“Congratulations anak,” sabi ni Nerissa sa anak saka ito ikinulong sa mahigpit na yakap.
“Salamat po Mama” masayang tugon naman ni Ali habang nakayakap na din sa ina.
“Mag-iingat ka palagi ha?” Paalala ni Nerissa.
“Opo mama..” mahinang tugon naman ni Ali.
“Alam kong magagawa niyong hanapin ang lunas para sa sakit mo Ali, magtiwala ka lang.” at hinigpitan pa ni Nerissa ang pagyakap sa anak. Ramdam ni Ali ang kaginhawaan sa mga bisig ng ina. Para itong isang paslit na ayaw humiwalay sa ina. Sinusulit niya ang mga panahon na mahahawakan niya ang kaniyang ina at mga iba pang mahal sa buhay.
Maya-maya pa ay tumunog ang telepono ni Ali. Nang tinignan niya ito ay tumatawag si Jared. Tumingin ito sa ina at humingi ng paumanhin sa ina.
“Sagutin mo na anak,” sabi ng kaniyang ina.
Sinagot naman ni Ali ang tawag habang naglalakad patungo sa labas.
“Hello?” sagot ni Ali sa telepono.
“Labas ka..” sabi naman ni Jared sa kabilang linya. Pagkalabas ni Ali ay nakita niya si Jared suot ang kanilang school uniform. Napakagwapo nitong tignan sa ganung ayos kaya naman halos mapanganga na si Ali dahil sa itsura ni Jared. Nakangiti naman si Jared habang kumakaway sa kaibigan. Kumaway naman pabalik si Ali saka binaba ang telepono. Dagli itong lumapit sa kaibigan at niyakap ito ng mahigpit.
Napatawa na lamang sa saya si Jared at maging si Ali.
“Bakit ka pala naparito?” tanong ni Ali nang humiwalay ito sa pagkakayakap sa kaibigan.
“Wala lang, gusto lang kitang batiin.” sagot naman ni Jared. Pero si Ali ay hindi kumbinsido kaya binigyan niya lamang ito ng makahulugang tingin. Napabuntong hininga naman si Jared.
“Sumama ka saken”
Hinawakan ni Jared ang kamay ni Ali at hinila ito para sumama sa kaniya. Nagtaka naman si Ali sa inaasta ng kaibigan.
“Teka, di pa ako nagpaalam kila mama,” sabi nito kay Jared habang nakasunod ito sa kaibigan.
“Huwag kang mag-alala, naipagpaalam na kita kanina,” sagot naman nito at saka ngumiti. Kumabog ng mabilis ang puso ni Ali. Ramdam niya rin ang pag-init ng kaniyang mukha at pakiramdam niya’y namamawis na siya ng malala.
“Tara na..”
Tumango naman si Ali bilang tugon.
Magkahawak kamay ang dalawa habang naglalakad. Hindi na alintana ni Ali kung saan siya dinadala ni Jared dahil malaki ang tiwala niya rito. Tahimik lang itong nakasunod. Samantala, si Jared naman ay may kaunting kaba. Meron itong nais sabihin sa kaibigan na matagal na niyang tinatago. Hindi siya makakuha ng tiyempo para sabihin ito ngunit bago pa mahuli ang lahat ay inipon niya ang kaniyang lakas ng loob para sa araw na ito.
Ilang minuto pa ang nakalipas ay nakarating na sila sa kanilang pupuntahan. Namangha si Ali sa nakita. Kitang kita ang magandang tanawin mula sa kanilang kinaroroonan. Inilibot ni Ali ang paningin saka lang niya napagtanto kung nasaan sila ngayon.
“Dito yung..?”
“Dito tayo unang nagkita…” pagpapatuloy ni Jared sa nais sabihin ni Ali. Napangiti naman si Ali.
Biglang naalala ni Ali ang mga naganap dito noong bata pa sila at kung paano sila nagkakilala. Bata palang sila nang nagkakilala sila dito mismo sa kung saan sila nakapwesto. Sikat na parke noon ito na kung saan dito dinadala ng mga magulang ang kanilang mga anak para maglaro at malibang. Mahiyaing bata noon pa man si Ali kaya hindi niya alam kung paano makihalubilo sa mga kaedad. Si Jared naman ay likas na palakaibigan kaya naman siya ang naunang nakipagkilala dito. Apat na taong gulang pa lamang sila noon at si Jared lang ang nakapagpaamo sa mailap na Ali.
Hanggang sa paglaki nila ay pinagtagpo sila ng tadhana. Napapangiti ang dalawa habang inaalala ang mga naganap sa lugar na ito. Kung paano sila naglaro. Dahil nga bata sila ay iilang detalye lamang ang kanilang naaalala. Pero ang mga alaala na iyon ay mananatili sa puso at isipan nila habang buhay.
“hayyyy…Ang sarap talaga ng hangin dito.” bigkas ni Ali. Napatawa nalang nang bahagya si Jared.
“Sinabi mo pa..”
Nakatingin lamang sila sa malayo. Pinagmamasdan ang magandang tanawin na kung saan tanaw nila ang buong syudad. Nasa ganung kalagayan sila nang maalala ni Ali ang sadya nila dito.
“Nga pala, ano yung gusto mo sabihin sa akin at kailangang dito pa?” tanong ni Ali habang nakatingin sa malayo. Muli namang nakaramdam ng kaba si Jared nang magtanong na ang kaibigan. Napabuntong hininga ito at pagkatapos ay tumikhim. Natawa naman nang bahagya si Ali dahil dun.
“Bakit parang di ka mapakali jan? Ano ba kasi yun?” tanong ni Ali.
Panandalaiang katahimikan ang namayani sa pagitan nila. Seryoso ang mukha ni Jared at dahil dun ay nakaramdam ng kaba si Ali dahil mukhang mahalaga ang sasabihin nito.
“Aalis ako ng bansa Ali…,” mahina ngunit malinaw sa pandinig ni Ali. Dahil sa gulat ay hindi ito agad nakasagot. Hindi niya inaasahan ito. Hindi niya inasahang ganito kaseryoso ang kaniyang maririnig.
“B-bakit?,” nahihirapang sabi ni Ali. Pinipigilan niya ang kaniyang luha pero hindi kaya ng kaniyang mga mata. Parang naninikip ang dibdib ni Ali dahil sa lungkot. Di namamalayan ni Ali ang pagbuhos ng masagang luha sa kaniyang mga mata. Ito naman ay ikinalungkot ni Jared. Inaasahan na niya na mapapaiyak niya ang kaibigan pero di niya inasahan na ganito pala kasakit na makita itong lumuha. Dati na niyang ipinangako na hindi niya ito paiiyakin pero heto siya ngayon at pinapaluha ang kaibigan.
Hinila niya ito at kinulong sa kaniyang mga bisig. Niyakap niya ito ng mahigpit kaya naman tuluyan nang humagulgol si Ali. Malaya nang bumuhos ang kaniyang pinipigilang emosyon. Si Jared naman ay pakiramdam niya’y tinutusok ng daan daang karayum ang kaniyang puso sa bawat pag-iyak ni Ali. Hindi niya na maikakaila ang pagmamahal sa kaibigan. Pareho man sila ng kasarian ay siya ang sinisigaw ng kaniyang puso. Kaya ang makita itong umiiyak at malungkot ay doble ang sakit sa kaniya.
Pero para kay Jared ay hindi sapat ang pagmamahal lang. Kailangan din niyang magsakripisyo. Maghintay. Kailangan niyang ayusin ang kaniyang sarili para mayroon itong maipagmamalaki kay Ali.
“Shhh..tahan na..” paulit-ulit na sambit ni Jared para pakalmahin si Ali. Sa ilang oras nitong pagpapatahan ay tuluyan nang napagod at tila ba naubusan na ng luha si Ali.
“Bakit?” mahinang tanong ni Ali habang nakayakap pa rin sa kaibigan.
“Nakahanap ng opportunity si Mama sa Italya at ayaw niyang magkawalay kaming pamilya. Kaya nais niya kaming isama papunta roon. Doon na din ako mag-aaral ng kolehiyo.” paliwanag ni Jared.
“Iiwan mo na ako?”
“Mag-aaral lang ako doon Ali. Iyon ang usapan namin ni Mama. Hindi ko kayang iwan ang buhay ko dito Ali. Nagkasundo kami ni Mama na pagkatapos kong mag-aral sa Italya ay babalik ako dito. Dito ko gusto mag-settle Ali. Kaya pinapangako ko, babalik ako.” paliwanag muli ni Jared habang mahigpit na nakahawak ngayon sa kamay ni Ali.
“Pangako mo yan ah?” naiiyak na namang sabi ni Ali.
“Pangako, kaya tahan na..” masuyong sambit ni Jared saka pinunasan ang muling tumutulong luha ng kaibigan.
SEVEDE
“Maligayang pagbalik kamahalan,” pagbati ng mga tagapaglingkod ni Raquim sa palasyo. Tinanguan lamang sila ng prinsepe. Kapansin-pansin ang masamang timpla nito kaya minabuti ng mga tagapaglingkod na huwag na itong gambalain. Malapit ang kalooban ng prinsepe sa mga pangkaraniwang tao at mga tagapaglingkod. Lagi itong nakangiti kung kanilang nakakasalubong at madalang ang ganitong sitwasyon kaya minabuti nilang hayaan munang magpahinga ang prinsipe. Batid sa mga mukha nila ang pag-aalala ngunit wala naman silang magagawa.
“Dalhin ang bata sa Azalea, maghanda kayo ng isang silid para sa kaniya doon,” utos ni prinsepe Raquim.
“Masusunod, mahal na prinsepe,” sagot ng punong tagapaglingkod.
Tinanguan lamang ng prinsepe ang tagapaglingkod saka tumuloy sa kaniyang silid. Ang sana’y masayang paglalakbay nila ay nasira dahil sa isang trahedya. Mas lumalakas lamang ang pagkagusto niyang matukoy ang pinagmumulan ng kasamaan sa Sevede upang tuluyan nang bumalik sa impyerno ang mga halimaw at nang mawakasan na ang tanikala ng sumpa sa mga mamamayan.
Pagkarating ng prinsepe sa kaniyang silid ay agad itong sumalagpak sa kaniyang higaan. Dahil sa pagod ay nakatulog ito agad.
Madilim na nang nagising ang prinsepe. Mas maayos na ang kalagayan nito kaysa kanina. Pagkagisng na pagkagising ay trabaho agad ang inasikaso nito. Siya ang tagapagmana ng trono kaya naman kailangan niyang sanayin ang sarili sa mga gawain ng hari. Habang binabasa ang mga ulat ng mga opisyal ng iba’t ibang lugar sa Sevede ay nanlulumo ito sa mga pinsalang dinudulot ng mga halimaw sa kaharian. Maraming naiulat na namatay, nasirang tirahan, pananim at higit sa lahat, ang sumpa.
Sumakit ang ulo ng prinsepe sa kakaisip tungkol sa sumpang iyan. Iba-iba kasi ang dulot nito sa mga tao. Hindi lang iisa ang epekto ng sumpa, kundi marami na siyang dahilan kung bakit mahirap matukoy ang lunas. Ang tanging pagkakatulad ng mga sinumpa ay ang marka na kawangis ng itim na bulaklak.
Ito pa lamang ang alam nilang impormasyon at patuloy lang sila sa pag-ubos sa mga itim na bulaklak ngunit tila ba paulit ulit pa rin itong sumusulpot at nagpaparami.
Ang tanging paraan na lamang na naiisip ng prinsepe ay ang hanapin ang pinagmulan ng bulaklak. Marami nang kwento ang dumaan sa kaniya tungkol sa pinanggalingan nito. Ang iba ay pawang kalokohan pero ang iba ay may katuturan.
Magulo. Sobrang gulo. Pero kung kinakailangan niyang halughugin ang buong Sevede at ibang mundo ay gagawin niya matagpuan lamang ang sagot.
Kahit buhay pa niya ang kapalit.
Palapit na nang palapit ang takdang oras na paglalakbay nila Ali. Nakaalis na din si Jared patungong Italya kaya naman hindi maitago ang lungkot sa mga mata ni Ali. Hinayaan muna siya ng kaniyang mga magulang at kapatid upang mapag-isa. Tunay ngang mahirap mawalan ng kaibigan lalo na kung malaking parte na siya sa buhay mo.
Upang maibsan ang lungkot ay inabala ni Ali ang sarili sa pagguhit. Habang nagdidisenyo ito ay nakatanggap siya ng text message.
Si Jared.
Agad niya itong binasa.
From: Jared
Ngiti ka na jan. Ayokong umuwi na pangit ka dahil sa pagsimangot.
Napangiti si Ali sa message ng kaibigan. Kahit papano ay nabawasan ang kaniyang kalungkutan. Simula sa araw na iyon ay unti unting bumalik ang sigla ni Ali. Dahil dito ay napanatag na ang kalooban ng kaniyang mga magulang at mga kapatid. Isa-isa na ring umalis ang kaniyang mga kapatid sa kani-kanilang buhay. Maging si Nerissa ay tinanggap ang alok ng ospital na kaniyang pinagtatrabahuan na magkakaroon ng medical mission sa mga liblib na lugar sa Pilipinas. Dahil isa siya sa mga competent na nurse ay isa siya sa mga sasama.
“Mag-iingat kayo doon Ali. Mahal na mahal kita anak. Alam kong hindi ka pababayaan ng daddy at kuya mo,” naluluhang sambit ni Nerissa.
“Mag-iingat din po kayo sa mga missions niyo nay. Mahal na mahal din po kita,” sagot naman ni Ali sabay yakap sa ina.
Matapos ang mahabang paalamanan ay umalis na si Nerissa kasama si Armando dahil ihahatid niya ito.
“Ahhhh……” malakas na ungol ni Ali nang isagad ni Albert ang kaniyang sandata sa lagusan ng kapatid. Banayad ang pag-ayuda nito sa kapatid dahil alam niyang medyo nasasaktan ang kapatid. Muli na na namang umatake ang sumpa ilang oras ang nakalipas nang umalis sina Armando. Mabuti na lamang at naabutan siya ni Albert na nakahiga sa sahig at halos mawalan na ng malay.
Nakakalarma na ang kalagayan ni Ali dahil para bang lumalala ang epekto ng sumpa sa kaniya.
Nang nasasanay na si Ali ay unti unti na ring bumibilis ang ritmo ng pag-ayuda ni Albert. Pawang sarap ang nararamdaman ng dalawa sa kamunduhang pinasok nila. Hawak hawak ni Albert ang balingkinitang baywang ni Ali habang nakatuwad ito sa kaniya. Kitang kita ni Albert ang pagpasok ng kaniyang ari sa loob ng lagusan ni Ali. Swabe at walang sabit.
Habang ninanamnam nila ang isat isa ay may napansin si Albert sa lagusan ni Ali. Parang may nabubuong bulaklak sa paligid nito. Parang isang marka na unti unting gumuguhit sa balat ng kapatid hanggang sa naging mas matingkad na ito. Kulay rosas ang marka na tila isang bulaklak na may limang talulot. Isang hindi maipaliwanag na pangyayari.
Ipinasawalang bahala na muna ito ni Albert dahil ramdam na niyang malapit na siyang labasan. Bumilis pa ang pagkantot nito kaya naman tumindi ang ungol ni Ali.
“Ahhhh..Kuya Albert!” sigaw ni Ali dahil sa matinding sensayong nararamdaman. Bawat pagpasok ng alaga ng kaniyang kuya ang sarap ang gumuguhit sa kaniyang katawan na kahit hindi niya hinawakan ang kaniyang ari ay nilabasan ito ng kusa.
“Eto na ko bunso!” malakas na ungol ni Albert habang pabilis ng pabilis ang pag-ayuda nito.
“AHHHHHH…” sabay nilang sigaw nang iputok ni Albert ang kaniyang katas sa loob ni Ali. Pagkasabog ni Albert ay tila ba kuminang ang markang nabuo sa butas ni Ali. Hindi iyon napansin ni Albert dahil ninanamnam pa rin nito ang sarap na dulot ng kanilang ginawa. Napahiga si Albert sa tabi ng nakadapang kapatid. Hinihingal pa rin ang dalawa nang nagtama ang kanilang mga mata.
Napatawa na lamang sila dahil sa itsura nilang dalawa.
Nang mahimasmasan na ang dalawa ay sinabi ni Albert ang nangyari.
“Talaga kuya?” tanong ni Ali. Tumango si Albert bilang tugon. Nagtataka naman si Ali sa sinasabi ng kaniyang kuya. Ano kaya ang markang ito?
“Para siyang bulaklak. Pink ang kulay nito pero medyo mapusyaw siya. Para nga siyang tattoo eh na biglang sumusulpot.” turan ni Albert habang sinusuot ang kaniyang mga hinubad na damit. Ganun din si Ali. Nang nakapagdamit na sila ay kapwa sila lumabas sa silid ni Albert. Iniisip pa rin ni Ali kung ano ang markang iyon. Natatakot siya na baka masama ang hatid nito sa kaniya.
“Ayos ka lang ba?” tanong ni Albert sa kapatid nang mapansin na parang wala ito sa sarili.
“Ah opo kuya, iniisip ko lang kung ano na naman kaya ang hatid ng markang ito. Baka kasi masamang bagay na naman ito eh. Nag-aalala lang ako,” pag-amin ni Ali.
“Ako din nag-aalala Ali. Pero wag mo muna masyadong isipin yan. Wala ka namang nararamdamang masama diba?”
“Wala naman kuya.” tugon ni Ali.
“Kaya wag ka muna mag-isip nang kung anong masamang bagay. Nandito naman ako eh at babantayan kita.” sinserong sabi ni Albert. Napangiti naman si Ali saka yumakap nang mahigpit sa kaniyang kuya. Napatawa na lang si Albert sa tuwa at yumakap pabalik.
“O siya, antayin lang natin si Papa at tito Marko. Pagkatapos ay bibyahe na tayo.”
“Opo kuya,” tugon ni Ali.
Alas-singko na nang hapon nang makauwi si Armando at kasama ang kaibigang si Marko. Handa na ang lahat sa paglalakbay. Sumakay na sila sa sasakyan at sinimulan ang ilang oras na biyahe. Habang nasa biyahe ay naikwento ni Ali ang bagong natuklasan.
“Ilang sandali nalang ay makakarating na tayo sa bahay ng matanda. Baka alam niya ang tungkol sa markang yan,” nag-aalalang sabi ni Armando.
“Sana nga po papa,” sagot naman ni Ali.
“Malapit na tayo. Nakikita ko na ang bahay ni lola,” sabi ni Armando. Kita na nila ang ilaw ng bahay ng matanda. Pagkarating nila doon ay sinalubong sila ng matanda at pinapasok upang maghapunan.
“Siguradong gutom na kayo dahil sa biyahe kaya naghanda ako ng mga pagkain. Halina kayo at maghapunan na kayo,” sabi ng matanda. Masayang umupo sa kani-kanilang silya ang lahat at pinagsaluhan ang hinanda ng matanda. Pagkatapos nilang kumain ay naging seryoso na ang kanilang usapan dahil bukas na bukas din ay lalakbayin na nila ang Sevede.
“Sana ay handa na kayo sa inyong paglalakbay,” sabi ng matanda.
“Handa na kami lola,” tugon ni Albert.
Bago matapos ang kanilang usapan ay naitanong ni Ali ang tungkol sa marka. Nagbago ang mukha ng matanda nang marinig ito. Hindi mabasa ni Ali kung anong reaksiyong iyon. Ang sabi lang ng matanda ay masamang pangitain.
“Kaya kailangan niyo nang hanapin ang lunas sa lalong madaling panahon. Baka kung anong gawin ng markang iyan sa katawan mo Ali,” sabi ng matanda. Natakot si Ali sa narinig. Maging sina Armando, Albert at Marko ay kinabahan sa sinabi ng matanda. Natahimik ang lahat. Hanggang sa binasag ito ni Armando.
“Magpahinga na tayo lahat dahil simula na ng laban bukas,” sabi ni Armando at agad nila itong sinunod. Isa-isa silang nagtungo sa silid at humiga.
‘Ano kayang naghihintay sa amin sa Sevede?’ tanong ni Ali sa sarili nang makahiga na ito. Hanggang sa nakatulog na ito sa pag-iisip at pagod.
Kinaumagahan ay naghanda na ang mga manlalakbay. Sinigurado nila na wala silang nakalimutan lalo na ang mga binigay ng matanda na makakatulong sa kanila sa kanilang paglalakbay. Sumama ang matanda patungo sa lagusan. Nang makarating sila doon ay may pag-aalinlangan silang pumasok.
“Alam kong nakaktakot pero mas nakakatakot ang mangyayari kung hindi niyo mahahanap ang lunas. Wag kayong panghinaan ng loob,” sabi ng matanda. Muli ay naging determinado ang apat na wakasan na ang sumpang ito.
“Maraming salamat po lola,” sabi ni Ali at yumakap sa matanda.
“Mag-iingat kayo doon. Tandaan niyo lahat ng mga binilin ko. Mahiwaga ang Sevede at maraming di pangkaraniwang pangyayari,” paalala muli ng matanda. Tumango ang lahat bilang tugon.
“Maraming salamat po ulit,” isa isa nilang sabi at saka isa-isang pumasok sa lagusan. Ang hindi nila inakala ay magsisimula na ang hamon pagkapasok palang nila sa mundo ng Sevede.
SEVEDE
Ramdam ni Ali ang pananakit ng ulo nang unti-unti itong nagkamalay. Nang iminulat niya ang kaniyang mga mata ay namangha siya sa kaniyang paligid. Magaganda at di pangkaraniwan ang mga bulaklak na kaniyang nakita. Ang ilan sa mga ito ay alam niya dahil sa turo ng matanda. May mga tila alitaptap din na nagliliparan sa paligid. Inilibot niya ang kaniyang paningin at napansin na nasa kagubatan siya. Matataas ang mga puno na tumatakip sa matinding sikat ng araw. Rinig na rinig din ang mga huni ng ibon sa paligid. Namamangha pa rin si Ali sa kaniyang nakikita at pagkaraan ng ilang sandali ay napansin niyang mag-isa lang siya.
“San sila papa?” tanong nito. Muli niyang inilibot ang kaniyang paningi upang hanapin ang mga ito.
“Papa!” malakas na tawag nito pero walang sumasagot.
“Kuya, Tito Marko,” muli niyang pagtawag ngunit tila walang nakakarinig sa kaniya. Nagsimula na siyang kabahan dahil mag-isa lang siya. Maraming tumatakbo sa kaniyang isipan ngunit ang pinakamahalaga ay mahanap niya ang kaniyang mga kasama. Maganda man ang Sevede ngunit mapanganib pa rin ito lalo na at isa siyang mortal. Tanging kaunting impormasyon lang ang alam niya sa mundong ito.
Naglakad-lakad lang si Ali habang tinatawag isa isa ang kaniyang mga kasama, nagbabakasakaling marinig siya ng mga ito. Nakalayo na siya sa kaniyang pinanggalingan ngunit wala pa rin siyang nakitang kahit sinuman. Takot na takot na siya. Hindi niya kakayanin ito ng mag-isa. Pero imbes na magpalukob sa takot ay nag-isip ito ng gagawin. Binuksan niya ang kaniyang bag at hinanap ang isang libro na tungkol sa Sevede. Naghanap siya ng pwesto at muling binuklat ang libro. Palipat lipat ito ng pahina hanggang sa nakita niya ang isang larawan ng lagusan. Binasa niya ito at napagalaman na walang tiyak na lugar sa Sevede ang mararating kung papasok sa lagusan.
“Maaaring sa palasyo, sa karagatan, sa gubat o kung saan man ka dalhin ng lagusan,” pagbasa ni Ali ng malakas sa mga nakasulat. Mukhang ganun na nga ang nangyari sa kanilang apat. Marahil ay magkakaiba kami ng pinagdalhan ng lagusan. Hindi niya alam ang dahilan sa likod nito ngunit hindi na mahala iyon. Ang importante ay mahanap niya ang mga ito.
Muli siyang nagpatuloy sa paglalakad habang nagbabasa sa aklat. Dahil sa nakatuon ang kaniyang atensiyon sa libro ay hindi niya tinitignan ang kaniyang dinadaanan. Maya-maya pa ay may naapakan ito at sobrang gulat niya nang binalot siya ng lambat at nakabitin na sa puno. Isang bitag. Nataranta si Ali sa nangyari kaya nagsisigaw ito ng tulong. Hanggang sa nakarinig siya ng mga yapak sa ibaba. Tumingin siya rito at nakita ang dalawang lalaki na nakatingala sa kaniya.
“Tulungan niyo ko pleasee!” sigaw ni Ali sa dalawang lalaki. Gamit ang espada, pinutol ng isa sa dalawang lalaki ang isang tali na siyang dahilan ng pagkahulog ni Ali.
“AHHHHH,” sigaw ni Ali hanggang sa nahulog ito sa lupa. Nasaktan ito ng bahagya pero hindi na niya iyon alintana. Umalis siya sa lambat at inayos ang sarili. Sa kaniyang harapan ay nakatayo ang dalawang lalaki na seryosong nakatingin sa kaniya.
“Sino ka? At anong ginagawa mo dito sa kakahuyan?” tanong ng lalaking tansiya niya ay nasa 30 ang edad. Mahaba ang buhok nito at base sa kaniyang kasuotan ay para itong mandirigma. Pareho sila ng suot ng kaniyang kasama ngunit pansin niyang mas bata ang kasama niya.
Napalunok siya sa nakakatakot na boses ng lalaki.
“Ako nga po pala si Ali. Hinahanap ko ang mga kasamahan ko. Tatlo po sila. Baka sakaling may nakita po kayo?” magalang na tanong ni Ali. Walang sumagot sa kaniya. Namayani ang katahimikan sa kanila hanggang sa nagsalaita ang lalaki.
“Isa kang dayo,” sabi nito. Napamulagat si Ali sa sinabi nito.
“Ah, e-eh..” tila hindi makasagot si Ali. Hindi naman rin niya alam kung ano ang sasabihin upang ipaintindi ang sitwasyon.
“Anong sadya mo dito sa lupain ng Asygrat?” tanong ng mas matandang lalaki.
‘Asygrat?’ tanong ni Ali sa sarili. Inaalala niya kung saan niya nga ba narinig or nabasa ang salitang iyon.
‘Tama! Asygrat, ang lupain ng mga barbaro!’ sigaw nito sa kaniyang isipan. Hindi na maitago ang takot sa kaniyang mga mata. Nanginginig at nanghihina ang tuhod niya dahil sa takot. Sila ay mga barbaro, ang mga kinakatakutang mandirigma sa Sevede. Ang kanilang lupain ay hindi sakop ng kapangyarihan ng kaharian. Mayroon silang sariling mga batas at pinuno. Matatawag silang rebelde ngunit hindi sila pwedeng galawin ng palasyo dahil sa isang kasunduan.
Naging rebelde ang mga barbaro dahil sa hindi pagkakaunawaan ng mga ito sa palasyo. Dahil sa lakas ng mga barbaro ay hindi na ito kinalaban pa ng palasyo, sa halip ay binigyan sila ng kalayaan na mamumhay sa kanilang lugar ngunit oras na tumapak sila sa ibang lugar sa Sevede ay magkakaroon ng gulo. Iyon ang naging kasunduan sa pagitan ng Asygrat at ng palasyo. Simula nun ay namuhay na silang hiwalay sa buong Sevede.
Hinila ng mas nakatatandang lalaki si Ali nang hindi ito nakasagot. Kinuha niya ang mga kamay nito saka tinali. Hindi naman alam ni Ali ang gagawin dahil tila walang silbi ang kaniyang panlalaban dahil sa sobrang lalakas ng mga ito.
“Sumama ka sa amin, Severian. Marahil ay isa kang espiya ng hari,” sabi ng lalaki. Nanlaki ang mga mata ni Ali sa gulat.
“Hindi po ako espiya, hindi rin ako Severian!” tarantang tugon ni Ali ngunti hindi naniniwala ang dalawa. Ang itsura ni Ali ay nagsusumigaw na isang Severian at alam nilang nagsisinungaling lamang ito. Hindi makakatakas sa kanilang pang-amoy ang isang Severian, kahit anong mahika pa ang gamitin ay malalaman at malalaman ng mga barbaro kung Severian ang isang nilalang.