“Congratulations anak,” sabi ni Nerissa sa anak saka ito ikinulong sa mahigpit na yakap.
“Salamat po Mama” masayang tugon naman ni Ali habang nakayakap na din sa ina.
“Mag-iingat ka palagi ha?” Paalala ni Nerissa.
“Opo mama..” mahinang tugon naman ni Ali.
“Alam kong magagawa niyong hanapin ang lunas para sa sakit mo Ali, magtiwala ka lang.” at hinigpitan pa ni Nerissa ang pagyakap sa anak. Ramdam ni Ali ang kaginhawaan sa mga bisig ng ina. Para itong isang paslit na ayaw humiwalay sa ina. Sinusulit niya ang mga panahon na mahahawakan niya ang kaniyang ina at mga iba pang mahal sa buhay.
Maya-maya pa ay tumunog ang telepono ni Ali. Nang tinignan niya ito ay tumatawag si Jared. Tumingin ito sa ina at humingi ng paumanhin sa ina.
“Sagutin mo na anak,” sabi ng kaniyang ina.
Sinagot naman ni Ali ang tawag habang naglalakad patungo sa labas.
“Hello?” sagot ni Ali sa telepono.
“Labas ka..” sabi naman ni Jared sa kabilang linya. Pagkalabas ni Ali ay nakita niya si Jared suot ang kanilang school uniform. Napakagwapo nitong tignan sa ganung ayos kaya naman halos mapanganga na si Ali dahil sa itsura ni Jared. Nakangiti naman si Jared habang kumakaway sa kaibigan. Kumaway naman pabalik si Ali saka binaba ang telepono. Dagli itong lumapit sa kaibigan at niyakap ito ng mahigpit.
Napatawa na lamang sa saya si Jared at maging si Ali.
“Bakit ka pala naparito?” tanong ni Ali nang humiwalay ito sa pagkakayakap sa kaibigan.
“Wala lang, gusto lang kitang batiin.” sagot naman ni Jared. Pero si Ali ay hindi kumbinsido kaya binigyan niya lamang ito ng makahulugang tingin. Napabuntong hininga naman si Jared.
“Sumama ka saken”
Hinawakan ni Jared ang kamay ni Ali at hinila ito para sumama sa kaniya. Nagtaka naman si Ali sa inaasta ng kaibigan.
“Teka, di pa ako nagpaalam kila mama,” sabi nito kay Jared habang nakasunod ito sa kaibigan.
“Huwag kang mag-alala, naipagpaalam na kita kanina,” sagot naman nito at saka ngumiti. Kumabog ng mabilis ang puso ni Ali. Ramdam niya rin ang pag-init ng kaniyang mukha at pakiramdam niya’y namamawis na siya ng malala.
“Tara na..”
Tumango naman si Ali bilang tugon.
Magkahawak kamay ang dalawa habang naglalakad. Hindi na alintana ni Ali kung saan siya dinadala ni Jared dahil malaki ang tiwala niya rito. Tahimik lang itong nakasunod. Samantala, si Jared naman ay may kaunting kaba. Meron itong nais sabihin sa kaibigan na matagal na niyang tinatago. Hindi siya makakuha ng tiyempo para sabihin ito ngunit bago pa mahuli ang lahat ay inipon niya ang kaniyang lakas ng loob para sa araw na ito.
Ilang minuto pa ang nakalipas ay nakarating na sila sa kanilang pupuntahan. Namangha si Ali sa nakita. Kitang kita ang magandang tanawin mula sa kanilang kinaroroonan. Inilibot ni Ali ang paningin saka lang niya napagtanto kung nasaan sila ngayon.
“Dito yung..?”
“Dito tayo unang nagkita…” pagpapatuloy ni Jared sa nais sabihin ni Ali. Napangiti naman si Ali.
Biglang naalala ni Ali ang mga naganap dito noong bata pa sila at kung paano sila nagkakilala. Bata palang sila nang nagkakilala sila dito mismo sa kung saan sila nakapwesto. Sikat na parke noon ito na kung saan dito dinadala ng mga magulang ang kanilang mga anak para maglaro at malibang. Mahiyaing bata noon pa man si Ali kaya hindi niya alam kung paano makihalubilo sa mga kaedad. Si Jared naman ay likas na palakaibigan kaya naman siya ang naunang nakipagkilala dito. Apat na taong gulang pa lamang sila noon at si Jared lang ang nakapagpaamo sa mailap na Ali.
Hanggang sa paglaki nila ay pinagtagpo sila ng tadhana. Napapangiti ang dalawa habang inaalala ang mga naganap sa lugar na ito. Kung paano sila naglaro. Dahil nga bata sila ay iilang detalye lamang ang kanilang naaalala. Pero ang mga alaala na iyon ay mananatili sa puso at isipan nila habang buhay.
“hayyyy…Ang sarap talaga ng hangin dito.” bigkas ni Ali. Napatawa nalang nang bahagya si Jared.
“Sinabi mo pa..”
Nakatingin lamang sila sa malayo. Pinagmamasdan ang magandang tanawin na kung saan tanaw nila ang buong syudad. Nasa ganung kalagayan sila nang maalala ni Ali ang sadya nila dito.
“Nga pala, ano yung gusto mo sabihin sa akin at kailangang dito pa?” tanong ni Ali habang nakatingin sa malayo. Muli namang nakaramdam ng kaba si Jared nang magtanong na ang kaibigan. Napabuntong hininga ito at pagkatapos ay tumikhim. Natawa naman nang bahagya si Ali dahil dun.
“Bakit parang di ka mapakali jan? Ano ba kasi yun?” tanong ni Ali.
Panandalaiang katahimikan ang namayani sa pagitan nila. Seryoso ang mukha ni Jared at dahil dun ay nakaramdam ng kaba si Ali dahil mukhang mahalaga ang sasabihin nito.
“Aalis ako ng bansa Ali…,” mahina ngunit malinaw sa pandinig ni Ali. Dahil sa gulat ay hindi ito agad nakasagot. Hindi niya inaasahan ito. Hindi niya inasahang ganito kaseryoso ang kaniyang maririnig.
“B-bakit?,” nahihirapang sabi ni Ali. Pinipigilan niya ang kaniyang luha pero hindi kaya ng kaniyang mga mata. Parang naninikip ang dibdib ni Ali dahil sa lungkot. Di namamalayan ni Ali ang pagbuhos ng masagang luha sa kaniyang mga mata. Ito naman ay ikinalungkot ni Jared. Inaasahan na niya na mapapaiyak niya ang kaibigan pero di niya inasahan na ganito pala kasakit na makita itong lumuha. Dati na niyang ipinangako na hindi niya ito paiiyakin pero heto siya ngayon at pinapaluha ang kaibigan.
Hinila niya ito at kinulong sa kaniyang mga bisig. Niyakap niya ito ng mahigpit kaya naman tuluyan nang humagulgol si Ali. Malaya nang bumuhos ang kaniyang pinipigilang emosyon. Si Jared naman ay pakiramdam niya’y tinutusok ng daan daang karayum ang kaniyang puso sa bawat pag-iyak ni Ali. Hindi niya na maikakaila ang pagmamahal sa kaibigan. Pareho man sila ng kasarian ay siya ang sinisigaw ng kaniyang puso. Kaya ang makita itong umiiyak at malungkot ay doble ang sakit sa kaniya.
Pero para kay Jared ay hindi sapat ang pagmamahal lang. Kailangan din niyang magsakripisyo. Maghintay. Kailangan niyang ayusin ang kaniyang sarili para mayroon itong maipagmamalaki kay Ali.
“Shhh..tahan na..” paulit-ulit na sambit ni Jared para pakalmahin si Ali. Sa ilang oras nitong pagpapatahan ay tuluyan nang napagod at tila ba naubusan na ng luha si Ali.
“Bakit?” mahinang tanong ni Ali habang nakayakap pa rin sa kaibigan.
“Nakahanap ng opportunity si Mama sa Italya at ayaw niyang magkawalay kaming pamilya. Kaya nais niya kaming isama papunta roon. Doon na din ako mag-aaral ng kolehiyo.” paliwanag ni Jared.
“Iiwan mo na ako?”
“Mag-aaral lang ako doon Ali. Iyon ang usapan namin ni Mama. Hindi ko kayang iwan ang buhay ko dito Ali. Nagkasundo kami ni Mama na pagkatapos kong mag-aral sa Italya ay babalik ako dito. Dito ko gusto mag-settle Ali. Kaya pinapangako ko, babalik ako.” paliwanag muli ni Jared habang mahigpit na nakahawak ngayon sa kamay ni Ali.
“Pangako mo yan ah?” naiiyak na namang sabi ni Ali.
“Pangako, kaya tahan na..” masuyong sambit ni Jared saka pinunasan ang muling tumutulong luha ng kaibigan.
SEVEDE
“Maligayang pagbalik kamahalan,” pagbati ng mga tagapaglingkod ni Raquim sa palasyo. Tinanguan lamang sila ng prinsepe. Kapansin-pansin ang masamang timpla nito kaya minabuti ng mga tagapaglingkod na huwag na itong gambalain. Malapit ang kalooban ng prinsepe sa mga pangkaraniwang tao at mga tagapaglingkod. Lagi itong nakangiti kung kanilang nakakasalubong at madalang ang ganitong sitwasyon kaya minabuti nilang hayaan munang magpahinga ang prinsipe. Batid sa mga mukha nila ang pag-aalala ngunit wala naman silang magagawa.
“Dalhin ang bata sa Azalea, maghanda kayo ng isang silid para sa kaniya doon,” utos ni prinsepe Raquim.
“Masusunod, mahal na prinsepe,” sagot ng punong tagapaglingkod.
Tinanguan lamang ng prinsepe ang tagapaglingkod saka tumuloy sa kaniyang silid. Ang sana’y masayang paglalakbay nila ay nasira dahil sa isang trahedya. Mas lumalakas lamang ang pagkagusto niyang matukoy ang pinagmumulan ng kasamaan sa Sevede upang tuluyan nang bumalik sa impyerno ang mga halimaw at nang mawakasan na ang tanikala ng sumpa sa mga mamamayan.
Pagkarating ng prinsepe sa kaniyang silid ay agad itong sumalagpak sa kaniyang higaan. Dahil sa pagod ay nakatulog ito agad.
Madilim na nang nagising ang prinsepe. Mas maayos na ang kalagayan nito kaysa kanina. Pagkagisng na pagkagising ay trabaho agad ang inasikaso nito. Siya ang tagapagmana ng trono kaya naman kailangan niyang sanayin ang sarili sa mga gawain ng hari. Habang binabasa ang mga ulat ng mga opisyal ng iba’t ibang lugar sa Sevede ay nanlulumo ito sa mga pinsalang dinudulot ng mga halimaw sa kaharian. Maraming naiulat na namatay, nasirang tirahan, pananim at higit sa lahat, ang sumpa.
Sumakit ang ulo ng prinsepe sa kakaisip tungkol sa sumpang iyan. Iba-iba kasi ang dulot nito sa mga tao. Hindi lang iisa ang epekto ng sumpa, kundi marami na siyang dahilan kung bakit mahirap matukoy ang lunas. Ang tanging pagkakatulad ng mga sinumpa ay ang marka na kawangis ng itim na bulaklak.
Ito pa lamang ang alam nilang impormasyon at patuloy lang sila sa pag-ubos sa mga itim na bulaklak ngunit tila ba paulit ulit pa rin itong sumusulpot at nagpaparami.
Ang tanging paraan na lamang na naiisip ng prinsepe ay ang hanapin ang pinagmulan ng bulaklak. Marami nang kwento ang dumaan sa kaniya tungkol sa pinanggalingan nito. Ang iba ay pawang kalokohan pero ang iba ay may katuturan.
Magulo. Sobrang gulo. Pero kung kinakailangan niyang halughugin ang buong Sevede at ibang mundo ay gagawin niya matagpuan lamang ang sagot.
Kahit buhay pa niya ang kapalit.
Palapit na nang palapit ang takdang oras na paglalakbay nila Ali. Nakaalis na din si Jared patungong Italya kaya naman hindi maitago ang lungkot sa mga mata ni Ali. Hinayaan muna siya ng kaniyang mga magulang at kapatid upang mapag-isa. Tunay ngang mahirap mawalan ng kaibigan lalo na kung malaking parte na siya sa buhay mo.
Upang maibsan ang lungkot ay inabala ni Ali ang sarili sa pagguhit. Habang nagdidisenyo ito ay nakatanggap siya ng text message.
Si Jared.
Agad niya itong binasa.
From: Jared
Ngiti ka na jan. Ayokong umuwi na pangit ka dahil sa pagsimangot.
Napangiti si Ali sa message ng kaibigan. Kahit papano ay nabawasan ang kaniyang kalungkutan. Simula sa araw na iyon ay unti unting bumalik ang sigla ni Ali. Dahil dito ay napanatag na ang kalooban ng kaniyang mga magulang at mga kapatid. Isa-isa na ring umalis ang kaniyang mga kapatid sa kani-kanilang buhay. Maging si Nerissa ay tinanggap ang alok ng ospital na kaniyang pinagtatrabahuan na magkakaroon ng medical mission sa mga liblib na lugar sa Pilipinas. Dahil isa siya sa mga competent na nurse ay isa siya sa mga sasama.
“Mag-iingat kayo doon Ali. Mahal na mahal kita anak. Alam kong hindi ka pababayaan ng daddy at kuya mo,” naluluhang sambit ni Nerissa.
“Mag-iingat din po kayo sa mga missions niyo nay. Mahal na mahal din po kita,” sagot naman ni Ali sabay yakap sa ina.
Matapos ang mahabang paalamanan ay umalis na si Nerissa kasama si Armando dahil ihahatid niya ito.
“Ahhhh……” malakas na ungol ni Ali nang isagad ni Albert ang kaniyang sandata sa lagusan ng kapatid. Banayad ang pag-ayuda nito sa kapatid dahil alam niyang medyo nasasaktan ang kapatid. Muli na na namang umatake ang sumpa ilang oras ang nakalipas nang umalis sina Armando. Mabuti na lamang at naabutan siya ni Albert na nakahiga…