Unauthorized copying and/or use of any part of this literary work without the explicit written approval of the author is against the law.
All rights reserved.
Ako si Sally. I’ve been a teacher at John Forward Prep School for almost 10 years. Bagong bukas pa lang ang school ng magsimula akong magturo dito.
I’m 33 now. I’m petite at di naman kalakihan ang aking boobs pero proud ako dahil tayong-tayo pa din ito. Di pa laspag, ika nga. Kahit na halos 17 taon akong may-asawa, di naman kami laging nagsisiping.
May mga classroom kami na kailangan ma-repair kaya naman kumuha ng mga karpintero ang may-ari ng school. 5 yung mismong karpintero at isang foreman/master carpenter, si Kuya Estong. Sa kanilang anim, si Kuya Estong ang medyo tahimik.
Ang limang karpintero ay masasabing tipikal na karpintero ang dating. Medyo sunog ang balat dahil siguro babad sa ilalim ng araw. Matipuno ang katawan nila at katamtaman ang tangkad. Medyo brusko sa kanilang pananalita. Mahilig din sa berdeng biruan lalo na kung sa palagay nila ay hindi namin naririnig na mga babae.
Si Kuya Estong ang pinakamaliit sa kanila. Kung tutuusin, unremarkable si Kuya Estong kung pagmamasdan mo lang, that is, until you hear him talk. He’s unusual for a carpenter, even for a foreman. He’s soft-spoken, very sensible. I could even say, full of practical wisdom, wordly wisdom, pero sagad din sa libog pagkaminsan.
Paminsan-minsan sumasali din naman si Kuya Estong sa mga biruan nila. Pero kapag nakikita nya na nasa malapit lang kami ay sinasaway nya mga tao nya. Di naman talaga maiiwasan na magkarinigan dahil maliit lang ang paaralan.
Unang araw pa lang nila ay halos puro kalibugan na ang kwentuhan ng mga karpintero. Wala naman masyado kaso sa akin ang ganun dahil may-asawa naman na ako. Hiwalay nga lang. Ang isa pang teacher dito, si Ann, ay may-asawa na din pero bago pa lang. Buntis si Ann, sa tingin ko ay nasa 3 o 4 na buwan na.
May dalawa pang mga batang mga guro na parehong dalaga, si Teacher Yolly at Teacher Rina. Napapansin ko na kapag naririnig ng dalawang batang guro ang mga berdeng biruan ng mga karpintero ay napapabungisngis sila na pigil dahil baka marinig ng mga karpintero.
Minsan ay natanong ko ang aking mga kapwa guro, “hindi ba kayo nababastusan sa mga naririnig nyo sa mga karpintero?”
“Medyo lang po,” ang sagot ni Ann, “pero may asawa naman na po ako kaya nasasakyan ko naman.”
“Sino, ang asawa mo pagkauwi mo? Paano naman kami,” ang sabat naman ni Yolly na sinundan naman ng bungisngis ni Rina.
“Eh, kayo po Mam Sally, ano po nararamdaman ninyo?” tanong sa akin ni Ann.
“Hay naku, Ann, maawa ka kay Mam Sally. Ikaw may masasakyan pag-uwi, si Mam Sally wala,” ang sabi ni Rina na medyo natatawa pa.
“Wala nga eh. Takot si Rolly. Baka daw makunan ako. Lecheng lalaki yun, duwag,” reklamo ni Ann.
“Mam Sally, bili ka din po ng laruan ng katulad sa akin,” payo ni Yolly.
“Ano namang laruan yan?” balik kong tanong sa kanya.
“Yun pong kasinglaki ng pipino na de-baterya,” sabad ni Rina. At sabay-sabay kaming nagtawanan.
Ang totoo ay medyo nag-iinit din ako pag nakakarinig ako ng mga berdeng biruan. Unti-unting namamasa ang aking kaselanan kapag masyado ng garapal ang biruan ng mga karpintero. Minsan naulinigan ko sila na pinag-uusapan, pinagpapantasyahan nila kami na babarurutin nila kami ng sabay-sabay. Inaam…