Hindi nagtagal ay tumigil na ang karwahe. Nakarating na sila sa kanilang destinasyon. Mas tumindi ang kaba niya nang pinababa na siya sa karwahe. Pinilit niyang kumawala pero lubhang malalakas ang mga nakahawak sa kaniya.
“Huwag ka nang magtangkang kumawala, mas masasaktan ka lang,” rinig niyang sabi ng isa sa kanila.
“Lakad!” maotoridad na sabi ng isa. Pero dahil sa takot ay nanginginig ang mga tuhod nito kahit pinipilit niyang maglakad ng maayos. Kaya naman halos kaladkarin na siya ng dalawang barbaro. Pagkatapos ay tinulak siya kaya naman napaluhod siya sa sahig. Tinanggal na din ang piring sa kaniyang mga mata at ang nakabusal sa kaniyang bibig.
Namumugto ang kaniyang mga mata dahil sa iyak. Tumingin siya sa kaniyang paligid at hinuha niya ay nasa Asygrat na ito.
“Pinuno, natagpuan namin ang Severian na ito na nagmamanman sa kakahuyan ng Asygrat. Marahil ay ipinadala ito ng hari ng Sevede,” sabi ng nakakatandang barbaro sa kaniyang pinuno na nakaupo sa isang trono. Nasa 40 na ang edad nito. Katabi niya ay ang kaniyang asawa.
Napangisi naman ang kanilang pinuno dahil sa sitwasyon.
“Pano kayo nakakasiguro na espiya ito?” tanong ng pinuno.
“Amoy ko ang dugong Severian na nananalaytay sa kaniyang dugo. Kailanman ay hindi nagkamali ang aking pang-amoy sa pagkilatis kung Severian ang isang nilalang,” sagot ng nakakatandang barbaro.
“Alam ko ang kakayahan mo Somir. Sabihin na nating Severian ito, pero pano ka nakakasiguradong espiya siya?” tanong ng pinuno. Hindi nakasagot si Somir.
“Hindi tanga ang Sevede upang magpadala ng ganitong espiya. Kitang kita sa wangis nito na parang hindi ito makakapatay ng lamok!” namamanghang tawa ng pinuno.
“Pero kahit na, Severian pa rin ang nilalang na to,” katwiran naman ni Somir.
“Hindi ako Severian!” sigaw ni Ali, “kaya parang awa niyo na po, kailangan ko pong hanapin ang pamilya ko,” pagmamakaawa ni Ali. Umiiyak na din ito dahil sa halo halong emosyon. Takot at pag-aalala ang nangingibabaw.
“Kung hindi ka Severian, pano ka nakapunta dito?” tanong ng pinuno.
“Galing ako sa Dimian. S-sa lupain ng mga engkanto..” humihikbing sagot ni Ali.
“At ano namang sadya mo dito encantado?” muling tanong ng pinuno. Hindi alam ni Ali kung paano sasagot. Natatakot siya na kung aaminin niya ang tungkol sa sumpa ay mas manganib ang buhay niya sa kamay ng mga barbaro.
“N-naligaw lang po ako. Kasama ko ang aking pamilya upang maglakbay at maghanap ng mga sangkap sa isang lunas. N-nagkaroon n-ng di inaasahang p-pangyayari, kaya ka-kami nagkahiwalay,” kinakabahang pagsisinungaling ni Ali. Ipinagdadasal niya na sana ay makalusot ang kaniyang kasinungalingan at palayain siya ng mga ito.
Natahimik ang paligid. Kinakabahan si Ali sa nakakabinging katahimikan. Hindi siya makatingin sa mga mata ng pinuno kaya nakayuko lamang ito. Para bang may kapangyarihan ang mga mata nito na psunurin ang kung sino man ang titigan niya.
“Sarim!” tawag ng pinuno sa punong tagapaglingkod. Dali dali naman ang tagapaglingkod na lumapit sa pinuno.
“Kamahalan..”
“Maghanda ng silid para sa ating panauhin. Maghanda ka rin ng mga kasuotang maaari niyang gamitin.” utos ng pinuno.
“Masusunod po,” tugon ng tagapaglingkod at sinunod ang utos ng pinuno. Nagulat si Ali sa inutos ng pinuno. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o kaya’y matakot sa kung anumang pinaplano ng pinuno.
“Pero kuya-” pagtutol ng barbaro pero agad itong pinutol ng pinuno.
“Nakapagpasya na ako Somir at iyon ay ang ituring ang encantadong ito bilang bisita. Wala nang makakapagpabago sa aking isipan,” sabi ng hari. Umugting ang panga ni Somir dahil sa galit ngunit alam niyang kailangan niyang sundin ang huling utos ng pinuno kahit pa man kapatid niya ito. Hindi na lamang sumagot si Somir at umalis dahil sa galit.
“Hayaan mo na ang aking kapatid encantado. Ano nga palang pangalan mo?”
“A-ali po, pi-pinuno,” nauutal na tugon ni Ali.
“Nagagalak akong makilala ka Ali. Sana ay maging masaya ka sa paninirahan mo dito pansamantala. Wag kang mag-alala at magtatalaga ako ng mga barbaro na hahanap sa pamilya mo. Ngunit sa ngayon ay dumito ka muna dahil delekado ang mundo sa labas ng Asygrat,” sabi ng pinuno.
Hindi alam ni Ali ang mararamdaman pero mas nangibabaw ang tuwa at pasasalamat dahil nagkamali siya sa iniisip tungkol sa pinuno.
“Maraming salamat po pinuno!” masayang tugon ni Ali.
Tinanggal na din ng barbarong si Andreas ang mga tali sa kaniyang katawan at kitang kita ang mga sugat sa katawan nito.
“Sumama ka sa tagapaglingkod ko upang makapagpahinga ka. Bukas na bukas ay sisimulan na natin ang paghahanap sa pamilya mo,” sabi ng pinuno.
“Maraming salamat po ulit pinuno,” muling pasasalamat ni Ali at tumango lang ang pinuno bilang tugon. Sumama si Ali sa tagapaglingkod at nang makaalis na ito ay umalis na din si Andreas.
Nang wala nang tao sa paligid maliban sa mga gwardiya at ilang tagapaglingkod ay di na naiwasan ng reyna ang magsalita.
“Aking hari, hindi ko maintindihan kung bakit mo tinuring na bisita ang Severian. Alam mong may kakayahan si Somir na kumilatis kung Severian ang isang nilalang kaya impossible na nagsisinungaling ang iyong kapatid,” tanong ng reyna. Napangisi naman ang pinuno.
“Alam ko. Alam ko din na nagsisinungaling ang Severiang iyon. Naaamoy ko ang masamng enerhiya mula sa kaniya ngunit may bagay na di ako maipaliwanag. Kaya kailangang dumito muna siya para mabantayan ng maigi. Hindi natin alam kung ano ang dala ng nilalang na iyon,” sagot ng hari.
“Pero hindi ba mas ligtas kung paalisin na lamang natin siya dito?” muling tanong ng reyna.
“Hindi muna sa ngayon.” huling sabi ng hari at nagpaalam na may gagawin pang mga trabaho. Hindi naman mapakali ang reyna dahil sa panganib na maaaring dala ng dayo ngunit dahil nakapagpasya na ang hari ay kailangan niyang magdoble ingat.
Samantala, si Somir ay nag-eensayo upang ilabas ang kaniyang galit. Hindi niya maintindihan kung bakit pinatuloy ng hari ang Severian na iyon sa kanilang lupain. Paano na lamang kung may panganib na dala ito? Panganib lamang at kamalasan ang dala ng mga Sevrian sa buhay nila at hindi niya alam kung bakit ganun na lamang iyon kinalimutan ng kaniyang kapatid.
“Somir”
Lumingon ito sa kung sino man ang tumawag sa kaniya at nainis siya ng makita ang kaniyang kuya. Kaya naman hindi nya ito pinansin at ipangpatuloy ang pag-eensayo.
“Somir!” muling tawag ng hari sa maotoridad na boses. Agad namang napatigil si Somir. May ganung takot ang dala ng hari kaya naman kinakatakutan ito dahil sa kakayahan nitong mapasunod ang ninuman.
“Naiintindihan ko ang iyong galit, pero gusto ko lang ipaalam sayo na iba ang kutob ko sa nilalang na iyon. Kaya kailangan ko ang tulong mo na bantayan lahat ng kilos at galaw nito.” sabi ng hari.
Nang marinig ni Somir ang sinabi ng hari ay naintindihan niya na kung ano ang pinaplano ng kaniyang kuya.
Kasalukuyang naliligo si Ali sa isang bukal sa likod ng palasyo. Nakababad lamang ito sa mainit na tubig at tila ba nasa langit ang kaniyang pakiramdam. Ngunit maraming tumatakbo sa kaniyang isip na bumabagabag sa kaniya. Hindi siya pwedeng magtagal dito dahil sa sumpa. Kailangan niyang mahanap ang kaniyang pamilya bago pa man umatake muli ito. Nag-iisip na ito ng plano kung paano makakaalis sa lugar na ito ngunit hindi gumagana ang kaniyang utak sa pagod. Kailangan niya ng pahinga ngunit sa dami ng inaalala niya ay napapagod siya sa kakaisip at pag-aalala lalo na sa kaniyang mga kasama.
Nang matapos na ito sa paliligo ay bumalik siya sa silid na itinalaga sa kaniya. Sinuot na niya din ang hinanda ng tagapaglingkod at humiga sa malambot na kama. pagkahiga niya ay agad siyang dinalaw ng antok dahil sa pagod sa dami ng pinagdaanan niya ngayong araw. Ipinagdadasal niya na sana maging maayos ang lahat bukas.
Maagang nagising si Ali. Saktong pagkagising niya ay pasikat na ang araw. Ngunit ang nakakuha sa atensiyon niya ay kung gaano kaganda ang tanawin. Napakaganda ng kalangitan. Kaya naman agad itong bumangon sa higaan at tumingin sa labas. Hindi na maalis ang ngiti nito dahil sa ganda ng umagang sumalubong sa kaniya. Tila ba binibigyan siya ng kalangitan ng lakas upang lumaban. Maya-maya pa ay may ideyang pumasok sa isip ni Ali kaya naman agad agad niyang kinuha ang kaniyang bag at doon inilabas ang isang sketchbook. Nakaugalian na ng binata ito na kung may papasok na ideya sa isip niya ay kailangan na niya itong gawin para hindi mawala.
Umupo ito sa silya malapit sa bintana at sinimulang gumuhit. Sa ekspresyon pa lang nito ay hindi maipagkakaila ang saya na kaniyang nararamdaman sa gitna ng pinagdadaanan niya ngayon.
Ang hindi niya alam ay may isang pares ng mga matang nakamasid sa kaniya. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman dahil sa kaniyang nakikitang ginagawa ng binata. Mali nga ba siya ng iniisip tungkol kay Ali? Ngunit para kay Somir ay walang mabuting maidudulot sa kanila ang pakikipagkaibigan sa Severian. Magdudulot lamang ito ng panibagong gulo sa pagitan ng dalawang lupain. Umalis si Somir sa kinatatayuan dahil aminin man niya o hindi, sinisigaw ng puso niya na mabuting tao ang binata.
Pero ang barbaro ay sanay nang hindi pakinggan ang puso.
Samantala, si Ali naman ay abala pa rin sa ginagawa nang may pumasok sa silid niya. Dahil masyado itong nakatutok sa ginagawa ay parang napupunta siya sa ibang mundo na hindi niya namamalayan ang nangyayari sa paligid niya. Ang nagbukas ng pinto ay walang iba kundi si Andreas. Batid ni Andreas na hindi siya napansin ni Ali na siyang pinagtataka niya kaya tinignan niya kung anong ginagawa nito. Lumapit siya ng kaunti at nakitang abala ang binata sa pagguhit ng isang alahas.
Hindi alam ni Andreas pero nalilibang siyang pinapanood si Ali habang gumuguhit. Bawat paggalaw ng mga kamay ni Ali ay parang nakakatuwa para sa binatang barbaro. Una pa lang ay ramdam na niya na mabuting tao si Ali. Unang kita pa lang niya rito ay alam niya wala itong gagawing masama. Pero dahil sa utos ni Somir ay kailangan niya itong igapos. Nakita niya ang namumula at sugatang pulso ni Ali. Agad naman itong nakaramdam ng pagkahabag.
“Encantado..” pagtawag niya rito ngunit hindi siya nito pinapansin. Sa isip ni Andreas ay baka nga masyado itong tutok na tila ba wala na itong pakialam sa paligid. Kaya naman mas lumapit pa ito at kinalabit ang binata. Napaiktad naman si Ali dahil sa gulat at tumingin kay Andreas. Nanlaki ang mga mata nito sa takot at tila di makapagsalita. Napansin naman iyon ni Andreasa at nalungkot siya dahil alam niyang masyado itong natakot sa kanila kahapon.
“Wag kang mag-alala, hindi kita sasaktan. Tatawagin lamang kita para sa agahan,” masuyong sabi ni Andreas.
Hindi naman iyon inasahan ni Ali. Sa katunayan ay nakaramdam siya ng kakaiba sa kaniyang tiyan dahil sa malalim at masuyong boses ng barbaro dahil ngayon niya lang mas napakinggan ito. Tahimik kasi ito mula nang una pa lang silang nagkita.
Alanganin itong tumango bilang pagsang-ayon. Pansin iyon ni Andreas ngunit naiintindihan niya ito. Marami pang araw at pagkakataon upang mas lalo silang magkakilala. Sa mga panahong iyon ay ipaparamdam niya rito na hindi siya masamang tao.
Inayos ni Ali ang kaniyang mga gamit at nagpaalam muna kung pwede siyang magpalit ng damit dahil nakapang tulog ito. Nakangiting tumango naman ang barbaro at lumabas ito ng silid upang hintayin si Ali.
Nang nakapag-ayos na si Ali ay lumabas ito ng silid. Pagkakita ni Andreas kay Ali natulala ito at kasabay nun ay ang biglang pagbilis ng tibok ng puso niya. Tila ba nakakita ito ng anghel sa kaniyang reaksiyon. Bagay na bagay ang damit na suot ni Ali sa kaniya. Yan ang iniisip ni Andreas habang nakatingin dito.
Ang hindi alam ni Andreas ay nagsasalita na pala si Ali pero hindi niya naririnig dahil sa pagkatulala.
“Ah, pasensiya na..Uhmm. Tara, naghihintay na ang pinuno sa hapagkainan,” tugon ni Andreas nang namalayang nakatulala na pala ito ng matagal. Nakaramdam ito ng hiya at agad na tumalikod at nagsimulang magalakad. Naguguluhan naman si Ali sa inaasta ng barbaro pero natutuwa siya nang makita itong namumula. Para bang napaka-cute nitong tignan na pulang-pula. Di niya akalain na may ganitong katauhan din pala ang barbarong ito. Biglang gumaan ang loob niya kay Andreas dahil dito.
Binagtas ng dalawa ang malawak at mahabang pasilyo para makarating sa hapag. Manghaang mangha si Ali sa strktura ng buong palasyo. Maganda din ang mga disenyo at mga pinintang larawan na nakasabit sa mga dingding. Samantalang si Andreas naman ay natutuwa sa kasiglaan ni Ali. Para itong batang paslit na manghang mangha sa mga bagay na ngayon niya pa lang nakita.
Habang nakatingin ang barbaro kay Ali ay bigla na naman siyang pumasok sa isip niya. Nalungkot ito nang maalala muli kung gaano kasigla ang palasyo noon dahil sa kaniya ngunit isang masalimuot na pangyayari ang naganap at nawala ang sigla ng buong Asygrat.
Nasa malalim na pag-iisip si Andreas nang mapansin na nakarating na sila sa kainan. Kinakabahan ng lubos si Ali dahil hindi niya alam kung paano makitungo sa pinuno ng Asygrat. Nang maramdaman ni Andreas ang panginginig nito ay sinigurado niya na mabait ang pinuno sa mga taong malinis ang hangarin. Napangiti naman si Ali sa narinig at kahit papano ay naibsan ang nararamdamang kaba. Huminga ito nang malalim nang binuksan ng alalay ang pinto.
Bumungad kay Ali ang malawak at magandang silid. Parang mas malawak pa ito sa buong bahay nila kaya naman halos malula siya sa laki at ganda nito. Sa harap niya’y isang mahabang mesa na punong puno ng pagkain. Nakaupo doon ang pinuno, ang kaniyang asawa, dalawang batang lalaki at si Sorim na ngayon ay malamig ang mga matang nakatingin sa kaniya. Bigla naman siyang kinabahan kaya napayuko na lamang ito.
“Mabuti at nandito na ang aking mahal na panauhin. Halika at samahan mo kami sa pagkain,” nakangiting anyaya ng pinuno sa kaniya. Nahihiyang ngumit si Ali at bumati pabalik sa pinuno. Iginiya naman siya ni Andreas upang makaupo na ito at makakain. Ang hindi niya lang gusto ay katabi niya ngayon si Somir.
‘Malulunok ko pa kaya ang pagkain dito?,’ tanong ni Ali sa sarili dahil sa lamig ng tingin ni Somir sa kaniya. Ngunit nang makita niya ang mga pagkaing nakahanda ay para bang nawala lahat ng takot niya at ang gusto niya lang ay lantakin ang lahat ng pagkain sa harap niya.
“Kumain na tayo,” sabi ng hari kaya naman sobrang tuwa ni Ali. Agad siyang kumuha sa mga pagkain sa harap niya at napapapikit ito sa sarap bawat subo. Hindi niya namamalyan na lahat ng mga mata ay nakatitig na pala sa kaniya. Nang marealize niya yun ay napatigil ito sa pagkain at yumulo.
“Pasensya na po,” mahina nitong sabi ngunit tumawa lang ang pinuno at ang kaniyang asawa. Hindi naman inasahan ni Ali ang matatanggap na reaksiyon kaya napatingin ito sa kanila. Natuwa bigla ang puso niya nang makita ang masayang tawa ng mag-asawa. Naalala niya ang kaniyang mga magulang na ganyan din kung tumawa. Bigla niyang namiss ang mga araw na sabay silang kumakain at sabay naglilinis ng bahay. Bumalik lahat ng masasayang alalaala ng kaniyang buhay dahil dito.
“Pasensya na Ali, natuwa lamang kami dahil sa sigla mong kumain. Kaya kain lang nang kain, lahat nang ito ay para sa ating lahat,” masayang sabi ng asawa ng pinuno.
“MmHmm,” pagsang-ayon naman ng hari. Agad nagliwanag ang mukha ni Ali at tinuloy ang pagkain.
“Ang sarap po ng mga pagkain Pinuno,” sabi ni Ali na halos hindi na maintindihan dahil punong puno ang bibig nito.
“Dahan-dahan at baka mabulunan ka,” sabi naman ni Andreas na natutuwa rin sa sigla ni Ali,
Masayang kumain ang lahat. Maging si Somir, kahit hindi niya aminin ay alam niya sa kaniyang sarili na hindi kapahamakan ang dala ni Ali. Ngunit andun pa rin ang pagaagam-agam niya kaya naman babantayan pa rin niya ito.
‘Isang araw pa lamang niya rito, paano kung pakitang-tao lang lahat ng mga ito?’ tanong ni Somir sa sarili. Sa kanilang lahat, siya ang pinakamahirap magtiwala. Ang tiwalang minsan nang nabasag ay mahirap nang ibalik. Ang masama pa doon ay naapektuhan ang iba dahil dito. Nagiging mahirap na sa kanila ang magtiwala sa kahit sino.
Nang matapos ang kanilang pagsasalo-salo sa pagkain ay nagpaalam na ang mag-asawa dahil sa trabaho at gayundin si Somir.
“Andreas, ipasyal mo muna si Ali sa bayan nang sa gayon ay masanay siya rito. Ikaw naman Ali, wag kang mag-alala dahil hindi ko kinalimutan ang pangako ko sa iyo,” sabi ng pinuno bago sila umalis.
Hindi alam ni Ali kung bakit sobrang bait ng pinuno sa kaniya. Natatakot tuloy siya na baka may kapalit ang lahat nang ito. Ngunit mas pinipili niya na isiping mabuti lang talaga itong tao ngunit alam niyang kailangan niya pa ring mag-ingat dahil ayon sa mga natutunan niya tungkol sa mga barbaro, hindi sila nagtitiwala agad sa kung sino-sino.
————————
PALASYO NG SEVEDE
Sa pinakatagong parte ng palasyo matatagpuan ang isang munting dampa na kung saan ito ay naging pribadong lugar ni prinsepe Raquim. Ito ay naging sanktruaryo para sa kaniya dahil sa magandang pwesto nito. Tahimik at mapayapa ang paligid kaya naman sa tuwing may bumabagabang sa kaniyang isipan ay dito siya nagpapalipas ng oras para makapag-isip. Maliban doon, may iba pang dahilan kung bakit niya pinatayo ang sanktuaryong ito.
“Ahhhhhh…..Raquim,” hiyaw ng isang babaeng nasa ilalim ng prinsepe.
Patuloy lang ang prinsepe sa mabilis at malalim nitong pag-ulos sa babae. Libog na libog na ito sa bawat daing at ungol sa sarap ng kaniyang katalik na lalong nagpapataas sa init na nararamdaman.
Samantalang ang babae naman ay halos mawalan ng ulirat sa tindi ng sensasyong hatid ng kayamanan ng prinsepe. Bawat pagsalakay nito sa kaniyang kaselanan ay langit ang hatid nito sa kaniya.
Kapwa sila hinihingal at naghahabol ng hininga habang pinapaligaya ang isa’t isa. Sinusulit nila ang oras na meron sila ngayon.
“Sige pa…” Pagsusumamo ng babae na hindi na niya alam kung saan ibabaling ang kaniyang ulo kaya naman ang kaniyang mga kamay ay pumulupot sa leeg ng prinsepe at niyakap ito. Damang dama ng prinsepe ang malulusog nitong hinaharap kaya naman mas lalo itong ginanahan sa pag-ayuda. Damang dama ng prinsepe ang paghulma ng kaniyang ari sa loob ng babae.
Kapwa sila nabihag ng ng pagnanasa ngunit ibang tao ang nasa isip ng babae. Ibang tao ang iniisip niyang nagpapaligaya sa kaniya ngayon. Ang bawat halik, haplos at yakap na pinapadama sa kaniya ni Raquim ay ibang tao ang kaniyang iniisip. Sana kahit sa ganung paraan, maibsan ang kaniyang konsensya para sa taong mahal.
“Lalabasan na ako…” Mahinang bulong ng prinsepe sa tenga ng kaulayaw.
“Hmmmmmm ” pigil na ungol ng babae. Maging siya ay nararamdaman na ring malapit siyang labasan.
Mabilis namang umayuda ang prinsepe. Halos magiba ang kama sa tindi ng kaganapan. Nagpapalitan sila ng malalakas na ungol at halos mayanig ang buong kagubatan sa lakas ng kanilang daing.
“aAhhhhhhh!!…” Sabay nilang hiyaw nang marating nila ang kasukdulan.
Napahiga ang prinsepe sa tabi ng babae. Kapwa nila hinahabol ang kanilang hininga. Pawisan at humahangos ang dalawa habang nakatingin sa kisame.
Tumingin ang prinsepe sa babae.
“Ayos ka lang ba? Patawad, napasobra ata ako..”
Napatawa lang ang babae sa sinabi ng prinsepe.
“Ayos lang ako Raquim. Alam mo namang wala lang sa akin to.” sagot ng babae
Nagkatitigan ang dalawa. Nang humupa na ang init na kanilang nararamdaman ay tila ba nag-iba ang ihip ng hangin. Kapwa sila tumayo at sinuot ang kanilang mga damit.
“Salamat ulit Raquim sa tulong mo,” sabi ng babae sa prinsepe habang inaayos nito ang kaniyang buhok. Ngumiti lang si Raquim sa babae. Medyo mabigat ang kaniyang pakiramdam. Nakokonsensya siya sa mga namamagitan sa kanila ng dalaga. Ngunit sa sitwasyon nila’y ni isa sa kanila ay walang magagawa.
“Bukas na bukas ay muli akong maglalakbay. Kung kailangan kong halughugin ang buong mundo ay gagawin ko mahanap lamang ang aking kapatid. Buhay man o patay..” determinadong turan ng prinsepe.
Tahimik lang nakatitig sa kaniya ang babae. Natatakot rin siya sa maaaring kinahinatnan ng kapatid ni Raquim. Ngunit ang tanging magagawa lamang niya ay magdasal.
“Kung ganun ay mag-iingat ka. Ngunit bago ka umalis, may ibibigay ako sa iyo na sana ay makatulong sa paghahanap mo kay Cynrad,” sabi ng babae.
“Ano yun?” tanong ni Raquim.
May dinukot ang babae sa kaniyang bulsa. Isang kwintas. Ngunit ito ay hindi pangkaraniwang kwintas lamang.
Namangha ang prinsepe habang pinagmamasdan ang nagliliwanag na kwintas.
“Ano to?” tanong muli ni Raquim.
“Kumunsulta ako sa isang babaylan upang humingi ng tulong sa paghahanap kay Cynrad. Ito ay kwintas ni Cynrad na binigay niya sa akin bago siya naglakbay. Binasbasan ito ng babaylan at sana’y maging matagumpay ang kaniyang ginawang ritwal rito at ihatid ka sa kinaroroonan ni Cynrad,” sabi ng babae saka inabot ang kwintas kay Raquim.
“Ano namang matutulong nito sa paghahanap kay Cynrad?”
“Habang palapit ka ng palapit sa kinaroroonan niya ay patingkad ng patingkad ang liwanag nitong kulay pula. Dun mo malalaman na malapit mo na siyang matagpuan,” paliwanag ng dalaga.
Napatango naman si Raquim bilang tugon. Lumapit ang babae sa prinsepe at ipinatong ang kaniyang kamay sa balikat nito saka ito dahan-dahang tinapik.
“Nawa’y gabayan ka ng mga diyos sa itaas at maibalik mo sa kaniyang tahanan ng buhay si Cynrad.” sabi ng dalaga.
“Pinapangako ko..” tugon naman ni Raquim.
——————————————————–
Buhay na buhay ang umaga sa Asygrat. Manghang-mangha si Ali sa nakikitang pangyayari sa paligid. Kung ikukumpara ang buhay dito sa buhay sa mundo niya ay masasabi niyang simple ang ang pamumuhay dito. Para siyang nagbalik sa nakaraan na kung saan hindi pa sinasakop ang mundo ng makabagong teknolohiya.
Maraming iba-ibang pangyayari sa paligid. May kaniya-kaniya silang ginagawa. Hindi naman mabura ang mga ngiti sa labi ni Ali na parang hindi niya alam ang uunahing tignan. Nakangiti lamang si Andreas habang nakatingin sa binata. Kanina pa niya ito inoobserbahan at halos lahat na ata ng ekspresiyon nito ay nasaulo na niya. Hindi niya alam kung bakit pero talagang ang gaan ng loob niya rito.
Maya-maya pa ay napansin niyang kanina pa ito nakatitig sa isang bagay at kita ang pagkalito sa mukha nito. Napatawa na lamang siya dahil sa mga reaksiyon ni Ali na hindi nabigong pasayahin siya.
Lumapit ang lalaki kay Ali. Lumingon naman si Ali nang maramdaman ang presensiya ng lalaki sa tabi niya at nagulat siya sa kung gaano kalapit ang mukha nila sa isa’t isa. Napatanga siyang nakatingin sa gwapong mukha ng barbaro. Malinis ang mukha nito at mabango ang kaniyang hininga. Gwapo ang barbaro ngunit ang pinakanakakuha ng kaniyang atensyon ay ang mga mata nito na parang kumikinang sa bawat pagtama ng liwanag. Dahil sa masyado siyang nakatuon sa binata ay di na niya namamalayan na nagsasalita na pala ito. Ipinapaliwanag na nito kung ano yung bagay na iyon na kumuha sa kaniyang atensiyon.
Pero ni isa ay wala siyang naalala at naintindihan.
“Ali..”
“Ali!”
Sa pangalawang tawag sa kaniyang pangalan siya bumalik sa kaniyang katinuan.
“Ha?”
“Kanina ka pa nakatulala jan,” tawa ni Andreas,” ang sabi ko gusto mo bang bilhin to?”
Tinuro ni Andreas ang bagay na iyon. Nang muli itong tinignan ni Ali ay nanumbalik ang interes niya sa bagay na iyon. Isa itong musicbox ngunit ramdam ni Ali na hindi ito pangkaraniwan. Ang tinig nito’y labis na nakakapukaw ng kaniyang atensiyon kaya naman di niya namalayang tinitignan na niya pala ito ng matagal kanina. Napakaganda ng musika nito. Masarap sa tenga at para bang dinadala ka sa isang paraiso na kung saan tahimik at payapa. Hindi gaya sa mundong ito. Mahiwaga ngunit mapanganib.
“Pwede ba?” tanong ni Ali. Ngumiti lamang si Andreas at saka tinawag ang mangangalakal. Tumagal ng ilang minuto ang kanilang transaksyon at nang matapos na ito ay inabot ni Andreas kay Ali ang musicbox. Nagliwanag ang mukha ni Ali at nagpasalamat kay Andreas. Nagalak naman si Andreas dahil napasaya niya ang binata kaya naman hinaplos niya na parang aso ang buhok nito at nauwi sa masayang biruan.
Nilibot pa ng dalawa ang buong bayan. Pinasyal ni Andreas si Ali sa mga masayang pasyalan dito sa kanila at labis namang natuwa si Ali sa lahat ng kanilang pinuntahan. Marami na rin silang bitbit na kanilang pinamili na halos lahat ay si Ali ang may gusto.
Kasalukuyan silang nakasakay sa kabayo ni Andreas. Nakakapit si Ali sa beywang ng binatang barbaro habang dahan-dahan nilang tinatahak ang daan pauwi. Maliwanag ang kalangitan kaya naman nakatingala si Ali at masayang pinagmamasdan ang mga bituin sa langit. Naalala niya bigla ang mga panahong magkasama sila ni Jared na pinagmamasdan ang mga bituin sa langit at matiyagang naghihintay ng shooting stars para humiling. Bigla siyang nakaramdam ng lungkot at pangungulila.
Ilang sandali pa ay nakarating na sila sa palasyo. Hinatid ni Andreas si Ali sa silid nito bitbit ang mga pinamili nila mula sa bayan. Habang tinatahak nila ang pasilyo patungo sa silid ni Ali ay napansin ni Andreas ang pag-iba ng kalagayan nito. Kanina ay sobrang masigla niya ngunit ngayon ay tila ba anlaki ng pasan nito. Nang makarating na sila sa silid ni Ali ay inilapag ni Andreas ang mga bibit sa isang mesa. Malungkot pa rin ang mukha ni Ali kaya naman di na nagdalawang isip si Andreas na magtanong.
“Tila may bumabagabag sayo Ali…” saad ni Andreas.
“Pasensiya na, bigla ko lang naalala ang pamilya ko..” malungkot naman na sagot ni Ali.
Nalungkot naman si Andreas dahil dito. Siguradong nangungulila na nga ang binata sa kaniyang pamilya. Lumapit si Andreas kay Ali at dahan-dahan nitong ikinulong sa yakap ang binata. Nagulat si Ali sa ginawa ni Andreas pero agad siyang naging kumportable sa yakap ng barbaro. Hindi niya maipaliwanag pero biglang gumaan ang kaniyang pakiramdam dahil may karamay siya sa mga panahong nangungulila siya sa kaniyang pamilya at kaibigan. Tumagal ng ilang minuto ang kanilang yakapan.
“Huwag kang mag-alala, tutulong ako sa paghahanap sa mga kasama mo..” masuyong banggit ng barbaro habang hinihimas ang ulo ng binata. Nakangiti na si Ali at tumatango-tango sa sinabi ni Andreas. Dahil doon ay napangiti din ang barbaro.
‘Ayan, mas bagay sayo ang laging nakangiti..’ sabi ni Andreas sa kaniyang isipan..
Lumipas ang ilang araw ay wala pa ring balita tungkol sa kaniyang ama. Labis na siyang nababahala kakahintay ngunit alam niyang ginagawa naman ng pinuno ng mga barbaro ang kaniyang pangako. Sa mga araw na lumipas ay pinag-aralan din ni Ali ang tungkol sa Asygrat. Sa tulong ng mga libro sa aklatan ng palasyo ay marami siyang natutunan na maaari niyang maging sandata sa paghahanap ng lunas. Pinag-aralan niya ang iba pang mga nilalang na hindi niya nalaman. Pinag-aralan din niya ang mga tradisyon at mga kaugalian nila dito sa Asygrat. Hindi lamang malinaw sa kaniya kung bakit nagkaroon ng hidwaan ang Asygrat at ang kaharian ng Sevede. Gayunpaman, siguradong mabigat ito.
Kasalukuyang nasa silid niya si Ali at nagbabasa. Mayroon siyang mga ilang libro na dala mula sa aklatan. Kasalukuyan siyang nagbabasa ng isang nobela tungkol sa isang prinsesa na naglakbay sa ibang mundo para mahanap ang mahiwagang bulaklak na magpapagaling sa kaniyang amang hari.
“….Nang nawawalan na ng pag-asa ang prinsesa ay biglang sumagi sa kaniyang isipan ang salamancero ng Hozar…,” pagbabasa ng malakas ni Ali. Bigla siyang napatigil nang may sumaging ideya sa isipan niya. Salamanca. Mahika. Maaaring makatulong sa kaniya ang isang manggagaway o kung sino mang salamangkero. Ang problema lang ay kung saan siya maghahanap.
Nag-isip si Ali kung ano ang susunod na gagawin. Ang pinakamaganda niyang pwedeng gawin ay humingi ng tulong kay Andreas, o sa pinuno ngunit baka maging sanhi pa to ng pagkatuklas sa kaniyang sikreto. Dalawang bagay lamang ang kaniyang magagawa, ang ipaalam sa pinuno o ang mag-isang maghanap. Ang problema, may sapat kaya siyang oras para dito. Nagpapasalamat na lamang siya sa mga diyos at hindi pa umaatake ang sumpa. Ngunit di siya maaaring pakampante kaya sa lalong madaling panahon, kailangan niyang mahanap ang kaniyang pamilya.
Kinabukasan, abala pa rin si Ali sa pagbabasa ngunit sa ngayon ay nasa hardin ito. Maya-maya pa ay nakaramdam na ito ng pagod kaya naman naisipan niyang bumalik sa kaniyang silid. Sumasakit ang kaniyang ulo habang naglalakad sa pasilyo. Nang makarating ito sa kaniyang silid ay humiga siya agad. Ipinikit niya ang kaniyang mga mata para matulog at magpahinga ngunit hindi humuhupa ang sakit ng kaniyang ulo bagkus ay mas lalo pa itong lumalala. Unti-unti ding nanghihina ang kaniyang katawan. Ang ulo niya ay parang nabibiyak sa dalawa sa sobrang sakit na hindi niya maiwasang mapasigaw na parang gusto na niya nalang mamatay sa tindi ng sakit.
Tila mas lumalala ang epekto ng sumpa sa kaniya na halos patayin na siya sa sakit. Sumisikip na din ang kaniyang daluyan ng hangin kaya naman nahihirapan na siyang huminga. Ito na nga ang inaalala ni Ali. Hindi niya alam kung kanino hihingi ng tulong. Masyado din siyang umasa na matatagalan muli bago umatake ang sumpa.
Kahit ang pagsigaw ay nahihirapan na din siya. Malalakas na pagdaing ang kaniyang ginawa habang pinipilit na huminga ngunit dahil nasa sulok ang silid na ito ay madalang ang mga alalay at kawal dito kaya walang nakakarinig sa kaniya. Halos mawalan na ng malay si Ali at unti-unting humihina ang kaniyang pandinig at habang papasara ang kaniyang mga mata ay nakita niya ang isang pigyura na tumatakbo palapit sa kaniya.
“Ali!” sigaw ng pinuno ng mga barbaro at agad dinaluhan ang binata. Inakay niya ito at pilit ginigising ngunit si Ali ay tanging pagdaing lang ang nagagawa. Dahan-dahang minulat ni Ali ang kaniyang mga mata at sinalubong ang nag-aalalang titig ng pinuno.
“Pinuno….” nahihirapang sambit ni Ali.
“Anong nangyari?” tanong ng pinuno, “teka at tatawag ako ng manggagamot”. Nang binanggit nito ang manggagamot ay humigpit ang hawak ni Ali sa hari.
“W-wag…p-p-po…” nahihirapang pagpigil ni Ali na ngayon ay naluluha na. Hindi naman alam ni pinunong Azrel ang gagawin.
“Ano bang problema Ali? Sabihin mo sa kin ang pwede kong gawin..” sambit ng pinuno.
Hindi na nagdalawang isip si Ali na sabihin ang kaniyang tunay na kalagayan. Ngunit dahil sa nahihirapan na siyang huminga ay nahihirapan din siyang magsalita. Ang tanging nabanggit niya lang ay ang salitang “sumpa”
“Anong sumpa?” puno ng pagtatakang tanong ng pinuno. Dahil hindi na makapgsalita ng maayos si Ali ay pinilit niyang iginalaw ang kaniyang kamay at dahan-dahang tinatanggal ang butones ng kaniyang pantalon. Nakatitig lamang ang pinuno sa ginagawa ni Ali at maraming tanong ang tumatakbo sa kaniyang isipan.
Napansin ng pinuno na nahihirapan si Ali na ibaba ang kaniyang pantalon kaya naman humingi siya ng permiso na tulungan niya ito. Tumango lang si Ali bilang tugon. Napalunok ang pinuno habang binababa ang pantalon ni Ali. Nang matagumpay niya itong naibaba ay linandas ng kamay ni Ali ang kaniyang pang-upo.
“A-ang s-s-sumpa..” sambit ni Ali habang tinuturo ang kaniyang pang-upo. Napamulagat naman ang pinuno sa gulat dahil naguguluhan talaga siya sa inaasta ng panauhin.
Tinignan ng pinuno ang pwetan ni Ali. Napamulagat siya nang makita ang guhit na tanda na may sumpa siya ng demonyo. Agad naintindihan ng pinuno ang kalagayan ni Ali. Nakaramdam siya ng kaunting inis dahil tinago ni Ali ang isang mahalagang bagay na dapat noong una pa lang ay sinabi na nito.
Dahan dahan niyang inilapag si Ali sa kama nito. Tumayo siya at dumiretso sa pinto upang isarado ito. Lumapit ito sa binata. Napalunok siya habang tinitignan ang makinis at matambok na pwetan ni Ali. Sumampa na rin ang pinuno sa kama at tuluyang tinanggal ang pantalon ni Ali. Nilandas ng pinuno ang kaniyang kamay patungo sa butas ni Ali. Nakaramdam ng kuryente si Ali sa ginawang paghaplos sa kaniya ng pinuno. Unti unti siyang nakakaramdam ng init. Maya-maya pa ay dumura ang pinuno sa kaniyang kamay at ipinahid sa ngayo’y sumisikip nang butas ni Ali.
“Malala na ang epekto ng sumpa sa iyo Ali..” banggit ni pinunong Azrel habang pinapalambot ang butas ni Ali. Nang naramdaman na niyang unti-unting lumuluwag ito ay ipinapasok na niya ng dahan-dahan ang kaniyang daliri. Ramdam niya ang init ng kweba ni Ali na bumabalot sa kaniyang magaspang at malaking kamay. Napasinghap si Ali nang maramdaman ang matabang daliri ng pinuno. Unti-unti ring lumuluwag ang kaniyang paghinga habang minamasahe ng pinuno ang kaniyang butas.
“Hnggg…” daing ni Ali
Patuloy lang ang pinuno sa pagmasahe sa butas ni Ali. Unti-unti na ring tumitigas ang kaniyang ari sa loob ng kaniyang kasuotan. Nagwawala na ito at nais nang lumabas sa loob ng mga telang nakabalot rito.
“Pinuno….” mahinang banggit ni Ali.
“Hmmm?” sagot naman nito.
“Kailangan ko na po kayo,” nahihirapang sambit ni Ali,” pakiusap”
“Masusunod,” sagot naman ng pinuno. Tumayo ito at mabilis na inalis ang lahat ng kaniyang suot. Tumambad naman kay Ali ang brusko at magandang kaanyuan ng pinuno. Mas tumindi ang pag-iinit ng kaniyang katawan ng masilayan ang kahubaran ng pinuno. Napalunok din siya nang makita ang kargada ng pinuno. Hindi ito nalalayo sa kargada ng kaniyang ama sa halip ay mejo mas malaki pa ito. Tuwid na tuwid ang tayo nito at may iilang ugat sa paligid. Kumikintab din ang ulo ng kargada ng pinuno dahil sa paunang katas na kanina pa lumalabas sa kaniyang ari.
Natuwa naman ang hari nang makita ang pagkamangha sa mukha ni Ali habang nakatitig sa kaniya. Alam niyang nasa kritikal na kalagayan sila ngayon ngunit di niya mapigilan ang tuwa. Nawala na din sa isip niya ang kaniyang reyna na tanging asawa niya kahit pa maaari siyang mag-asawa ng higit pa sa isa. Gayunpaman, alam niya sa sarili niyang gagawin niya lamang ito dahil sa kailangan at may buhay na nakasalalay. Maaaring traydor ang kaniyang katawan ngunit sa huli, ito’y isang responsibilidad lamang.
Naglakad pabalik sa kama ang pinuno. Dahan dahan niyang tinataas baba ang kaniyang kamay sa kaniyang kahabaan. Gamit ang kaniyang laway at paunang katas ay mas dumudulas ito sa kaniyang kamay. Sumampa ang pinuno sa kama. Lumapit ito sa ngayo’y nakahigang si Ali habang nakahiwalay ang mga paa. Kitang kita ang katigasan nito na naguumapaw na din ng paunang katas. Nalilibugan ng husto ang pinuno sa angking alindog ni Ali. Sa maamong mukha ng binata’y nakapinta ang pagnanasang nais niyang mapunan. Labis na ding nag-iinit si Ali at gustong gusto na talaga ng kaniyang katawan ilabas ang init na nararamdaman.
Nilagyan ni pinunong Azrel ang ngayo’y kumikibot na lagusan ni Ali. Muli niyang pinasok ang kaniyang dalawang darili upang mas paluwagin pa sana ang napakasikip na lagusan ni Ali dahil baka masaktan siya pag tuluyan na niya itong pinasok.
“Ihanda mo na ang sarili mo Ali…” sambit ng pinuno sa malalim na boses. Kinabahan na si Ali dahil sa laki ng kargada ng pinuno at siguradong makakaramdam siya ng sakit.
Itinutok na ni pinunong Azrel ang kaniyang alaga sa lagusan ni Ali. Tumayo ang lahat ng balahibo ni Ali nang naramdaman ang pagdikit ng dulo ng ari ng pinuno sa kaniyang bukana.
“Ipapasok ko na Ali..” sabi ng pinuno, “huminga ka ng malalim at tanggapin mo ang aking sandata para mabawasan ang hapdi na iyong mararamdaman,” masuyong tuloy ng pinuno. Sumunod naman si Ali kahit nahihirapan pa ring huminga.
Unti-unti nang pinapasok ng pinuno ang kaniyang kargada. Kita sa mukha ni Ali ang kaba at hirap sa mukha ni Ali.
“Shhhh….” pag-aalo ng pinuno sa ngayo’y naiiyak na binata dahil sa sakit. Dumapa ang pinuno saka siniil sa halik ang binata upang sa gayo’y maibsan man lang ang sakit na kaniyang nadarama habang dahan dahang pinapasok ng pinuno ang kaniyang sandata.
“Hmmmmmppphhh,” daing ni Ali sa gitna ng kanilang halikan dahil naramdaman niya ang tuluyang pagpasok ng ulo ng kargada ni pinunong Azrel sa kaniyang lagusan. Humiwalay ang pinuno sa kanilang nagdikit na labi at muling inalo ang binata.
“Naipasok na ang ulo.Mawawala din ang sakit mamaya. Sinisigurado ko sayo..” malambing na turan ng pinuno habang pinupunasan ang tumutulong luha ng binata. Tumango-tango naman si Ali bilang tugon.
“Yumakap ka lang sa akin bata…” sabi ng pinuno at dumapa muli. Magkadikit na ang kanilang katawang parehong pawisan dahil sa init ng kaganapan. Unti-unti na ding pinapasok ng pinuno ang kalahati ng kaniyang ari. Napaigtad naman si Ali dahil doon kay tumigil muna ang pinuno. Nakabaon na din ang kuko ng binata sa malapad na likod ng pinuno at halos makagat na rin niya ang balikat ng katalik. Hindi naman ito masakit kay pinunong Azrel, sa halip ay tila mas pinatindi lamang nito ang kaniyang kalibugan. Dahan dahang inilabas ng pinuno ang kaniyang kahabaan at muli itong pinasok hanggang sa kalahati. Sinimulan niyang kantutin ang butas ni Ali ng dahan dahan.
“ARGHHHH…” daing ni pinunong Azrel dahil sa sensayong dulot ng lagusan ni Ali sa kaniyang kalakihan. Ngayon lamang siya nakaranas na makasiping ang isang lalaki kaya naman ibang iba ang pakiramdam niya sa mga oras na ito. Mainit at masikip. Masarap sa pakiramdam. Iyan ang nararamdaman ngayon ng hari. Para bang dinala siya sa isang paraiso at tila ba nalulunod na siya rito. Gustong gusto na niyang lubusin at ipasok ang lahat kay Ali ngunit ayaw niyang masaktan ng lubos ang katalik kaya pilit niyang pinipigilan ang sariling demonyo.
Si Ali naman ay unti unti nang nakakapag-adjust sa sandata ng pinuno. Nagpapasalamat siya rito dahil naging maasikaso at maalaga siya sa kaniya. Biglang sumagi sa isip niya ang kaniyang ama dahil ganito siya nito tinuring noong una nilang magtalik. Hindi man siya nakaramdam ng sakit noon ngunit kung paano sila naging matiyaga sa kaniya ay parehong pareho. Unti-unti na ring gumiginhawa ang pakiramdam ni Ali. Wala na ang sakit ng kaniyang ulo at maging ang kaniyang daluyan ng hangin ay nagiging normal na din. Mabilis lamang ang tibok ng kaniyang puso dahil sa antisipasyon sa kung anong susunod na magaganap.
Naramdaman ng pinuno na unti-unti nang gumiginhawa ang pakiramdam ni Ali. Maluwag na ring tinatanggap ng lagusan ni Ali ang kaniyang kargada. Hindi na ito dumadaing sa halip ay tila ba umuungol na ang binata sa sarap.
Napangiti ang pinuno.
Sinubukan niyang ipasok ang natitirang parte ng kaniyang sandata ng dahan dahan. Pinapakiramdaman niya ang binata kung nasasaktan ba ito upang maitigil niya muna. Ngunit di niya inaasahan na tinanggap siya nito ng buong buo.
“AHHHHHHHHHH….” sabay nilang ungol nang maisagad ng pinuno ang kaniyang sandata. Gustong gusto na niyang labasan dahil sa sarap na dulot ng lagusan ni Ali sa kaniya ngunit pinipigilan niya ito. Bumilis ang tibok ng kanilang mga puso. Kapwa sila hinihingal nang matagumpay na naisagad lahat ni pinunong Azrel ang kaniyang kalakihan. Dahil sa ninanamnam pa nila ang kanilang pagsanib pwersa ay di nila napansin ang pagbago ng kulay ng marka ni Ali. Mula sa pagiging itim ay naging kulay rosas ito.
“Hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman..” banggit ng hari habang nakababad ang kaniyang matigas na sandata sa loob ni Ali.
“Pinuno…” mahinang sambit ni Ali,” pwede na po kayong gumalaw,”pagpapatuloy nito.
“Masusunod..” sagot ng pinuno at saka dahan dahang umayuda. Ninanamnam niya ang kalooban ni Ali. Sinasaulo niya ang bawat parte ng lagusan nito habang nakayakap sa kaniya ang ngayo’y nasasarapang binata. Nakapikit ito at nakanganga dahil sa sensasyong dulot ng paglusob ng pinuno. Hinahaplos haplos ng binata ang likuran ng pinuno ng mga barbaro habang unti-unting bumibilis ang pag-ayuda nito.
Hindi na nga nakapagpigil ang pinuno at binilisan na ang kaniyang paglabas-masok sa lagusan ni Ali. Nagpapalitan na sila ng ungol dahil sa sarap. Pareho nilang nilalandas ang daan patungong langit. Todo kapit ang binata sa pinuno dahil para bang mawawalan na ito ng lakas. Habang ang pinuno naman ay may kakaibang nararamdaman. Para bang nadaragdagan ang kaniyang enerhiya sa katawan. Pakiramdam niya ay sa kaniyang bawat pag-ulos ay lumalakas ang kaniyang mga kalamnan. Hindi nila napapansin ngunit nagliliwanag ang marka ni Ali sa gitna ng kanilang pagtatalik. Ano nga kaya ang ibig sabihin nito?
Sarap na sarap si Ali habang binobomba siya ng pinuno. Puno ng libog at pagnanasa ang kaniyang utak at katawan na hindi na siya makapag-isip ng ibang bagay. Bumilis nang bumilis ang ginawang pag-ayuda ng pinuno.
“AH, pinuno…” ungol ni Ali habang siya’y mabilis na kinakantot ng pinuno.
“ARGHHH, ang sikip mo Ali. Sobrang sarap mo…” tila nababaliw nang paulit ulit na ungol naman ng pinuno. Kapwa sila natutuwa sa mga palitan nila ng ungol. Kapwa sila inaalipin ng pagnanasa. At kapwa sila binabalot ng sarap.
Patuloy lamang sila sa pagtatalik. Ramdam na ramdam ni Ali ang malaking kargada ng pinuno na mabilis na naglalabas masok sa kaniyang lagusan. Malugod niya itong tinatanggap nang wala nang kahirap-hirap.
Hanggang sa nakaramdam na silang sila’y lalabasan na.
“Eto na ako Ali!..AHHHHH…” ungol ng pinuno habang mabilis na umaayuda.
“Malapit na din po ako pinuno..” sagot naman ni Ali habang kumikiskis ang kaniyang ari sa pagitan ng kanilang katawan ng pinuno. Bumilis nang bumilis ang pagkantot ng pinuno habang papalapit nang papalit itong labasan hangang sa..
“AHHHHHHHHHH!!!” sabay nilang sigaw nang marating na nila ang ikapitong glorya. Bumulwak ang semilya ng pinuno sa loob ni Ali. Ramdam na ramdam ni Ali ang init at makremang tamod ng pinuno. Kung babae lamang siya’y baka buntis na ito sa dami nang pinutok ng pinuno. Samantalang siya’y nagpalabas sa kanilang mga katawan. Sabay silang nilabasan. Nakabaon pa rin ang mga daliri ng binata sa likod ng pinuno habang sila’y nilalabasan. Nakailang putok rin ang pinuno bago ito natigil.
Hingal na hingala at pawisan silang dalawa pagkatapos ng aksiyong iyon. Dahil sa pagod ay di nila napigilang matulog at natulog silang magkayakap…
HI! Sana magustuhan niyo ang update natin ngayon. EHEHEHE..
Gusto ko sana mag-add ng photo reference ng characters para di na sila masyadong idescribe pero baka ayaw tanggapin ng wattpad. If you want lang naman ng photo reference, baka may suggestions kayo ng pwede nating gawin. Pero pwede rin namang i-imagine niyo na langgg.
Yan lang muna for now and wag kalimutang ishare ang inyong mga thoughts sa story na itey…byyyyieee