Much as I wanted to, or longing to desperately be with her, I must not be greedy. I understand her concerns din so I just told her not to worry and go home to her mom. There’ll be other days, I assured her (and myself).
Naging tuluyan nang ulan ang kani-kanina’y ambon lang . Hindi kalakasan hangin. Tikatik ang pagpatak ng bawat butil nito. Somehow, nagiging blurred na ang paningin ko either dahil nakainom ako, or dahil na rin sa epekto ng patuloy na pagbughos ng ulan.
Malamang baha na naman sa ilang bahagi ng Quezon City at kabuuuang Maynila. The usual. Ikinibit ko na lang ang aking balikat at tinalikuran ang tanawing lalo lang lang pinadidilim ng ulan.
Iilan-ilan na lang ang taong natitira sa bilyaran. Mabilis ang paglipas ng oras. Halos alas kuwatro na ng madaling araw. Medyo may tama na rin ako. I suddenly felt the need to have the comfort of my bed. Ang medyo lumalamig na simoy ng hangin ay lalo pang nagpaige ng kagustuhan kong makauwi na. I stood up.
“Gado,”
“Boss?” tanong nito nang lumapit sa kin.
“Kaw na bahalang magsara dito antok na ko.” Bilin ko.
“Yes, Bossing!” mabilis nitong sagot.
“Pag inabot ka ng alas-sais, wag kang magbubukas hanggang alas kuwatro ng hapon. Pahinga ka rin,” bilin ko uli.
“Okay,Bossing,” masigla nitong sagot.
I often think of myself as a considerate person. Hindi ko naman hahayaang walang pahinga ang mga taong nagtatrabaho sa kin. May isang araw kada isang linggo na humahanap ako ng karelyebo ni Gado para makapag enjoy din naman ito sa kung anumang bagay ang kinagigiliwan nitong gawin.
Isa lang lagi ang bilin ko. Drugs. I don’t like it. Once gumamit ka, ayokong may kaugnayan sayo…
Ambon na lang halos ang kanina’y may kalakasang ulan. Nahugasan na naman ang kalye ng Metro Manila. Medyo may kalamigan ang simoy ng hangin kahit may kasansangang hatid ito dahil na rin siguro sa may karumihang ilog at mga kanal sa lugar na yun.
May mga iilan-ilang dyip na ang pumapasada pero may kaluwagan pa rin ang kalsada. Walang problema pagdadrive ko. Pero di pa ako gaanong nakakalayo sa bilyaran nang biglang may pumara sa kin. Di ko agad namukhaan dahil sa patuloy na paggalaw ng wiper. Hanggang mamukhaan ko ang isang pamilyar na mukha – si Nicole…
Marahan kong itinabi ang SUV at binuksan ang passenger seat. Mabilis namang sumakay si Koi. Medyo basa na ang hoodie na suot nito.
“Anyare sayo?” usisa ko.
Hindi agad sumagot ang dalaga. Abala ito sa paghubad ng hoodie.
Nakasulyap ako sa kanya.
Di niya namamalayang umaangat na ang laylayan ng tshirt na suot na umabot halos sa gilid ng dibdib niya dahil na rin sa paghuhubad niya ng hoodie. Iglap kong nasulyapan ang maputi nitong katawan pati ang nangangakong gilid na alindog ng kanyang dibdib.
Bigla kong inalis ang tingin sa nasabing tanawin at dahan dahang kong tinapakan ang silinyador. Naramdaman ko rin ang tila pagkislot ng alaga ko sa pantalong kinakukulungan nito.
“Anyare nga sayo?” ulit ko.
“Pauwi na, Bossing,” sagot nito. ” Tapos na walwal session.”
Medyo humal ang pagkakabigkas nito ng mga salita. Lasing.
“Saan kita ihahatid?” tanong ko uli.
Tumingin sa kin si Nicole. Ngumiti. Ngiting wala na sa sariling wisyo. Ngumuso pa at nagbaba taas ang mga kilay ng ilang ulit. Sabay bumungisngis. Tapos umiling.
Cute talaga….kahit nakakainis. Mahirap kausap ang lasing, sa isip isip ko.
“Nicole, saan ka nga ihahatid?” medyo pinatigas ko na ang boses ko.
“Bahala ka na, Bossing. Hatid mo ko kahit saan wag lang sa min. Patay ako kay mama pag dun ako umuwi,” banggit nito na tinawanan pa ang sarili.
Napailing na lang ako. This has been a smooth night or early morning so far. Then out of the blue, may problema ako. San ko dadalhin tong batang ito? Ano iisipin ng mga tao pag may nakakita sa amin? Sa bahay? Ugh. I’m usually a guy who can come out with simple solutions on simple problems. Although this seems to be a simple problem itself, im finding it hard to find any solution at the moment.
I decided to drive on lang muna. But before I can even do that, humilig na ang ulo ni Nicole sa balikat ko. Tulog.
I gently reached over her and got a hold of the seatbelt. After making sure na nakaseatbelt na ang pasahero ko, then slowly drove away.
Maulan pa rin. Although mahina na. May mga iilan ilang tao na sa bangketa at medyo dumarami na ang mga bumibiyaheng PUVs sa daan. Nakailang ikot na rin ako pero di ko pa rin alam ang gagawin ko.
Finally, dahil pagod na rin ako mag isip, I decided to take her home. Bahala na.
Hindi naman ako nahirapang maipuslit papasok si Nicoke sa apartment ko. Nakakalakad pa naman ito kahit papaano. Medyo dumadaldal nga lang ng kung ano ano. Something abot her mom and bf and school and etc etc .
Madali kong nabuksan ang pintuan ng apartment habang naka akbay si Nicole sa kin kung akbay nga bang matatawag yung may nakaangkla sa balikat mo to maintain her balance. Pero bago ko pa nabuksan ang pinto, biglang napayakap si Nicole sa kin. Huli na ang lahat. Di na ito nakapagpigil. Bigla itong sumuka sa dibdib ko.
Wala na kong magagawa kundi ang umiling. Naipasok ko rin si Nicole sa bahay ng walang aberya. Inihiga ko ang dalaga sa couch. Parang wala lang na patuloy ito sa pagtulog kahit may bakas pa ng pagsuka ang paligid ng labi nito.
Kumuha ako ng face towel at marahang pinuna…