation could be even worst kung mawala pa ang liquor ban o curfew.
Significant others or S.O. and term namin sa bantay ng pasyente. Madalas kamag-anak nila syempre ang bantay.
Madalas din silang nagkakasakit dahil nahahawa sa pasyente o katabing pasyente dahil magkakasama sila sa ward. Nowadays kasi sa ward ay walang distancing sa dami ng nakikipagsiksikang pasyente na out of desperation ay gustong gumaling. Just to avoid dying,
hindi sila natatakot mahawaan ng CoVid.
Mas kinakatakutan nilang mawalan ng insulin o maubusan ng gamot. Karamihan natatakot na baka hindi makapag dialysis.
This is the constant fear of dying pag di sila naka-avail ng maintainance at treatment.
Mas dumarami din ang stroke patients ngayon. Hindi na marahil nila nadadala ang stress brought by the pandemic. Kaya cguro yung iba naglalasing para matakasan o makalimutan ang problema pero ospital pa din ang bagsak. Ang ending……. natatabunan kami ng pasyente of all sorts. Kahit walang sakit ay nagkakasakit.
This true stories just happened recently sa graveyard duty namin. Mga para paraan naming mga frontliners.
10:00PM
Isang senior citizen ang isinugod ng rescue sa ER for intubation. (Intubation only means nasa critical condition si tatay at nasa paanan na niya ang kalawit ni kamatayan) Walang pulso. Cold and clammy skin. Hindi na siya humihinga nung dinala sa amin for revival. Kelangan mag CPR na kami habang binobomba ng respirator. Kelangan mahabol namin ang lumipas na oras. Nagbigay na ako agad ng EPi(Epinephrine. 3 doses) Bomba . CPR. Bomba CPR. The hard thing is that patient walk ins are treated as PUI kaya ginagawa namin ito ng nakasuot kami ng PPE. (Grabe. Naliligo ako ng pawis) Makapal ang tela ng pPE. Minsan nga nahihimatay pa ang ibang kasama kong nurses while wearing PPE during critical care tulad nito.
Secret ko lang ito pero minsan pag dala ng kinakailangan ay nag hahandjob ako sa mga male patients ko para manumbalik ang buhay nila.Alam kong mali but I know I have to do it just to keep them alive. (Alam ito ng ilang nurses at staff na kasama ko)
Madalas ay effective itong “personal” technique ko lalo na sa mga SHS na kailangang pakalmahin.
Nabubuhay talaga at tumatayo si manoy. (Itssss… Alive!! haha)
Inaabot kami ng 6 cycles hanggang sa manumbalik ang konting heartbeat ng pasyente sa cardiac monitor. Kasabay nito ang pag tigas ng ari ni tatay. woah. napanganga naman ako at naglaway sa laki ng alaga niya. Naka mask naman ako at PPE kaya hindi nahahalata. Hindi din halata na binobomba ko minsan ang ari nila hanggang sa labasan sila. I have to be really extra careful and discreet lalo na pag nakabantay ang mga kamag anak niya at baka makasuhan pa ako. For sure mission accomplished pag nilabasan sila. It only means buhay na buhay uli ang organs kasama na ang heart.
What a relief. Ang sarap sa pakiramdam habang pilit kong winawasiwas ang pawis na tumutulo sa aking noo. Hindi ko napansin na naliligo na pala ako ng pawis pag tanggal ko ng PPE ko sa doffing area.
I forgot to bring an extra shirt. Tinanggal ko nalang ang tshirt ko sa loob ng uniform ko. Pati bra ko ay basambasa na din ng pawis kaya tinanggal ko na din at sinabit sa doffing area. Sa pagmamadali ko ay hindi na ko nakapagsuot pa ng bra. Hindi ko pala napansin na medyo bumabakat na ang nipples ko sa white uniform ko dahil sa pawis. Hindi na ako naninibago na madalas akong tinititigan ng mga pasyente at mga bantay ng pasyente pero madlas di ko nalang pinapansin mga malalagkit na tingin nila sa akin. Buti nalang at naka skirt pa ako kundi mas lalo akong maliligo ng pawis)
Nonetheless, We saved another life. One way or another(Since stroke itong pasyente, we all expect na hindi na babalik sa dating normal na brain function). Kahit nurse lang kami at hindi doctor, we all know kung saan ito patutungo but we never wanted our efforts to go to waste. We never tell this. Baka madiscourage lang ang mga kamag anak ng pasyente.
This burden is carried by the doctors.
Sila ang sumasagot sa mga napakaraming tanong tungkol sa kalagayan ng pasyente. Minsan kasi may mga S.O. o bantay na nagwawala at nag flo-flooring sa oras na nalaman nilang nasa masamang kalagayan ang pasyente nila. As nurses, we cant afford na maging pasyente din ang bantay ng pasyente.
Never give up. Bawal mapagod. Definitely, Gagawin namin ang lahat ng makakaya namin para maka sustain ng buhay kahit gaano pa karami ang dalhin ng rescue at ambulance because this is what nurses, doctors and healthworkers do. Pero kahit ganito ang mind set namin, hindi namin maipagkakailang hindi kami diyos. Hindi namin kayang buhayin ang lahat ng pasyente( Lalo na mga DOA)
May mga pasyenteng hindi pinapalad at ang S.O o bantay nila would always take the blame sa nurses, doctors, sa ospital or even themselves.
Namamatayan kami ng pasyente gabi gabi sa dami ng mga sinusugod sa amin. Another tragic ER death. The more tragic thing is that patient labelled as PUI are not allowed to be viewed by the family. Diretso ililibing na sila nang hindi nakikita ng mga kamag anak o pamilya.
11:00AM.
I was startled nung tinawagan ako ng triage. Emergency case daw. Iniwan ko agad ang pasyente ko sa ER since stable naman na.Nadatnan kong yung isang namatayan na S.O o bantay ng pasyente na umiiyak, sumisigaw at nagwawala sa triage. He is shouting and punching his bloody fists in the wall. Sakto naman at walang guard na aawat at naghatid ng dialysis patient. Natatakot namang lapitan ng mga triage nurses at baka sila naman ang masuntok o mapag buhusan ng galit. I immediately removed my mask at faceshield para magpakilala.
I asked the other S.O for his name(mas matimbang ang pakikipag-usap when you use a persons’ name to address him)
“Sir…tama na po…”(with “himas-himas” effective pang persuade lalo na sa boys)
I noticed na bigla niya akong napansin kaya niyakap ko siya at hinila siya away from the wall gamit ang braso niya just to stop him from injuring himself(sumagi ang mga dibdib ko at nipples sa braso niya kaya sure ako na naramdaman niyang wala akong suot na bra.Shit. But I dont really mind. Kinausap ko nlang siya sa isang corner. Konting counseling na din habang nilinisan ko ng betadine ang mga sugat sa palad niya.)
11:30 pm. Kakatapos ng endorsement.
Say hello to the graveyard shift nurses. Kakapasok plang namin ay dalawang intubation na agad. Nabuhay ang isa pero ang isa ay di pinalad (kahit ginamitan ko ng palad ko).
Ganito kami kapag night duty. Madalas walang tulugan. Chaotic. You will never expect kung anong pasyente at ilang pasyente ang darating. But we expect the worst always just to be ready. Handa na ang Ecart. Handa na ang kits. The question in every nurses mind will always be: “Nakahanda na ba ako?”
Minsan dinadaan nalang namin sa kwentuhan para malabanan ang antok at pagod. Some doctors are very kind to provide food at free flowing coffee kasi wala na talaga kaming oras para bumili at kumain sa labas.
I really like na ka-duty ang mga lalaking magaling magpatawa. Those boys who have a good sense of humor to lighten up a lively mood.
1:00am
Pag madaling araw kasi napupunta lagi sa greenjokes at malalaswang ang usapan pag kami-kami lang na best…