Trigger warning — contains taboo/sensitive themes; also, if you don’t understand the distinction from violent imaginative fiction and reality, then this isn’t for you. Also, I’m currently reposting all my writings published on another Philippine erotica website during my days as “W-Dummy”.
Alas sais y medya na ng gabi. Sa ilalim ng puting ilaw ng buwan, sa labas ng kalsada, at napalilibutan ng hindi mabilang na kalalakihan – tuloy pa rin ang pag gangrape sa katawan ni Mia. Walang tigil ang patak ng luha niya dahil sa sobrang sakit ng katawan at sa walang humpay na nga na pambababoy sa kanya.
Naka ngudngod ang pisngi ni Mia sa concrete na kalsada, nakaluhod ang mga hita, at naka angat ang puwet. May tumutulo pang tamod mula sa nakabukang bibig ni Mia. Maririnig din ang malalim na paghinga at hingal mula sa kanya. Ang kaliwang braso naman ni Mia ay mahigpit na hawak ng isang lalaki. Pilit ginagamit ng lalaking ito ang braso at kamay ni Mia para jakulin ang tite niya. Ang kanang kamay naman ni Mia ay bakante at nagagamit ni Mia para suportahan ang sarili at hindi mawalan ng balanse.
Salit-salitan ang mga lalake sa pagputok ng tamod sa magandang mukha ni Mia. Hindi rin nakatakas ang makinis at maputi niyang likuran. Wala na yatang parte ng katawan ni Mia na hindi naputukan ng tamod. Sa pwet naman niya walang patawad ang mabilis na paglabas-pasok ng tite.
“Oh, bilisan niyo na diyan!” tangkang pagnakaw-atensyon ng isang boses na naka-megaphone galing sa taas.
Tumingala ang mga lalake at nakita nila ang misteryosong lalake na naka-maskara: ang nagpakilalang si “W”. Nakasilip si W sa bintana ng isang mataas na gusali at may hawak na megaphone.
“Alas-siyete ng gabi ipapasok ko na ulit yang puta-puta ninyo,” dagdag ni W.
Inasahan na ni W na hindi magugustuhan ng malaking grupo ng mga lalaki ang magiging anunsyo. Paano mo nga naman mababawi ang babae sa ganito karaming tao? Natural, hindi ito magiging madali.
Kagaya ng inasanahan, maririnig ang sabay-sabay na pag sigaw at pagreklamo ng mga lalake. Humihingi pa sila ng dagdag na oras. Iba sa kanila nakikiusap pa nga na wag ng itigil ito. Hindi rin mawawala yung nakikiusap kung pwede bang i-uwi daw nila si Mia.
Handa naman si W sa ganitong sitwasyon. Ano ang pinakamadaling paraan para pasunurin ang ganito karaming tao? Sagot: gumamit ng dahas.
Inalis ni W ang tingin sa bintana at may tiningnan sa tabi niya. Sumenyas siya na parang may tinatawag.
Bumukas ang mga katabing bintana at sumilip ang humigit sampung lalakeng nakasuot ng parehong maskara na suot ni W. Bawat lalaki ay matatanaw na may suot na kevlar vest at may hawak na iba’t-ibang klase ng sub-machine gun. Itinutok ito ng mga lalake sa mga lalaki sa ibaba ng gusali.
Naging dahilan ito para magpulasan at kanya-kanyang tumakbo ang mga lalaki.
“Putang ina naman paputok na eh,” reklamo ng lalaking kumakantot sa pwet ni Mia. Dali-dali niyang hinatak paalis sa pwet ng babae at tite, mabilisang isinuot ulit ang brip at short, at mabilis na tumakbo palayo.
Hindi na rin maiwasan magkaroon ng stampede sa pagmamadali ng mga lalaking makaalis.
Dahil dito pansamantalang nakapagpahinga ang katawan ni Mia. Sa wakas, walang humahawak sa kanya, walang maingay na sumisigaw at nagsasabi ng kung ano-anong malalaswang salita, at higit sa lahat walang gumagamit sa katawan niya.
Naiwang nag-iisa si Mia sa kalsada, nakapikit ang mga mata at tuloy ang pag-iyak. Hingal na hingal siya. Malagkit sa tamod ang buong katawang pulang-pula na. May ilan na rin siyang mga sugat at kalyo dahil sa gigil ng mga malilibog na lalake na minsan ay kinakalmot siya o kaya naman ay kinakagat.
Maririnig ang mabibigat na yapak ng mga lalake galing sa direksyon ng gusali.
“Ipasok niyo na yan dito,” utos ni W na ngayon ay nakababa na ng gusali.
Mabilis na lumabas mula sa parking lot ng gusali ang limang lalaking may hawak na baril, nakatutok sa mga lalaking tumatakbo. Hanggang ngayon ay walang nagpapaputok. Mas malaki nga namang problema at lilinisin pa ang mga bangkay kung ganon. Naka-kasa at tunay ang mga baril at bala pero ginamit lamang itong panakot. Utos kasi ni W na walang magpapaputok hanggat walang gumaganti – kagaya na lang ng pagdampot ng bato at pagbato sa mga tauhan niya.
Tatlong lalaki naman ang lumapit kay Mia at pilit siyang itinayo. Wala ng lakas ang katawan ni Mia para gumanti. Tanging manood at magdasal na lang ang kayang gawin ng magandang babae. Binuhat siya ng tatlong lalake pabalik ng gusali.
————————————-
Alas otso na ng gabi.
Nakahiga si Mia sa malinis at malambot na kama. Siya ngayon ay malinis na ang katawan at medyo basa pa ang buhok galing sa ligo. Pero ang kanyang mata ay naka-blindfold, nakatali ang mga paa at kamay sa apat na dulo ng kama, at walang suot na kahit ano. Ito ang parehong kama kung saan siya pinagsamantalahan ng sariling mga kaibigan ng malasing ilang oras na ang nakalipas. Ang mga lalaking kaibigan ni Mia ay nakatulog na sa mga sofa dahil sa sobrang kalasingan.
Dalawang lalaking may baril naman ang nakabantay sa mga lalaki habang si W ay nakaupo sa kama na hinihigaan ni Mia.
“Kamusta ka?” tanong ni W kay Mia. Hindi pa rin makikilala ang boses niya dahil na nga sa voice distortion ng suot niyang maskara. Ginagawa nitong malalim ang tunay niyang boses.
“Tama na po…” mahinang sagot ni Mia. Pansin sa malalim at nangangarag niyang boses ang pagod. “Tama na po, ayoko na. Tama na.”
“Wag kang mag-alala,” sagot ni W. Dinig ni Mia ang tunog ng sinturon at pantalon na tinatanggal. “Konti na lang, makakauwi ka na.” Tuluyang hinubad ni W ang suot na brip at pantalon.
“Uhh… boss,” biglang pagsabat ng isang gwardya. “Boss, baka po pwede akin na lang siya. Kahit wag niyo na po ko bayaran, parang yun na yung bayad ko.”
Tumingin ng masama si W sa gwardya. “Hindi. Unang-una sa lahat wala kayong karapatan humingi sakin ng kahit ano hanggat hindi ko kaya tinatanong kung may kailangan kayo. Pangalawa – mabilis akong magsawa sa babae. Pangatlo – pero hindi ko pa rin siya ibibigay sayo dahil wala kong tiwala sayo.”
Kinakabahan ang gwardya sa naging sagot ni W pero naglakas loob itong sumagot. “Boss, sayang naman po kasi. Kontento naman po ko sa bayad niyo, sobrang laki po. Pasalamat po ko sa inyo at mababayaran na namin ni misis lahat ng utang namin at makakapagpagawa pa kami ng second floor sa bahay. At tingin ko may matitira pa sa bayad ko, pwede pang gamitin para magbukas kami ng sari-sari store. Kaso boss… kasi po… kada isang taon lang po dumadating tong Araw ng Paglilinis? Gusto ko rin pong makatikim ng babae.”
Sa puntong ito, nagulat si W sa lakas ng loob ng gwardya. Sa lahat ng naging tauhan niya itong isang gwardya lang na ito ang bukod-tanging may bayag para sagutin siya at makipag-usap matapos niyang magsalita. Dahil dito, ayaw man aminin ni W pero medyo nakuha ng gwardya ang respeto ni W.
“Mag-usap tayo mamaya,” sagot ni W. “Sa ngayon tumahimik ka muna.”
Nagkatinginan ang dalawang gwardya sa naging sagot ni W. Nagulat sila at tila magbibigay pa yata ito ng pagkakataon para pakinggan ang hiling ng gwardya.
“Uh… salamat po, sir W,” sagot ng gwardya.
Matapos ang pag-uusap, binalik ni W ang atensyon kay Mia. Dahan-dahan siyang gumapang sa katawan nito.
“Tama na po… pagod na pagod na po ko. Ayoko na. Tama na po,” tuloy na pagmamakaawa ng umiiyak na si Mia.
“Shhhhhhhhhhh… shhhshhh…” bulong ni W sa tenga ng babae.
Gamit ang mga kamay niya ay malambing niya sinusuklay ang buhok ng babae.
“Hindi ako kagaya ng iba. Dahan-dahan lang ako,” bulong ni W.
“Ayoko na po. Hindi ko po to gusto. Pauwiin niyo na ko,” hagulgol na sagot ni Mia. “Ano po ba gusto niyo ibibigay ko naman po wag lang ito.”
Malambing na hinihimas ni W ang mga binti ni Mia. May konting galos at bakat ng mga ngipin pero makinis pa rin ang mapuputing legs nito. “Marami na akong pera. Wala kang maibibigay sakin na kahit ano. Katawan mo lang gusto ko ngayon.”
Dahan-dahang humimas si W mula sa hita at paangat sa bandang puke ni Mia. Lalong lumala ang paghagulgol ni Mia ng maramdamang papunta sa puke niya ang mga kamay ni W.
“Tama na ayoko na,” ulit ni Mia. “Masakit na masakit na po. Tama na, ayoko na!” humihikbi na si Mia.
Ipapasok na sana ni W ang isang daliri sa butas ng puke ni Mia ng biglang may malakas na pagsabog na narinig galing sa itaas ng kwarto. Biglang napatayo si W at tumingin sa mga gwardya.
Kzzzt. Tumunog ang mga radyo ng dalawang gwardya. “10-80 parking lot! Repeat, 10-80 parking lot! Over!” pasigaw na boses ang maririnig mula sa radyo.
Pagkatapos nito ay mabilis na isinuot ulit ni W ang brip at pantalon.
“Boss, may bomba daw na sumabog sa parking lot!” sabi ng isang gwardya.
“Eva-” naputol ang sagot ni W ng magsalita na naman ang boses na nasa radyo.
“Whiskey, 10-71! Ang dami nila!” sumunod na sabi ng boses. Maririnig sa background ang tunog ng putukan ng baril.
“Boss!” malalaki ang mata ng dalawang gwardya na nakatingin kay W, naghahantay ng order.
Mabilis na tumakbo si W sa mesa na nasa gitna ng mga sofa. Kinuha niya ang remote na nakapatong dito at binuksan ang malaking TV. May mga pinindot siya sa remote para malipat ang display ng TV sa CCTV na nasa parking lot.
Kita sa CCTV ang matinding putukan na nagaganap. Sa kaliwang panig: mga tauhan ni W na malinaw na kulang sa tao at natatalo na sa laban. Sa kanang panig, entrance ng parking lot: tatlong trak ng EXTERMINATORS at mga sundalo nito na mas marami.
“PUNYETA!” malutong na sigaw ni W.
Ang mga luha ni Mia na kanina lang ay dahil sa hirap, takot, at sakit ay ngayong napalitan na ng luha dahil sa kaligayahan. Nasagot na yata ng Diyos ang mga dasal niya para mailigtas.
“Takas na!” sigaw ni W sa mga gwardya. “Hindi natin kaya yan!”
“10-4, sir!” sagot ng dalawang gwardya at mabilis na lumapit papunta sa elevator. Dali-daling sumunod si W sa dalawang gwardya.
Pag pasok ng tatlo sa elevator ay mabilisang pinindot ang button papunta sa pinakamataas na palapag: ang rooftop.
Muling nagradyo ang gwardya. “Sierra One, papunta na kami sa rooftop. Code 8 na lang sa rooftop. Over!”
“10-26 tayo dito sa taas! Preparing chopper for take off na!” sagot ng boses sa radyo – pero ibang boses naman ito, hindi ito yung kausap kanina.
Tumingin ang gwardya kay W. “Sir, clear daw tayo sa taas. Walang helicopter ang EXTERMINATORS.”
Tumango si W. Hindi man kita ang mukha niya dahil sa maskara pero mababasa sa body language nito na kinakabahan din siya.
Hindi nagtagal bumukas na ang pintuan ng elevator. Anim na gwardya ang bumungad sa tatlo. Dinig ang maingay na pag-ikot ng elisi ng helicopter pati na rin ang sobrang lakas na hanging galing dito. Mabilis na inescortan ng dalawang gwardya si W papunta sa helicopter. Sumakay si W pati na rin ang dalawang gwardya. Kasama na nila ngayon sa loob ng helicopter ang piloto at pangatlong gwardya na nasa tabi ng piloto.
Kailangan pa ng helicopter ng konting segundo bago ito makalipad.
“SIR! ORDERS PARA DUN SA MGA NASA BABA?!” pasigaw na tanong ng isang gwardyang nasa labas ng helicopter.
“GAWIN NIYO YUNG SINABI KO SA GANITONG SITWASYON!” sagot ni W.
Tumango ang gwardya at babalik na sana para sumakay ng elevator ang grupo pero napansin nilang sarado na ang elevator at may sakay na ito. Kasalukuyang nasa ibaba ang elevator at papaakyat na papunta sa kanila. Alam na nilang mga sundalo ng EXTERMINATORS ang nasa loob.
Mabuti na lang at handa na ang helicopter para lumipad. Umangat ang helicopter mula sa kinalalapagan nito at nag-umpisang lumipad papalayo ng rooftop. Nakasilip ang mga gwardya at si W sa mga bintana ng helicopter para tingnan kung ano ang nangyayari sa rooftop.
Habang sila ay papalayo, nakita nila ang pagbukas ng elevator at ang pagpapalit ng putukan ng mga gwardya ni W at ng mga EXTERMINATORS. Mabilis na naubos ang mga tauhan ni W. Nakita ng mga EXTERMINATORS ang helicopter ni W na lumilipad palayo at papuputukan pa sana pero masyado na itong nakalayo para pa maabot ng mga bala nila.
“Punyeta!” sigaw ni W.
Huminga ito ng malalim at kinalma ang sarili. Sa ngayon ligtas na sila. Marami pa rin siyang pera pero nakuha ang isang gusali niya. Nag-isip isip siya sa susunod na hakbang.
Marami pa siyang pera. Marami pa siyang gusali. Marami pa siyang tauhan. Hindi pa dito nagtatapos ang madidilim niyang plano. Pero lahat ng ito wala dapat nakakaalam. Ang tanging paliwanag na naisip ni W ay maaaring ito ang ganti ng mga lalakeng tinutukan nila ng baril kanina. Marahil ay may napalapit na trak ng EXTERMINATORS sa lugar at dito na kumanta ang mga lalaki, dahilan para malaman ng EXTERMINATORS ang sikretong pinagtataguan ni W.
Tama naman si W. Kinanta nga ng mga lalake ito sa EXTERMINATORS. Kinuha ng EXTERMINATORS ang address at nakumpirma sa hitlist nila na kasama ang gusaling ito sa records ng PNP na dapat ay i-raid at puntahan.
“Boss W, san po tayo?” tanong ng piloto.
Huminga ulit ng malalim si W. Ilang minuto din siyang hindi sumagot. “Pumunta tayo sa bahay ko malapit sa NAIA.”
Sumabat ang gwardyang katabi ng piloto, “Mag-iibang bansa ka po ba muna, Boss W?”
Nakangiti si W at tatawa-tawa. “Sa ngayon ay hindi ako komportable sa Pilipinas. Ilang oras na lang at matatapos na ang Araw ng Paglilinis. Kailangang ko munang bumalik sa normal kong trabaho at maghanda ulit para sa susunod na taon. Nakuha man ng gobyerno ang gusali ko pero hindi pa rin nila ako kilala. Wala silang makukuhang kahit anong impormasyon na makakatulong sa kanilang malaman kung sino ako at paano ako tapusin. Wala yan. Wala yaaaan.” Tumawa ulit si W at natahimik muli.
Tumango ang katabi ng piloto. “Ahhh… Bali business visit po, sir, okay…” pabulong nitong sagot habang may pinipindot sa smartphone nito. “Private jet?” tanong ng gwardya.
“Private jet,” sagot ni W.
“Destination po, sir?”
“South Korea.”
“Korea? May properties din po pala kayo dun, sir?”
“Iho, marami akong ari-arian.” Tumawa ulit si W.
“Uhh… sir?” sabat ng piloto. “Matanong lang po. Bali Koreana po yung susunod niyong biktima sa susunod na taon, tama po ba?” nakangiti ito at parang nasisiyahan sa posibilidad na makatikim ng Koreana.
“Tama,” sagot ni W. “Pero hindi lang basta-bastang Koreana. Big time. Celebrity. Artist.”
“Wow,” sabay-sabay na reaksyon ng mga gwardya at piloto.
“Sir, sino po?” tanong ng piloto.
Nilabas ni W ang smartphone. May app siya na binuksan. Lumabas sa screen ng phone ni W ang view ng maraming CCTV camera. Lahat ng CCTV ay nasa loob ng isang magandang bahay. Makikita sa isang kuha ng CCTV ang babaeng nakatayo at nakatalikod sa camera. Mukhang naghuhugas ito ng kamay sa kusina ng bahay.
Sumilip ang dalawang gwardya magkatabi ni W. “Sir, sino po yan?”
“Tingnan niyo, sandali…” sabi ni W habang naghahantay na lumingon ang babae.
Pag lingon ng babae ay nanlaki ang mga mata ng dalawang gwardya. “Sir… parang si ano yan ha? Si… yan po ba yung Dasuri Choi?”
————————————-
ITUTULOY…
————————————-
SUSUNOD SA CHAPTER 3:
Kinuha ni Dasuri ang shot glass na may lamang wine. Nilapit niya sa bibig ang glass at ininom ang wine. Lingid sa kaalaman niya ay may halong droga ang wine. Hindi pampatulog ang drogang ito kundi isang klase ng droga kung saan maiiba ang takbo ng utak ng gumagamit nito. Maiiba ang perception nito sa realidad. Kung ano-ano ang makikita at maririnig nila na hindi naman talaga totoo.
Makalipas ang ilang lagok at isang oras, nararamdaman na ni Dasuri ang epekto ng droga. Ang mga mukha ng kausap niya ay nagugulo sa kanyang paningin. Lumalabo ito at nag-iiba-iba ang kulay ng mga balat. May parang mga anino rin siyang nakikita sa gilid ng mga mata pero sa tuwing titingin siya nawawala ang mga anino. Umiikot ang paningin niya at medyo may konting hilo.
Nanlaki ang mga mata ni Dasuri ng makita niya ang mga kamay ng kasama niya ay naging… galamay o tentacles.
Ang maligayang pop music na tumutugtog sa bar kung saan siya naroroon ay bumabagal at lumalalim ang tunog. Para bang slow motion lahat ng nangyayari sa paligid niya. Tulala siyang tumitingin sa bawat mukha ng mga kasama pero unti-unting nag-iiba ang mga anyo nito. Hindi na sila mukhang tao. Mukha na silang halimaw na galing straight mula sa mga fantasy movies.
“Dasuri?” Tanong ng isang kasama ni Dasuri.
Napansin nito na namumula ang katawan ni Dasuri lalo na ang mga mata nito. Malinaw na mayroon siyang kakaibang nararamdaman. Simula na ring napansin ito ng iba pa niyang kasama. Nag kumpulan sila sa harap ni Dasuri at paulit-ulit na tinatawag ang pangalan niya at tinatanong kung ayos lang siya. Hindi sumasagot si Dasuri, bagkus ay tahimik pero kita ang takot sa mukha niya at paulit-ulit ang pagpapalit-palit ng tingin sa iba-ibang mukha ng mga kasama.
“….aaaahhh” umpisang pag panic ng Koreana.
Hindi na niya makilala ang mga taong nasa paligid niya. Sa paningin niya ay hindi na sila mukhang tao. Hugis tao pa rin pero mukha ng halimaw ang mga mukha. May mga braso pa rin pero ang mga kamay nito ay tentacles na. Ang mga boses nila ay hindi na rin niya naiintindihan, hindi na ito wika ng tao. Kakaibang mga tunog-halimaw na lang ang boses nila sa pandinig ni Dasuri.
Pasigaw na nagtanong si Dasuri kung ano ang nangyayari. Hanggang sa kinain na siya ng takot at tuluyang sumigaw.