PROLOGUE
“Itatakas na kita rito, Celine habang wala pa si Marco. Halika, aalalayan kita.”
Seryoso akong tumingin kay Leon habang nakaupo ako sa kama at yakap-yakap ko ang aking mga binti. Kanina pa ako umiiyak pagkatapos akong pagmalupitan ng ina ni Marco. Sa mga nakalipas na araw, palagi nalang ako ang napagbubuntunan nito tuwing galit siya kaya kitang-kita ang mga sugat at pasa na natatamo ko tuwing sasaktan ako nito.
Halos isang taon na rin akong nanatili sa kanilang poder at magmula noon, walang araw na hindi ako nakakaranas na pagsalitaan ng masasakit na salita at tratuhin na para bang isang alila na kailangang sumunod sa mga utos nila.
Hindi naman ako nakaranas ng ganito sa mga magulang ko. Kahit gaano kayaman ang pamilya namin, hindi naman ganito ang pakikitungo nila sa ibang tao. Nanggaling din ako sa isang mayamang pamilya. Kung tutuusin ay mas mayaman pa sa pamilya Madrigal. Mas malaki rin ang mansiyon na mayroon kami. Mas maraming katulong. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi nakakaranas na mapagbuhatan ng kamay ng aking mga magulang.
Muli kong iniangat ang aking tingin sa nag-iisang tao na may lakas ng loob na tumulong sa akin. Si Leon Dela Luna.
Matagal ko nang pinag-iisipan ang tungkol sa sinabi niya sa kaniyang plano na iligtas ako. Noong nakaraang linggo ay binanggit niya sa akin ang tungkol sa event na pupuntahan ng mga Madrigal sa kabilang bayan. Aalis ang buong pamilya sa mansiyon at ang tanging matitira lamang ay ang guwardiya at ang ilang katulong sa bahay na kagaya ko, nakakaranas din ng pagmamalupit sa pamilya Madrigal. Ang pamilyang ito ang pinaka-kinikilala ng mga tao sa bayang ito. Sila ang batas. Sila ang maaaring maghusga. Sa kanila lang naniniwala ang mga mamamayan sa kabila ng kasamaan ng pag-uugali ng bawat miyembro ng pamilya nito.
Walang puwedeng sumagot, umapila, at higit sa lahat, walang puwedeng bumastos sa kanila. Matagal ko ring natanggap sa aking sarili na matatagalan ako bago makaalis sa impyernong ito. Alam kong hindi magiging madali. Kaya noong lumapit si Leon sa akin para tulungan ako, hindi ko naiwasang magdalawang isip.
Sunod-sunod na pumasok sina Mara at Amy sa aking silid kasama ang guwardiya na si Mang Nestor. Bakas sa mga hitsura nito ang awa sa akin.
“Sige na, Ma’am Celine. Mabuti pa kung sumama nalang kayo kay Sir Leon para makalaya na kayo sa bahay na ito,” ani Amy.
Mabilis kong pinunasan ang aking mga luha at tumayo sa kama. Mabilis akong nagtungo sa dalawang kasambahay na naging kakampi ko na rin at karamay sa loob ng isang taon dito sa mansiyon.
“Kapag umalis ako, paano kayo? Siguradong sa inyo ibubunton ni Don Franco at Doa Helena ang galit nila.”
Lumapit ang guwardiya at humarap sa akin.
“Huwag po kayong mag-alala, Ma’am Celine. Ako na po ang bahala sa kanila. Gagawa nalang kami ng kuwento kung paano ka nakatakas nang hindi namin napapansin. Okay lang kami. Ang mahalaga ay makaalis na kayo rito.”
Bumaling ako kay Leon.
“Masisiguro mo bang magiging ligtas sila kapag umalis ako?” tanong ko na ang tinutukoy ay ang mga kasambahay at guwardiya.
Tumango si Leon.
“Huwag kang mag-alala, Celine. Kapag nakaranas pa sila ng hindi magandang trato sa mga Madrigal, ako na mismo ang kukuha sa kanila. Sa akin sila magta-trabaho.”
Malaki ang naging papel ni Leon sa buhay ko. Malaki ang naitulong niya para mapanatili kong maayos ang sarili ko habang nandito ako sa bahay na ito. Sa loob ng ilang buwan, siya ang nagsilbing liwanag sa madilim kong mundo.
Malaki ang nagawa kong pagkakamali dahil sa pagmamahal ko sa isang lalaki. Naniwala ako sa kaniyang mga pangako. At ang pinakamasakit sa lahat, dahil sa pagmamahal ko sa lalaking iyon ay nasira ang mga pangarap ko na binuo ko para sa aking sarili. At ngayong may pagkakataon na ako para umalis sa lugar na ito. Gagawin ko ang lahat para maibalik sa maayos na takbo ang buhay ko.
Mabilis akong kumilos. Nagpalit ako ng damit at kumuha ng malaking jacket na magsisilbing pangkubli ko para hindi ako makita ng mga tao habang sakay ng kotse palabas sa bayan ng Paso De Blas.
Bago ako umalis ay yumakap muna ako kina Amy at Mara. Hiningi ko rin ang numero ng telepono nito nang sa gayon ay matawagan ko sila kapag nakaalis na ako sa bayan na iyon.
“Mag-iingat kayo. Mang Nestor, kayo na po ang bahala sa kanila. Siguraduhin niyo pong magiging ligtas sila.”
Muli akong humarap sa dalawang babae.
“Kukunin ko kayo. Babalikan ko kayo. Hmm?”
Muli silang yumakap sa akin.
“Mag-iingat po kayo ni Sir Leon, Ma’am Celine. Tandaan po ninyo na lahat ng mga taga-Paso De Blas ay bayani ang tingin sa mga Madrigal. Kilala ka nila bilang dating asawa ni Sir Marco. Kapag may nakakita sa’yo sigurado akong ire-report ka agad ng mga iyon sa mga tauhan ni Don Franco.”
“Maraming salamat sa paalala mo, Mara.”
Nang matapos kaming magpaalam sa isa’t-isa ay mabilis ang naging kilos namin ni Leon. Sumakay agad kami sa kaniyang kotse at mabilis niyang pinaandar ito.
Normal ang pagkakaroon ng mga checkpoint sa bayan. Iyon ang pinakadahilan kung bakit ako kinakabahan. Pero nang malagpasan namin iyon, nakahinga ako agad nang maluwag.
“Hanggang sa port lang kita maihahatid, Celine. Buksan mo ang box. Nariyan ang ticket ng barko na binili ko para sa’yo at ang perang magagamit mo para makabalik ka sa pamilya mo.”
Napatitig ako sa isang bundle ng pera nasa kahon.
“Masyadong marami ang pera na ito, Leon. Hindi ko kailangan ang iba rito.”
Kumuha lang ako ng limang libo sa naka-bundle na pera. Pagkatapos ay ibinalik ko ang perang natitira sa kahon. Kinuha ko na rin ang cellphone na roon.
“Nariyan ang number ko. Kapag nasiguro mong ligtas ka na, tawagan mo ako.”
Marahan akong tumango sa kaniya. Habang nagmamaneho siya ay saka ko inabot ang isa niyang kamay dahilan para mapalingon siya sa akin. Isang matamis na ngiti ang binigay ko sa kaniya. Gumanti rin siya nang ngiti at marahang pinisil ang kamay ko.
Nang makarating kami sa checkpoint ay kinailangan kong magsuot ng facemask.
“Umarte ka na maysakit. Bubuksan ko na ang bintana.”
Labis ang kabog ng aking dibdib. Pakiramdam ko ay sasabog ang puso ko sa labis na kaba.
“Sir Dela Luna. Saan ho kayo? At sino ho itong kasama niyo?”
“Ah, Sir, isa ho sa mga katulong namin sa bahay. May sakit ho at nais nitong umuwi ng karatig probinsiya para makasama ang kaniyang pamilya,” dinig kong paliwanag ni Leon sa police na naka-assign sa check-point.
“Puwede ho bang alisin ang facemask? Para lang sana makumpirma namin ang identity ng kasama niyo.”
“Naku, Sir. May nakakahawang sakit ho kasi itong kasambahay namin. Mahirap na at baka kayo ho ay mahawa. Ako nga rin ho, kagagaling ko lang sa trangkaso.”
Narinig ko ang mabilisang pag-atras ng pulis sa bintana ng sasakyan ni Leon.
“Sige, Sir. Ingat ho. Ilayo niyo na ho iyang babaeng iyan dito, baka siya pa ang dahilan para magkahawaan ng mga sakit ang mga tao rito sa bayan ng Paso De Blas.”
Hindi ko maiwasang mapasimangot nang marinig ang tinuran nito. Masama talaga ang ugali ng mga tao rito. Kung paano talaga umaakto ang pinuno, ganoon din ang mga taga-sunod nito.
Nang makalagpas kami sa check-point ay nakahinga ako nang maluwag. Malayo pa ang biniyahe namin ni Leon para makarating sa portna bumabiyahe mula sa lalawigang ito patungo sa karatig probinsiya kung saan ako lumaki.
Nang makababa ako ng sasakyan, agad na lumapit sa akin si Leon. Hinawakan niya ang mga kamay ko.
“Mag-iingat ka, Celine.”
Tumango ako sa sinabi niya.
“Sana magkita ulit tayong dalawa.”
Ngumiti ako.
“Sisiguraduhin kong mangyayari iyon.”
Naglakad na ako patungo sa pila ng mga taong naglalakad papasok ng barko. Ngunit nakakailang hakbang palang ako nang may bigla akong maalala. Muli akong humarap sa kaniya.
“Hindi Celine Altamonte ang tunay kong pangalan.”
Kumunot ang kaniyang noo, halatang naguguluhan siya.
“Anong ibig mong sabihin?”
“Ako si Atasha Revamonte. Ang anak ng pinakamayamang negosyanteng nakatira sa Cebu. Ako ang kanilang nawawalang anak. Babalik ako, Leon. Babalikan ko silang lahat na nang-api, nanakit, at sumira sa buhay ko. Sisiguraduhin kong babagsak sila sa kung saan sila nararapat. Gaganti ako at sisiguruhin kong magmamakaawa sila sa akin. Kukunin ko ang lahat sa kanila.”
Nang maramdaman ko ang pagbagsak ng luha sa aking pisngi at marahas ko itong pinunasan gamit ang palad ko bago tumalikod muli at dire-diretsong naglakad palayo kay Leon Dela Luna.
CHAPTER 1
“Atasha, saan ka pupunta? Bakit mayroon kang mga nakaimpakeng gamit ka rito?” naguguluhang tanong ng kaibigan kong si Isabelle nang makita niya ang mga gamit ko na inilagay sa isang malaking duffel bag pagkapasok palang niya sa silid ko.
Wala naman akong balak na ipakita sa kaniya iyon. Wala rin akong balak na sabihin sa kaniya ang plano kong pag-alis dito sa amin.
“May plano kang umalis? Akala ko ba biro mo lang iyong sinabi mo sa akin?”
I once told her about my plan. I want to leave our mansion for one stupid reason. At iyon ay walang iba kundi gusto kong maging isang strong independent woman na hindi umaasa sa pera ng kaniyang mga magulang. I’m nineteen. Malapit na akong magtapos ng kolehiyo. Sa totoo lang, alam ko namang dapat ang pag-aaral ko ang inaasikaso ko. Pero heto ako, nagnanais umalis sa isang magandang bahay at magandang lugar kung saan narito na ang lahat.
“I still want to leave. Kahit ilang buwan lang. Susubukan ko kung kaya ko. Kung hindi naman, edi babalik ako.”
Inirapan niya ako saka umupo sa dulong bahagi ng aking kama.
“Gaga, paano ang pag-aaral mo? Alam na ba ito ng mga magulang mo? Naku, sigurado ako kapag sinabi mo ito kay Tita Klare, hindi ka noon papayagan.”
“Bakit? Sino ba nagsabing magsasabi ako kapag aalis na ako?”
“What?! You’re saying na lalayas ka nang hindi nagsasabi?”
“Duh, of course! May lalayas bang nagpapaalam?”
Tumayo ito sa harapan ko at ipinag-krus ang kaniyang braso sa harapan ng kaniyang dibdib.
“Nababaliw ka na talaga. Alam mo, bahala ka sa buhay mo. Maraming naiinggit sa’yo sa school natin. Ang yaman-yaman mo. Kung tutuusin, puwede mo namang hilingin nalang sa pamilya mo na bilihan ka nila ng sarili mong condo unit hindi ba? Pero ayan ka, nagnanais na umalis para matikman ang kalayaan.”
“Isabelle, I need this. Alam mo naman kung paano ako i-baby ng mga magulang ko. For Pete’s sake, I’m nineteen, pero ang trato pa rin ng mga ito sa akin parang bata na kailangan nilang ingatan.”
“Well, that’s because they love you and care for you.”
“Mahal ko rin naman sila. Pero may mga plano rin ako para sa sarili ko, Isabelle. Gusto kong maranasan ang nararanasan ng mga normal na teenager. Ang uminom, ang maranasang malasing, ang mag-party. I want to be alive. Yung totoong buhay. Hindi iyong parang nakakulong lang ako rito. Ayokong dito nalang ako habang-buhay. At higit sa lahat, usto ko ring makahanap ng lalaking mamahalin ko at magmamahal din sa akin.”
Humugot ng malalim na hininga si Isabelle at umupo sa aking tabi.
“Hindi ko alam kung ano pang kailangan kong sabihin para lang mapigilan kita. Pero mukhang wala naman akong magagawa. Kahit ano naman yatang sabihin ko ay hindi na mababago ang isip mo. Kaya nga nag-impake ka na eh. Dahil desidido ka na.”
Ngumiti ako sa kaniya.
“Sandali lang ako. Hindi naman matagal ang ilang buwan, hindi ba?”
“Sigurado ka bang ilang buwan ka lang sa pupuntahan mo?”
Nakangiti akong tumango.
May plano na ako sa isipan ko. Matagal ko nang pinag-isipan kung saan ako pupunta. Kung sa tutuusin ay hindi naman malayo. Doon lang sa karatig probinsiya kung saan hindi ganoon karami ang tao at kung saan ako makakaranas ng katahimikan sa buhay.
I grew up being known by so many people. Bata pa lamang ako ay sinasanay na ako ng mga magulang ko na humarap sa mga ito. May it normal people or politicians or business people. Palaging sinasabi sa akin ng mga magulang ko na balang araw ay ako ang magmamana ng lahat ng mayroon sila dahil ako lang naman ang nag-iisa nilang anak. I’ve asked for a baby sister or brother when I was still a kid, pero hindi naman nila binigyan. Pareho kasi silang abala sa trabaho.
“What if huwag ka nalang tumuloy?” nag-aalalang wika ni Isabelle habang nakahawak siya sa braso ko.
Nasa pier na kami ngayon. Siya ang naghatid sa akin. Katulad niya, kinakabahan din ako. Pero hindi iyon ang pipigil sa akin para umalis. I’ve come this far, might as well continue what I’ve started. Mahirap takasan ang mga guwardiya sa mansion pero nagawa ko sa tulong ni Isabelle.
“Ako ang magiging accountable kapag may nangyaring hindi maganda sa’yo.”
Ngumiti ako sa kaniya.
“Don’t worry, nag-iwan ako ng sulat para sa mga magulang ko. They would never know na ikaw ang tumulong sa akin.”
Mangiyak-ngiyak siyang tumingin sa akin na bahagya kong ikinatawa.
“Come on, Isabelle. Babalik din naman ako. I’m adult now and so are you. Mas mabuti na itong sinusubukan nating maging independent. Dahil kapag bumalik na ako, sigurado akong hindi na ako pakakawalan nina Mom at Dad.”
Bago ako tuluyang magtungo sa pila ng mga pasahero sa ferry na sasakyan ko ay yumakap muna ako sa kaniya.
“Iingatan mo ang sarili mo ah. At tatawagan mo ako. Kung kinakailangang oras-oras ay tumawag ka, gawin mo.”
Tumawa ako nang mahina saka tinapik ang kaniyang likuran.
Nang makapasok na ako sa barko ay agad akong nagtungo sa itaas na bahagi nito kung saan tanaw ko ang dagat at ang maliliit na alon na nagpapagalaw sa barko.
Habang nakahawak ako sa railings nito ay napansin ko ang isang lalaking naglalakad palapit sa akin at huminto sa tabi ko. Hindi siya direktang nakatingin sa akin. May suot siyang earphones at may hawak na paper cup na sigurado akong kape ang laman.
Nang magtama ang aming paningin ay tipid siyang ngumiti sa akin. Ilang minuto siyang tumitig sa mga bangkang dumaan sa gilid ng barko bago niya inalis ang kaniyang suot na earphone sa kaliwang tainga. Lumingon siya sa akin at pinag-aralang mabuti ang aking mukha.
“Pupunta ka ng Santa Victoria?” tanong nito na ang tinutukoy ay ang lalawigan na pupuntahan ko.
“Oo, doon ako papunta.”
Uminom siya ng kape saka marahang tumango.
“Doon ka mag-aaral?”
Nagkibit-balikat ako. Hindi ko alam kung anong sasalubong sa akin doon. Kaya hindi ko pa masabi kung mag-aaral nga ako doon. Lalo na ang plano ko ay tatlong buwan lang akong mananatili.
“Bakit, ikaw ba? Doon ka nag-aaral?”
Kung pagmamasdan ko nang maigi ang mukha nito, masasabi kong ka-level nito nang hitsura ang mga lalaking pinakilala sa akin ng magulang ko noon. Guwapo. Malinis sa sarili, at higit sa lahat ay mabango. Mukha rin itong mayaman dahil sa uri ng damit na suot nito. Mukha kasing mamahalin.
“Oo. Kaya nga ako uuwi doon dahil tapos na ang bakasyon ko sa siyudad. Isang buwan pa akong mananatili sa lugar na ito para sa bakasyon. Hindi naman dapat ako uuwi kung hindi lang ako pinilit ng Mommy ko. I should’ve spent the remaining one month in the city instead of going home.”
Tipid akong tumango. Naramdaman ko ang inis sa boses niya. Wala naman akong masabi kaya tumahimik nalang ako, habang ang binata ay panay ang tingin sa akin.
“You look familiar,” aniya kaya naman bigla akong kinabahan.
Pasimple akong yumuko at nagpanggap na hindi ko narinig ang sinabi niya.
Of course, I would be familiar. Ilang beses ba naman akong lumabas sa iba’t-ibang uri ng magazines as per my mother’s request at sumasama rin ako sa mga gatherings kaya paminsan-minsang lumalabas ang larawan ko sa mga local tabloids sa siyudad.
“I bet you’re just on a vacation. Anyway, nice to meet you. I’m Helion Dela Luna. And you?”
Napakurap ako nang marinig ang sinabi niya. Kumabog din nang ubod nang lakas ang aking dibdib. Dapat ko bang ipakilala ang sarili ko gamit ang totoo kong pangalan?
Matagal din akong napatitig sa kaniyang kamay saka ko iyon inabot.
“Celine… Celine Altamonte ang pangalan ko.”
Pagkatapos kong banggitin ang pekeng pangalan na inimbento ko lamang ay agad akong bumitaw sa pagkakahawak sa kaniyang kamay. Nakatitig pa rin sa akin ang lalaking nagpakilalang Helion. His name is quite odd. Bihira lang akong makarinig ng ganoong pangalan.
“Nice name,” aniya saka ngumiti sa akin.
Ngumiti rin ako sa kaniya.
“Ah, sige. Balik na ako sa puwesto ko,” pagpapa-alam ko at tinuro kung saan ko iniwan ang mga gamit ko.
Tipid lang siyang tumango kaya nagdesisyon na akong maglakad palayo sa kaniya.
Konti lang ang sakay ng ferry. Marahil ay dahil gabi na kaya konti nalang ang mga pasahero. Umupo ako sandali para tingnang mabuti ang mga gamit ko. Konti lang naman ang dala ko. Plano ko sanang damihan pero hindi naman pumayag si Isabelle dahil mahihirapan lang daw ako na magbitbit. Kaya heto, isang malaking duffel bag at isang backpack lang ang dala ko. Kailangan kong siguraduhin kung walang mawawala sa gamit ko kaya naman noong makaramdam akong sumasakit na ang puson ko dahil naiihi ako, tumayo ako at mabilis na binitbit ang mga gamit ko patungo sa comfort room sa dulong bahagi ng barko.
Wala ring gaanong tao sa area na iyon dahil madilim sa bandang iyon. Habang naglalakad ako ay tinatangay ng hangin ang aking buhok. Paminsan-minsan din akong gumegewang sa paglalakad kapag bahagyang tumatagilid ang barko dahil sa alon.
Nang makarating ako sa tapat ng banyo ay agad akong nakarinig ng mahihinang pag-ungol sa loob nito. Halos nanindig pa ang aking balahibo sa katawan dahil noong una, akala ko ay multo ito. Ngunit nang pinakinggan kong mabuti, doon na ako nagsimulang mag-panic. Dinig ko kasi ang boses ng babae na umuungol na wari ba’y nasasaktan ito.
Agad kong pinihit ang pinto ng CR at dali-dali itong binuksan. Napansin kong may tatlong maliliit na cubicle roon. Sa pinakadulo ko narinig ang ungol ng babae kaya naman doon ako dumiretso. Nagmumura pa nang mahina ang babae habang pabilis nang pabilis ang ungol nito. Malakas ang tibok ng puso ko sa mga oras na iyon. Gusto ko sanang hayaan nalang ito pero naisip ko naman, paano kung may krimen na nagaganap sa loob? Mas mabuti nang alam ko hindi ba? Baka sakaling makatulong ako kung sakali.
Pagdating ko sa tapat nito ay mabilis kong itinulak ang pinto. Agad kong naitakip ang aking kamay sa aking dalawang mata nang makita ang ginagawa ng mga ito.
“What the f*ck?” sigaw ng lalaki.
“Oh my gosh, she saw us!” nagpa-panic namang sambit ng babae rito.
Parehong walang suot na damit ang dalawa. Hubad ang mga ito habang ginagawa ang bagay na dapat mag-asawa lang ang gumagawa. Nang i-angat ko ang paningin sa bandang gilid, ay doon ko nakita ang mga damit nila na nakasampay.
“Oh my gosh, Bryan. Bilisan mo na magbihis.”
“Epal, amputek! Hindi pa nga ako nilalabasan eh.” saad ng lalaki habang masama ang tingin nito sa akin.
It was my first time to see two people doing it. Kahit naman mga liberated ang mga kaibigan ko, hindi sila yung tipong dadal’hin ako sa ganoong gawain. Lalo na si Isabelle. She wants what’s the best for me kaya kahit alam kong may nangyayari sa kanila ng boyfriend niyang si Nikko, hindi siya nagkukuwento sa akin. Dahil ayon sa kaniya, ayaw niyang marumihan ang inosente kong isipan.
Dahil sa pinaghalong kaba at panginginig ng katawan, mabilis akong nag-sorry at dali-daling lumabas ng CR. Kaso, agad din akong napahinto nang makita kong masasalubong ko ang lalaking kausap ko kanina. Si Helion!
Nakakunot ang kaniyang noon ang makita ako.
“May problema ka ba? Bakit balisa ka?”
Alanganin akong ngumiti sa kaniya.
“Mag-c CR ka ba? Huwag ka munang pumasok. May…”
Mas lalong kumunot ang kaniyang noo nang huminto ako sa pagsasalita. Paano ko ba naman kasi ipaliliwanag ang nakita ko? Paano ko sasabihing may nagtatalik na dalawang tao sa loob ng CR?
“Leon!”
Agad akong napalingon sa aking likuran nang marinig ang boses ng lalaki.
“Oh, Bry! Kanina pa kita hinahanap, nandiyan ka lang pala.”
Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa.
“Kilala niyo ang isa’t-isa?”
Naguguluhan siyang tumango.
Kumabog ang dibdib ko nang makitang naglalakad palapit sa akin ang lalaking tinawag nitong Bryan.
“Kilala mo ba itong si Miss? Gosh, bro! I thought safe na kami ni Maureen sa area na iyon. For the first time, may nakasaksi sa—”
“Ginagawa niyong kalokohan?” Si Helion na ang tumapos ng sasabihin niya.
“Gano’n ka ba ka-atat sa pakikipag-sex? Sana man lang hinintay mo nalang na makarating tayo ng Paso De Blas.”
“Paso De Blas?” tanong ko sa kanilang dalawa dahilan para maibaling nila ang kanilang atensiyon sa akin.
“Yes, Paso De Blas, our town in Santa Victoria,” nakataas ang kilay na sagot ni Bryan.
Lumapit ang babae kina Helion at Bryan.
“Come on, guys. Let’s go back to our seats. Baka magka-pulmonya ako sa lamig sa area na ito,” maarteng sambit ng babae.
Inakbayan ito agad ni Bryan, bago sila umalis sa kinaroroonan namin. Yumuko naman ako agad dahil hindi ko alam kung paano haharapin si Helion na nakatitig ngayon sa akin.
“You must be shocked.”
I lightly nodded.
“It’s my first time to see something like that.”
Helion sighed.
“Ako na ang humihingi ng pasensiya sa ginawa ng mga kaibigan ko.”
“No, it’s okay. Ako nga dapat ang mag-sorry dahil ako yung nakaabala sa kanila.”
Helion chuckled.
“What you did is right. Isa pa, hindi naman lugar ang CR para sa sex eh. You did what you think is right, Celine. That’s a good job.”
Matagal akong napatitig sa binatang nakatingin sa akin. Alam kong guwapo siya sa paningin ko, pero mas lalo siyang gumuguwapo kapag nakangiti. He looks like the teenage version of Leonardo De Caprio.
“Thank you for commending me,” sabi ko saka nagpaalam na ulit sa kaniya na babalik na ako sa upuan ko.
Hindi ko na naituloy ang pag-ihi ko dahil pakiramdam ko ay umurong na ito.
CHAPTER 2
Panay ang tingin sa akin ni Helion. Iyon ang napapansin ko sa kaniya kapag napapatingin ako sa lugar kung saan siya nakapuwesto. Malakas ang pakiramdam ko na gusto niya akong kausapin pero nagpipigil lang siya.
Ilang oras ang lumipas, dumaong na rin ang barkong sinasakyan namin. Nakasunod lang ako sa mga taong naunang bumaba. Ilang beses akong lumingon sa aking likuran para tingnan kung nasaan si Helion pero hindi ko na ito muling nakita pa.
Santa Victoria is one of the best provinces that I know. Ang probinsiyang iyon ay nahahati ng anim na bayan at isa na sa mga ito ang Paso De Blas.
Nang tuluyan akong makababa ng barko, agad kong natanaw ang mga nakapila na bus sa hindi kalayuan. May mga barker sa paligid na nagtatawag ng mga pasahero. Kasabay ng aking paglalakad ay nag-iisip din ako kung saan ba ako pupunta. Hanggang ngayon kasi ay hindi pa ako nakakapag-desisyon tungkol sa bagay na ‘yon, gawa nang na-occupy ng nangyari sa barko ang isipan ko.
Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako maka- get over sa nakita ko sa CR. At pakiramdam ko ay nanatili sa isipan ko ang ungol ng babaeng kasintahan ng kaibigan ni Helion na si Bryan.
Hindi ko tuloy maiwasang maisip ang mga kaibigan ko kung ganoon din ba sila kapag nakikipagtalik sila sa kanilang mga nobyo.
“Paso De Blas! Sinong papuntang bayan ng Paso De Blas diyan?”
Napalingon ako sa barker ng bus nang marinig ang sinisigaw nito. Paulit-ulit siya sa kaniyang sinasabi. Sa lakas ng boses nito, karamihan sa napapadaan sa gawi ng lalaki ay napapatakip ng kanilang tainga.
Dahan-dahan akong lumapit sa barker at alanganing ngumiti.
“Ikaw ineng? Paso De Blas ka ba?”
Isang marahang tango ang isinagot ko sa tanong nito.
“Sige, sakay ka na roon,” sambit nito saka tinuro ang nakabukas na pinto ng bus.
Hindi airconditioned ang bus. Bukas ang bintana nito, kaya pumapasok ang hangin mula sa labas. At kahit medyo malayo na kami sa dagat ay amoy ko pa rin ang amoy ng alat ng tubig.
Pag-akyat ko, saka ko lang napansin na sa bandang dulo lang may tao.
“Kailangan munang mapuno ang bus o kahit kalahati bago tayo umalis.”
Napalingon ako sa driver na nakaupo kaharap ng manibela.
“Taga-rito ka ba sa Santa Victoria?”
Sasagot na sana ako nang bigla kong maalala ang sinabi ni Isabelle sa akin.
“Huwag na huwag mong ipapaalam sa iba na dayo ka sa probinsiyang iyan. Mahirap na at baka kung ano ang mangyari sa’yo.”
Tumango ako sa driver.
“Saan ka sa Paso De Blas?” tanong pa nito.
“Sa Lola ko po. Doon po kasi siya nakatira.”
Matagal na tumitig sa akin ang driver bago ito tumango. Alam kong hindi ito naniniwala sa sinabi ko kaya naman nagmadali na ako sa paglalakad. Sa bandang dulo sana ako pupuwesto, pero nasa kalagitnaan palang ako ay agad akong napahinto nang marinig ang mahinang ungol ng lalaki at babae.
Halos kasing-pareho lang iyon ng ungol na narinig ko sa CR sa barko.
Muli akong lumingon sa driver. Marahil kaya hindi nito naririnig ang ungol ay dahil nakasuot na ito ng earphones.
“Babe, may pasahero.”
Nag-angat nang tingin ang lalaki at babae sa akin. Nang magtama ang aming mga mata ay agad akong napaiwas nang tingin. Pero hindi nakatakas sa aking mga mata ang kanilang posisyon. Nakaupo sa upuan ang lalaki habang naka-kandong naman sa kaniya ang babae. Sapo ng dalawang kamay ng lalaki ang dibdib nito habang patuloy pa rin sa paggalaw ang babae na nakaupo sa harapan niya. Walang suot na pang-itaas ang babae, kaya kita ko kung paano lamasin ng binata ang dibdib nang babae.
“Hayaan mo siya, babe. Ayaw mo ba noon? Mas may thrill kapag may nanunuod sa atin?” dinig kong sabi ng lalaki, habang hinahalik-halikan ang leeg ng babae. Nang magtama ang tingin namin ng binata ay kumindat pa ito.
Dahil kinabahan ako, agad akong tumalikod sa mga ito. Umupo na lamang ako sa pinakamalapit na upuan at inilapag ang gamit ko sa gilid bakanteng espasyo.
Patuloy pa rin ang ginagawa ng mga ito. Sarap na sarap pa nga sa pag-ungol ang babae habang dinig ko ang hingal ng lalaki.
“Yes, babe. Ibaon mo pa, babe. Ang sarap.”
Ipinikit ko ang mga mata ko at isinandal na lamang ang ulo ko sa headrest. Mabilis kong binuksan ang bag ko at hinanap doon ang aking earphones. Pero malas! Dahil hindi ko ito nakita. Mukhang nakalimutan ko ang earphones ko na ilagay sa backpack ko.
Wala rin yata akong choice kundi makinig nalang sa ginagawa ng dalawang iyon. It was weird for them to do it in a public transpo. Sa bus pa talaga. Balewala rin sa mga ito kung may makakita sa kanila. Ganoon na ba sila kahayok sa sex?
“Lakasan mo pa ang ungol mo babe? Gusto ko naririnig niya tayo,” sambit ng lalaki sa babae.
Gusto ko sanang lingunin ito. Pero hindi ko na ginawa. Ako ba ang tinutukoy niya?
“Sigurado akong naiinggit siya sa’yo ngayon, babe.”
Gusto kong matawa. Ako? Maiinggit sa kanila? Excuse me? Hinding-hindi ‘no! I’m a city girl, marami rin akong guwapong friends at manliligaw pero hindi naman ako na-attract sa mga ito. Kung tutuusin ay puwedeng-puwede ko naman talagang gayahin sina Isabelle sa mga kalokohan nila, ako lang yung may ayaw.
Isa pa, bakit naman ako maiinggit?
Mas lalong lumakas ang ungol ng babae. Naririnig ko na rin ang tunog ng nagsasalpukan nilang mga ari kaya hindi ko na napigilan ang sarili ko na itakip ang mga palad ko sa aking tainga.
Tatayo na sana ako para magreklamo, pero paglingon ko, nakita kong nagbibihis na ang mga ito.
“Ano, miss? Nasarapan ka rin ba?” nakangising tanong sa akin ng lalaki.
Kalma, Atasha! Hindi ka pumunta ng Santa Victoria para makipag-away.
Imbes na sumagot ay hindi na ako umimik. Inirapan ko nalang ang lalaki nang sa gayon ay alam niyang hindi ako natuwa sa ginawa nila.
“Mukhang virgin pa yata, babe. Hindi marunong um-appreciate sa art of sex.”
Napangiwi ako nang marinig ang tinuran ng babae. Mabuti nalang talaga ay sunod-sunod ang naging pagdating ng mga pasahero. Ilang sandali lang ay nangalahati na ito kaya nagbigay na ng signal ang driver na aalis na ang bus. Kinuha ko ang phone ko para i-search kung gaano katagal ang biyahe mula port hanggang Paso De Blas, ngunit mahina ang internet sa area kaya ang ending ay natulog nalang ako.
Hindi ako pagod, kaya maya’t-maya akong nagigising sa biyahe. Hawak ko ang phone ko at ka-text ko si Isabelle. Tawang-tawa ang lukaret nang ikuwento ko sa kaniya ang nangyari sa akin.
Halatang excited na excited din ito na malaman ang reaksiyon ko. Bahagyang gumaan ang loob ko dahil tinupad niya ang pangako niyang magiging in-touch siya sa akin.
“Malapit na tayo sa babaan ng mga pasahero.”
Kinuha ko agad ang bag ko at isinabit ang strap niyon sa balikat ko. Maliwanag ang bayan ng Paso De Blas. Napakaraming ilaw sa paligid at maraming mga establishments gaya ng hospital, convenience store, at mga supermarket na hanggang ngayon ay bukas pa rin.
Pagbaba namin sa bus ay agad akong luminga-linga sa paligid. Kailangan ko munang maghanap ng hotel na matutuluyan habang madilim pa. Bukas nalang siguro ako maghahanap ng bahay na matutuluyan kapag maliwanag na. Panigurado namang marami akong oras para bukas.
Ilang minuto akong palinga-linga sa paligid nang makita ko ang isang sasakyan na palapit sa kinaroroonan ko. Napaatras ako nang makitang bumaba mula roon ang isang lalaki na sa tantiya ko ay nasa 5’9 ang tangkad. Guwapo ito, malinis tingnan, at higit sa lahat, nakakaakit ang mga ngiti nito.
Napakurap-kurap ako nang huminto sa tapat ko ang lalaki.
“B-bakit? May kailangan ka sa akin?”
Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit ako kinakabahan. Baka kasi modus lang pala ang ganito at plano ako nitong holdapin lalo na at mag-isa lang ako sa kinaroroonan ko ngayon.
“Ah, sorry. Napansin ko kasi kanina noong lumabas ako ng convenience store na parang may hinahanap ka. Baka puwede kitang tulungan.”
Nakagat ko ang aking ibabang labi at tipid na umiling.
“Hindi na. Kaya ko na ang sarili ko,” pagsisinungaling ko rito.
Hindi siya kumibo. Nanatili lang siya sa pagkakatitig sa akin.
“Sigurado ka? Mukhang kailangan mo ng tulong. Hindi naman ako masamang tao.”
Inilabas pa niya ang kaniyang wallet at ipinakita ang kaniyang ID.
Kunot-noo ko itong binasa.
“Marco D. Madrigal?” naging patanong pa ang naging paraan ng pagkakabasa ko.
“Yep, that’s me. I’m the son of the Mayor of this town. Kaya makakaasa kang safe ka kapag ako ang kasama mo. First time mo ba rito sa Paso De Blas.”
Umiling ako.
“Hindi. Nakapunta na rin ako rito dati.”
“You’re lying,” agad niyang sambit.
“Ha? Hindi ah! Bakit naman ako magsisinungaling?”
“I can feel it. Saka kilala ko halos lahat ng mga tao rito sa Paso. And I am sure na kailanman ay hindi pa kita nakikita.”
Kumunot ang noo ko.
“What I mean is, maganda ka. Your beauty stands out. Wala pa akong nakikitang kasing ganda mo rito sa buong Paso De Blas.”
Hindi ko alam kung binobola lang ako ng lalaking ito, pero dahil sa sinabi niya ay napangiti ako.
“Oh, ngumiti ka. I saw it.”
Sinadya kong pakunutin ang noo ko para kunwari ay naiinis ako pero hindi naman maalis ang ngiti sa labi ko dahil patuloy pa rin siya sa pang-aasar.
“Puwede ko bang malaman ang pangalan mo?” tanong niya pagkalipas ng ilang minuto.
“Ay, sorry. Naiwan ko kasi yung pangalan ko sa bahay namin.”
Mas lalong lumawak ang ngisi sa kaniyang mga labi.
“Bakit? Saan ba yung bahay niyo? Handa akong puntahan kahit gaano kalayo para lang malaman ko ang pangalan mo.”
Hindi ko na naiwasang matawa sa pagkakataong iyon. Halatang sanay na sanay na siya sa ganoong uri ng usapan ah? But then, I don’t want to let him know my real identity that is why I will stick to the name that I used earlier in the ferry.
Inilahad ko ang kamay ko sa kaniyang harapan.
“Celine Altamonte. That’s my name.”
Malugod niyang tinanggap ang kamay ko. He smiled cockily while he lightly bowed to give the back of my hand a kiss.
“Halatang sanay na sanay ka nang gawin iyan ah. I’m sure, ganyan ka rin magpakilala sa ibang babae.”
“Of course not!” agap nito.
“Hindi naman ako basta-basta nakikipag-usap sa mga babae.”
Ngumisi ako.
“Eh ano pala itong ginagawa mo?”
Napakamot ito ng batok saka tumingin muli sa akin.
“I told you, you’re different. Isa pa, I just want to help you. Ano bang maitutulong ko sa’yo?”
“Okay, para matigil ka na, tulungan mo akong maghanap ng matutuluyan.”
“Matutuluyan? You mean, hotel?”
Tumango ako.
“That would be a problem. Walang hotel dito sa Paso De Blas. Pero mayroong mga boarding house at apartment na puwedeng tuluyan.”
Agad akong umiling.
“Hindi naman ako magtatagal. Bukas aalis din ako sa area na ito para maghanap ng ibang matutuluyan.”
Nakita ko ang pagtaas ng kilay niya.
“Aalis ka? Do you want me to give you a ride for tomorrow?”
Mabilis akong umiling.
“Naku, hindi na.”
Hindi naman siya nagpumilit. Hindi na ako tumanggi nang tulungan niya ako sa paghahanap ng apartment na tatanggap sa akin kahit isang gabi lang ako na tutuloy.
Madali kaming nakahanap ng matutuluyan ko sa tulong niya. Mukhang kilalang-kilala rin siya ng mga tao rito. Natutuwa ako sa kaniya sa paraan ng kaniyang pakikitungo sa iba. Lagi siyang nakangiti kaya hindi ko maiwasan ang mahawa.
“Oh, paano ba ‘yan. Dito ka na. Aling Ester, ingatan niyo po itong si Celine.”
Ngumiti ang matanda kay Marco.
“Siyempre naman hijo. Halika na hija, dadalhin na kita sa silid mo.”
Ngumiti ako kay Marco at ilang beses nagpasalamat sa kaniya. Nauna nang umalis ang matanda. Marahil ay para mabigyan kami ni Marco ng privacy kahit sandali.
“See you when I see you, Celine. It’s actually nice to meet a beautiful woman like you.”
Humakbang ako palapit sa kaniya. Huminto ako sa tapat niya at tinitigan siya nang diretso sa kaniyang mga mata.
“Thank you, Marco.”
Pagkasabi ko niyon ay tumingkayad ako para mahalikan siya sa pisngi. Mukhang ikinagulat niya ang ginawa ko dahil ilang segundo siyang hindi gumalaw.
“You’re welcome,” aniya nang matauhan.
Muli akong ngumiti sa binata bago ako tuluyang tumalikod para sumunod sa landlady ng apartment.
CHAPTER 3
Pinagmasdan ko sa bintana ang sasakyan ni Marco habang papalayo ito. Kahit ilang minuto na ang lumipas magmula nang umalis siya, hindi pa rin mawala sa isipan ko ang paraan ng kaniyang pagngiti sa akin. Parang may something na hindi ko maipaliwanag. Hindi ko man aminin sa sarili ko, pero alam kong kinilig ako dahil sa ginawa niyang pagtulong sa akin. Napakababaw kung iisipin pero sa panahon ngayon, bihira na ang ganoong uri ng lalaki. So, I must say that chivalry is not dead yet.
“Ehem.”
Nang may tumikhim sa aking likuran ay saka ko lang napansin ang landlady na nasa likuran ko. Mukhang kanina pa ito nakatingin sa akin.
“Hija, puwede ba akong magtanong?”
Alanganin akong tumango sa matanda at tipid na ngumiti.
“Malapit ba kayo sa isa’t-isa ng anak ni Mayor Franco Madrigal?”
Mukhang ang tinutukoy nito ay si Marco. Umiling naman ako agad.
“Naku, hindi po. Nagkataong nakita niya lang ako kanina. Kaya naman po tinulungan niya ako na maghanap ng pansamantalang matutuluyan.”
Tumaas ang kilay ng matanda nang marinig niya ang sinabi ko. Mukhang hindi natuwa ito sa narinig.
“Ibig mo bang sabihin ay ngayon lang kayo nagkita ng anak ni Mayor?”
“Opo.”
“Ngayon ko lang nakitang ganoon ang pakikitungo ng anak ng Mayor sa isang dayo. Kung ako sa’yo, hija, mag-iingat ka.”
Kumunot ang noo ko sa sinabi nito.
“Po?”
Umiling naman ito at ngumiti.
“Wala hija, ang gusto ko lang sabihin ay sana mag-enjoy ka sa pananatili rito kahit isang gabi lang.”
Bago ito tumalikod sa akin ay napansin ko ang bahagyang pagtalim nang tingin nito sa akin. May sinasabi pa ito ngunit mahina lang kaya hindi ko narinig.
Kumunot naman ang noo ko. That’s really weird. Hindi ko alam kung normal bang magtanong sila sa isang taong hindi nila kilala na para bang close nila. Mukhang masungit pa ang matandang iyon kaya hindi ko maiwasang mainis nang palihim. Isa pa, kung may gusto siyang sabihin, puwede niya naman akong diretsuhin nalang hindi iyong bumubulong pa siya. Akala ba niya bingi ako para hindi marinig ang sinasabi niya?
Inilibot ko ang aking paningin sa buong kuwarto. Mabuti nalang talaga at maganda ang silid na binigay nito sa akin.
Inilapag ko ang gamit ko sa lamesang maliit. Kinuha ko ang phone ko sa bulsa ng suot kong jacket at umupo sa dulo ng kama.
Hay, nami-miss ko na ang mga magulang ko pati na rin si Isabelle. Gayunpaman, masaya ako na narito ako. Ibig sabihin ay nagawa ko ito nang ako lang. Masarap sa pakiramdam kapag independent ka na. Pakiramdam mo ay kaya mo nang gawin ang lahat.
Ni-replyan ko lang ang ibang text ni Isabelle pagkatapos naligo na ako at nagbihis ng pantulog. Ang marumi kong damit ay nilagay ko sa isang wash bag at nilagay sa pinakailalim ng dala kong duffel bag.
Kinabukasan ay maaga rin akong nagising. Gusto ko kasing simulan ang araw ko nang hindi pa sumisikat ang araw. Saktong alas sais nang matapos akong maligo at magbihis.
Dumaan ako sa reception area ng apartment para magbayad. Pero bago pa man ako makarating ay may babaeng bumangga sa gilid ko.
“Ano ba ‘yan, ang aga-aga, haharang-harang sa daan ko.”
Agad na kumunot ang noo ko nang marinig ang sinabi ng babae.
“Doreen, mag-iingat ka naman at isa iyan sa mga costumer natin,” anang landlady na nakasunod sa babae.
“Eh, inay! Alam niyo namang ayoko ng humaharang sa daan ko hindi ba?”
Humingi nang pasensiya sa akin ang landlady. Ah, alam ko na kung bakit ganoon ang pakikitungo nito sa ibang tao, kasi nagmana ito sa kaniyang ina.
Huminto ang babae sa harapan ko at pinagmasdan ako nito mula ulo hanggang paa.
“Ito ba iyong sinasabi mo sa aking dayo rito sa Paso De Blas, Inay?” tanong ng babae habang nakaturo siya sa akin.
Pasimple siyang siniko ng ina sa tagiliran.
“Maganda ka nga. Kaya siguro nagkagusto sa’yo agad si Marco.”
“Doreen, tama na.”
“Pero tandaan mo, hindi papayag ang mga taga-Paso na sa isang dayuhan mahuhulog ang loob ng prinsipe ng aming lugar.”
Hindi ko maiwasang maguluhan sa inaakto nito. Kakikita lang namin sa isa’t-isa pero ganito na ang pakikitungo nito. Dahil lang kay Marco? Ganoon ba siya kasikat sa lugar na ito? Mukhang dahil sa minsan niyang paghatid sa akin ay magkakaroon ako ng kaaway. Hindi naman iyon ang pinunta ko rito.
Ngumiti ako sa landlady at inabot ang bayad ko para sa pananatili ko sa kuwarto na iyon kagabi.
“Naku hija, hindi na. Binayaran na ni Marco ang pagtuloy mo rito.”
“Po? Binayaran? Paano po?”
“Tumawag siya kagabi sa akin at sinabing siya na ang bahala sa gastos mo rito. Kaninang madaling araw ay pinadaan niya sa helper nila.”
Marahan akong napakamot sa aking batok.
“Hindi naman po kailangan. May pambayad naman ako. Pero kapag nagawi po siya ulit dito, pakisabi nalang po na maraming salamat.”
“Bakit, hindi na ba kayo ulit magkikita ni Marco?”
Umiling ako.
Kahit naman sabihing alam niya ang bawat lugar dito sa Paso De Blas, imposibleng magkatagpo ang aming landas.
“Malabo ho, eh. Sige po. Maraming salamat po ulit.”
Masama pa rin ang tingin sa akin ng anak ng landlady. Hindi man lang yata ito ngumiti kahit na peke sa akin. Habang naglalakad ako papalayo ay naririnig ko pang nagbabangayan ang mag-ina.
Pinili ko nalang na hindi pansinin ang mga ito.
Nang makakita ako ng tricycle sa hindi kalayuan ay agad akong tumakbo sa gilid ng daan para parahin iyon.
“Saan po kayo, Ma’am?”
“Saan po ba rito mayroong kainan?”
“Ah sa bandang west po ng Paso. Maraming masasarap na pagkain doon. Doon ko na kayo ihatid, Ma’am?”
Agad naman akong tumango. Hindi kasi ako nakakain kagabi kaya naman magmula pa kanina ay gutom na gutom ako.
Nang makarating kami sa hilerang kainan, napansin ko na maraming nakatambay na lalaki roon. Ang iba ay mga tricycle driver, ang ilan naman ay tambay lang. Wala pang suot na damit. Habang naglalakad ako para tumingin ng pagkain ay nakasunod ang tingin nila sa akin. Mukhang maling damit ang suot ko ngayon. Bakit ba naman kasi ako nag-palda?
Gusto ko nalang kutusan ang sarili ko dahil sa inis.
“Miss, bago ka rito sa Paso De Blas?”
Alanganin akong ngumiti.
“Hindi. Taga-rito ako.”
Naghiyawan ang mga kalalakihan.
“Miss, ikaw lang ang ganiyan kagandang babae na nakita ko rito sa Paso, kaya imposibleng taga-rito ka. Kilala ko lahat ng magaganda rito. Pero yung kagandahan mo, pang-diyosa na yata.”
Tipid akong ngumiti. Hindi ko alam kung tatanggapin ko bilang compliment ang sinasabi nila o pambabastos.
“Tapos ang kinis pa ng legs. Ang puti. Masarap,” sabi pa ng isa.
Sinaway naman ito ng isang lalaki.
“Baka naman magalit si Miss. Kakain ka ba rito, Miss? Willing kaming pagsilbihan ka. Ano bang maitutulong namin sa’yo?”
Umiling ako.
“No, thank you. Okay lang ako. Kaya ko naman ang sarili ko.”
Nagkatinginan ang mga ito at saka nagtawanan. Akmang lalapit na sana ang isa sa mga ito sa akin nang biglang may huminto ito sa harapan ng kainan sa tapat namin. Kumunot ang noo ko nang makita ang pamilyar na sasakyang iyon.
Pare-pareho kaming napatingin sa lalaking bumaba roon. Napakaguwapo nito sa suot nitong damit. Nakasuot din ito ng salamin. Para itong isang Hollywood star. Tila nag-slow motion ang paligid nang tanggalin niya ang kaniyang suot na salamin.
“May problema ba tayo rito?” tanong niya sa mga lalaking nakatambay roon.
Lumapit sa akin si Marco at umakbay ito sa balikat ko na dahilan kung bakit bahagyang nanlaki ang mata ko. I wasn’t expecting that.
Naamoy ko agad ang isang pamilyar na pabango niya. Mukhang mahihirapan na akong alisin iyon sa sistema ko. Paglingon ko ay nakita ko si Marco na nakangiti sa akin.
Napaatras ang lalaki na lalapit sana.
“Boss Marco. Kilala niyo pala itong si Miss?”
Tumaas ang gilid ng labi ni Marco.
“This girl is my future girlfriend. Kaya kung ako sa inyo, huwag niyong tatakutin itong si Celine. Dahil malalagot kayo sa akin. Actually, hindi lang sa akin, pati na rin kay Daddy. Gusto niyo bang mangyari iyon?”
Mabilis na umiling ang mga ito. Nagtakbuhan ang iba palayo habang ang ilan ay sumaludo pa kay Marco.
Nang umalis na ang mga ito ay saka niya inalis ang kamay na nakapatong sa balikat ko. Nakita kong bumaba ang kaniyang paningin sa aking binti saka muling umangat ang tingin para matitigan ako.
“I understand why they acted like that. Ang ganda mo kasi Celine.”
Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko sa kaniyang sinabi.
“And you’re sexy too and flawless. Nasayo na yata lahat ang hinahanap ko sa isang babae.”
Matagal kaming nagkakatitigan. Kumabog ang dibdib ko. Ito na ba iyong tinatawag na love? Kung maganda ako, ‘di hamak na guwapo siya.
“Ikaw rin, ang guwapo mo,” saad ko saka ngumiti.
Napangiti rin siya. Nabigla ako nang hawakan niya ang kamay ko para hilahin ako patungo sa kaniyang sasakyan.
“I bet nagugutom ka. I’ll bring you to a nice place, Celine.”
Celine. He calls me Celine. For some reason gusto kong sabihin sa kaniya na hindi iyon ang pangalan ko. Pero mas mabuti na rin ito. Ayokong makilala nila ako bilang isang Revamonte. Mas makakatulong din ito para hindi ako mahanap ng mga magulang ko kung sakali man.
Mukhang kailangan ko nang masanay na Celine ang tawag sa akin ng mga tao.
Ang mga gamit ko ay inilagay niya sa backseat ng kaniyang sasakyan. Sa harapan ako pumuwesto. Habang nagmamaneho siya ay panay ang sulyap niya sa akin.
“Saan tayo pupunta?” tanong ko pagkalipas ng ilang minuto.
Bumaling siya sa akin at ngumiti.
“I will bring you in the perfect place you belong. In the castle restaurant on the top of the hill.”
Noong una, akala ko ay niloloko niya lang ako. Pero habang patagal nang patagal ang biyahe namin, mula sa malayo ay natatanaw ko na ang burol sa hindi kalayuan at ang magandang building na nakatayo roon. Sa hindi kalayuan ay tanaw ko rin ang nakahilerang mga sasakyan at mga taong naglalakad papasok sa loob ng building.
“That’s the castle restaurant here in Paso De Blas. Project iyan ng kaibigan ng Daddy ko. And now, dinarayo na iyan dito sa Paso De Blas ng mga turista all-year-round. Minsan, ito rin ang sinasadya ng mga bakasyonista kaya bumibisita sa Santa Victoria.”
Marahan akong tumango.
“Wait. Can I ask you exactly why you’re bringing me there? Okay na akong kumain sa carinderia. Hindi naman ako mapili.”
Umiling agad si Marco.
“No way. I won’t allow you to do that.”
“Bakit naman?”
“I’m telling you, you’re my future girlfriend.”
Sa pagkakataong iyon ay tumawa na talaga ako.
“Hey, Mr. Babaero. Akala mo ba hindi ko alam iyang mga galawan mo?”
Naningkit ang kaniyang mga mata. Ngunit nananatili pa rin siyang nakangiti.
“For your information, Miss Princess.”
“My name’s Celine.”
“Okay then, Celine. Just so you know, hindi ako babaero. And I am far from being one. Kahit itanong mo pa sa lahat ng tao rito sa Paso De Blas, they’ll tell you na malinis akong tao. I’ve never done anything wrong in my life. Hindi ako naninigarilyo.”
“But you drink.”
Ngumisi siya.
“A bit. Occasionally.”
Nang huminto na kami sa parking ng lugar ay nauna siyang bumaba. Pinagbuksan niya rin ako ng pinto.
“Hold my hand Miss Future Girlfriend.”
Napailing nalang ako bago tinanggap ang kaniyang kamay.
“Kapag nalaman ng mga magulang mo ang ginagawa mo, ano kayang magiging reaksiyon nila?”
Marco smiled.
“I’m sure My Dad would be proud. Sa buong buhay ko hindi pa ako nagkaka-girlfriend dahil mahigpit ang Mommy ko. If you would allow, ikaw ang una kong magiging girlfriend. Kapag nangyari iyon, ikaw ang una at huling babaeng ipakikilala ko sa mga magulang ko.”
Napangiti ako. I don’t actually know if he’s being sincere. Pero sa ginagawa niyang ito, considering na dalawang beses palang kaming nagkita, it makes me feel valuable. Naaalala ko tuloy kung paano asikasuhin ni Dad si Mommy.
I feel like I’m living a dream.
“Tara na?” tanong ni Marco saka niya inilahad muli ang kamay sa akin.
Napatingin naman ako sa suot ko.
I’m wearing a simple pink shirt na fitted sa akin at palda na above the knee.
“Okay lang ba ang suot ko?”
Marco smiled.
“Of course. Kahit ano naman yata ang isuot mo, bagay pa rin sa’yo,” aniya saka kinindatan ako.
Now I know what he’s good at. Magaling siyang kumuha ng puso ng isang babae. Hindi pa man nagtatagal, nakuha niya na agad ang puso ko sa pagiging gentleman at pagiging maalaga niya.
CHAPTER 4
Kapag kasama ko si Marco, ang saya-saya ko. Sobrang gaan niyang kasama at higit sa lahat, hindi niya pinaramdam na dayo ako sa kanilang lugar. Ipinakilala pa nga niya ako sa lahat ng mga kakilala at kaibigan niya bilang soon-to-be girlfriend niya. Kahit nakakahiya, hindi ko na siya pinigilan. Minsan lang ako makaranas ng ganito. Mabuti pang sulitin ko na ito dahil baka ito na rin ang huling beses ko siyang makikita.
Hindi ko naman gustong manatili rito sa sentro ng bayan. Mas gusto ko pa ring mabuhay sa rural area. Ang sabi ng isa sa mga kaibigan ko noong nagku-kuwento siya sa akin, maganda raw manirahan sa tabi ng dagat. Iyon din ang pangarap ko.
Siguro ay magre-renta nalang ako ng bahay-paupahan nang sa gayon ay mayroon akong matutuluyan.
Hindi ako magtatagal dito dahil nangako ako kay Isabelle na babalik ako agad. Ayokong ubusin at aksayahin ang natitira kong oras dito sa Paso De Blas nang hindi nagagawa ang mga plano ko.
“Malungkot ka, may problema ka ba?” tanong niya sa akin nang may pag-aalala sa kaniyang mukha.
Umiling ako sa kaniya. Kasalukuyan kaming nakasakay sa kaniyang sasakyan. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Sinundo niya lang ako sa tinutuluyan kong hostel dito sa bayan. Mas mahal ang renta, pero ayos lang. Kaysa naman bumalik ako doon sa unang tinuluyan ko. Masyadong tsismoso ang mga tao at halatang masama pa ang ugali ng anak ng may-ari.
“Saan pala tayo pupunta?”
Napangiti siya nang marinig ang tanong ko.
“Dadal’hin kita sa isang magandang lugar dito sa Paso. Makikita mo rin maya-maya lamang.”
Gumanti ako nang ngiti sa kaniya. Ilang sandali pa ay bumaling na ako sa bintana para pagmasdan ang magagandang tanawin na aming nadadaanan.
Sa hindi kalayuan ay unti-unti ko nang natatanaw ang kulay asul na dagat. Bihira na ang mga kabahayan sa banda roon pero tanaw ko na ang kubo malapit sa tabing-dagat.
Pagbaba niya sa sasakyan ay agad siyang lumipat sa kabila para pagbuksan ako.
Hindi ko maitago ang pagkamangha ko sa paligid. Inikot ko pa ang aking paningin at hinubad ang aking suot na tsinelas para damahin ang mga pinong buhangin na halos kulay puti ang kulay.
“Ang ganda naman dito. Anong lugar ito?” tanong ko kay Marco habang nakatingin siya sa akin. Nakasandal siya sa gilid ng kaniyang sasakyan. Halos hindi maalis ang titig niya sa akin. Napahinto ako sa paglalakad nang mapansin ang kakaibang titig niya sa aking katawan na humahagod pababa sa aking litaw na litaw na mga binti.
Mahilig ako magpalda, at nagkataon pang maikli lang ang suot ko ngayon. Dapat ay nag-iingat ako dahil wala akong suot na cycling shorts, tanging palda lang at underwear ko ang suot kong pang-ibaba. Hinawakan ko ang dulong bahagi ng aking palda at hinila ito pababa. Pero kahit anong gawin ko, talagang maikli ito.
Alanganin akong ngumiti sa kaniya. Si Marco naman ay nginisihan ako.
“Why are you doing that?” tanong niya sa akin na ang tinutukoy ay ang paghila ko ng aking palda paibaba.
“Nakakahiya kasi at isa pa, hindi ako kampante.”
“Ang sexy mo kaya. Bagay na bagay sa’yo ang ganiyang damit.”
Kinagat ko ang aking ibabang labi at pinagmasdan ko ang aking suot. Ang aking pang-itaas ay blouse na damit. Kulay puti at manipis ang tela. Medyo naaaninag ang aking suot na bra na kulay puti rin. Habang ang aking palda ay kulay berde. Bagay iyon sa akin dahil maputi at makinis ang katawan ko.
Humakbang siya palapit sa akin. Pinasadahan pa niya ako nang tingin bago niya hinawakan ang aking balikat.
“Maganda ka. Wala na yatang ibang mas gaganda pa sa’yo. Inilapit niya ang kaniyang mukha sa akin at marahan dinampian ako ng halik sa labi.
Nagkatitigan kaming dalawa, pagkatapos ay pumikit ako nang muli niya akong halikan. Marahan ang mga halik ni Marco. Ito ang unang beses na nahalikan ako ng isang lalaki.
Ang kaniyang kamay na nasa balikat ko ay marahang bumaba ang haplos sa aking braso. Hanggang sa naramdaman ko nang sumasagi ito sa aking dibdib. Noong una ay hindi ko pinapansin ang haplos niya sa labas ng aking damit. Hinayaan ko lang siya dahil gusto ko rin naman ang pakiramdam. Nakakakiliting sensasyon ang dulot nito sa pagkatao ko.
Kumalas ako sa kaniya nang maalalang baka mayroong makakita sa amin.
“Baka mayroong makakita sa atin, mahirap na. Hindi ako taga-rito, baka isipin nila ay malandi ako.”
Mahinang tumawa si Marco nang marinig ang sinabi ko.
“Malandi? Hindi ba ako ang naunang humalik sa’yo? Kung mayroon mang malandi sa atin, ako iyon.”
Napangiti ako sa sinabi niya.
Akala ko ay hahalikan niya akong muli pero hinawakan niya nalang ang kamay ko at inalalayan habang naglalakad papasok sa loob ng bakuran.
Mayroong mga nakaharang na barb wire sa paligid at may gate din na gawa sa bakal.
May kinuha si Marco na maliit na bagay sa kaniyang bulsa. Nang titigan ko ito nang mabuti, saka ko lang napansin na susi iyon.
“Pag-aari namin ang lugar na ito. Dati-rati, noong bata pa ako, dito ko dinadala ang mga kaibigan ko kapag gusto naming magpahinga o hindi kaya ay tumambay. Bukod sa malamig ang simoy ng hangin, mas nakakapagpahinga kami nang maayos dahil tahimik din dito.”
Tumingala ako at napansin din ang makakapal na dahon ng puno ng talisay na tumatabon sa bubong ng kubo. Hindi iyon pangkaraniwang kubo lang. Halatang gawa iyon sa magandang kahoy at ang bubong ay gawa sa nipa.
Pagpasok namin ay agad kong napansin ang mga gamit na nandoon, mayroong microwave, may maliit din na ref, may tv sa maliit na sala at may standfan. Pinakita niya sa akin ang maliit na kuwarto.
Maganda ang kama roon, mayroong aircon na agad naman niyang binuksan.
“I’ll let it open para pagbalik natin ay malamig na ang kuwarto.”
Nakaramdam ako ng kaba nang marinig ang sinabi ni Marco. Mananatili ba kaming dalawa rito?
Maging ang ref ay sinaksak din niya para raw pagbalik namin ay malamig ang iinumin naming dalawa.
Malinis ang buong kubo. Hindi ko alam kung sinadya niyang linisin iyon bago niya ako dal’hin dito o talagang araw-araw may naglilinis doon.
“Anong pakiramdam na maging anak ng Mayor ng isang bayan?” tanong ko habang naglalakad kami sa labas. Iniwan ko na ang tsinelas ko sa kubo dahil mas madaling maglakad kapag nakapaa. Isa pa, medyo hapon na rin kaya hindi gaanong mainit ang buhangin.
“Hindi madali. Masyadong strict ang mga magulang ko. Bukod pa roon, dapat ang mga kaibigan ko rin ay maykaya sa buhay. Hindi ako puwedeng magkaroon ng kaibigan na hindi mayaman. Pero mabait naman sila dahil marami silang natutulungan. Kaya nga mahal na mahal sila ng mga tao rito sa Paso De Blas.”
Ngumiti ako agad sa kaniya nang mag-angat siya nang tingin sa akin.
“Darating ang araw na ipakikilala kita sa kanila. Sa ngayon, tayo munang dalawa.”
Marahan akong humawak sa tiyan ko nang maramdaman ko ang mga paru-parong lumilipad doon.
Guwapo si Marco, mayaman, at higit sa lahat, halatang mahal niya ang kaniyang mga magulang. Ewan ko ba, mayroon talagang espesyal na parte sa buhay ko ang mga taong ganito ang pag-iisip.
Bukod sa pagiging malambing niya, mabait din ang pakikitungo niya sa akin kahit ilang linggo palang kaming magkakilala.
Nang mapagod kami sa kakalakad ay dinala niya ako sa lilim ng puno ng niyog. Doon kami nagtungo sa mababang puno dahil mayroong mga tuyong dahon doon na puwedeng upuan.
Nauna siyang umupo at marahan niyang tinapik ang kaniyang tinapik ang espasyo sa kaniyang tabi.
Inayos ko ang aking suot na palda bago umupo.
Dumako agad ang kaniyang paningin sa aking hita na litaw na litaw dahil mas umangat pa ang aking palda. Kulang nalang ay ang maselang parte nalang ng katawan ko ang matakpan nito.
Saktong humangin pa nang malakas kaya umangat ito. Namilog ang kaniyang mga mata nang makita ang aking suot na underwear. Pero umiwas din siya nang tingin nang mapansing nakatingin ako sa kaniya.
Nang kumalma na ako ay saka ako nagsalita.
“Maraming salamat, Marco sa kabutihan na pinapakita mo sa akin. Hindi ko alam kung paano susuklian ang ginawa mo.”
Muli siyang tumingin sa akin. Hindi ko maipaliwanag ang kakaibang ekspresyon ng kaniyang mga mata nang muli siyang tumingin sa akin.
“Ako, alam ko kung paano mo ako masusuklian, Celine.”
Kumunot ang noo ko, pero agad ding napawi iyon nang mabilis niyang inilapat ang kaniyang labi sa labi ko.
Naging masuyo ang kaniyang halik, dahilan para mapapikit ako. Ang kaniyang kamay na kaninang humahagod sa aking likuran ay lumipat sa aking tiyan. Noong una, sa labas lang ito humahaplos. Umangat at nagsimula siya sa paglamas sa aking dibdib na siyang hinayaan ko dahil aminado akong nagugustuhan ko.
Nang ipasok niya ang kaniyang kamay sa loob ng blouse ko ay huminto ako sa pagtugon sa kaniyang halik at tumitig sa kaniyang mga mata.
“Bakit?” humihingal na tanong niya.
“Hindi ba parang masyado tayong mabilis?”
Ngumisi siya sa akin.
“Bakit pa natin patatagalin kung dito rin naman tayo papunta. Isa pa, hindi ba sabi mo hindi mo alam kung paano mo ako masusuklian sa kabutihan ko sa’yo? Heto na iyon. This is how you repay it. Please, Celine.”
Muli niya akong hinalikan sa pisngi hanggang sa aking tenga at bumaba iyon sa aking leeg.
“Pero hindi ko pa ito nasusubukan.”
Kumunot ang kaniyang noo.
“Don’t tell me you’re a virgin?”
Marahan akong tumango. He heaved a huge sigh and cursed under his breath.
“I think I found the woman that I’ll be loving for the rest of my life.”
My heart fluttered when I heard what he said.
“I’m so lucky meeting you, Celine.”
Muli niya akong hinalikan sa labi.
“Please let me do this.”
Pakiramdam ko, uminom ako ng alak. Sa boses palang niya, nalalasing na ako. Sa mga konting haplos at halik niya, pakiramdam ko ay bibigay na ako.
“Please,” nagsusumamo niyang sambit habang nakatitig sa akin. Pati ang kaniyang mga mata ay nangungusap.
Wala na akong nagawa kundi tumango, hindi dahil sa napilitan ako, kundi dahil gusto ko rin ito.
“Pumapayag ka na?” bakas sa kaniyang boses and excitement sa kaniyang sagot.
Ngumiti ako at tumango. Para maniwala siya, ikinawit ko na mismo ang aking braso sa kaniyang batok at ako na ang humalik sa kaniya.
Yumakap naman ang kaniyang braso sa aking beywang at ipinosisyon ako sa itaas ng kaniyang hita.
Dahil underwear lang ang suot ko, naramdaman agad ng aking kaselanan ang umbok ng kaniyang pagkalalaki. Ngunit imbes na mabahala ako ay ipinagpatuloy ko lang ang paghalik sa kaniya. Ang kaniyang kamay ay nasa dibdib ko at muling humahaplos doon.
Ilang sandali lang ay naramdaman ko na kinakalas niya ang mga butones ng aking suot na blusa. Hinayaan ko lang siya na gawin iyon. Bra nalang ang natira sa akin. Hindi niya inalis iyon, bagkus ay itinaas niya lamang ito para makita ang kabuuan ng aking dalawang dibdib.
Inilagay niya ang kaniyang mukha sa pagitan ng aking dibdib at inamoy ito.
“Ang bango mo talaga, Celine.”
Hinalik-halikan niya ako roon, pagkatapos ay isinubo niya na kaliwa, habang ang kanan ay nilamas niya gamit ang kaniyang palad.
Napaliyad ako at mahihinang halinghing ang lumalabas sa aking bibig.
Shit!
Hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam nang ganito. Dati-rati ay nagkukuwento sa akin ang iba kong mga kaibigan tungkol sa kanilang sex lives at mga sexcapades kasama ang kanilang nobyo, hindi ko naman alam na ganito pala ito Kasarap.
Lumiyad pa ako at hinayaan si Marco na salitang isubo ang aking dibdib.
Huminto siya sandali at kinuha ang aking damit. Itinakip niya iyon sa aking dibdib pagkatapos ay binuhat niya ako.
“Saan tayo pupunta?” naguguluhang tanong ko.
Inilapit niya ang kaniyang tainga sa akin at kinagat ito.
“Sa kubo tayo, para walang makakita sa atin.”
Halos hindi na ako makatiis kaya habang naglalakad siya at buhat niya ako, hinahalikan ko siya sa labi.
“You’re naughty,” he said, giggling. Ang sarap talagang pakinggan ng tawa niya.
Nang makarating kami sa bungad nito, ibinaba niya ako. Naalis ang pagkakatabon ng damit sa aking dibdib, kaya nakita niyang muli ang aking dibdib.
Lumapit siya at dumako ang kaniyang kamay sa likod ko. Ilang sandali lang, naramdaman ko ang pagkaalis ng aking bra, dahilan para tuluyang lumaya ang aking mga dibdib.
Hindi gaanong maliit ang dibdib ko, hindi rin ito gaanong malaki. Sapat lang ang laki para maakit lalo si Marco. Kapag naglalakad ako ay umaalog ito, kaya naman mas lalong naging malamlam ang kaniyang mata habang nakatingin lang sa akin.
“Ang ganda mo talaga,” aniya nang makalapit sa akin.
Nagulat ako nang lumuhod siya sa harapan ko.
“Pero mas may igaganda ka pa kapag inalis natin ito.”
Dahan-dahan niyang hinubad ang suot kong palda. Nang panty nalang ang naiwan sa akin ay bigla akong hindi mapakali.
Pero agad na nakuha niyang muli ang atensiyon ko, nang hawakan niya ang ibabaw ng aking kaselanan.
“What—”
Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko sana nang marahan niyang hagurin ang hiwa na nakabakat sa aking underwear na siyang dahilan kung bakit ako napasinghap.
CHAPTER 5
“What are you doing?” tanong ko saka muling mapasinghap nang padaanan niyang muli ng kaniyang daliri ang gitna ng aking pang-ibabang underwear. Halos manginig ang katawan ko lalo nan ang hawakan niya ito sa magkabilang gilid at marahang hinila iyon pababa, dahilan para mahubad na ito nang tuluyan.
Nakita ko ang pamimilog ng kaniyang mga mata habang nakatingin sa aking pagkababae.
“Freshly shaved, hmm,” aniya saka tumingin sa akin at ngumisi.
Napalunok ako nang ilapit niya ang tungki ng kaniyang ilong sa hiwa ng aking pagkababae at inamoy iyon.
“Damn! You smell good, Celine.”
Ngayon sigurado na akong nanginginig ang katawan ko. Mas lalong lumawak ang kaniyang ngisi nang ilapat niya ang kaniyang dalawang daliri sa labi ng aking kaselanan at marahang binuka ito.
“Your cl*t is hiding,” nakangiti niyang sabi saka mabilis na inilabas ang kaniyang dila upang tudyuin ito.
Napalunok ako nang sunod-sunod nang maramdaman ang kakaibang kiliti na dulot ng kaniyang ginagawa sa buong pagkatao ko.
“You taste so good, Celine. Damn, hindi yata ako magsasawang tikman ka.”
Tumayo siya at binuhat ako na para ba kaming bagong kasal. Nakasuot pa rin siya ng damit habang ako ay wala nang saplot sa katawan. Pagpasok namin sa loob ng silid na pinakita niya sa akin kanina ay halos manginig ang katawan ko sa lamig doon.
Umangat ang kilay niya nang makita ang reaksiyon ko.
“Why? Malamig ba?” tanong niya pero ang tingin ay nasa aking dibdib.
Kinagat ko ang aking ibabang labi at tumango.
“Huwag kang mag-aalala, paiinitin kita.”
Inihiga niya ako sa malambot na kama. Akmang aabutin ko ang kumot para takpan ang katawan ko nang pigilan niya ang kamay ko.
“Huwag mong tatakpan ang katawan mo. I like to see you naked. It makes me horny, Celine.”
Binasa ko ang aking labi ng aking sariling laway at napaliyad nang haplusin ng kaniyang palad ang aking kaselanan habang nakapuwesto siya sa tabi ko at nilalaro ng kaniyang dila ang aking kaliwang dibdib. Tila isang batang sanggol na sabik sa gatas ng ina, kinakagat-kagat pa niya ito saka niya pinaiikot ang kaniyang dila sa tuktok ng aking dibdib.
Tila ba enjoy na enjoy siya sa kaniyang ginagawa. Ang kaniyang palad naman ay tila nasawa na sa paghaplos lang sa labas ng aking pagkababae. Gamit ang daliri ay pinaghiwalay niya ang labi ng aking hiyas at nagsimulang nilaro ang gitna at pinakasensitibong parte nito gamit ang gitnang daliri. Punong-puno ng ungol ko ang maliit na kuwarto.
Habang ginagawa niya iyon sa akin ay sinasabayan din niya ng mahinang halinghing na mas nagparamdam sa akin ng matinding pagnanasa. Habang pabilis nang pabilis ang kaniyang paglalaro sa pagkababae ko ay ang pagbilis ng aking hininga at paglakas ng ungol ko.
“Yeah, hmmm, gusto mo itong ginagawa ko? You liked it?”
Nagbago ang tono ng kaniyang boses mula sa pagiging malumanay ay biglang naging tunog-lasing ito.
Gayunpaman, tumango ako bilang sagot sa tanong nito.
He licked my mound once dahilan para mapaungol ako nang malakas.
“Ganito ba ang gusto mo? Yung nilalamutak ko ang dibdib mo?”
Muli niyang sinubo ang kanang dibdib ko at pinaririnig pa sa akin kung paano niya ito laruin, dilaan, at lamasin.
Bumalik ang kaniyang labi sa aking bibig at agresibo niya akong hinalikan.
Nang ibuka ko ang aking labi ay agad na pinasok niya ang kaniyang dila sa loob ng aking bibig at nagsimula galugarin ang loob nito.
Nagpatuloy ako sa aking pag-ungol. Mas naging mabilis ang galaw ng kaniyang daliri dahilan para mapaangat ang katawan ko. Naramdaman ko na rin ang unti-unting pagbuo ng kung ano sa aking puson. Habang pabilis nang pabilis ang galaw niya ay mas lalo akong nasasarapan.
Hindi ko na alam kung saan ako babaling.
“Shit! Ughh! Sarap.”
Nakapikit ang aking mga mata pero alam kong titig na titig sa akin ngayon si Marco.
Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang paghagod ng kaniyang dila sa aking bibig. Tumigil siya sa paglalaro sa aking kaselanan at binalik ang kaniyang kamay sa paglamas sa aking magkabilang dibdib. Shit! Bitin na bitin ako.
Gusto ko siyang sigawan at pagalitan. Dahil sa ginawa niya ay mas lalo lang sumakit ang puson ko.
Sinisipsip niya ang aking leeg pero hindi siya roon nagtagal. Bumaba ang kaniyang halik sa aking tiyan hanggang makarating itong muli sa aking pagkababae.
“Your precum’s good, Celine,” aniya saka pinaikot ang kaniyang dila sa aking basang-basang pagkababae.
Tinudyo-tudyo niya gamit ang kaniyang dila ang kuntil sa pagitan ng aking pagkababae.
Umungol ako. Nang hindi ko na kaya ay napamura na ako.
“Damn it, Marco. Stop teasing me.”
Narinig ko ang kaniyang mahinang pagtawa. Talaga ngang inaasar niya ako.
“Gusto mo bang ituloy ko ang ginagawa ko?” tanong niya sa akin.
“Yes, please. Please continue.”
“If you really want it, beg for it.”
Napalunok ako. Nagmulat ako ng aking mga mata at bahagyang bumangon para tingnan siya. Saka ko lang napansin na nakaluhod pala siya sa sahig at kaharap niya ang aking pagkababae. Gamit ang kaniyang daliri at nilalaro niya ang ibabaw nito.
“Please, Marco. Please, ituloy mo na.”
“Ituloy ang alin?” nakangising tanong niya.
I groaned in disappointment.
“Oh, come on, you knew it.”
Bilang isang Revamonte at galing sa isang mayamang pamilya, lumaki ako na nakukuha lahat ng gusto ko. Pero mukhang malabong mangyari ito pagdating kay Marco. He has the upperhand. At kung hindi ako magmamakaawa sa kaniya, mabibitin lang ako. Hindi ako pumayag na umabot kami hanggang dito tapos ay bibitinin niya lang ako.
Kaya labag man sa loob ko na sundin ang sinasabi niya, ginawa ko pa rin.
“Please baby, I badly wanted it.”
“Wanted what? Say it, babe,” aniya habang patuloy pa rin ang paglalaro sa aking pagkababae.
“Eat me, make me cum so hard.”
Ngumiti siya nang ubod nang tamis at ibinuka niya ang aking binti at pumuwesto sa sahig. Ipinatong niya ito sa kaniyang balikat at nagsimulang dilaan ang aking hiwa.
Mabagal ito hanggang sa naging mabilis. Ang aking kamay ay nasa kaniyang ulo. Halos ipagduldulan ko ang kaniyang mukha sa aking pagkababae.
Muling lumakas ang ungol ko hanggang sa bumilis ang aking paghinga. Sa muling pagtama ng kaniyang dila sa aking kuntil ay nanginig ang aking binti at naramdaman ko ang pagsabog ng katas sa aking pagkababae.
Hingal na hingal ako at talagang bumagsak ang katawan ko sa kama.
Akala ko ay hihinto na si Marco, pero nagulat ako nang tumayo siya at nagsimulang hubarin ang kaniyang suot na damit. Wala siyang tinira kahit isa. Kahit na lumaki ako kasama ng mga kaibigan kong party girl, hindi pa ako dumadating sa punto na nakakita ako ng ganoon kahaba at kalaking pagkalalaki.
“You looked surprised.”
Napalunok ako nang marinig ang sinabi ni Marco habang nakangisi at naglalakad palapit sa akin.
I wonder how painful it was kapag pinasok niya na iyon sa akin.
“Stay on your position. Dahil first time mo, ako ang bahala sa’yo.”
Kinagat ko ang aking ibabang labi nang maramdaman kong dumampi ang ulo ng kaniyang pagkalalaki sa bukana ng aking hiyas.
Ilang beses akong napalunok nang maramdaman ang paghagod nito pataas-baba. Muli na namang nabuhay ang init ng aking katawan nang maramdaman niya ang paghaplos niya sa aking kuntil habang sinusubukang ipasok ang kaniyang kahabaan sa loob ko.
I expected that it would be painful. Pero hindi ko akalain na parang may nawasak na kung ano sa akin nang ipasok niya ang kalahati nito.
Saglit lang ako nakaramdam ng sakit dahil magaling mang-romansa si Marco. Halatang bihasa na ito kung paano ito gawin. Sa likod ng isipan ko ay naiinggit ako sa mga babaeng una nitong napasaya.
He played with my wetness until horniness overtook my whole system once again. Dama ko ang sakit sa bawat pag-ulos niya pero nalalabanan iyon ng sarap na dulot ng kaniyang ginagawa.
Hanggang sa sumabay na rin ako sa bawat galaw niya.
“You’re so tight, babe,” mahina niyang bulong sa aking tainga at marahang kinagat pa ang dulo nito.
Sinusubukan din niyang abutin ang labi ko para mahalikan ako kasabay ng kaniyang paghugot-baon sa loob ko.
Hindi ko alam na nakakabaliw pala ang sensasyon na dulot ng ganito. This was thrilling, unexpected, and satisfying.
Kapag umuungol ako ay sinasabayan niya ito.
“Malapit na ako, Celine,” hingal na sambit niya.
“Where do you want me to withdraw it? Outside or inside?”
Halos mabaliw ako sa magkahalong sakit at sarap kaya hindi na ako nakasagot agad.
Bumilis ang galaw niya, dinig na dinig ang pagtama ng aming mga balat. Ilang sandali lang ay nanginig ang katawan niya at naramdaman ko ang pagsabog ng kaniyang mainit na katas sa loob ng aking pagkababae.
“Shit, hindi ko nailabas,” aniya habang pagod na nakahiga sa tabi ko.
Ngumiti ako sa kaniya.
“It’s okay. It’s actually felt good,” sagot ko saka inilapit sa kaniya ang ulo ko para mahalikan siya.
“Oh, that was good, baby,” mahinang bulong niya saka yumakap sa akin.