Lumikha ng ingay ang paghagulgol ni Jenny, kaya nilapitan kami ng isang nurse at inihatid si Visitor’s Room. Tahimik kaming naupo.
Si Jenny ang unang nagsalita, aniya’y siya ang tumitingin sa matanda.
“Malubha siya, Ate,” aniya. “May kanser siya sa atay at may taning na ang kanyang buhay!”
“H’wag kang mawalan ng pag-asa,” bulong ni misis. “May awa ang Diyos.”
“Mahal ko siya, Kuya,” binalingan ako ni Jenny, “at talagang balak ko nang ipagtapat sa inyo ni Ate ang aming relasyon.”
Nanahimik kami ni misis.
“Kahi’t matalik tayong magkakaibigan, Kuya, Ate,” nakatungo si Jenny, “marami pang mga bagay kayong hindi alam tungkol sa akin.”
Mataman kaming nakikinig.
“Laki ako sa Lola,” may luhang gumilid sa mata niya. “Maliit pa ako nang iwan ako kay Lola ng mga magulang ko.”
Ayon kay Jenny nagtaksil sa tatay niya ang kanyang inay at sumama ito sa ibang lalaki. Subali’t hindi nagtagal ay namatay ang inay niya, kasama ng kalaguyo nito, sa isang motor accident. Ang pagkatuklas sa kataksilan ng asawa at ang pagkamatay nito sa piling ng kalaguyo ay labis na ipinagdamdam ng kanyang tatay.
“Ano’ng ginawa ng tatay mo?” si misis
“Naglayas at nagpakalayu-layo si Tatay.”
“At iniwan ka niya?”
“Oo,” humikbi siya, “naiwan ako kay Lola.”
Maykaya raw sa buhay ang Lola ni Jenny at napapag-aral siya nito. Napapagtapos siya sa kolehiyo. Pangarap niyang makapangibayong-dagat, kaya humingi siya ng pahintulot sa kanyang Lola upang makapagtrabaho sa ibang bansa. Pinayagan daw siya. At nagkapalad siyang makarating at makapaghanapbuhay sa London
Sa bahaging ito ng pagsasalaysay, nakayukong huminto at nagbuntunghininga si Jenny. Namayani ang katahimikan.
At ako ang bumasag ng katahimikang yaon.
“Jenny, ‘lam mo bang sinubaybayan ka namin nang magkita kayo ni Mang Estong sa restoran sa Earls Court noong isang buwan?”
“Talaga?”
“Pero nang lumabas kayo ng restoran, bakit naghiwalay kayo ng sasakyan. Si Mang Estong ay sa kotse niya at ikaw naman e nag-taxi.”
“Kinailangan kong dumaan sa opisina ng Pinoy’s Courier, at magkaiba ang direksiyon ng pupuntahan namin,” wika ni Jenny.
“Bakit nga pala may usap-usapang babaero si Mang Estong at ang pinipili pa’y yaong lubhang mga bata kaysa kanya?” tanong ni misis.
“Naipagtapat niya sa akin, Ate, na noon ay sabik siya sa pagtingin ng nakababatang kapatid at nakikita niya iyon sa mga nakababatang kaibigan niyang manunulat na dalaga. Wala siyang anumang masamang motibo.”
“Kung gayo’y mali ang bulung-bulungan at iniisip ng mga tao,” sabi ko naman.”
“Oo, Kuya, maling-mali ang hinala nila sa kanya. Malinis at maganda ang isipan at puso niya, sinlinis at singganda ng kanyang mga tula.”
Talamak na ang kanser sa atay ni Mang Estong at namatay siya sa ospital. Labis na ipinagdamdam ni Jenny ang lahat.
Sa gabi ng paglalamay sa yumao, naroon kami ng asawa ko. Nakalaan kaming magbigay ng anumang tulong na kailangan ni Jenny sa kanyang pagdadalamhati.
Hindi pa naitatakda ang libing ni Mang Estong.
“Jenny, kailan ba ang libing ng boy friend mo?” tanong ko.
“Hindi ko siya boy friend, Kuya”
Namangha ako, “bakit, nagpakasal na ba kayo… secretly married ba kayo?”
“Hindi rin, Kuya.”
“Kung hindi, e… bakit nagmamalasakit ka sa kanya nang ganito?”
Tinitigan niya ako, “Kuya, siya ang…” may luhang naglandas sa kanyang pisngi.
“Sino nga siya?” hinawakan ko siya sa balikat.
Yumakap siya sa akin, “Siya ang ama ko!” bigla siyang humagulgol.
Tigalgal kaming napaupo ni misis sa kalapit na sopa! —