“What are you talking about?” naguguluhang tanong ko kay Maureen. I was confused. Hindi ko lang kasi sa kaniya narinig ang mga salitang iyon, bagkus ay ilang beses na.
May halong pagkainis na umirap sa akin si Maureen.
“Oh, come on, Celine. You know what I am talking about. Sinabi sa amin ni Leon ang pag-uusap niyo. Nangako ka sa kaniya na aalis ka na ng Paso De Blas. Pero bakit hanggang ngayon ay nandito ka pa rin?”
Umiling ako.
“Hindi ba para naman kasing nakakabastos iyon para kay Marco. Aalis ako nang walang paalam? That’s outside of my character. Ayoko namang umalis nang hindi nagsasabi.”
Narinig ko ang mahina niyang pagmumura/
“Ang hindi mo pakikinig sa sinasabi ni Leon ang ikapapahamak mo. Noong unang beses kitang nakita sa barko, akala ko ay matalino ka.”
Nagsalubong ang kilay ko nang marinig ang sinabi niya. Sa unang pagkakataon, nainsulto ako sa sinabi sa akin ng isang tao.
“Oh, bakit? Huwag mo sabihing nasaktan ka sa sinabi ko? Sinasabi ko lang ang nakikita ko, Celine.”
“Bakit? Ano bang alam mo sa relasyon namin ni Marco?” inis na tanong ko sa kaniya.
Mahina siyang tumawa pero nakakaasar iyon.
“Relasyon niyo? Kino-konsidera mo talagang relasyon ang mayroon kayong dalawa? Hindi mo pa rin nakikita na kaya ka lang niya gusto dahil naibibigay mo sa kaniya ang gusto niya. Hindi siya nahihirapan sa’yo, Celine. Aminin mo na sa sarili mo, ginagamit ka lang niya.”
Napalunok ako.
“Hindi totoo iyan, Maureen. Mahal ako ni Marco.”
Maureen rolled her eyeballs.
“No. Hindi ka niya mahal. Malandi si Marco. Magaling magpapaniwala ng isang babae. Sa daming beses niya nang ginawa ang bagay na iyon, sigurado akong na-master niya na iyon kaya ikaw naman itong si tanga, paniwalang-paniwala.”
“I believe him because I know him!”
Pigil na pigil ko ang aking sarili sa pagsigaw. Ayoko kasi na may makarinig sa usapan namin ni Maureen.
“At kami? Hindi namin siya kilala? We’ve known him for years. Ikaw, ilang buwan pa lang? Dalawa? And you believe him just like that? Come on, Celine. You know better. Sabi mo nga ‘di ba? Galing ka sa isang mayamang pamilya. Sigurado akong nakapag-aral ka rin sa isang magandang unibersidad or eskuwelahan. Usapang babae lang, huwag kang masyadong nagpapaniwala sa sinasabi sa’yo ni Marco. Ikaw rin ang magsisisi sa bandang huli. Nililigtas ka namin o mas tamang sabihin na, sinusubukan ka naming iligtas. Kung gusto mong mabuhay nang maayos, umalis ka na nang hindi nagpapaalam.”
Pagkatapos niyang sabihin ang mga salitang iyon ay pilit na ngumiti siya sa akin at muling humawak sa aking braso at dinala ako sa karamihan ng mga tao.
Bago ako iniwan ni Maureen ay muli siyang bumulong sa akin.
“Don’t be stupid.”
Imbes na matuwa ako, mas lalo lang akong nainis. Hindi ko akalaing kayang sabihin sa akin ni Maureen iyon. Unang-una, hindi kami close. Pangalawa, anong karapatan niyang sabihan akong tanga?
Sinubukan kong mag-enjoy sa mga natitirang oras na naroon kami sa resort. Ilang beses akong niyaya ng mga kaibigan ni Marco na maligo sa pool, pero tumanggi ako. Ang idinadahilan ko nalang ay wala akong baon na damit pamalit.
“Why don’t you join them, babe? Ayaw mo bang mag-enjoy sa tubig?” tanong sa akin ni Marco habang naghuhubad siya ng kaniyang suot na shirt. Handang-handa na siyang tumalon sa pool.
Umiling naman ako muli.
“Sorry babe, medyo masama kasi ang pakiramdam ko ngayon. Hayaan mo sa susunod babe, sasamahan na kitang maligo sa pool.”
Tumitig siya sa akin at pinag-aralang mabuti ang reaction ng aking mukha. Akala ko ay magagalit siya. Pero sa bandang huli ay ngumiti siya na siya namang ikinaluwag ng aking paghinga.
Hindi ko maalis sa isip ko ang sinabi sa akin ni Maureen. Nang bumaling ako sa kanilang kinaroroonan, nagtagpo ang aming paningin ni Leon. Hindi siya ngumiti o tumango man lang. Pagtitig lang ang binigay niya sa akin.
Nakaramdam ako ng pangingilabot. Tingin palang kasi, pakiramdam ko ay pinagagalitan niya na ako.
“Babe, last chance? Hindi ka ba talaga maliligo?” tanong ni Marco.
Mabilis akong umiling.
“Just enjoy swimming with your friends babe. Dito lang ako, hindi ako aalis.”
He smiled at me and started playing water volleyball with others. Napapairap nalang ako kapag may mga babaeng lumalapit sa kaniya.
Halos maghahating gabi na nang magpaalam ang bawat isa. Kami nina Marco, kasama sina Leon ang huling lumabas ng resort.
Ilang beses akong bumaling sa likuran at mga titig lang mula kina Leon, Maureen at Bryan ang natanggap ko.
“Are you tired, babe?” tanong ni Marco nang makasakay na kami ng kaniyang sasakyan.
Umiling ako.
“No, babe. I think kumpara sa ating dalawa, mas pagod ka kaysa sa akin.”
Tipid siyang ngumiti at tumango.
“You’re right babe.”
“Tapos ihahatid mo pa ako.”
Hinawakan niya ang kamay ko.
“You don’t have to worry about it. Nasa kotse naman tayo.”
“Sigurado ka bang kaya mong magising nang maaga bukas? May pasok na kayo.”
Tumango ito.
“Oo naman. Kayang-kaya. Huwag kang masyadong mag-alala sa akin baby,” aniya saka dumukwang palapit sa akin para mahalikan niya ako sa labi.
Naamoy ko ang beer sa kaniyang hininga. Uminom kasi siya kanina. Hindi ganoon karami pero talagang kumapit ang amoy nito sa kaniyang bibig.
“Let’s go home.”
Tahimik lang kaming dalawa sa byahe. Nang malapit na kami sa apartment, saka siya biglang nagsalita.
“Anong pinag-usapan niyo ni Maureen kanina?”
I didn’t expect that question. Talagang kitang-kita sa kaniya na gusto niyang malaman ang tungkol sa pinag-usapan namin ni Maureen.
“Wala babe. Actually, meron pala. Nagtanong lang siya sa akin kung anong products ang gamit ko sa balat ko. Naiinggit daw kasi siya dahil maputi at makinis ako.”
Nagsalubong ang kaniyang kilay sa sinabi ko. Halatang hindi siya naniniwala sa sinasabi ko.
“Are you sure? You’re not lying to me?”
Ngumiti ako sa kaniya at tumango. Tinaas ko pa ang aking kamay bilang pangako na hindi ako nagsisinungaling. Siyempre, sa loob ko, hirap na hirap ako. Hindi naman ako mahilig na magsinungaling. Pero ayoko kasing magkasamaan sila ng loob ng kaibigan niya. Kaya kung tatahimik nalang ako kaysa magsumbong sa kaniya.
“Okay.”
Nang makarating kami sa tapat ng apartment, bumaba na agad ako ng sasakyan. Akala ko ay hindi na siya bababa para makauwi nang maaga. Ikinagulat ko ang pagbaba niya ng sasakyan at pagsunod sa akin sa loob.
“You’re not saying something to me, Celine. I can feel it,” aniya nang makapasok kaming dalawa sa living room.
Kinagat ko ang aking ibabang labi. Naisip kong dahil nandito na rin siya, mas makabubuti siguro kung sabihin ang plano ko sa kaniya na umuwi na sa amin.
Ibinaba ko ang aking maliit na bag sa sofa bago humarap sa kaniya.
“Wala naman talagang sinabi si Maureen. Pero dahil nandito ka na rin naman, gusto ko sanang sabihin ang plano kong pag-alis.”
Kumunot ang kaniyang noo.
“Pag-alis? Iiwan mo ako?” tanong niya nang magkasalubong ang kaniyang kilay.
“Hindi naman sa iiwan. Babalik din naman ako eh. Gusto ko lang umuwi muna saglit. Miss na miss ko na kasi ang pamilya ko. Dalawang buwan na rin kasi akong nananatili rito sa Paso De Blas.”
“Bakit kailangan mo pang bumalik sa inyo? Kung namimiss mo ang mga magulang mo, puwede mo naman silang tawagan gamit ang phone mo or mag-video call kayo.”
Humugot ako ng malalim na hininga.
“Hindi mo ako naiintindihan, Marco. Gusto ko lang bumisita sa amin. Puwede ka namang sumama kung gusto mo. Ipapakilala kita sa mga magulang ko nang personal. Gusto mo ba iyon?”
Agad siyang umiling. Inihilamos pa niya ang kaniyang dalawang palad sa kaniyang mukha.
“Ang sabi mo, hindi mo ako iiwan, Celine. Pero bakit ganiyan na ang sinasabi mo sa akin ngayon?”
“Hindi nga kita iiwan, Marco. Bibisita lang ako. Pagkatapos ng ilang araw, babalik ako rito. Babalikan kita.”
Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa aking balikat. Nagsimula na ring manlisik ang kaniyang mga mata.
“Marco…” bulong ko nang maramdaman ang takot.
“Hindi ka aalis, Celine. Hindi puwede. Nangako ka sa akin.”
Kabado akong umiling.
“I never promised you that, Marco.”
Mas lalong humigpit ang hawak niya sa balikat ko.
“Ano ba, Marco? Nasasaktan na ako. Puwede naman nating pag-usapan ang bagay na ito sa maayos na paraan.”
Tinapik ko ang kaniyang mga kamay para bitawan ako.
“You can’t just leave me.”
Bumitaw siya. Agad niyang kinuha ang phone niya sa kaniyang bulsa. Nakakunot ang aking noo habang pinagmamasdan siyang pumindot doon.
Ilang sandali lang ay mayroon siyang pinlay na video sa harapan ko. Halos nanlaki ang aking mga mata nang makita kung ano iyon.
The girl on the video, it was me. Naalala ko kung saan ito nakuha. Iyon ay noong mismong araw ng birthday ni Marco. Sa sinet-up niya sa hide out namin.
It was a sex video at kitang-kita roon ang mukha ko. Hindi lang iyon ang pinakita niya sa akin, marami pang iba. Iba’t ibang angle. May ilang video kung saan nagbibihis ako. Yung iba naman ay naglalakad ako ng nakahubad sa kuwarto. Mayroon din noong nagtalik kami rito sa living room. I can hear my moans at kitang-kita ko kung paano siya ngumisi sa video.
“What are these?” kabadong tanong ko.
Halos hindi na ako mapakali sa kinatatayuan ko. Sinubukan kong agawin sa kamay niya ang phone niya pero naitaas niya ito kaagad.
“Ito? Ito ang mga videos na ikakalat ko sa internet kapag hindi ka sumunod sa mga gusto ko.”
Kumalabog ang dibdib ko. Hindi ko akalaing ito ang kalalabasan ng lahat.
“You won’t do that to me, Marco. You love me!”
Umiling siya.
“Of course, I love you. No, no. Let me scratch that. I’m obsessed with you. Kaya nga pati itong buong bahay, pinalagyan ko ng camera, so I can watch you. Hindi mo ako matatakasan, Celine. Or you can do it, pero ilalabas ko ang mga ito sa internet kapag iyon ang ginawa mo. Gusto mo bang makita ng mga tao kung gaano kaganda ang katawan mo? Bonus pa na makikita nila ang mukha mo.”
“No!” sigaw ko.
“Then kung ayaw mo, kailangan mong sundin ang mga bagay na gusto ko,” aniya saka ngumisi nang sa mala-demonyo.
CHAPTER 17: OBSESSION
Nanginginig ang aking buong katawan dahil sa mga sinabi ni Marco. Hindi ako makapaniwala na magagawa niya sa akin ito. Tinrato ko siya nang maayos. Pinakitaan ko siya nang mabuti. Pati mga kaibigan niya ay pinakisamahan ko. Lahat ng bagay na gusto niya ginawa ko. Ni minsan, hindi ako nakaramdam ng galit sa kaniya. Pagkatapos ganito ang gagawin niya sa akin?
Hindi ko maintindihan kung bakit naging ganito siya bigla. Oh baka, ganito na siya dati pa, pero ngayon ko lang ito nakita? Ito ba ang sinasabi ni Leon sa akin? Ito ba ang bagay na pinaalala sa akin ni Maureen kanina?
Kung nakinig ba ako sa kaniya na huwag sabihin kay Marco ang tungkol sa pag-alis ko, hindi ba mangyayari ito?
Halos sumabog ang ulo ko sa kaiisip. Samantala nakatayo pa rin si Marco sa kaniyang puwesto. Nakangisi ito habang nakatitig sa kaniyang phone.
“You really think you can leave this place, huh? Akin ka. Hindi ka puwedeng umalis sa lugar na ito hangga’t hindi ako nagbibigay ng permiso.”
Ikinuyom ko ang aking kamao at masama ang tingin na binigay sa kaniya.
“Oh? Now you’re mad at me? Huwag mo sabihing lalaban ka, Celine? Please don’t. Ayokong nasasaktan ka. Pero kapag nanlaban ka, baka mapilitan akong saktan ka. Kaya huwag mo nang ituloy ang mga bagay na nasa isip mo.”
Mas lalong nanlisik ang mga mata ko.
“Napakasama mo. All these time akala ko ay importante ako sa’yo. Na mahal moa ko. Pinaniwala mo akong aalagaan mo ako, Marco. Pero ano ito?”
Pinatay niya ang phone niya at nilagay ito sa kaniyang bulsa. My eyes were on it. Nasa isip ko, kailangan kong makuha ang bagay na iyon sa kaniya. Sa cellphone na iyon nakasalalay ang buhay ko.
Humakbang siya palapit sa akin at sinubukang abutin ang kamay ko. Pero umatras ako sa kaniya. Patuloy lang siya sa paglalakad palapit sa akin. Hindi ko mapigilan ang sarili kong makaramdam ng galit at pandidiri sa kaniya.
“Anong kasalanan ko sa’yo, Marco? Bakit mo ginagawa sa akin ito?”
Hindi ko maitago ang galit sa tono ng aking boses.
“Kasalanan?” tanong niya at hinawakan ang pisngi ko. Ilang sandali pa ay hinaplos niya ito gamit ang likod ng kaniyang palad.
“Kasalanan mo na naging sobrang ganda ng mukha mo at ng katawan mo. I really can’t get over with it. Shit ka. Kahit saang parte, walang tapon. Sa tinagal-tagal ko nang naghahanap ng babaeng kagaya mo, akalain mo nga namang sa isang dayo pa ako babagsak. Napakadali mong utuin, Celine. Konting ngiti at pag-aalala lang, hulog na hulog ka naman sa akin.”
Inilapit niya ang kaniyang labi sa aking pisngi at humalik doon. Amoy na amoy ko ang alak sa kaniyang hininga.
“Ang bilis mong bumigay. Halatang inosente. Birhen.”
Iginapang niya ang kaniyang kamay mula sa aking leeg hanggang sa aking dibdib at agad na dinakma ang aking malulusog na dibdib at marahang minasahe ang mga ito mula sa labas ng aking suot na damit.
Pumiksi ako at hinawi ang kaniyang dalawang kamay pero pinanatili niya ako sa aking kinatatayuan at muling binalik ang kaniyang kamay sa aking dibdib at pinagpatuloy ang kaniyang ginagawa.
“Alam mo bang napakasaya ko nang malaman kong ako ang nakauna sa’yo? Na ako ang nakawasak ng pagkababae mo. Hindi mo alam kung gaano kasarap sa pakiramdam na nagiging sunod-sunuran ka sa akin. Lahat ng gusto ko ginagawa mo. Akala mo ba hindi ko nakikita ang mga ginagawa mo kapag wala ako rito sa apartment mo? Nakikita kitang natutulog nang nakahubad, Celine. Nakikita ko ang katawan mo kahit wala ako rito. And installing cameras in here is one of the best decisions I’ve made in my life.”
“Napakasama mo, Marco.”
Ngumisi siya.
“At alam mo ba kung gaano kasarap sa pakiramdam kapag pinuputukan kita sa loob mo? Pakiramdam ko nga handa na akong maging ama ng magiging anak nating dalawa.”
Hindi ko mapigilan ang aking sarili na mapangiwi. Iniisip ko palang na magkakaroon ako ng anak sa kaniya, pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin. Mas gugustuhin ko nalang na mamatay ako kaysa mangyari iyon.
“You’re a demon, Marco.”
Lumayo siya sa akin at ikinumpas niya sa hangin ang isa niyang kamay.
“Kahit ano pang sabihin mo. Kahit isipin mo pang impiyerno ito, wala akong pakialam. Magmula ngayon, hindi ka na aalis ng apartment na ito hangga’t walang permiso mula sa akin. Ako ang magdadala ng pagkain mo. Ako ang magpapakain sa’yo. Lahat ng utos ko at mga batas ko, susundin mo. Kukunin ko ang telepono mo. Walang makakaalam sa pamilya o kahit sino mang kaibigan mo na nandito ka. Hindi ka aalis. Hinding-hindi ka makakaalis.”
Lumayo siya sa akin at dali-daling umakyat ng silid ko. Kinuha niya ang isang bag ko mula sa cabinet at nilagay roon ang mga importanteng gamit ko. Journal ko, cellphone, laptop at maging ang mga charger nito.
Kabado na ako at nagsimula na akong umiyak. Humahagulhol ako pero tila walang pakialam sa akin si Marco.
“Please, parang awa mo na. Huwag mo namang gawin sa akin ito, oh. Please, Marco. Gusto kong umuwi!”
Hinawakan ko siya sa braso at hinila para mapaharap siya sa akin. Pero masyadong matigas ang puso ni Marco. Ayaw nitong makinig. Ang hirap niyang pakiusapan.
Nang matapos siya sa kaniyang ginagawa at humarap sa akin, sinamantala ko ang pagkakataong iyon para lumuhod sa kaniyang harapan.
“Please, pakawalan mo na ako. Please, Marco. Nagmamakaawa ako.”
Sunod-sunod ang patak ng luha sa mga mata ko. Halos nanlalabo na ang aking paningin. Wala na akong pakialam sa hitsura ko. Ang mahalaga, mapakiusapan ko si Marco at umaasa akong papayag siya.
Pero hindi nangyari iyon. Umiiling siya na lumuhod sa harapan ko.
“Tumayo ka riyan, babe. Ayokong lumuluhod ka at nagmamakaawa. It makes me feel sick. Parang pinatutunayan mo na ayaw mo akong makasama. You don’t want me anymore, babe?”
Hindi ako umimik. Patuloy lang ako sa aking paghikbi. Ibinaba niya ang bag sa kaniyang tabi at marahang ipinaikot ang kaniyang braso sa akin para yakapin ako.
“Shhh. Someday you’ll realize that I did the best thing for us. Hindi kita kayang pakawalan, Celine. Dahil akin ka lang.”
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay agad siyang tumayo, kinuha niya ang bag at dire-diretso siyang bumaba sa hagdan. Aalis na siya at hindi ko alam kung kailan siya babalik. Hindi ko kakayanin na wala ang mga gamit ko. Paano ko mako-contact si Isabelle? Paano na ang pamilya kong naghihintay sa akin sa aking pag-uwi?
Mabilis akong tumayo para habulin siya pero huli na ako. Naabutan ko nalang na sinasara niya ang pinto. Gamit ang susi na mayroon siya, ni-lock niya ito mula sa labas. Kaya kahit anong pihit ang gawin ko, hindi ito bumubukas.
“Don’t you ever make a scene here, Celine. Huwag mo na rin isiping tumakas. Tandaan mo, kung hindi ka magiging akin, mabuti pang mamatay ka nalang.”
Napahinto ako sa pagkalampag ng pinto nang marinig ang sinabi ni Marco. Tumatak sa isipan ko ang huling pangungusap na kaniyang binanggit. Ibig bang sabihin niyon, kapag hindi ko sinunod ang mga sinasabi niya ay papatayin niya ako?
Nanginig ang aking katawan at naiiyak na napayakap nalang ako sa aking sarili. Halos hindi ako makalakad patungo sa sofa. Nanghihina ang aking mga tuhod na napaupo nalang ako sa sahig habang umiiyak.
Alam ko sa aking sarili na kasalanan ko ito. Kung mayroong puwedeng sisihin, ako iyon. Tama si Marco, uto-uto ako. But what can I do? Akala ko lahat ng ginagawa niya ay dahil mahal niya ako. Hindi ko kasalanan kung nagtiwala ang puso ko?
Pero alam kong sinubukan akong iligtas nina Maureen, Leon, at Bryan. Hindi lang ako nakinig sa kanila.
Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, sana, hindi na ako nagtagal sa lugar na ito.
Leon tried to warn me in the very beginning. Hindi lang ako naniniwala sa kaniya. It’s my loss and I feel so stupid to not believing in him.
Halos gumapang ako para lang makarating ako ng sofa. Doon nalang ako humiga habang walang tigil sa kaiiyak.
Nangarap lang naman ako ng isang totoong pagmamahal. Pero bakit ganito ang nakuha ko? Ito na ba ang karma ko sa pag-alis sa poder ng mga magulang ko nang hindi nagpapaalam?
Itinakip ko ang aking palad sa aking mukha at humikbi.
Wala akong kakampi rito. Halos wala akong kakilala sa lugar na ito. Natatakot ako sa posibleng mangyari. Hindi ko kaya. Diyos ko, gabayan niyo po ako at sana ay bigyan ng lakas para harapin ang mga pagsubok na dumarating sa buhay ko.
Kinabukasan ay nagising ako nang mapansing maliwanag na ang paligid. Nakaamoy na rin ako ng bagong lutong ulam mula sa kusina.
Agad akong napabangon at tumayo mula sa sofa. Bukas lahat ng bintana. Bukas ang pintuan at malinis ang paligid.
Nang bumaling ako sa doorway ng kusina, nakita ko si Marco na nakasandal doon habang naka-ekis ang kaniyang mga braso sa harapan ng kaniyang dibdib.
Noong una, akala ko ay nananaginip ako, ngunit hindi pala. Talaga ngang nandito siya.
“Good morning, my princess. Kumusta ang pakiramdam mo?”
Kumunot ang aking noo. Walang sabing dali-dali akong umakyat ng second floor at nagtungo sa aking silid. Agad kong hinanap ang mga gamit ko. Pero wala ang mga ito roon. Ibig sabihin, totoo nga ang nangyari kagabi.
“Anong hinahanap mo?” tanong ni Marco sa likuran ko.
Halos hindi ko napansin na nasa likuran ko na siya kaya kinabahan ako.
“Hinahanap mo ba ang mga gamit mo? Nasa akin, hindi ba? Kinuha ko, para wala kang matawagan na kahit na sino.”
Tumitig ako sa kaniyang mga mata.
“Hindi mo ba talaga ako pakakawalan?”
Nagsimula na naman akong maluha. Hinawakan naman niya ang aking pisngi.
“Wala kang dapat ipag-alala, Celine. Hangga’t sinusunod mo ang nais ko, hindi ka masasaktan. Bagkus ay po-protektahan pa kita sa lahat ng mga bagay na maaaring makasakit sa’yo.”
Tipid siyang ngumiti at inilapit niya ang labi sa aking noo.
“Sige na, maligo ka na. Para sabay na tayong kumain ng umagahan.”
Hinawakan niya ang aking balikat at marahang tinulak patungo sa banyo.
“Sige na. Pagkatapos mong maligo, lumabas ka na at ako na ang magbibihis sa’yo.”
Kahit anong panlalaban ang gawin ko, alam kong wala rin iyong patutunguhan. Masakit man para sa akin ang maging sunud-sunuran sa kaniya, mas magiging ligtas naman ako. Hahanap nalang ako ng tiyempo kung kailan ako puwedeng tumakas. Sa pagkakataong ito, hahayaan ko na lamang siyang magtiwala na gusto ko ang kaniyang ginagawa.
Bago ako pumasok sa banyo ay bumaling ako sa kaniya.
“Lahat gagawin mo para sa akin?” tanong ko sa kaniya.
“Anything for you, babe.”
Kinagat ko ang aking ibabang labi at tumango.
“Kung ganoon, kaya mo bang pumatay para sa akin?”
Nakita ko ang pagkurba ng ngiti sa kaniyang mga labi.
“If you want me to, I will.”
CHAPTER 18: PRISONER
“Nagustuhan mo ba ang niluto ko para sa’yo?” tanong niya pagkatapos naming kumain ng agahan.
Isang tango ang isinagot ko sa kaniya. Surprisingly, masarap siyang magluto. Hindi ko alam kung paano niya iyon ginawa pero nagustuhan ko talaga. Naparami ang kain ko. Mukhang gutom ang naging epekto ng nangyari sa akin kagabi.
“Hindi ba linggo ngayon? Bakit nandito ka?” tanong ko sa kaniya gamit ang kaswal na tono.
“Ayaw mo bang nandito ako?”
Nag-angat ako nang tingin at nakitang nakangisi siya sa akin. Hindi ako sumagot. Ayokong pilitin ang sarili ko. May hangganan din ang pagpapanggap ko. I’m not okay and I don’t want to see his face. That’s the truth. Pero ayokong sabihin sa kaniya iyon nang diretsahan dahil kilala ko siya.
Humugot siya ng malalim na hininga at umayos sa pagkakaupo.
“Magmula ngayon, araw-araw na akong pupunta sa’yo. Para i-check ka.”
Kumunot lalo ang aking noo.
“Paano mo gagawin iyon? Hindi ba may pasok ka sa eskuwelahan?”
Nagkibit-balikat siya.
“I can make few arrangements with my studies. Hindi ko naman pababayaan ang pag-aaral ko. Isa pa, magiging isang malaki akong kahihiyan sa mga magulang ko kung sakaling malaman ng mga tao na nagpapabaya ako sa pag-aaral ko. I’m not that stupid.”
Muli ay tumango ako. Inabot ko ang baso sa gilid ko at uminom ng tubig.
“Am I your prisoner?” diretsahang tanong ko sa kaniya.
“Hindi na ba ako makakalabas dito kailanman?”
Nagsalubong ang kaniyang kilay.
“Prisoner? No, no, Celine. You’re not a prisoner. Don’t’ think like that. Don’t be such a pessimist. Isipin mo nalang na kapareho mo ng buhay si Rapunzel. You can see yourself as a prisoner but in reality, I am just protecting you.”
“Protect me from what?”
Sa totoo nga lang, mas dapat akong mag-ingat sa kaniya. Dahil kung mayroon man na isang taong puwedeng manakit sa akin, wala nang iba iyon kundi siya.
“Protect you from everything. You just have to exclude me. Dahil sa kaso ko, hindi ako marunong kumunsinti ng mga tao. Isipin mo nalang na para rin ito sa character development mo.”
Gusto kong matawa sa sinabi ni Marco. Kung mayroong nangangailangan ng character development sa aming dalawa, siya ‘yon. Nababaliw na siya. Gusto niyang pagmukhaing malinis ang konsensiya niya. Handa siyang ibaling sa iba ang kasalanang siya mismo ang may gawa.
“Okay, kung iyon ang gusto mong mangyari,” sagot ko sa kaniya.
Pagkatapos naming kumain, ako na ang nag-offer na maghugas ng pinggan. Pumayag naman agad siya.
Nanuod lang siya sa TV na naka-install sa wall ng living room habang hinihintay niya ako. Nang matapos ako, lumapit ako sa kaniya. Gusto ko sanang umupo malayo sa kaniya, pero agad niyang tinapik ang bakanteng puwesto sa upuan niya.
Nanunuod siya ng runway show.
“They look gorgeous, babe. Ang gaganda rin ng mga damit nila. Gusto mo bang bumili rin ako ng mga damit na ganiyan para sa’yo?”
Nilingon ko siya at tipid na ngumiti.
“If you want to buy it for me, then you may.”
Ubod nang tamis ang ngiti na binigay niya sa akin. Inilapit pa niya ang labi niya at dinampian ng halik ang labi ko.
“I’ll schedule our trip to town next weekend. Ilalabas kita, bibili tayo ng mga damit para sa’yo.”
Lumiwanag ang pakiramdam ko nang marinig ang sinabi niya.
“Talaga? Ilalabas mo ako?”
“Mukhang masaya ka yata.”
Ngumuso ako. “Iniisip ko palang na ilang araw akong makukulong sa lugar na ito, hindi ko na kakayanin. Pero dahil sa sinabi mo, gumaan ang pakiramdam ko.”
Humalakh…