Hapon ng Byernes Santo, katatapos lang ng taunang ” Pabasa” sa Hospicio. Nakaugalian na sa Hospicio ay nagkakaroon ng ‘Pabasa” Ito ay ang tradisyonal na pagbabasa ng pasyon, o yung salaysay ng paghihirap ni Hesu-kristo sa ritmong pa-tula na binabasa naman sa mga “Pabasa” na nilalagyan ng tono o musika na paulit-ulit lamang. Nakatayo si Helen sa harap ng gate ng Hospicio sa dakong Maynila. Kinakabahan siya.
“Tutupad kaya ang doktor?” Naisip ni Helen. Paano kung magbago ito ng isip? Kung hindi ito tumupad sa kanilang tipanan? Sino ba si Helen sa makisig na doktor? Hindi mapakali si Helen sa pagkakatayo sa gate.
Samantala, si Tim man ay hindi rin mapalagay. Nag-iisip siya kung ano ang idadahilan kay Leah. Byernes Santo, at alam nya kailangang manatili siya sa kanilang bahay. Subalit parang matindi ang hatak sa kanya ng paki-usap ng care giver na si Helen. Ipinasiya nyang magpaalam kay Leah. Patayo na siya sa kinauupuang sofa ng makita nyang papalapit sa kanya si Leah.
“Mahal, magpapaalam sana ako,” Nakita nyang parang bantulot si Leah sa sinasabi. ” Tumawag si Daddy, ako raw ang manguna sa kanyang Foundation para doon sa gagawing programa sa aming probinsya para sa Sabado de Gloria at sa Linggo ng Pagkabuhay. Susunduin ako ng driver namin mamaya.”
Lumapit sa kanya ang asawa at yumapos sa kanyang balikat. ” Puro mga manang ang kasama ko mahal. Pwede ka naman sumunod doon sa Sunday.” Pagpapaliwanag pa nito. Parang umaayon kay Tim ang pagkakataon. At sa binabalak ni Helen.
“Ok lang mahal,” Tugon ni Tim at hinagkan nya si Leah sa labi.”Susunod na lang ako doon sa Sunday.“
Halos kalahating minuto ng naka-upo si Helen sa guard house sa tabi ng gate ng Hospicio. Bawat minutong magdaan parang kainip-inip sa kanya. Parang kay bilis ng ikot ng kamay ng orasan sa kanyang kaliwang braso. Upo, tayo ang kanyang ginawa. Bawat anino na kanyang matanaw na naglalakad mula sa paanan ng Ayala Bridge ay naghahatid sa kanya ng kaba at piping pag-asam. “Saan ka na dok? Darating ka ba? Darating ka pa ba?
Kulang isang oras siyang naghintay sa guard house ng Hospicio ng mamataan nya ang pagdating ng makisig na doktor. Naka –tshirt lang ito ng puti naka maong na pantalon , at naka- flat na leather shoes. Naramdaman ni Helen ang pagsulak ng pag-iinit ng kanyang pakiramdam. Abot-abot ang kanyang kaba. Sa wari nya ay nanginginig ang kanyang mga tuhod.
“Na late ako, kanina ka pa ba?” Bulong ni Tim sa dalaga. Tumango si Helen ng sunod- sunod.
“O-okey lang, akala ko nga… di ka na darating.” Sabi ni Helen na nakatitig sa maamong mga mata ng kaharap.
“Are you sure na gusto mong gawin ito?” Arok ni Tim sa kausap. Muling tumango si Helen at ibinaba ang tingin. Yumuko siya ng yukong yuko. Parang nakadama ng awa si Tim sa caregiver. Inilagay ni Tim ang isang kamay sa balikat ni Helen. Nadama nyang parang naginginig ito.
“Kinakabahan ka ba?” Tanong ni Tim. “Pwede ka pang magbago ng isip,ok lang sa akin.” Sabi pa nya.
Umiling ng sunod-sunod ang dalaga,” No, dok, naka handa na ako, I like it to be you…”
. “Dito na tayo…” Tinitigan niya ang kasama. Parang nagtataka at may pilyong ngiti ang gwardiya sa building ng i- abot sa kanila ang logbook. Kailangang mag log in at log out lahat ng mga tenant na nangungupahan sa building na iyon.
” Sa Third Floor tayo , ” Wika nya at hinawakan nya sa kaliwang kamay ang kasama. Mabilis ang sikdo ng kanyang dibdib. Parang nanghihina siya sa pananabik sa kung anong mangyayari.
Pagkalapat na pagkalapat ng pinto ng Room 306, hindi nya nakuhang hagilapin ang switch ng ilaw. Naramdaman nyang isinandal siya ni Tim sa pinto. At nadama nya ang init ng katawan nito, ang mainit na pagkuyumos sa kanya ng halik na sinimulan nito sa kanyang punong tenga, pababa sa kanyang leeg, pababa sa kanyang dibdib. Ng apuhapin nito ang kanyang bibig, umiwas si Helen. Hinawakan nya sa ulo ang doktor at itinulak nya pababa sa kanyang malusog na dibdib.
Napapikit si Helen ng madama ang mainit na bibig ng doktor sa kanyang dede.Ang pag aapuhap ng malayang kamay nito sa kanyang katawan ay nagdudulot ng init sa kanyang puson na nagnanasang umalpas. Hindi nya malaman kung saan idadako ang kanyang mga kamay ng bumaba ang kamay ni Tim patungo sa kanyang kaselanan. Ang kanyang pagnanasa ay nag sa alon. Pataas ng pataas. Ang pananabik ng kanyang katawan ay nagpapanginig sa kanyang tuhod.
“Higa tayo…” Parang bulong na pagsusumamo nya sa katalik. Wala na siyang saplot pang itaas. At si Tim ay tila sanggol na gutom na gutom sa pagdede sa dibdib ni Helen. Kabilaan habang ang isang kamay nito ay nasa kanyang kaselanan at dinarama ang kalaliman nito.
Walang salita pinangko siya nito binuhat at inihiga sa nakahandang kama.. Bagong laba ang manipis na kumot na kanilang higaan. At tuluyan ng inalis nito lahat ng kanyang saplot. Aninag nya ang kabuuan ng kaniig habang nag huhubad ito ng sariling saplot. Umaalon ang kanyang pananabik. Alam ni Helen handang handa na ang kanyang pagka babae. Basang basa na siya. Ang kanyang katawan ay nakahandang tanggapin ang nektar na magbibigay katuturan sa kanyang pagkababae. At alam nya sa kanyang puso, nag uumapaw ang kanyang kaligayahan na ang una at huling lalaking maka aangkin sa kanyang pagka birhen ay ang doktor. At kailangang magbunga ang isang gabing pagniniig nila.
Walang tigil ang tahimik na pagpatak ng kanyang mga luha habang naglalabas pasok ang kaangkinan ni Tim sa kanya. Ngunit damang dama ni Helen, ito ay luha ng kaligayahan. May hatid na hapdi at kirot iyon sa una. Subalit ang init sa kanyang puson ay kailangang maka alpas. Sinasabayan na nya ang bawat indayog at ulos nito. Ang impit na ungol at daing. Ang banayad na ingay na likha ng pagsasalubong ng kanilang mga kaselanan ay naglalapit sa kanyang pangarap. Ang magkaroon ng supling na magdudugtong sa kanyang pagsilang sa mundo.
At ng tuluyang rumagasa ang tubig ng buhay at pumuno ito sa kanyang sinapupunan, gumuhit sa kanyang buong katauhan, ang kaganapan, ang luwalhating hatid sa kanya ay noon lamang nya naramdaman. Sa pakiramdam nya, siya at si Tim ay bahagi lamang sa obra maestra ng pag likha na nagaganap sa kagyat na oras at kagyat na panahon.
Mataas na ang araw ng siya ay magising kinabukasan. Wala siyang saplot at tanging kumot lamang ang tabing ng kanyang kaselanan. Namimigat amg kanyang pakiramdam. Hinang hina siya. Parang nasaid lahat ng likido sa kanyang katawan. Magdamag silang nagsalo sa walang kasing sarap na yugto ng buhay…